ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ นิยาย บท 127

ไทร์เดินทางไปมาระหว่างสามเมืองตลอดทั้งคืน เมื่อพวกเขากลับมาที่เมืองคานห์ ข้างนอกก็สว่างแล้ว แม็กซ์หาวด้วยอาการง่วงนอน แต่ไทร์ยังคงมีพลังเหลือล้น เขามองออกไปนอกหน้าต่างจนรุ่งสาง และแสงแดดส่องไปยังภูเขาภายนอกหน้าต่าง

"มิสเตอร์ซัมมอร์ มันวิเศษมากที่คุณยังมีพลังงานเหลือเฟือ ทักษะของคุณคืนนี้ช่างเปิดหูเปิดตายิ่งนัก!”

“อย่างนั้นเหรอ?” ไทร์ยิ้มและตอบว่า “ครั้งหนึ่ง ฉันเคยต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่ทรงพลังในภูเขา เราทั้งคู่ไม่ได้นอนเป็นเวลาเจ็ดคืนเจ็ดวัน จนในที่สุดฉันก็ล้มเขาได้ หลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกเหนื่อย แม้ว่าฉันจะไม่ได้นอนเป็นเวลานานก็ตาม”

“คุณเป็นสไนเปอร์หรือเปล่าครับเนี่ย?” แม็กซ์ถามด้วยความสงสัย

“ไม่ ฉันแค่เป็นพวกถนัดทุกด้าน”

เมื่อรถกระบะกลับมาถึงยังฟาร์มสุนัข พระอาทิตย์ก็ขึ้นสูงบนท้องฟ้าแล้ว แม็กซ์กระโดดลงจากรถแล้วพูดว่า “สุนัขหม้อไฟที่ฉันเคี่ยวทิ้งไว้ตลอดทั้งคืนน่าจะปรุงได้ที่แล้ว”

ไทร์มองดูพระอาทิตย์ยามเช้าและยิ้ม “การกินสุนัขฮอทพอทในช่วงเช้าของฤดูร้อน บำรุงกำลังแค่ไหน!”

ไทร์เดินไปยังโรงเก็บสุนัข และปลดล็อคกุญแจโลหะ และผลักประตูเปิดออก ไฟหรี่สลัวภายในห้องยังคงเปิดอยู่ แต่เมื่อแสงแดดส่องเข้ามา รัศมีของหลอดไฟก็ถูกบดบังทันที

“พวกนายยังมีชีวิตอยู่ไหม?”

นี่เป็นสิ่งแรกที่ไทร์ถาม เมื่อเขาเข้ามาในห้อง หลังจากนั้น เขาก็เห็นสตีเฟนมีเลือดปนอยู่บนร่างกายในขณะที่เดินกะเผลกเข้าไปหาเขา เมื่อเขามองไปที่ไทร์ มีความดุร้ายอยู่ในสายตาของสตีเฟน ชายคนนั้นดูทรุดโทรมและหมดแรง แต่ใบหน้าของเขายังคงดูดุร้าย อย่างไรก็ตาม ความดุร้ายนี้ค่อย ๆ หายไป และตอนนี้เขากำลังจ้องมองไปที่แสงแดดข้างนอกประตูด้วยความงุนงง

อีกด้านหนึ่ง แมทธิวเองก็เต็มไปด้วยเลือดเช่นกัน ร่างกายกำยำของเขากองอยู่บนพื้นในตอนนี้ เขาดูเหมือนสนุขพันธุ์ทิเบตัน มาสทิฟฟ์ มีแม้กระทั่งขนสุนัขอยู่รอบ ๆ และเลือดในปากของเขา ตัวเขามีศพของสุนัขแบทเทิล ฮาวด์อยู่สามตัว ซึ่งสุนัขสองตัวนั้นดูเหมือนมันถูกค้อนเหล็กทุบเข้าที่ตัวพวกมัน ในขณะที่ สุนัขอีกตัวสูญเสียเนื้อชิ้นใหญ่ที่คอของมัน

“หึ…” เมื่อเห็นสิ่งนี้ แม้แต่ไทร์ ก็อดกลั้นหายใจไม่ได้ มีบางอย่างผิดปกติกับสมองของชายคนนี้

จากสุนัขแบทเทิล ฮาวด์แปดตัวในโรงเลี้ยงสุนัข สามตัวเสียชีวิตแล้ว อีกห้าตัวที่เหลือกระจัดกระจายอยู่ในทุกซอกทุกมุมของโรงเลี้ยงสุนัข พวกมันแสดงออกถึงความดุร้าย ราวกับว่าพวกมันกำลังขัดแย้งกับแมทธิว

ทันใดนั้น เสียงหอนก็ดังขึ้นภายในห้อง เสียงนี้มาจากแมทธิวแทน หลังจากนั้น สุนัขทั้งห้าก็กระโจนใส่แมทธิวขณะที่แมทธิวพุ่งไปด้วยมือและเท้าของเขา

“ได้เวลาพักผ่อนแล้ว!” ไทร์คำรามและเดินไปยืนต่อหน้าแมทธิว หลังจากนั้น เขามองดูสุนัขทั้งห้าอย่างเย็นชา เพียงแค่การมองเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้สุนัขแบทเทิลฮาวด์ที่ดูเหมือนหมาป่าทั้งห้าหดตัวกลับอย่างเกรงกลัว

หลังจากที่ไทร์ พาแมทธิวและสตีเฟน ออกจากโรงเลี้ยงสุนัข จากนั้น แม็กซ์ก็โยนถังเนื้อเข้าไปในห้อง

ทันทีที่ออกมา ไทร์ให้วัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าแก่สตีเฟนและแมทธิว "นายรู้สึกยังไง?"

ไทร์ตบไหล่แม็กซ์ก่อนจะเขียนใบสั่งยาและบรรจุลงในมือของแม็กซ์ “รวบรวมส่วนผสมตามใบสั่งยานี้ และทำเป็นยาพอก แจกจ่ายให้พวกเขาในโรงเลี้ยงสุนัข”

“รับทราบ มิสเตอร์ ซัมเมอร์!”

***

ในเวลาประมาณครึ่งเดือนหลังจากนั้น ก็ยังไม่มีวี่แววของการตอบโต้จากตระกูลฮิลล์ ไทร์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับระดับความอดทนของพวกเขา และเริ่มสงสัยว่าตระกูลฮิลล์ อาจจะหวาดกลัวไปแล้ว อย่างไรก็ตาม มดพวกนี้ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรสำหรับไทร์ มากนัก

ในช่วงเวลานี้ ด้วยชื่อเสียงที่ได้รับจากอีเว้นท์ก่อนหน้านี้ ผลิตภัณฑ์ของออทัมน์ฟิลด์กรุ๊ป จึงเป็นที่รู้จักกันดีในจังหวัดริเวอร์เดล แบรนด์ที่แสวงหาความร่วมมือกับออทัมน์ฟิลด์ เพิ่มขึ้นอย่างล้นหลาม และพวกเขาก็เติบโตขึ้นในวงการธุรกิจ นอกจากนี้ ผลตอบรับของตลาดผลิตภัณฑ์จากออทัมน์ฟิลด์ ที่มอบให้กุชชี่และสมิธกรุ๊ปก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน

วันนี้ออทัมน์ฟิลด์ ได้เติบโตจากบริษัทผลิตเสื้อผ้าขนาดเล็กมาเป็นโรงงานแปรรูปเสื้อผ้าขนาดใหญ่ นอกจากนี้ โจเซฟยังได้ทำตามสัญญาแรกของเขากับวินนี่เฟรดและนำเพื่อนที่ดีของเขามายังโรงงานของพวกเขา ออทัมน์ฟิลด์ได้ซื้อโรงงานด้วยราคาที่เหมาะสมและพวกเขากำลังจะเปิดร้านค้าเฉพาะทาง

ขนาดของออทัมน์ฟิลด์ กรุ๊ปในปัจจุบันมีอัตราส่วนมากกว่าขนาดของซีกรุ๊ปมาก ดังนั้น เมื่อไม่กี่วันก่อน วินนี่เฟรดและโจเซฟได้เริ่มเตรียมแผนการพัฒนาครั้งต่อไปของออทัมน์ฟิลด์ กรุ๊ป พวกเขากำลังวางแผนที่จะเปิดช่องทางการขายทั่วทั้งจังหวัดริเวอร์เดลในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า หลังจากนั้น เมื่อพวกเขาบรรลุผลลัพธ์ที่ต้องการผ่านการเปรียบเทียบข้อมูลต่าง ๆ แล้ว ออทัมน์ฟิลด์ ก็จะสามารถเริ่มเตรียมการเปิดตัวแบรนด์และเปิดร้านค้าเฉพาะทางได้

เมื่อถึงเวลานั้นออทัมน์ฟิลด์ จะไม่ใช่โรงงานแปรรูปเสื้อผ้าสำหรับผู้อื่นอีกต่อไป แต่จะกลายเป็นบริษัทเครื่องนุ่งห่มที่มีแบรนด์ของตัวเอง การก่อตั้งแบรนด์เสื้อผ้าของเธอเองเป็นความฝันของวินนี่เฟรดเสมอมา นอกจากนี้ยังเป็นวิธีที่ออทัมน์ฟิลด์ สามารถก้าวออกจากคอมฟอร์ท โซนและก้าวเข้าสู่ตลาดต่างประเทศได้ภายในสิบปีข้างหน้า!