ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 49

บทที่ 49 ซูมู่หานเกิดเรื่องแล้ว

หลังจากที่เฉินเกอวางสาย ก็ไม่ได้กลับหอพักแล้วตรงไปที่สนามปฏิบัติสองทันที

แน่นอนจ้า ในมือเฉินเกอยังถือเสื้อผ้าใหม่ที่จะมอบมู่หานให้ด้วย

แพจเกจจิ้งสวยประณีตมาก

เฉินเกอคิดไว้ว่าจะหาข้ออ้างที่เหมาะสมแล้วมอบให้กับซูมู่หาน

หากพูดตรงๆว่าชอบคนอื่นแล้วให้ของขวัญคนอื่น ถ้าเป็นหยางเสว่เจิ้งเชียนเชียนก็จะง่ายหน่อย

แต่นี่คือซูมู่หาน เฉินเกอคิดๆแล้วเลยไม่ทำแบบนั้น

ดีไม่ดีอาจจะทำเสียเรื่อง

อีกอย่าง เฉินเกอก็อยากจะเห็นเพื่อนที่ซูมู่หานจะแนะนำให้ตัวเองรู้จักว่าจะเป็นยังไง?

เพียงแต่ตอนที่เฉินเกอมาถึงที่สนาม

ได้เห็นภาพตรงหน้า ทำให้เฉินเกอตกตะลึง

ซูมู่หานอยู่ที่นี่จริงๆ ในขณะนั้นเขานั่งอยู่หน้าเวทียาวด้านนอกสนาม โดยหันหลังให้เฉินเกอ

ทำให้เฉินเกออึ้งไปชั่วขณะ ข้างกายซูมู่หาน มีชายหนุ่มนั่งอยู่ด้วยหนึ่งคน

สองแขนของซูมู่หาน จับอยู่ที่แขนของชายหนุ่มยังใกล้ชิด

ทั้งสองพิงอยู่ด้วยกัน พูดคุยหัวเราะ

“บูม!”

เฉินเกอรู้สึกว่าสมองของตัวเองถูกสายฟ้าฟาดอย่างดัง

รู้สึกเกร็งมาก รู้สึกว่ามันกะทันหันเกินไป

ใจทั้งดวงเกือบจะสั่นไหว!

“ซูมู่หานเธอมีแฟนแล้ว?”

เฉินเกอใจเย็นวาบ

ไม่ง่ายเลยที่เขาจะรวบรวมความกล้า เพื่อที่จะจีบผู้หญิงที่ตัวเองชอบ และเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดี

ระหว่างทางที่มา เฉินเกอยังจินตนาการภาพที่ตัวเองกำลังมอบของขวัญให้เธอ ซูมู่หานจะเซอร์ไพรส์ไหม หรือเธอจะสังเกตเห็น

ความรู้สึกของเขาแล้วจะปฏิเสธตัวเขา?

หากตัวเองถูกปฏิเสธจริงๆ ควรทำอย่างไร?

แต่เฉินเกอรู้สึกว่าร้อยละแปดสิบซูมู่หานจะรับของขวัญไว้

แต่สิ่งที่เฉินเกอคิดไม่ถึงอย่างแน่นอน ก็คือได้เห็นภาพแบบนี้

“ไฮ! เฉินเกอ พวกเราอยู่นี่!”

ขณะที่หัวสมองของเฉินเกอกำลังว่างเปล่า ซูมู่หานได้โบกมือทักทายเฉินเกอ

“เฉินเกอ นายมาถึงแล้วทำไมไม่เรียกพวกเรา อึ้งอยู่ตรงนั้นทำไมกัน?”

หลังจากที่เฉินเกอเดินไป ซูมู่หานยังคงจับมือชายหนุ่มคนนั้นไว้ แล้วยิ้มให้เฉินเกอ

“ไม่........ไม่มีไร!” หน้าของเฉินเกออึดอัดมาก

มองผู้ชายที่อยู่ข้างกายซูมู่หาน อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน การแต่งกายหล่อสดใสมีพลัง

และผิวขาวมากด้วย

ยืนด้วยกันกับชายหนุ่มคนนี้ เฉินเกอยังรู้สึกดูถูกตัวเองเล็กน้อย เนื่องจากการแต่งกายของตัวเองเฉิ่มมาก

คิดไปคิดมา ผู้หญิงสวยอย่างซูมู่หาน ทำไมถึงจะไม่มีผู้ชายมาจีบ

“ฉันมาแนะนำให้นายรู้จักหน่อย คนนี้คือน้องชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)ฉัน ซูฉี คนนี้ก็คือเฉินเกอคนที่ฉันบอกนายไง!”

ซูมู่หานดึงมือของซูฉีลงมาจากเวที

เฉินเกออึ้งอีกแล้ว

แม่งเอ๊ย ที่แท้คือน้องชายของซูมู่หานเหรอ?

ความรู้สึกเฉินเกอตอนนี้ ราวกับว่าได้เกิดใหม่อีกครั้ง

“อ้อๆ นายก็คือเฉินเกอคนที่พี่สาวเราพูดถึง ได้ยินว่านายดวงดีมาก ถูกหวยด้วย!”

เพียงแต่ว่า ยังไงก็ปิดความรู้สึกดูแคลนในสายตาของเขาไม่ได้

นายคิดดู

มาหาพี่สาวเพื่อมาปรึกษาหารือ สุดท้ายพี่สาวบอกว่าจะแนะนำเพื่อนที่นิสัยดีให้รู้จัก

ฟังจากที่พี่สาวพูดคนคนนี้เป็นคนดีมาก

อีกทั้งยังถูกหวยด้วย

ในใจคิดว่ายังไงก็น่าจะมีเงินหน่อย รู้จักไว้ก็ไม่เสียหาย

แต่กลับไม่คิดว่า แค่เห็นการแต่งตัวของเฉินเกอก็เพียงพอแล้ว

แม่งเอ๊ย คนพรรค์นี้มาจากบ้านนอกป่ะเนี่ย?

ไม่เหมือนคนมีเงินเลยสักนิด

ซูฉีผิดหวังอย่างแรง

“ฉันชื่อเฉินเกอ!”

เฉินเกอพยักหน้า แล้วยื่นมือไปเพื่อที่จะจับมือกับซูฉี

“พอแล้วพี่ เพื่อนพี่ผมก็เห็นแล้ว ผมขอตัวกลับมหาวิทยาลัยก่อน เดือนหน้าเป็นวันเกิดคุณย่า เรื่องของขวัญก็ตามที่คุยกันเมื่อกี้นะ ผมไปละ!”

ซูฉีไม่สนใจเฉินเกอเลย หลังจากนั้นสองมือล้วงเข้ากระเป๋ากางเกง บอกลาซูมู่หานอย่างเซ็งๆแล้วก็จากไป

เขามาวันนี้เพื่อคุยกับพี่สาวเรื่องของขวัญวันเกิดของคุณย่าในเดือนหน้าเป็นหลัก

“ซูฉี ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย!”

มองน้องชายที่มีความสัมพันธ์ดีที่สุดกับตัวเธอตั้งแต่เด็ก ที่ไร้มารยาทกับเฉินเกอ ซูมู่หานทำได้เพียงโกรธเล็กน้อย　

“เฉินเกอ ขอโทษด้วยนะ สำหรับพฤติกรรมของน้องชายฉัน เดี๋ยวกลับไปจัดการเขาแน่นอน!”

ซูมู่หานพูดอย่างจริงใจ

ดังนั้นต่อจากนั้นเวลาที่มาฝึกขับรถหลายวันมานี้ เฉินเกอไม่ได้มีความรู้สึกว่าตอนที่อยู่กับซูมู่หานแล้วอยากให้เธอมาเป็นแฟนเขา

คบกันในฐานะเพื่อนจริงๆ

ทั้งสองเข้ากันได้ดี ซูมู่หานเริ่มคุยทุกเรื่องกับเฉินเกอ

ทำให้เฉินเกอสงสัย วันนั้นที่ซูมู่หานพูดเรื่องมาตรฐาน เจาะจงพูดให้ตัวเขาฟังหรือเปล่า เพื่อให้เขาไม่ต้องมาจีบเธอ ทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันก็ดีออก!

อันนี้ถือเป็นการปฏิเสธตัวเขาใช่ไหม?

จนกระทั่งวันนี้ ทั้งสองร่วมสอบปฏิบัติข้อสอง ได้เกิดเรื่องขึ้น.........

เดิมทีทั้งสองได้นัดกันไว้ว่าหากสอบเสร็จจะกลับมหาลัยด้วยกัน

แต่ว่า หลังจากที่เฉินเกอสอบเสร็จ รอแล้วรอเล่าก็ไม่เห็นซูมู่หาน

เฉินเกอโทรศัพท์ไป ซูมู่หานกลับปิดเครื่อง!

มีโอกาสสอบคนละสองครั้ง ถึงแม้ซูมู่หานต้องสอบครั้งที่สอง นานขนาดนี้ก็น่าจะออกมาได้แล้ว

เวลานี้ พอดีเห็นผู้ชายที่อยู่กลุ่มเดียวกับซูมู่หานเดินออกมาท่าทางที่สลดใจ

รีบเข้าไปถามทันที

“หา! นายหมายถึงสาวสวยคนนั้นเหรอ เธอไม่ได้เข้าสอบ เหมือนกับว่าก่อนสอบ เธอรับสายแล้วรีบร้อนออกไป!

ผู้หญิงสวยอย่างซูมู่หาน ไม่ว่าไปถึงไหนก็ดึงดูดให้คนจำได้

ถูกผู้ชายคนนี้มอง เฉินเกอก็ไม่รู้สึกว่ามันแปลกอะไร

เพียงแต่ว่า กำลังคิด ซูมู่หานเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ไม่บอกไม่กล่าวก็รีบร้อนจากไป ยังปิดเครื่องอีก?

คงไม่เกิดเรื่องใช่มั้ย?

เฉินเกอที่คิดไปคิดมา ตัดสินใจโทรถามเจียงเวยเวย

“เห่อๆ เฉินเกอ ทำไมนายถึงเป็นห่วงมู่หาน? นายคิดว่าแค่นายถูกหวยก็จะสามารถจีบมู่หานงั้นเหรอ? จะบอกนายให้นะ คิดก็ไม่ต้องคิด เป็นหมาวัดริอ่านจะเด็ดดอกฟ้า!”

เห็นได้ชัด เจียงเวยเวยยังคงแค้นใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นในห้องครัวเจียหยวนที่เขาไม่ไหวหน้าเธอ

โทรศัพท์สายเดียว เต็มไปด้วยคำพูดที่พ่นใส่เฉินเกอ

เธอรู้ใช่ไหมว่าเขาไปไหน เธอบอกฉัน วันหลัง ฉันจะตอบแทนเธอ ฉันจะส่งเสื้อเธอหนึ่งตัว!”

พูดอย่างเฉยชา เสื้อที่หลินยียีให้เขา ยังไม่กล้ามอบให้ซูมู่หาน ตอนนี้ เอาให้เจียงเวยเวยก่อน

สาเหตุเพราะซูมู่หานไปโดยไม่บอกไม่กล่าว เฉินเกอเป็นห่วงว่าเธอจะเกิดเรื่อง.....

ไม่ได้เป็นเพราะต้องการจีบเธอ ขอให้เป็นเพื่อนของเฉินเกอ เขาก็จะเป็นห่วงแบบนี้เหมือนกัน

“นายพูดจริงเหรอ? นายมีปัญญาซื้อเสื้อแบรนด์ใหญ่เหรอ เสื้อผ้านร้านนี้มันตัวละหลายหมื่นนะ เจียงเวยเวยพูดอย่างเซอร์ไพรส์

“อืมๆ เดี๋ยวเอาไปให้เธอ!”

“ดีเลย เห็นแก่นายที่รู้จักตอบแทนบุญคุณฉัน ฉันก็จะบอกนาย เห้ย.....ฉันก็เพิ่งรู้เมื่อกี้ บ้านของมู่หานเกิดเรื่องแล้ว ธุรกิจของ

ตระกูลล้มเหลว เหมือนจะล้มละลาย ทางบ้านต้องการให้เธอกลับไป!”