ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 314

บทที่ 314 เข้าใจผิด

เฉินเกอยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าผิดปกติ

ขณะนั้นจึงได้ใช้คีการ์ดเปิดประตูเข้าไป ทำให้ตกตะลึงจนตาโต

ภายในห้องนั้น กลับมีผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง

เวลานี้ กำลังจะล่วงละเมิดโอหยางหรู

ถึงว่าละโอหยางหรูถึงได้ต่อต้านแรงเพียงนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยน้ำตา

และชายคนนั้น หลังจากที่เห็นเฉินเกอ เขาได้มองเฉินเกอแล้วยิ้มอย่างเย็นเยือก

จากนั้นได้กระโดดลงจากเตียง แล้วได้หนีออกไปทางหน้าต่าง

แต่นี่มันคือชั้นเจ็ดนะ!

เฉินเกอรีบเดินไปดู มองไปยังข้างล่าง ไม่เห็นแม้แต่เงาคน?

หนีไปไหนแล้วนะ?

เฉินเกออึ้งไปชั่วขณะ

แล้วหันหน้าไปมองโอหยางหรู เฉินเกอก็หน้าแดงขึ้นมาทันที

กำลังจะเดินไปห่มผ้าให้เธอ

ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างนอก

“ไอ้หยา พวกเธอนี่น่ารำคาญเสียจริง พี่สาวฉันมีเฉินเกอคอยดูแลอยู่แล้ว พวกเธอนี่จริงๆเลย จะมาประจบสอพลออะไรกัน!”

ตามด้วยเสียงพูดของเว่ยเมิ่งเจียว

ยังมีกลุ่มคนที่ดื่มเหล้าอยู่เมื่อกี้

เห็นได้ชัดว่า ขณะที่เว่ยเมิ่งเจียวไปซื้อยาแก้เมานั้น คนกลุ่มนี้คงจะต้องการตามขึ้นมาดู

แม่งเอ๊ย!

จะทำยังไงละทีนี้?

เฉินเกอมึนงงไปเล็กน้อย

หากรู้ว่าตอนนี้โอหยางหรูไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้า ต้องเข้าใจผิดกันแน่

เฉินเกออยากจะช่วยโอหยางหรูใส่เสื้อผ้า แต่เวลานี้โอหยางหรูได้ลืมตาขึ้นเล็กน้อย แล้วร้องขอความช่วยเหลืออย่างแผ่วเบา

ความหมายก็คืออยากเข้ามา แล้วร้องขอความช่วยเหลือน่ะ

ฉิบหายละ!

“ก๊อกๆๆ!”

เวลานี้เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้น

“เฉินเกอ อยู่ข้างในมั้ย? เปิดประตูด้วย?”

เว่ยเมิ่งเจียวตะโกนเรียก

“หืม? พี่? พี่เป็นอะไรอะ?”

เห็นได้ชัดว่าเว่ยเมิ่งเจียวที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือของพี่สาว เวลานี้ได้ตะโกนถามอย่างตกใจ “เฉินเกอ คุณชายเฉิน? นายอยู่ข้างในมั้ย?”

เฉินเกอรีบตะโกนตอบ: “อยู่!”

แล้วเดินไปเปิดประตู

“คุณชายเฉิน ทำไมนานอย่างนี้ถึงเปิดประตูล่ะ? นายคงจะ............มั้ง!”

เว่ยเมิ่งเจียวกำลังคิดว่าจะพูดเย้าแหย่ยังไงดี

แต่ได้เห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า ก็ตกใจจนร้องลั่น

จากนั้นกลุ่มเพื่อนที่เข้ามา

บางคนก็ตกใจจนร้องลั่น

ทุกคนมองเฉินเกออย่างไม่อยากจะเชื่อ

คุณชายเฉินคนนี้ดูแล้วเหมือนปัญญาชน แต่ไม่คิดว่าจะทำเรื่องที่จัญไรแบบนี้

“คุณชายเฉิน นาย.......คุณทำอะไรพี่สาวฉัน?”

เว่ยเมิ่งเจียวตะโกนพูด

“ฉัน.........พวกเธออย่าเพิ่มเข้าใจผิด ไม่ใช่ฉัน!”

“ไม่ใช่นาย แล้วพี่สาวฉันจะเป็นแบบนี้ได้ยังไง?” เว่ยเมิ่งเจียวกล่าว

“มีคนคนหนึ่ง ในห้องนี้มีคนอยู่คนหนึ่ง จากนั้นได้กระโดดหน้าต่างหนีไปแล้ว!”

ใช่แล้ว ตอนนี้ไม่ว่าเฉินเกอจะแก้ตัวยังไงก็ไม่มีคนเชื่อ

“แต่ที่นี่มันชั้นเจ็ดนะ!”

ผู้ชายหลายคนวิ่งไปทางหน้าต่อง “แม่งเอ๊ย สูงซักขนาดนี้ ถ้าโดดลงไปไม่ตายก็พิการมั้ง?”

และเว่ยเมิ่งเจียวก็ได้เอาผ้าห่มมาคลุมตัวของโอหยางหรูแล้ว

“คุณชายเฉิน เสียแรงที่ฉันไว้ใจนาย ไม่คิดว่านายจะเป็นคนจัญไรแบบนี้ เสียแรงที่คุณปู่ของฉันชื่นชมว่านายเป็นคนดีมีคุณธรรม!”

นายมันช่างสกปรกและน่าขยะแขยงมาก!”

เว่ยเมิ่งเจียวตะโกนพูด

“ใช่ ไม่คิดว่าคุณชายเฉินจะแบบคนแบบนี้ คุณชายท่านอื่นต่างก็เป็นคนที่ตรงไปตรงมา ไม่คิดว่าเขา จะสร้างภาพว่าเป็นคนดีได้เพียงนี้!”

หญิงสาวบางคนได้พูดอย่างดูแคลน

“ไม่ใช่ฉันจริงๆ พวกเธอเข้าใจกันผิดแล้ว หากไม่เชื่อ พวกนายลองดูกล้องวงจรปิดก็จะรู้แล้ว เมื่อกี้ฉันได้รออยู่ด้านนอกตลอด!”

เฉินเกอกล่าว

จากนั้น ก็ได้มีคนแจ้งกับผู้จัดการทันที ผู้จัดก็ได้ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“ฉันต้องการให้คุณรีบเอาภาพวงจรปิดของชั้นนี้ออกมาให้เร็วที่สุด!”

เฉินเกอกล่าว

“ห๊า? ทั้งชั้นเลยเหรอ คุณชายเฉิน ต้องขออภัยจริงๆ กล้องวงจรปิดของเราเพื่อจะเสียไปเมื่อวาน ตอนนี้กระผมก็กำลังจะร้อนใจอยู่ ยังไม่ได้ซ่อมเลย!”

ผู้จัดการกล่าว

ชายคนหนึ่งได้กล่าวขึ้น

“คุณชายเฉินคนนั้นหน้าตาเป็นไงวะ? หล่อมั้ยล่ะ? เฮ้ย เขาค่อนข้างที่ลึกลับ ยังไม่เคยเห็นเลย!”

“หน้าตาไม่เลวที่เดียว แต่ว่าไม่เอาการเอางานน่ะ ฉันได้ยินคนอื่นพูดมานะ เหมือนว่าจะชื่อเฉินเกออะไรสักอย่างนี่แหละ งั้นก็คือคุณชายเฉินแน่นอน!”

ชายหนุ่มกล่าว

และฟังมาถึงตอนนี้ ร่างกายของฉินหยาสั่นเล็กน้อย

“นายว่าเขาชื่ออะไรนะ?”

ฉินหยาลุกขึ้นทันที

“เฉิน.......เฉินเกอเหรอ?”

คนที่อยู่ด้านข้างตกใจทันที

“เป็นไปไม่ได้ จะเป็นไปได้ยังไงกัน!”

ฉินหยาพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ

จากนั้น เห็นว่ามีคนไปสอดรู้สอดเห็นที่ชั้นเจ็ด

ฉินหยาก็ได้ตามขึ้นไปด้วย

และหลงเช่าหยุนนั้น ยิ้มเจื่อนๆแล้วดื่มไวท์แดงไปคำหนึ่ง

จากนั้นก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรออก: “ขึ้นมาได้แล้ว!”

จึงลุกขึ้นเดินตามไป

“หลีกหน่อยๆ พวกเราเป็นนักข่าว!”

เวลานี้ ที่ชั้นเจ็ดกำลังชุลมุนวุ่นวาย

นักข่าวจากหนังสือพิมพ์จินหลิงไทม์พุ่งเข้ามา หากไม่มีอะไรผิดพลาด เรื่องของวันนี้พรุ่งนี้ต้องได้ขึ้นหน้าหนึ่ง

และเฉินเกอก็ถูกคนขวางไว้ ไม่ว่าจะอธิบายยังไงก็ไม่มีใครเชื่อ

ฉินหยานั้น เวลานี้ก็ได้ยืนดูเหตุการณ์อยู่ด้านข้าง ขณะที่เห็นว่าเป็นเฉินเกอนั้น ฉินหยาไม่อย่าจะเชื่อจนเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เฉินเกอไม่ใช่คนแบบนี้!”

ฉินหยาพูดอยู่ในลำคอ

“ทำไมถึงจะไม่ใช่คนแบบนี้ ถูกจับได้คาหนังคาเขา ฉวยโอกาสตอนที่ผู้หญิงเมา ตอนนี้คนที่ถูกกระทำยังได้ชี้ตัวเขาเลย!”

คนที่อยู่ด้านข้าง ได้ยินที่ฉินหยาพูด ก็เลยโต้แย้งทันที

“น้องเจียวเจียว ทำไมถึงเป็นเธอ? เรื่องมันยังไงกันแน่?”

เวลานี้ หลงเช่าหยุนได้พากลุ่มบริการ์ดเดินขึ้นมา

หลังจากที่เห็นเว่ยเมิ่งเจียวแล้ว

หลงเช่าหยุนก็ได้ถามขึ้น

“ห๊า? พี่เช่าหยุน พี่มาได้จังหวะพอดีเลย ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นพี่โอหยางที่เกิดเรื่อง!”