ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 431

บทที่ 431 เฉินเกอคือคุณชายเฉิน

“ใครเหรอ？”

ทุกคนต่างหันมามองหน้าซึ่งกันและกัน

“ผู้จัดการหู！”

ในเวลานี้เอง ผู้จัดการหูก็ได้ใช้ประโยชน์จากช่องว่างตรงนี้ และมาถึงที่แผนกต้อนรับแขกวีไอพี

หยางยู่ถิงยิ้มและพูดขึ้นทันทีว่า

“ขอโทษด้วยประธานหยาง วันนี้มีเรื่องค่อนข้างเยอะ และต้อนรับได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ต้องขออภัยด้วย！”

ผู้จัดการหูกล่าว

“คุณก็ว่าไป แต่ละวันบริษัทซิ่นเฟิงกรุ๊ปมีเรื่องยุ่งเยอะขนาดนี้ และคุณก็ยังหาเวลาว่างมาโดยเฉพาะ ต้องขอขอบคุณคุณมากจริง ๆ！”

หยางยู่ถิงกล่าว

“เฮ้อ แต่ว่าประธานหยาง เรื่องนั้นที่คุณพูดมา เรื่องการเสนอราคา ฉันได้ถามแล้ว แต่ว่าช่วงนี้ประธานจ้าวผู้อยู่เบื้องบนของเรายังไม่มีเวลาดู ซึ่งคงต้องรอต่อไปอีกสักหน่อย ！”

“ได้ ทั้งหมดฟังของผู้จัดการหู！”

หยางยู่ถิงจำเป็นต้องพูดอย่างถ่อมตัว

ส่วนผู้จัดการหู เขามองไปที่นาฬิกาตรงข้อมือของตัวเอง

แล้วพูดอย่างอดสงสัยไม่ได้ว่า：“น่าแปลกใจจัง ประธานจ้าวบอกว่าเวลานี้เขาน่าจะมาถึงแล้วนิ แต่ทำไมยังไม่มานะ？”

ผู้จัดการหูมองที่ทางเข้าของประตู

“ผู้จัดการหู คุณกำลังรอใครอยู่เหรอ？”

พนักงานแผนกต้อนรับสาวเสี่ยวหลิวถามขึ้น

“ใช่แล้ว ฉันกำลังจะหาคุณพอดี คุณรีบไปช่วยฉันเช็กที่หน้าเคาน์เตอร์หน่อยว่า ตอนนี้คุณหนูหยางเสี่ยวเป้ยมาถึงหรือยัง？”

จู่ ๆผู้จัดการหูก็นึกขึ้นได้ หรือว่าคุณหนูหยางจะมาถึงตั้งแต่เช้าแล้ว？

จึงเกิดคำถามเช่นนี้ขึ้น

“คุณหนูหยางเสี่ยวเป้ย？”

พนักงานต้อนรับสาวเสี่ยวหลิวตะลึง จากนั้นมองไปที่หยางเสี่ยวเป้ยที่ยืนอยู่ด้านข้าง

ส่วนหยางยู่ถิงและโกวหรูพวกเธอ ต่างก็ยิ่งตกตะลึงกันไปใหญ่ พระเจ้า ผู้จัดการหูหาหยางเสี่ยวเป้ยทำไม？

“ผู้จัดการหู เธอ……เธอคนนี้แหละที่มีชื่อว่าหยางเสี่ยวเป้ย！”

เสี่ยวหลิวชี้ไปที่เสี่ยวเป้ยแล้วกล่าว

“อะไรนะ？”

ใบหน้าของผู้จัดการหูเปลี่ยนไปกะทันหัน และรีบเดินไปที่ตรงหน้าของหยางเสี่ยวเป้ยอย่างรวดเร็ว

“คุณคือคุณหนูหยางเหรอ ผู้จัดการใหญ่จ้าวคังกับคุณ……？”

“อืมๆ ใช่ ฉันมาหาผู้จัดการใหญ่จ้าวคัง！”

หยางเสี่ยวเป้ยพยักหน้าและกล่าว

และแล้วก้อนหินก้อนใหญ่ที่อยู่ภายในใจของเธอก็ได้วางลงในที่สุด

นั่นน่ะสิ พี่ชาย（ลูกพี่ลูกน้อง）จะหยอกเล่นเรื่องใหญ่แบบนี้กับตัวเองได้อย่างไรล่ะ และเขาบอกว่ามีวิธี ก็ต้องมีวิธีอย่างแน่นอน

“ไอหย๊า！”

ผู้จัดการหูตบไปที่ต้นขาของตนเอง“คุณหนูหยาง ไม่คิดว่าคุณจะมาถึงก่อน ฉันเป็นคนที่ผู้จัดการใหญ่จ้าวคังสั่งให้มารอต้อนรับคุณโดยเฉพาะ！”

ในเวลานี้เอง ทุกคนต่างก็ตกตะลึงกันหมด

ยิ่งไปกว่านั้นปากของโกวหรูอ้าจนสามารถยัดไข่ไก่เข้าไปด้านในได้เลย

“ผู้จัดการหู คุณแน่ใจเหรอว่าไม่ได้พลาดพลั้ง ทางบริษัทมีคนที่ชื่อจ้าวคังจริงเหรอ？”

โกวหรูกล่าวอย่างไม่เชื่อ

ส่วนหยางเหยียนกับหยางเย่ต่างก็มองไปที่หยางเสี่ยวเป้ยด้วยความอิจฉา

“เขาคือผู้จัดการใหญ่คนหนึ่งของเรา ปกติเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยโอ้อวด นอกจากนี้ คุณหญิงโกว คุณเรียกชื่อของผู้จัดการใหญ่เราโดยตรงแบบนี้คงจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอกมั้ง？”

ผู้จัดการหูกล่าวด้วยสีหน้าที่สะดุ้งและตกใจ

ผู้จัดการใหญ่ของบริษัทมีหลายคน และแน่นอนว่าพวกเขาจะไม่เปิดเผยตัวตนของพวกเขาต่อหน้าพนักงานระดับล่างอย่างง่ายดาย

และนี่ก็คือที่มาของเจ้านายผู้ที่อยู่เบี้องหลัง

“ขอโทษ ต้องขอโทษจริง ๆ！ฉันแค่อยากจะตักเตือนคุณว่า อย่าพลาดพลั้งเด็ดขาด และหยางเสี่ยวเป้ยคนนี้ เป็นเพียงแค่พนักงานเล็ก ๆคนหนึ่งของบริษัทเราเท่านั้น เพราะอะไรผู้จัดการใหญ่อย่างจ้าวคังถึงต้องต้อนรับเธอโดยเฉพาะ？”

โกวหรูกล่าว

“อันนี้คุณคงต้องถามผู้จัดการจ้าวเองแล้ว คุณหนูหยาง คุณมาที่นี่เพื่อคุยเรื่องโครงการใช่หรือเปล่า？”

ผู้จัดการยิ้มและกล่าวอย่างสุภาพ

หยางเสี่ยวเป้ยพยักหน้าอย่างหนัก

“เหอะๆ ถ้าเช่นนั้นก็ดี ผู้จัดการจ้าวคังได้เตรียมพิธีเซ็นสัญญาเพื่อคุณอยู่ที่ชั้นบนแล้ว ถ้าคุณไม่มีปัญหาอะไร เราก็ขึ้นไปเซ็นสัญญากันเถอะ？”

“หืม？เซ็นสัญญาตอนนี้เลยเหรอ？”

หยางเสี่ยวเป้ยตกตะลึงเล็กน้อย

เดิมที เป็นเพราะว่าพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของตัวเองมีความสัมพันธ์แบบเพื่อนร่วมชั้นอย่างหยางเย่ และหลังจากที่ตัวเองมาถึงก็ต้องพยายามเพื่ออธิบายและเจรจาต่อรองเอง

แต่ไม่คิดว่า จะราบรื่นขนาดนี้

อีกอย่างไม่คิดว่าความสัมพันธ์ของพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเธอ คือหนึ่งในผู้จัดการใหญ่ของบริษัทซิ่นเฟิงกรุ๊ป？

หญิงสาวต้อนรับที่มีมารยาทคนหนึ่งได้เดินเข้ามารับกระเป๋าของหยางเสี่ยวเป้ย จากนั้นทุกคนก็ขึ้นไปที่ชั้นบนโดยตรง

“ไม่！” โกวหรูส่ายหัวอย่างหนัก“พวกคุณอย่าลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้สิ ในงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของคุณหญิง เรื่องที่คุณหญิงได้รับของขวัญที่มีมูลค่าเกือบหนึ่งพันล้าน！”

โกวหรูกล่าวพร้อมกับเปลือกตาของเขากระตุกอย่างดุเดือด

“ของขวัญที่คุณชายเฉินผู้ลึกลับแห่งตระกูลเฉินเป็นคนส่งมา？”

จู่ ๆทุกคนต่างก็หยุดพูดทันที

“ใช่แล้ว คุณชายเฉินแห่งตระกูลเฉิน และเฉินเกอก็นามสกุลเฉิน และถ้าสมมุติว่าเฉินเกอก็คือคุณชายเฉิน เรื่องราวทั้งหมดก็สามารถอธิบายได้ชัดเจนแล้วใช่หรือเปล่า？”

ซึ่งสิ่งที่ทำให้โกวหรูตกใจนั้นก็เป็นเพราะการคาดเดานี้นี่เอง

ทุกคนต่างเงียบและไม่พูดอะไรอีกครั้ง และมีสีหน้าที่ดูค่อนข้างแย่

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้แน่นอน！”

ป้าสองกล่าว

“แต่แน่นอนว่าหยางเสี่ยวเป้ยต้องรู้อะไรบางอย่างแน่ ฉันว่าคุณน้าอย่าเพิ่งคาดเดาอะไรไปเรื่อยเลย คาดเดาจนเฉินเกอสุดยอดขนาดนี้ และในกรณีนี้ถ้าหยางเสี่ยวเป้ยคุยเรื่องโครงการได้ไม่สำเร็จล่ะก็ ทุกอย่างก็ชัดเจนแล้ว！”

หยางเหยียนกล่าว

“ได้ ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็รอให้หยางเสี่ยวเป้ยลงมา！”

หลังจากผ่านไป40นาที

หยางเสี่ยวเป้ยก็ออกมา

เพียงแต่เมื่อเทียบกับตอนที่เธอขึ้นไป ในมือของเธอมีแฟ้มเอกสารเพิ่มขึ้นมาห้าฉบับ

“หยางเสี่ยวเป้ย！”

ส่วนคุณน้าพวกเธอ ยังคงรอเธออยู่ที่หน้าประตู

และเมื่อทันทีที่เห็นในมือของหยางเสี่ยวเป้ยมีแฟ้มเอกสารเพิ่มขึ้นมาห้าฉบับ พวกเธอก็ผงะ

“คุณ……คุณเซ็นหมดเลยเหรอ？”

โกวหรูกล่าวอย่างไม่เชื่อ

“อืมๆ ฉันได้เซ็นโครงการวิศวกรรมใหญ่ทั้งในปีนี้และปีหน้าของบริษัทซิ่นเฟิงกรุ๊ปแล้วทั้งหมดห้าโครงการ！”

หยางเสี่ยวเป้ยรู้สึกตื่นเต้น

และคิดในใจ ดูสิว่าต่อไปนี้พวกคุณยังจะรังแกเราสองแม่ลูกอย่างไร

จบพูด หยางเสี่ยวเป้ยก็ไม่ได้สนใจพวกคุณน้าที่กำลังตกตะลึงอยู่ และเธอก็จะเดินจากไป

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ！”

โกวหรูกล่าว

“ทำไม？”

“ฮึ คุณอย่าคิดว่าคุณได้เซ็นโครงการเยอะขนาดนี้แล้วคุณจะได้ใจไป ฉันถามคุณ เฉินเกอเอาเส้นสายความสัมพันธ์อันใหญ่หลวงนี้มาจากไหน？แล้วเขารู้จักผู้จัดการใหญ่อย่างจ้าวคังได้อย่างไร？”