ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 319

บทที่ 319 ฉินหยาถูกลักพาตัว

คฤหาสน์ของตระกูลฉินหยา

ในขณะนี้ พี่น้องหญิงสาวกลุ่มหนึ่งกำลังร้องเพลงและดื่มกันอยู่ อย่างมีความสุข

ทุกคนต่างก็พยายามให้ฉินหยาลืมเรื่องไม่มีความสุขที่เกิดขึ้นกับเฉินเกอในวันนี้

ส่วนพ่อแม่ของฉินหยา ไปเยี่ยนจิงตั้งแต่เช้าของวันนี้แล้ว

ดังนั้นตอนดึก จ้าวถงถงพวกเธอไม่กลับไปแน่นอน เพื่อที่จะอยู่เป็นเพื่อนฉินหยา

“ถงถง ฉันไปห้องน้ำสักครู่ คุณไปกับฉันได้ไหม？”

ฉินหยากล่าว

“ได้สิ！”

จากนั้นหญิงสาวทั้งสองคนก็ไปเข้าห้องน้ำที่ชั้นบนด้วยกัน

แต่ผ่านไปไม่นาน

“กรี๊ดดดดด！”

จู่ ๆชั้นบนก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมา

ทุกคนต่างก็ตกใจกันหมด

จึงวิ่งกันขึ้นไปดู

แต่เมื่อไปถึงห้องน้ำ ยังมีวี่แววของจ้าวถงถงและฉินหยาสักที่ไหนล่ะ

ก็เห็นหน้าต่างของห้องน้ำถูกเปิดออก และพอดูไปที่ชั้นล่าง ก็ไม่มีวี่แววอะไร

“ถงถง เสี่ยวหยา？พวกคุณอย่าล้อเล่น พวกคุณอยู่ที่ไหนกัน？”

หญิงสาวหลายคนตะโกนเรียก

แต่หลังจากที่ค้นหากันอยู่นาน ก็มั่นใจว่าฉินหยาไม่ได้ล่อเล่น แต่หายไปจริง ๆ

ต่างก็กังวลจนแทบจะร้องไห้ออกมา

“ทำอย่างไรดี？”

“ยังจะทำอย่างไรล่ะ？รีบโทรศัพท์แจ้ง**สิ！”

……

“ปล่อยพวกเรานะ คุณเป็นใคร？”

ส่วนฉินหยาและจ้าวถงถง เมื่อกี้ตอนที่ไปห้องน้ำ ทันทีที่เข้าไปในห้องน้ำ ก็มีเงาดำปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเธอ ตามด้วยตีที่ไปด้านหลังของพวกเธอ จนเป็นลมและล้มลงไป

หลังจากที่ตื่นมาอีกครั้ง พวกเธอก็ถูกลักพาตัวมาที่แห่งนี้

ดูเหมือนว่าเป็นบ้านร้างที่อยู่ในถิ่นทุรกันดาร

จึงกล่าวด้วยความหวาดกลัวในขณะนี้

“ใช่ รีบปล่อยพวกเราเดี๋ยวนี้ จะบอกให้คุณนะ ฉินหยาของเรารู้จักคุณชายที่ร่ำรวยหลายคน ถ้าคุณไม่ปล่อยพวกเราไป คุณจบแน่！”

จ้าวถงถงกล่าว

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ฉันกลัวจังเลย ฉันรู้ คุณหนูฉินคุณเป็นคู่หมั้นของคุณชายหลง อีกอย่างได้ยินว่าหลงเช่าหยุนค่อนข้างรักคุณมาก อันที่จริงวันนี้ที่ฉันลักพาตัวพวกคุณมา ไม่ได้มีความหมายอย่างอื่น แค่อยากยืมตัวคุณหนูฉิน เพื่อให้ไอ้สารเลวอย่างหลงเช่าหยุนคืนเงินของฉันให้กับฉัน และหลังจากที่ได้เงิน ฉันจะรีบไปทันที และไม่ทำร้ายคุณหนูฉินเลยแม้แต่นิด！”

ซึ่งคนคนนี้ ก็คือโห๋ซานนั่นเอง

ผู้ชายคนนี้ เป็นคนที่ไม่มีกำไลไม่ยอมตื่นเช้า แต่ถ้าได้เงิน เรื่องอะไรก็ทำได้หมด

และในขณะนี้ ก็เป็นเพราะเรื่องเงิน จึงอยากจะข่มขู่หลงเช่าหยุน

เพราะไม่ถึงขั้นสุดท้าย เขาก็ไม่อยากฉีกหน้าให้ขาด และพูดเรื่องที่ตัวเองร่วมมือกับหลงเช่าหยุนเกือบจะทำให้โอหยางหรูถูกล่วงละเมิดออกมา

เพราะถ้าเช่นนั้น ตัวเองก็ทำให้ตระกูลเฉิน ตระกูลหลง และตระกูลโอหยางสามตระกูลขุ่นเคือง และได้ตายอย่างไม่มีที่ฝังศพแน่

เขาเป็นคนที่ฉลาดคนหนึ่ง

จึงมีความคิดนี้ขึ้นมา

“ฮ่าฮ่า คุณหนูฉิน คุณสวยงามมากจริง ๆ ฉันเชื่อว่า คุณชายหลงจะให้เงินฉันเพื่อคู่หมั้นที่สวยงามมากคนนี้ของเขาแน่นอน！”

โห๋ซานบีบไปที่คางของฉินหยา

“ฮึ ไม่เพียงแต่หลงเช่าหยุน ยังมีคุณชายใหญ่อีกคนหนึ่ง ถ้าเขารู้ว่าคุณลักพาตัวเสี่ยวหยา คุณตายแน่ และเขาก็คือคุณชายเฉินเฉินเกอแห่งจินหลิง！”

จ้าวถงถงพูดอีกครั้ง

“อะไรนะ？เฉินเกอ？”

ใบหน้าของโห๋ซานตึงเครียด

ถ้าไม่ใช่เพราะยั่วยุเฉินเกอ ตนเองก็ไม่ถึงขั้นต้องหลบซ่อนมาในถิ่นทุรกันดารแบบนี้

จริง ๆ อำนาจของตระกูลเฉินแห่งจินหลิง ไม่ควรประเมินต่ำไป

“ถงถง คุณหยุดพูดได้แล้ว ฉันกับคนนั้นเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว！อีกอย่างเราสองคนก็ตัดขาดกันแล้ว เขาจะช่วยฉันอีกได้อย่างไร！”

ฉินหยามองไปที่จ้าวถงถงและกล่าว

“แล้วแต่แกจะพูดอย่างไง ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ไปก็คือไม่ไป คุณก็ลองแตะต้องฉันดูสิ！”

หลงเช่าหยุนยิ้ม

“แม่งเอ๊ย คุณไม่มาจริงเหรอ ถ้าคุณไม่มา ฉันยอมไม่เอาเงิน และฉันก็จะ**คู่หมั้นของคุณ คุณเชื่อไหม？เพราะยังไงหน้าตาของเธอก็สวยงามขนาดนี้！”

“ให้แกสามล้าน แล้วแกก็ปล่อยเธอ และเอาเทปบันทึกเสียงไว้ตรงนั้นด้วย นอกเหนือจากนี้ อย่างอื่นไม่ต้องพูดอีก！นอกจากนี้ แกพิจารณาชะตากรรมของแกให้ดี！”

พูดจบ หลงเช่าหยุนก็ตัดสายโดยตรง

“โหล！โหล！แม่งเอ๊ย เหี้ยจริง ๆ แม้แต่ผู้หญิงของตัวเองก็ไม่สนใจเลย！”

โห๋ซานรู้สึกโกรธจนใบหน้าของเขาเกือบเขียวไปหมด

ส่วนฉินหยา แม้ว่าเธอไม่เคยรักหลงเช่าหยุนเลยสักนิด แต่เรื่องเมื่อกี้นี้ เธอได้ยินมันหมดแล้ว และในใจของเธอก็รู้สึกเย็น

อย่างที่คาดไว้ไม่ผิด ผู้ชายเจ้าชู้ต่อให้พยายามปกปิดเท่าไหร่ ก็ยังคงเป็นผู้ชายเจ้าชู้

ในช่วงวิกฤตแบบนี้ ตัวตนที่แท้จริงของเขาก็จะถูกเปิดเผยออกมา

“เหอะๆ ความคิดที่ปรารถนาของคุณผิดพลาดแล้ว ความสัมพันธ์ของฉันกับหลงเช่าหยุนไม่ได้ดีอย่างที่คุณคิด คุณเอาฉันข่มขู่เขา คุณฝันไปเถอะ！”

ฉินหยายิ้มอย่างขมขื่น

“แล้วควรจะทำอย่างไรดี？โจรไม่ยอมสูญเปล่า และยังทำให้ตระกูลใหญ่ทั้งสามตระกูลขุ่นเคือง ฉันจะเอาแค่เงินสามล้านแล้วช่างมันไม่ได้！”

โห๋ซานเกาหัวอย่างกังวล

ทันใดนั้นเอง เขาก็ตบไปที่ต้นขาของตัวเอง

และก็เกิดความตื่นตัวขึ้นมา

“แม่งเอ๊ย ฉันลืมไปได้ยังไง ถ้าไม่ได้จริง ๆ ฉันก็หาเงินจากบนตัวของคุณชายเฉินดีกว่า ตระกูลหลงให้ฉันสามล้าน และคุณชายเฉินยิ่งร่ำรวยกว่า อย่างไรก็ต้องแบล็คเมล์สักสี่ถึงห้าล้าน ถึงจะคุ้มค่าต่อการซื้อขายนี้！และในมือของฉันก็มีข้อมูลที่คุณชายเฉินอยากได้ด้วย！ฮิฮิ！”

โห๋ซานยิ้ม

และเดินไปที่ด้านข้างของฉินหยาและพูด：“คุณหนูฉิน รบกวนคุณช่วยเอาข้อมูลการติดต่อของคุณชายเฉินให้ฉันหน่อย”

“ขอโทษด้วย ฉับกับเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันอีกแล้ว และฉันก็ไม่มีข้อมูลการติดต่ออะไรของเขาด้วย และอีกอย่างคุณเอาฉันไปข่มขู่เขา คุณไม่รู้สึกว่าตัวเองน่าขำเหรอ？”

ฉินหยายิ้มอย่างเย็นชา

“เฮ้ๆๆ น่าขำอะไรกัน ในมือของฉันมีข้อมูลที่เขาต้องการ ต่อให้คุณไม่มีค่าในสายตาของเขา แต่ข้อมูลของฉันมีค่ามาก เพราะว่าครั้งนี้คุณชายหลงกับฉันทำกับเขาไว้หนัก และยังใส่ร้ายว่าเขา*คนของตระกูลโอหยาง ตอนนี้ต่อให้เขากระโดดลงแม่น้ำหวงก็ล้างไม่สะอาดแล้ว！และก็เลยรีบหาตัวของฉันอย่างกระวนกระวายเพื่อพิสูจน์ตัวเขา！”

เพราะอย่างไรก็ตามโห๋ซานจะไม่อยู่ในประเทศอีกแล้ว ความลับพวกนี้ก็ไม่เรียกว่าความลับอีกต่อไป จึงไม่กลัวที่จะทำให้ใครขุ่นเคืองอีก

ส่วนฉินหยาที่ได้ยินเช่นนี้ ก็รีบเงยหน้าขึ้นมาทันที：“เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ？”