ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 304

บทที่ 304คุณชายหลงแห่งตระกูลหลง

หูฮุ่ยหมินได้เดินไปเข้าห้องน้ำกับเพื่อนอีกสองคน

เมื่อเสร็จภารกิจและในขณะที่กำลังล้างมืออยู่นั้น ทันใดก็มองเห็นผู้หญิงผมลอนยาวสองคน ที่กำลังเดินผ่านตัวเองไปในกระจก

และสายตาของทั้งสองคนนั้นดูดุมาก

หูฮุ่ยหมินเองก็สัมผัสได้ถึงความไม่ปกติ

“พวกเธอจะทำอะไร”

หูฮุ่ยหมินถามที่ผู้หญิงทั้งสองคนนั้น

ทันใด ผู้หญิงที่ชื่อ เสี่ยวเถียนก็ได้พูดขึ้นว่า “อะไรนะ พวกเธอเป็นผู้ชายที่ปลอมตัวเป็นผู้หญิงหรอ ฮุ่ยหมินรีบดูเร็ว พวกเขามีลูกกระเดือกด้วย”

“ฉลาดไม่เบาเลยนะ แต่ตอนนี้ก็สายไปแล้ว พวกเราคือคนที่จะมาจัดการพวกแก”

ชายทั้งสองคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ

จากนั้น ก็ควักปืนเก็บออกมา

เล็งที่หูฮุ่ยหมิน

“อะไรกัน”

ผู้หญิงที่เหลือทั้งสองคนนั้น ถึงแม้จะจบจากโรงเรียนตำรวจ แต่เมื่อเจอกับสถานการณ์ความเป็นความตายอย่างนี้แล้ว ก็รู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

ส่วนหูฮุ่ยหมินนั้นก็มีเหงื่อเริ่มไหลออกมา

และตอนนี้เขาก็คิดได้ถึงคำพูดของเฉินเกอ ที่บอกว่าตัวเองกำลังมีคนคอยเฝ้ามองอยู่

หากระวังตัวให้มากกว่านี้หน่อย คงจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้

“ฮืม จับเพื่อนพวกฉันตั้งมากมาย วันนี้ฉันจะแก้แค้นแทนพวกเขาเอง ไม่ต้องพล่ามมาก ฆ่าเลย”

เมื่อพูดจบ ทั้งสองคนก็เริ่มเหนี่ยวไกปืน

หูฮุ่ยหมินหลับตาลง

รอเสียงปืน

ชิ้ว ๆ！

ทันใดก็ได้ยินเสียงดังขึ้นสองครั้ง

ทั้งสองคนนั้นมือกุมที่คอของตัวเอง แข็งไปทั้งตัว จากนั้นก็มีอาการชักนอนลงไปกองที่พื้น

ผ่านไปไม่นาน ก็นิ่งไป

“อะไรนี่ เป็นแบบนี้ได้อย่างไร”

ผู้หญิงทั้งสองราวกับได้เกิดใหม่ ทั้งรู้สึกตกใจและก็ดีใจ

ส่วนหูฮุ่ยหมินนั้นก็รู้สึกตื่นเต้น และก็รีบมองออกไปยังข้างนอก ซึ่งก็ไม่ได้มีเงาของใครเลย

และในเวลาเดียวกันนั้น

ข้างนอกก็ได้มีเสียงเอะอะโวยวายขึ้น

เสียงของฝีเท้าฟังดูเร่งรีบ

ไม่นาน เฉินจุนเหวินก็ได้นำกำลังตำรวจสิบกว่านายมายังห้องน้ำ

“ฮุ่ยหมิน พวกเธอไม่เป็นไรใช่ไหม เกิดอะไรขึ้น แม่ง ไอ้จนนั้นมันแม่งพูดถูก เมื่อครู่ทีมหวางได้โทรศัพท์มาหาฉัน บอกว่ามีมือสังหารตามพวกเรามาที่นี่ และเป้าหมายของพวกนั้นก็คือพวกเรา”

เฉินจุนเหวินพูดด้วยอาการตื่นเต้น

เมื่อก้มหน้าลงดู ก็เห็นผู้ชายสองคนนอนอยู่ที่พื้น

หลังจากนั้นไม่นาน หัวหน้าใหญ่ก็ได้เดินทางมาถึง

เมื่อเห็นมือสังหารทั้งสองคนที่นอนนิ่งอยู่กับพื้นแล้ว

หัวหน้าใหญ่ก็มีสายตาที่ดูสงสัย “เป็นพวกมันนั่นแหละ ที่มีประกาศจับจากนานาชาติ”

“ฮุ่ยหมิน เป็นใครกันที่จัดการพวกมัน”

หัวหน้าใหญ่ถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

“ฉันเองก็ไม่รู้ค่ะ เมื่อครู่ พวกมันสองคนเตรียมจะยิงพวกเราแล้ว แต่ก็ต้องกุมที่คอของตัวเองไม่มีการขยับใด ๆ จากนั้นก็อยู่ในสภาพอย่างที่เห็นค่ะ”

ตอนนี้หูฮุ่ยหมินเองก็อยู่ในอาการเบลอ ๆ

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น มันช่างเหมือนกับในละครจริง ๆ

“สุดยอดจริง ๆ นี่มันคือ วิชาเข็มเงินตัดชีพจร ซึ่งวิชานี้สาบสูญไปนานแล้ว”

และหัวหน้าใหญ่ในเวลานี้ก็ได้มองไปยังคอของสองคนนั้น ทันใดก็ตกใจและพูดขึ้น

“วิชาเข็มเงินตัดชีพจรหรอ งั้นก็แสดงว่ามีคนฝีมือดีคอยช่วยฮุ่ยหมินหรอ”

เฉินจุนเหวินถามขึ้น

“เฮอะ ๆ ไม่เพียงเป็นแค่คนฝีมือดีนะ พวกเขามีฝีมือที่เหนือกว่าพวกฝีมือดี ๆ เสียอีก เมื่อก่อนที่ฉันอยู่ในหน่อยรบพิเศษนั้น เคยได้ยินผู้บังคับบัญชาพูดถึง หัวเซี่ยจุนและหลู่เชิงหยา และวิชานี้ก็เป็นสองท่านนี้เป็นผู้คิดค้น ต่อมาก็ได้แพร่ขยายอยู่ทางตะวันตก และวิชาขั้นสุดยอดของพวกเขานั้นก็คือ เข็มเงินตัดชีพจร”

“ทางตะวันตก พวกเขาถูกขนานนามว่า บอดี้การ์ดเทียนหลงตี้หู”

แววตาของหัวหน้าใหญ่นั้นดูศรัทธายิ่งนัก

“แต่ได้ยินว่า หลังจากสงครามครั้งใหญ่ บอดี้การ์ดเทียนหลงตี้หูที่อยู่ทางตะวันตกนั้น ก็ได้สาบสูญไปแล้ว จนกระทั่งเมื่อสองปีมานี้ จึงได้ข่าวคราวอยู่บ้าง ว่าพวกเขาทั้งสองคนได้ไปเป็นลูกน้องของคนคนหนึ่ง ที่ค่อนข้างจะลึกลับ แต่ว่า สามารถสังหารมือสังหารทั้งสองคนนี้ได้ ช่างเหมือนกับเป็นฝีมือของพวกเขาเสียจริง พระเจ้า พวกเขามาอยู่ที่จินหลิงแล้วหรือนี่”

หัวหน้าใหญ่ได้พูดขึ้น

ฉินหยาในตอนนี้ ยังรู้สึกกับเฉินเกอเหมือนเดิมอยู่ และก็ยังคิดว่าเฉินเกอเป็นคนที่ดีมากคนหนึ่ง

และตอนนั้น ตัวเองจึงคำพูดมากมายที่ต้องการจะพูดกับเฉินเกอ

แต่ว่า ส่วนเฉินเกอคิดอย่างไรนั้น ตัวเองก็เข้าใจดี เพราะว่าเขาคอยหลบตัวเองอยู่ตลอด

“เธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

เฉินเกอเองก็อยากจะจัดการปัญหานี้ให้จบ ๆ ไป แต่เมื่อคิดแล้ว แบบนี้มันดูเป็นคนไม่มีหัวใจเท่าไร จากนั้น ก็ได้แค่ถาม ๆ

“ฉนไม่ได้เป็นอะไร ใช่แล้ว เฉินเกอ นายเดินเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม แค่เดินไปเป็นเพื่อนฉันเท่านั้นเอง”

ฉินหยามองไปยังเฉินเกอ

“ได้สิ”

เฉินเกออย่างติด ๆ ขัด ๆ

และในขณะเดียวกัน อีกฝั่ง

ก็มีรถเบนซ์ขนาดใหญ่หนึ่งคันมาจอดเทียบอยู่

ภายในรถ มีคุณชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ตำแหน่งของเบาะหลัง มองฉินหยาและเฉินเกอที่กำลังเดินอยู่

สายตาทั้งคู่ของเขานั้น เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

“คุณชายหลง คนนั้นแหละ คือคุณฉินหยาที่ครั้งที่แล้วได้หนีไป และก็ได้หลบไปพักที่บ้านของไอ้หนุ่มคนนั้นแหละ เขาก็คือ เฉินเกอ คุณชายเฉินแห่งจินหลง”

คนขับรถได้พูดขึ้น

“เฉินเกอคือคนที่พี่สะใภ้สองต้องการจะแก้แค้นใช่ไหม ฮืม ๆ สมควรตายจริง ๆ แต่ว่าทำให้พี่สองพี่พอใจ และแม้แต่ผู้หญิงของฉัน มันยังกล้ามายุ่งอีก ฉันโหดกว่าพี่สะใภ้สองเยอะมาก รอดูเถอะว่าฉันจะจัดการกับมันอย่างไร”

คุณชายหลงพูด

คุณชายหลงคนนี้ก็ไม่ใช่คนโง่ เขาได้สืบเรื่องของฉินหยา มาทั้งหมดแล้ว

“แต่ว่าคุณชายหลง ถึงแม้ว่าในเยี่ยนจิงตระกูลหลงจะมีอำนาจมาก แต่ว่าพี่ ๆ น้อง ๆ ของเฉินเกอที่อยู่จินหลิงนั้น ต่างก็มีแต่คนเก่ง ๆ พวกเราคงทำอะไรได้ไม่มากหรอก”

คนขับรถพูดด้วยอาการหวาดกลัว

“ช่างแม่งเถอะ ฉันไม่สนหรอกว่าใครจะใหญ่ในจินหลิง เมื่อเทียบกับตระกูลหลงของฉันแล้ว ต่างก็เป็นแค่เศษอะไรสักอย่าง”

คุณชายหลงก็ได้ตบที่หน้าของคนขับรถไปหนึ่งครั้ง

“คุณชายหลง งั้นเดี๋ยวผมจะไปจัดการมันให้ ตอนนี้เลยครับ”

ในเวลานั้นที่เบาะข้าง ๆ คนขับ ก็มีผู้ชายผมยาว ผิวหน้าสีขาว น้ำเสียงเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งคนหนึ่งได้พูดขึ้น

“ไม่ต้องตู่เซี่ย ตอนนี้ยังไม่ถึงทีของนายที่จะแสดงฝีมือ เหล่าหลินพูดถูก พี่สาวของเฉินเกอ เฉินเสี่ยวนั้นในจินหลิงเป็นคนที่เก่งมาก ๆ หากว่าจะลงมืออย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ มันเป็นเรื่องที่โง่เกินไป ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันมีแผนของฉันอยู่”

คุณชายหลงพูดขึ้น