ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 336

บทที่ 336 รีบไปสนามบิน

เฉินเกอรออยู่ที่ข้างนอกด้วยความกระวนกระวาย

ผ่านไปสักพัก ก็เห็นท่านฉินและหมอเทวดาหูออกมาแล้ว

แต่ว่าครั้งนี้สิ่งที่ทำให้เฉินเกอรู้สึกแปลกคือ หมอเทวดาหูเหมือนจะเคารพท่านฉินมาก อีกแค่นิดเดียวก็เกือบจะควงแขนท่านฉินแกมาแล้ว

“เป็นยังไงบ้าง?”

เฉินเกอถาม

“เฮอะเฮอะ พอจะโอเคแล้ว เข้าไปดูเถอะ!”

ท่านฉินพูด

เฉินเกอเดินเข้าไปดู สีหน้าขอซูเฉียงเวยดีขึ้นไม่น้อยเลย เริ่มมีสีแดงอมชมพูแล้ว

“เฉินเกอ นายไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว คุณปู่ฉินมีทักษะการแพทย์สูงมาก!”

ซูเฉียงเวยก็กลัวว่าเฉินเกอจะเป็นห่วงตัวเอง

“งั้นก็ดีแล้ว!”

เฉินเกอโล่งอกสักที

ถึงจะวางใจลงได้

“ท่านลุงฉิน รบกวนนายแล้ว!”

เฉินเกอหยักหน้าขอบคุณฉินอีฝาน

ช่วยตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงแม้ว่าตอนแรกจะรู้สึกรำคาญท่านลุงนี้มาก แต่ว่าตอนนี้ เฉินเกอรู้สึกขอบคุณมากๆ

“ไม่รบกวน ไอ่หลานโต ถ้าหากไม่มีอะไรแล้ว พวกเราไปกันเถอะ?”

สิ่งที่ฉินอีฝานพูดคือพาเขากลับไปที่บ้านเกิดเมืองฉู่ชวน

พูดว่าไปเมืองฉู่ชวน

สีหน้าของเฉินเกอมีความแย่ลง

ตัวเองยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ยังไม่ได้จัดการ ตอนนี้ซูมู่หานกำลังเข้าใจตัวเองผิดอยู่ แล้วยังโกรธไม่ยอมฟังตัวเองอธิบาย นี่จะทำยังไงดีล่ะ

“รออีกแป๊บหนึ่ง รอฉันจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จ พวกเราก็ไปกัน!”

หลังจากพูดจบ เฉินเกอก็ให้ซูเฉียงเวยพักผ่อนก่อน

จากนั้นก็ออกไปคุยโทรศัพท์แล้ว

แต่ว่าโทรติดต่อกันไปหลายรอบมาก ซูมู่หานตัดสายทิ้งตลอดเลย

เฮ้อ!

“มู่หาน รับสิ ทำไมไม่รับเนี่ย? ไม่แน่เขาอาจจะเปลี่ยนแล้วก็ได้!”

ณ บ้านซู

พวกซูเหมิงเหมิงนั่งอยู่ด้วยกัน คนที่ดูทีวีก็ดูทีวี คนที่กินขนมก็กินขนม พอเห็นซูมู่หานวางสายด้วยความโกรธ ซูเหมิงเหมิงที่กินขนมอยู่ ก็ช่วยพูดปลอบ

“ไม่รับ!”

ซูมู่หานนำโทรศัพท์ไปไว้ข้างๆ

กำลังประชดประชันอยู่

ติ้งตอง.....

จู่ๆ กริ่งประตูก็ดังขึ้น

ซูมู่หานนั่งลง

ใช่สิ พ่อแม่ของตัวเองไม่อยู่บ้าน ตอนนี้คนที่จะมาได้ จะเป็นใครไปได้อีก?

เป็นเฉินเกอแน่นอน

เรื่องบางอย่างที่โกรธก็เอาไปไว้ส่วนโกรธ แต่ว่าซูมู่หานจะไม่อยากเจอเฉินเกอได้อย่างไรล่ะ

แต่ว่าคนที่ไปเปิดประตูคือซูเหมิงเหมิง

“เฮอะ นายยังรู้จัก....อืม? ทำไมถึงเป็นเธอ?”

หลังจากที่ซูเหมิงเหมิงเปิดประตูแล้ว

ก็พูดด้วยสีหน้าที่แย่มาก

“คุณผู้หญิงซูมู่หานอยู่ไหมคะ? ฉันอยากคุยกับเธอหน่อยค่ะ!”

ข้างนอก มีเสียงอันงดงามของผู้หญิงดังขึ้น

และผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่ใครที่ไหน คือฉินหยา

“เธอมาทำไม?”

สำหรับฉินหยาแล้ว แน่นอนว่าซูมู่หานไม่มีความรู้สึกดีกับเธอแม้แต่ครึ่งเลย

สิ่งที่มี คือความเกลียดทั้งหมด

ถึงแม้ว่าเฉินเกอจะไม่มีความสัมพันธ์อื่นที่เกี่ยวข้องกับเธอจริงๆ แต่ว่า ทำไมเธอถึงควงแขนเฉินเกอล่ะ ทำไมเฉินเกอถึงต้องหมั้นกับเธอล่ะ

“คุณผู้หญิงซูมู่หาน ฉันอยากคุยกับคุณสองต่อสอง ได้ไหมคะ?”

ฉินหยาพูด

“มู่หานเป็นอะไรกันแน่เนี่ย? พูดหญิงคนนั้นมาพูดอะไรกับมู่หานหรือเปล่า? ไม่ว่ายังไงแล้วพวกเขาก็คุยกันเกือบชั่วโมงเลย ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ!”

“ใช่แล้ว ตั้งแต่กลับมาก็เป็นแบบนี้เลย!”

ซูเหมิงเหมิงกินขนมอยู่

“เออ ไป เราไปถามด้วยกัน ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ พวกเราก็ไปคิดบัญชีกับยัยที่ชื่อฉินหยานั่น!”

เพื่อนๆ ต่างก็มาถึงหน้าประตูห้องของซูมู่หาน

“มู่หาน เธอเปิดประตูสิ เปิดประตูออก!”

ซูเหมิงเหมิงพูดด้วยความเป็นห่วง

ในไม่ช้า ประตูก็ถูกเปิดออก

แต่ว่าหลังจากที่ทุกคนเห็นแล้ว ก็มีความสงสัยเล็กน้อย

เพราะว่าซูมู่หานเก็บของเรียบร้อยแล้ว

“มู่หาน เธอทำอะไร พวกเรายังกลับมาไม่ถึงวันเลย นี่เธอ?”

หวูเหวินเหวินถาม

“อืมอืม พวกเรากลับก่างเต่าเถอะ!”

มู่หานพูด

“ห๊ะ? ตอนนี้หรอ?”

ทุกคนตกใจหันหมด “แต่ว่ามู่หาน เฉินเกอจะทำอย่างไร? ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้กลับมา ก็เพราะว่าอยากจะมาเจอเขา พูดคุยกับเขา ตอนนี้ถึงแม้ว่าพวกเธอสองคนจะเข้าใจผิดต่อกัน แต่ฉันรู้สึกว่า เฉินเกอไม่ได้ทำเรื่องแบบผู้ชายเจ้าชู้แบบนั้นนะ!”

“ฉันรู้ ฉันรู้ว่าเฉินเกอไม่มีทางทำ แต่ว่าฉันอยากกลับก่างเต่าแล้ว!”

ซูมู่หานพูดพร้อมดวงตาที่แดง

เมื่อกี้เธอคิดทบทวนไปมาเยอะมาก

ใช่สิ ครั้งนี้ตัวเองไม่ได้จะไปเกลียดเฉินเกอจริงๆ แค่อยากให้เขามาปลอบใจตัวเอง ง่ายๆ แค่นี้แหละ

แต่ว่า คำพูดที่ฉินหยาพูด ก็ไม่ใช่เรื่องที่ซูมู่หานจะไม่เคยคิด

ตัวเองทำอะไรเพื่อเฉินเกอไม่ได้ อยู่ข้างๆ เขา ได้แต่เป็นตัวถ่วงของเขา ฉะนั้นซูมู่หานจะกลับไป พยายามเติมเต็มตัวเอง

มีแต่แบบนี้ ถึงจะทำให้ความสัมพันธ์ครั้งนี้เท่าเทียมกัน

เพื่อนๆ ต่างก็ไม่พูดอะไรแล้ว รีบเก็บกระเป๋าเดินทาง แล้วกลับไปพร้อมมู่หาน

มีเพียงแต่ซูเหมิงเหมิงที่แอบเอากระเป๋าออกมา ส่งข้อความให้เฉินเกอ

“รีบไปสนามบิน มู่หานจะไปแล้ว!”