ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 255

บทที่255 เฉินเกอผู้ลึกลับ

เห็นท่าทีที่จินเปียวแสดงความเคารพต่อเฉินเกอ ทำให้ทุกคนตกตะลึงมาก

โดยเฉพาะเจียงเฉว่ฉิง สายตาที่เธอมองเฉินเกอก็เปลี่ยนไป

เมื่อก่อนแค่รู้สึกว่ามนุษยสัมพันธ์ของเฉินเกอนั้นธรรมดา แต่ตอนนี้ไม่คิดเลยว่า เฉินเกอจะรู้จักกับคนทุกประเภทจริง ๆ!

ยิ่งไปกว่านั้นคือคนที่ทรงพลังอย่างจินเปียว เมื่อได้ยินว่ามีคนจะตีเฉินเกอ เขาก็ออกมือสั่งสอน และก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องเห็นแก่หน้าเลย

“วันนี้ช่างบังเอิญจริง ๆเลย จะว่าไปถ้าเสี่ยวจินคุณไม่มา ฉันต้องถูกทุบตีนะ！”

เฉินเกอทำอะไรไม่ถูกและยิ้มอย่างขมขื่น

จนถึงตอนนี้ เรื่องของหยางเหวินหลงเรื่องนี้เขาก็มองออก ไม่แน่ต้องเป็นลี่เหวินหยางกำลังเล่นผีอยู่แน่ และเฉินเกอก็พูดอยู่ในใจของเขาว่าถึงว่าทำไมเมื่อกี้เห็นพวกเขาสองคนหัวเราะอยู่ตลอดเวลา！

“คุณพูดล้อเล่นไป！”

จินเปียวโค้งคำนับ

อาหารมื้อนี้ทานกันค่อนข้างอึดอัด แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเฉินเกอก็ทานอิ่มอยู่ดี

ส่วนหลินเสี่ยวเฟิงนั้น เห็นว่าลี่เหวินหยางถูกทุบตีจนเป็นเช่นนี้ ก็ไม่มีกะจิตกะใจทานอาหารต่อ

จึงจ่ายเงินไปแต่แรกแล้ว

“คุณจินเย๋ท่านนี้ คุณรู้จักกับเฉินเกอ และยังสนิทกันขนาดนี้ อีกทั้งคุณยังมีความสามารถมากขนาดนี้ ฉันเป็นรองผู้อำนวยการของธนาคาร** หากกลุ่มของคุณมีเงินกองทุนส่วนไหนที่ต้องใช้ธนาคารของพวกเรา ก็รบกวนคุณดูแลด้วยนะคะ！”

หลินเสี่ยวเฟิงไม่ลืมที่จะผูกมิตรกับเขา

สำหรับจินเปียวนั้น เขามีความสามารถที่จะให้เงินของบริษัทเล็ก ๆบางแห่งของลูกน้อง หมุนเวียนกับธนาคาร**ได้

แต่ในขณะนี้ สายตาของเขามองไปที่เฉินเกอ ราวกับหมายความว่าถามความเห็นจากเฉินเกอ

เฉินเกอก็พยักหน้าอย่างไร้ร่องรอย

วันนี้ถ้าหากหลินเสี่ยวเฟิงไม่เชิญตนเองทานข้าวล่ะก็ ไม่แน่ธุรกิจของเธอก็อาจจะเจรจาสำเร็จลุล่วงแล้ว และตอนนี้ ถือว่าเป็นเพราะเขาสถานการณ์นี้จึงถูกขัดจังหวะ ดังนั้นเฉินเกอจะช่วยเหลือสักหน่อยจะเป็นอะไรไป

เลยตอบตกลงไป

และในขณะนี้ ก็ได้ยินพวกของหยางเหวินหลงเริ่มต่อสู้กันอีกครั้ง

แต่ว่าครั้งนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นกลุ่มคนพวกหนึ่งกำลังรุมล้อมตีลี่เหวินหยางอยู่

เดิมทีคิดไว้ว่าอยากผูกมิตรกับจินเปียวผ่านมือของลี่เหวินหยาง แต่ผลลัพธ์ที่ได้ กลับกลายเป็นว่าทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก

จะไม่ให้หยางเหวินหลงโกรธได้อย่างไรล่ะ！

ความโกรธของคนกลุ่มนี้ถูกนำไปลงที่ตัวของลี่เหวินหยางหมด

เมื่อเฉินเกอได้ยินเสียงกรีดร้องของลี่เหวินหยางเขาก็แค่หัวเราะอย่างเย็นชา และคิดในใจของเขาว่า แค่นี้ยังโดนเบาไป！

ส่วนเจียงเฉว่ฉิงนั้น เธอมองไปที่เฉินเกอตลอดด้วยสายตาที่ซับซ้อน

และเห็นแค่เฉินเกอพูดคุยกับสวี่ซินเพียงคนเดียว ราวกับว่าไม่เห็นตัวเอง และไม่ค่อยสนใจตัวเองยังไงอย่างนั้น ในใจของเธอก็รู้สึกอึดอัดใจอยู่ไม่น้อย

อาหารมื้อนี้ก็จบลงเท่านี้

และเห็นว่าจินเปียวกำลังขับรถอยู่พอดี ดังนั้นจึงให้จินเปียวส่งตนเองกลับไปที่โรงแรม

“สวี่ซิน ไม่แปลกใจเลยที่คุณปู่ของคุณบอกว่าตัวตนของชายหนุ่มคนนี้ไม่ธรรมดา และวันนี้ฉันก็ได้เห็นมันแล้วจริง ๆ！”

หลินเสี่ยวเฟิงเพิ่งจะตระหนักขึ้นได้ในตอนนี้ว่า เมื่อคืนตอนที่ทานอาหารเย็น คุณปู่ของสวี่ซินมักจะพูดอยู่ตลอดว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดา และตอนนั้นเธอก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่ตอนนี้เธอก็เข้าใจแล้ว

“ใช่ ฉันก็ไม่คิดว่าเฉินเกอเขาจะมีความสามารถขนาดนี้ และเขาก็รู้จักกับผู้คนมากมายขนาดนี้ด้วย เอ๊ะ？คุณแม่ คุณพูดเช่นนี้ขึ้นมาฉันก็นึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง นั้นก็คือเรื่องที่ฉันอยู่ที่KTVครั้งก่อน ตอนนี้ฉันเหมือนกับว่าจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว！”

สวี่ซินใช้ปลายนิ้วมือตบไปที่หน้าผากของเธอแล้วพูด

ส่วนเจียงเฉว่ฉิง เธอคิดว่าจะรอให้ด้านในตีคนให้เสร็จก่อนแล้วค่อยช่วยชีวิตผู้คน แต่เธอก็ไม่กล้าเข้าไป และก็ไม่กล้ายืนอยู่คนเดียว กลัวว่าหยางเหวินหลงพวกเขาจะแก้แค้นเธอด้วย

ดังนั้นตอนที่ลงมา เจียงเฉว่ฉิงก็เดินตามหลังของเฉินเกอลงมา

หลังจากฟังคำอธิบายอย่างละเอียดของเจียงเฉว่ฉิง

หลินเสี่ยวเฟิงพวกเธอรู้สึกว่าตัวตนของเฉินเกอนั้นยิ่งลึกลับมาก

“ฉันรู้แล้ว！ไม่แน่บางทีเสี่ยวซินคุณอาจโชคดีมาก อาจเป็นไปได้ว่าเฉินเกอก็คือคุณชายเฉินคนนั้นที่มาจากจินหลิงก็ได้！”

หลินเสี่ยวเฟิงกล่าวโดยตรง

“ห๊ะ！”

แต่คำพูดเหล่านี้ กลับทำให้ร่างกายของเจียงเฉว่ฉิงสั่นคลอน จนกระเป๋าของตัวเองก็ไม่มีแรงถือและตกลงไปอยู่ตรงพื้น

ราวกับว่ามีคนมาทุบที่หัวใจของเธออย่างรุนแรง

“คุณแม่！อันนี้คงเป็นไปไม่ได้หรอกมั้ง？” สวี่ซินรู้สึกเหลือเชื่อ และลมหายใจของเธอก็ราวกับว่าแทบจะหยุดหายใจ

“ฮึ ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันล้อพวกคุณเล่น แต่ว่าเฉินเกอคนนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน และตอนนี้ แม้แต่จินเย๋คนนั้นก็ให้เกียรติเขา แล้วก็สำเร็จคำสั่งงานของฉันอย่างเกินจำนวนด้วย และเขาก็ดีกับเสี่ยวซินลูกมากขนาดนี้ แม่จะบอกลูกไว้เลย ต่อไปหลังจากนี้ลูกก็อยู่ใกล้ชิดกับเฉินเกอเข้าไว้ เป็นไปได้ว่า ตอนนี้ลูกเป็นเพื่อนส่วนน้อยที่ดีของเขาในอำเภอผิงอันก็ได้ เพราะอย่างไรคนของตระกูลเจียงก็ดูถูกลูก และพวกเพื่อนร่วมชั้นของเขาพวกนั้นก็ดูถูกเขา ก็มีแต่ลูกที่ดีกับเขา ดังนั้นไขว่คว้าโอกาสนี้ไว้ดี ๆล่ะ！”

หลินเสี่ยวเฟิงกล่าวอย่างมีความสุข

คำพูดเหล่านี้ พูดจนทำให้เจียงเฉว่ฉิงที่อยู่ด้านข้างมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความละอายใจ

ถ้าหากไม่มีอะไรผิดพลาด เพื่อนที่ดีที่สุดของเฉินเกอที่อยู่อำเภอผิงอันคือใคร？ต้องเป็นตัวเธอแน่นอน!

ครั้งก่อนที่เพิ่งเจอกันเมื่อไม่นานมานี้ เฉินเกอนั้นแสดงความสนิทสนมกับตนเองมากแค่ไหน ไม่เหมือนกับตอนนี้เลย ที่เย็นชากับตัวเองมาก

เจียงเฉว่ฉิงรู้สึกทันทีว่าตัวเองนั้นราวกับว่าสูญเสียอะไรบางอย่างไป……

หลังจากตอนเที่ยง

หลินเสี่ยวเฟิงก็กลับไปทำงานที่ธนาคาร และตัวของเธอก็เต็มไปด้วยความสดใส

“ฮ่าฮ่า รองผู้อำนวยการหลิน เรื่องอะไรทำให้คุณมีความสุขได้มากขนาดนี้หรอ？หรือว่าคุณจะพบเจอกับผู้สูงศักดิ์ ทำให้คำสั่งงานของคุณเสร็จเรียบร้อยแล้ว？”

เมื่อเห็นท่าทีที่มีความสุขของหลินเสี่ยวเฟิง ถังหรานที่กำลังกดน้ำอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น