The king of War นิยาย บท 405

ถึงแม้หล่อนจะรู้ดีว่าหยางเฉินในปัจจุบันนี้ สถานะและตำแหน่งเกินกว่าจินตนาการของหล่อนไปตั้งนานแล้ว บางทีในสายตาหยางเฉินอาจลืมว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งอย่างหล่อนไปแล้วด้วยซ้ำ

แต่ทุกครั้งที่นึกถึงการหยามเหยียดที่หยางเฉินทำต่อหล่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งครั้งก่อนที่ร้านอาหาร บังคับหล่อนตบหน้าตนเองท่ามกลางสาธารณชน ล้วนทำให้ความเกลียดชังในใจของหล่อนเติบโตอย่างบ้าคลั่ง

“ฉัน......ฉัน......”

เว่ยหมิงเยว่มองหนิวเกนหุยอยู่ น้ำเสียงสั่นเครือ นอกจากคำว่า“ฉัน” คำพูดอื่นล้วนพูดไม่ออกทั้งนั้น

ร่างกายสั่นเทารุนแรงเช่นกัน อยู่ต่อหน้าหนิวเกนหุย หล่อนเกิดความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงแบบหนึ่งขึ้นมาฉับพลัน

หากอีกฝ่ายอยากฆ่าหล่อน ก็ง่ายดายเหมือนขยี้หมดตัวหนึ่งให้ตายอย่างนั้น

“พูดมา!”

หนิวเกนหุยตวาดใส่ เสียงราวกับกระบี่แหลมคมเล่มหนึ่ง เสียบเข้าที่จิตวิญญาณลึกของเว่ยหมิงเยว่อย่างแรง

“วันนั้น หยางเฉินกับหัวหน้าหนิวปะทะฝีมือกันที่คฤหาสน์หลังนี้ นอกจากพวกเขา ยังมีคุณปู่ของฉันอยู่ด้วย”

“สำหรับด้านในเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วกันแน่ ฉันก็ไม่มั่นใจ”

“พวกเขาเข้าไปในคฤหาสน์ ประมาณห้านาทีจากนั้น มีเพียงคุณปู่ของฉันและหยางเฉินเดินออกมากัน ส่วนหัวหน้าหนิว ไม่ได้ปรากฏตัว”

“คุณปู่ฉันเตือนทุกคนในตระกูล ไม่ว่าเป็นใครมาสอบถามเรื่องนี้ ต้องพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าหลังหัวหน้าหนิวปะทะกันกับหยางเฉิน สู้ไม่ได้จึงถอยไป!”

“ฉันสงสัยว่าความจริงวันนั้นการต่อสู้ในคฤหาสน์ หัวหน้าหนิวโดนหยางเฉินฆ่าแล้ว”

เว่ยหมิงเยว่ไม่กล้าปิดบังสักนิด เล่าการคาดเดาทั้งหมดของตนเองให้หนิวเกนหุยรู้แล้ว

“ปัง!”

หลังจากเว่ยหมิงเยว่พูดเรื่องพวกนี้ออกมา มีกลิ่นอายที่ยิ่งใหญ่ ระเบิดออกจากบนตัวของหนิวเกนหุย

พลังอำนาจบนตัวของเขาราวกับหินยักษ์ร่วงลงทะเล คลื่นกระเพื่อมขึ้นระลอกหนึ่ง ซัดสาดไปยังทั่วทิศทาง

ในคฤหาสน์ ยอดฝีมือของตระกูลเว่ยเหมือนเรือใบเดี่ยวแต่ละลำในมหาสมุทร ลอยโคลงเคลงไม่นิ่ง

แต่ละคนล้วนมีภาพลวงตาที่ถูกสัตว์ป่าดึกดำบรรพ์จ้องไว้ หัวใจเต้นรัวตุบๆ

“หยางเฉิน ฉันไม่ปล่อยแกไปเด็ดขาด!”

หนิวเกนหุยดวงตาแดงก่ำ ตะโกนขึ้นมา พอขยับเท้า ก็กลายเป็นภาพวืด

“ปึง!”

ตอนที่ทุกคนมองเขาแจ่มแจ้ง เขาก็มาถึงด้านหน้าของเว่ยเฉิงโจวแล้ว เหยียบเท้าลงตรงตำแหน่งหัวใจของเว่ยเฉิงโจว

เว่ยเฉิงโจวที่เดิมทียังอยู่ในสภาพสะลึมสะลือ ชั่วพริบตาเดียวชีพจรขาดหาย

คนตระกูลเว่ยต่างทำหน้าตื่นตกใจ ผู้นำตระกูลเว่ยหนึ่งในสี่พรรคแห่งเมืองเจียงโจวอันน่าเกรงขาม คาดไม่ถึงโดนเหยียบตายในทีเดียว

ตั้งแต่โบราณมาถึงปัจจุบัน มีสักกี่คนกันที่ตายแบบอัปยศอดสูเช่นนี้?

“ตั้งแต่คืนนี้ไป บนโลกนี้ไม่มีตระกูลเว่ยอีก!”

หนิวเกนหุยทำหน้าอาฆาตแค้น พอพูดจบลง ร่างกายกลายเป็นภาพวืดฉับพลัน

แต่ละครั้งที่เขาปรากฏตัวต่อหน้าของคนตระกูลเว่ย ถ้าไม่ต่อย ก็จะถีบ

ภายใต้การโจมตีแต่ละครั้ง ตามมาด้วยการตายของชีวิตตระกูลเว่ยหนึ่งชีวิต

เว่ยหมิงเยว่มองทุกอย่างดีต่อหน้าต่อตา อ่อนยวบไร้เรี่ยวแรงทั้งตัว ก้นกระแทกนั่งลงบนพื้น ร่างกายสั่นเทาอย่างรุนแรง

เมื่อสักครู่คนของตระกูลเว่ยยังมีชีวิตอยู่ ภายในไม่กี่นาทีสั้นๆ นอกจากหล่อนแล้ว ไม่เหลือสักชีวิต

นี่คือเรื่องที่คนเราสามารถทำได้เหรอ?

คือปีศาจร้ายที่มาจากนรกชัดๆ!

แต่ทุกอย่างนี้ล้วนเป็นเพราะตนเอง

ถ้าไม่ใช่ตนเองยืมมือของหนิวเกนหุย เพื่อมาแก้แค้นหยางเฉินแล้ว จะเกิดเรื่องราวแบบนี้ได้อย่างไรกัน?

ปู่ที่รักเอ็นดูหล่อนมากที่สุดตายแล้ว บิดาของหล่อนก็ตายแล้วเหมือนกัน ยังมีหน้าตาที่คุ้นเคยคนอื่นๆ ล้วนตายลงทั้งหมด

เป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของหล่อนคนเดียว ถึงก่อเรื่องทุกอย่างนี้ขึ้นมา

“คุณ......คุณหนิว ขอร้องท่านเห็นแก่ที่ฉันบอกความจริงกับท่าน ปล่อยฉันไม่สักครั้งนะคะ!”

เห็นดวงตาที่แดงเลือดของหนิวเกนหุยมองทางตนเอง เว่ยหมิงเยว่โขกศีรษะลงบนพื้นอย่างแรง อ้อนวอนด้วยสีหน้าหวาดกลัวเต็มที่

ในสายตาของหยางเฉินดูเคร่งขรึมเพิ่มขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง

คลิปวิดีโอเมื่อสักครู่ เป็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์ของเว่ยเฉิงโจวเมื่อคืนนี้

เป็นข้อมูลส่วนหนึ่งที่หานเซี่ยวเทียนได้รับมา

แต่ว่าที่น่าเสียดายคือ คุณภาพของคลิปวิดีโอต่ำเหลือเกิน เลือนรางเอามากๆ และไม่มีเสียงด้วย

แต่อาศัยภาพเหตุการณ์ในคลิปวิดีโอ สามารถทำให้คนสัมผัสได้ว่าชายวัยกลางคนที่สวมชุดสไตล์จีนคนนั้น ความสามารถแข็งแกร่งจริง

“คุณคิดว่าอย่างไร?”

หยางเฉินถามขึ้นกะทันหัน

หานเซี่ยวเทียนตอบว่า “ผู้แข็งแกร่งระดับนี้ นอกจากบอดี้การ์ดชั้นนำของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู มีเพียงบุคคลของสมาคมบูโดครับ โดยเฉพาะยังเป็นตำแหน่งสูงสุดแบบนั้นด้วย”

“ผมคิดว่าคนที่อยู่ในคลิปนั้น มาจากสมาคมบูโดครับ!”

“สมาคมบูโดสาขาเจียงผิง ไปมาหาสู่กับตระกูลเว่ยมาตลอด ครั้งนี้ต้องเป็นตระกูลเว่ยทำเรื่องอะไรที่ยั่วโมโหสมาคมบูโดเข้าแน่ๆ ถึงขั้นก่อให้เกิดหายนะวอดวายขึ้น”

“แต่ผมคิดว่า มีความเป็นไปได้ว่าอีกฝ่ายพุ่งเป้ามาที่คุณครับ”

พูดจบ หานเซี่ยวเทียนมองทางหยางเฉินด้วยหน้าตาเคร่งขรึม

หยางเฉินเดิมทีกำลังสงสัย สรุปเป็นใครที่อยากทำลายตระกูลเว่ยให้ย่อยยับ

แต่หลังจากมีการวิเคราะห์ส่วนหนึ่งของหานเซี่ยวเทียน เขากลับนึกถึงเรื่องพวกนี้ขึ้นได้

ก่อนหน้าที่ตระกูลเว่ย เขาฆ่าหัวหน้าของสมาคมบูโดสาขาเจียงผิงไปคนหนึ่ง ยังเอาศพให้ตระกูลเว่ยจัดการ

ตอนนี้ดูแล้ว ความเป็นไปได้มากสุดคือเรื่องนี้ถูกเปิดโปง

ไม่อย่างนั้นเขาก็คิดไม่ออกจริงๆ ว่ายังมีเรื่องอะไรอีก ที่สามารถทำให้ยอดฝีมือแกร่งขนาดนี้ มาพังทั้งตระกูลเว่ยพินาศได้

“ไม่ต้องเดาแล้ว เรื่องนี้คือสมาคมบูโดเป็นคนทำ อีกฝ่ายพุ่งเป้ามาที่ผมจริง”

หยางเฉินพูดด้วยท่าทางนิ่งสงบ

“คุณหยางครับ งั้นควรทำอย่างไรดี?”