The king of War นิยาย บท 54

ที่ทำให้หยางเฉินแปลกใจมากก็คือ ตั้งแต่หลังจากเขาส่งฉินซีและเสี้ยวเสี้ยวกลับบ้านแล้ว ก็ดึกขนาดนี้แล้ว กลับไม่เห็นฉินต้าหย่งกลับบ้านมาจนถึงตอนนี้

เมื่อครู่ตอนที่ฉินเฟยเคาะประตู โจวยู่ชุ่ยยังคิดว่าเป็นฉินต้าหย่ง สีหน้ายังมืดครึ้มเล็กน้อย หรือว่าระหว่างสามีภรรยาสองคนเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

สามแม่ลูกไม่พูด เขาก็ไม่อยากที่จะถามมาก

พอฉินเฟยจากไป ฉินซีก็กังวลว่าโจวยู่ชุ่ยจะไปหาเรื่องหยางเฉิน ก็หันไปทางหยางเฉินส่งสายตาให้ครั้งหนึ่ง "นายพาเสี้ยวเสี้ยวขึ้นชั้นบนไปก่อนเถอะ! "

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย อุ้มเสี้ยวเสี้ยวขึ้นมา "ไปเล่นกับพ่อกัน! "

แต่ก่อนล้วนเป็นคุณน้าเล่นเป็นเพื่อนเธอ วันนี้เป็นคุณพ่อ เด็กหญิงตัวน้อยนั้นดีใจมาก กอดคอของหยางเฉิน ตะโกนอย่างดีใจ "ย่า! ย่า! ย่า! ม้าคุณพ่อรีบวิ่งเร็ว! "

ฉินซีมองเงาหลังของสองพ่อลูก ในใจทอดถอนใจ ตอนยังเล็ก คุณพ่อฉินต้าหย่งก็เล่นเป็นเพื่อนตนเองเช่นนี้ แต่ว่าคิดถึงตอนนี้ ฉินซีอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

"คุณแม่ คุณแม่แน่ใจว่าต่อไปจะให้หยางเฉินอยู่ในบ้านหรือ? "

โจวยู่ชุ่ยกำลังมองเครื่องสำอางที่ฉินเฟยนำมา ได้ยินคำพูดของฉินซี หน้าก็ไม่เงยขึ้นมาสักนิด ทางหนึ่งแต่งเครื่องสำอาง ทางหนึ่งเอ่ยตอบ "ในใจของลูก แม่ของลูกไม่มีสัจจะขนาดนั้นเลยหรือ? เขาก็รั้งอยู่ที่นี่แล้ว แม่ยังจะกลับคำได้หรือ? "

"โอ้! คิดไม่ถึงว่าจะเป็นของแท้ เครื่องสำอางChanelชุดนี้ใบเสนอราคาอย่างเป็นทางการก็อยู่ที่หกพันเท่านั้น"

เห็นท่าทางเช่นนี้ของโจวยู่ชุ่ย ฉินซีสีหน้าจนปัญญา

ฉินยีดูเหมือนกับดีใจมากที่หยางเฉินสามารถอยู่ที่บ้านนี้ได้ เอ่ยอย่างยินดีว่า "พี่ ยินดีด้วยนะ! พวกพี่ครอบครัวสามคนในที่สุดก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว"

"ใครอนุญาตให้พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้ว? "

โจวยู่ชุ่ยเงยหน้าขึ้นทันที พูดอย่างไม่พอใจประโยคหนึ่ง ไม่รอให้ฉินยีเอ่ยถาม เธอก็พูดขึ้น "ฉันทำความสะอาดห้องเก็บของไว้เรียบร้อยแล้ว ให้หยางเฉินอยู่ที่นั่น"

"คุณแม่ ในเมื่อคุณแม่รับปากให้พี่เขยอยู่ที่บ้านนี้ ก็หมายความว่าคุณแม่ยอมรับเขาแล้ว ก็ให้เขาอยู่ด้วยกันกับพี่สาวเถอะ! ไม่แน่ว่าวันใดวันหนึ่งยังสามารถทำหลานชายออกมาให้คุณแม่ได้" ฉินยีท่าทางเอาอกเอาใจ บีบนวดไหล่ของโจวยู่ชุ่ย

ฉินซีใบหน้าแดงขึ้น ถลึงตาใส่เธออย่างดุร้ายแวบหนึ่ง "อย่าพูดเหลวไหล! "

โจวยู่ชุ่ยได้ยินคำพูดของฉินยีก็รีบร้อนแล้ว ลุกขึ้นยืนทันที ชี้ไปที่ฉินซีเอ่ยอย่างโมโหว่า "แม่ขอเตือนลูกนะ ถ้าลูกกล้าให้เขาแตะต้องลูก แม่ก็ไม่มีลูกสาวคนนี้! "

ฉินซีสีหน้าไร้คำพูด โจวยู่ชุ่ยท่าทางจริงจัง พูดอย่างกับว่าเธออยากจะให้หยางเฉินแตะต้องอย่างนั้นแหละ

แม้จะพูดว่าในใจของเธอมีความรู้สึกที่ดีให้กับหยางเฉินแล้วเล็กน้อย แต่ยังห่างไกลจากเวลาที่ทั้งสองคนสามารถเผชิญหน้ากันได้อย่างตรงไปตรงมา

ตึง! ตึง! ตึง!

ก็เป็นในตอนนี้ ประตูใหญ่ของลานเล็กถูกเคาะดังขึ้นมา

สีหน้าของแม่ลูกสามคนมีความวุ่นวายขึ้นมาเล็กน้อย ในเวลาปกติ กลับบ้านมาดึกขนาดนี้ ยังเป็นเสียงจังหวะเคาะประตูเช่นนี้ เป็นได้เพียงฉินต้าหย่ง

"คุณแม่ หนูไปเปิดประตู"

"คุณพ่อ ทำไมคุณพ่อถึงได้ดื่มจนเมาอีกแล้วล่ะ? " ฉินซีเปิดประตูลานบ้าน เป็นฉินต้าหย่งอย่างที่คิด

ฉินต้าหย่งทั้งตัวมีกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ในมือยังหิ้วขวดเหล้าขวดหนึ่งไว้ เดินโซเซเข้ามา

ฉินซีล็อกประตูใหญ่ดีแล้ว ก็รีบเข้าไปพยุงฉินต้าหย่ง

"นายคนสารเลวนี้ ทุกวันดื่มจนสภาพเมาหัวราน้ำกลับมา นี่อยากทำให้ฉันทรมานจนตาย นายถึงจะพอใจใช่ไหม? "

โจวยู่ชุ่ยเห็นสภาพเช่นนี้ของสามี ก็ด่าทอขึ้นมาทันที "ชาติก่อนฉันทำกรรมอะไรไว้มากแค่ไหนกัน ถึงทำให้ฉันพบเจอกับสามีแบบนายเช่นนี้! "

"คุณแม่ คุณพ่อดื่มจนเมาแล้ว คุณแม่พูดอะไรก็ล้วนไม่ได้ยิน รอพรุ่งนี้เขามีสติมาแล้ว พวกเราต่อว่าเขาด้วยกัน ดีไหม? " ฉินยีรีบดึงมือของโจวยู่ชุ่ยมาปลอบโยน

"คุณพ่อ คุณพ่อเลิกดื่มได้แล้ว เช็ดเนื้อเช็ดตัวสักหน่อย รีบไปนอนได้แล้ว" ฉินซียกน้ำร้อนกะละมังหนึ่งเข้ามา แย่งขวดเหล้าในมือของฉินต้าหย่งไป

"เอาเหล้าให้ฉัน! เอาเหล้าให้ฉัน! " ฉินต้าหย่งยื่นมือมาจะแย่งขวดเหล้ากลับ

"เสี่ยวยี เธอมาช่วยฉัน อย่าให้เขาดื่มอีก"

ฉินซีทั้งต้องกดฉินต้าหย่งไว้ ทั้งต้องระวังไม่ให้เขาแย่งขวดเหล้าไป ยุ่งวุ่นวายไปหมดแล้ว รีบร้องขอความช่วยเหลือจากฉินยี

พี่สาวน้องสาวสองคนเปลืองแรงไปมาก ถึงสามารถช่วยเช็ดหน้าเช็ดมือให้ฉินต้าหย่งได้ แต่ฉินต้าหย่งในคืนนี้คึกคักมากเป็นพิเศษ ตะโกนดังลั่นจะดื่มเหล้าอยู่ตลอด

เขาพลันมีความบุ่มบ่ามต้องการพาลูกสาวจากไป แต่เขารู้ ลูกสาวคือชีวิตของฉินซี เขาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจเรื่องนี้

"พี่เขย พี่รีบลงมาดูเร็วเข้า! อย่าวุ่นวายสร้างเรื่องเลย" ฉินยีพลันพุ่งเข้ามาในห้อง

ถ้าไม่ใช่ว่ากังวลเสี้ยวเสี้ยวอยู่คนเดียวจะหวาดกลัว เขาก็ลงไปตั้งนานแล้ว

"เธอช่วยฉันดูเสี้ยวเสี้ยวไว้" หยางเฉินลุกขึ้นยืนเดินออกไปจากห้อง

"เธอผู้หญิงแพศยา ทั้งวันก็รู้จักแต่จะหาเรื่อง คิดว่าฉันรังแกได้ง่ายจริงๆ หรือไง? ถ้าไม่ใช่ว่าเพื่อครอบครัวนี้ ฉันเตะเธอออกไปในเท้าเดียวนานแล้ว ตอนนี้ยังคิดจะขังฉันหรือ? ไสหัวไปให้ฉัน! "

ฉินต้าหย่งตาแดง ถึงแม้จะพูดไม่ชัด แต่ยังสามารถฟังคำพูดของเขาเข้าใจ

"อ๊า! นายคนสมควรตาย ถึงกับบอกว่าฉันรังแกนาย ฉินต้าหย่ง ยังมีมโนธรรมอยู่ไหม? ปีนั้นเป็นใครที่ไม่รังเกียจทอดทิ้งนาย แต่งให้นาย? หลังจากฉันติดตามนาย นายได้ให้ฉันใช้ชีวิตที่ดีสักวันไหม? " โจวยู่ชุ่ยก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมาเช่นกัน

"คุณพ่อ คุณแม่ พวกท่านเลิกทะเลาะกันได้แล้ว เสี้ยวเสี้ยวจะกลัวนะ! " ฉินซีสีหน้าวิงวอน เพื่อเกลี้ยกล่อมทั้งสองคน เธอนั้นเหนื่อยมากแล้ว

"ยังมีเชื้อพันธุ์ต่ำต้อยอย่างเธอ ถ้าตอนนั้นไม่ใช่เธออยากแต่งให้คนไร้ค่านั่น พวกเราจะถูกตระกูลทอดทิ้งหรือ? บริษัทจะถูกตระกูลแย่งชิงไปหรือ? "

ฉินต้าหย่งไม่ผ่อนปรน พลันพุ่งเข้าไปโจมตีฉินซีอย่างแม่นยำ

ฉินซีใบหน้าตะลึงงัน น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมา "คุณพ่อ คุณพ่อพูดกับหนูแบบนี้ได้ยังไงกัน? หนูเป็นลูกสาวของคุณพ่อนะ! "

"หุบปากให้ฉัน! "

ฉินต้าหย่งพูดไป ฝ่ามือหนึ่งก็ตบไปทางหน้าของฉินอย่างรุนแรง

หยางเฉินเพิ่งจะเดินออกมาจากห้อง ก็มองเห็นฉากนี้เข้า กลางดวงตามีแสงเย็นเยียบวาบผ่าน ร่างกลายเป็นเงาวูบ ชั่วพริบตานั้นก็ขวางอยู่ที่ด้านหน้าของฉินซีแล้ว

"เพี๊ยะ! "

เขาจับข้อมือของฉินต้าหย่งไว้อย่างแน่นหนา สีหน้าท่าทางเย็นชาถึงขีดสุด "ถึงแม้ว่าคุณจะเมาแล้ว ก็ไม่อาจลงมือกับเธอ! "

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The king of War