TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 15

@Berkly U

“จอดตรงนี้” เมื่อรถยนต์เฟอร์รารีราคาแพงเคลื่อนผ่านประตูมหาวิทยาลัยมาได้เพียงแค่นิดเดียว ทิชาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วสั่งคนตัวสูงเสียงเรียบ

“ทำไมไม่ให้ฉันเข้าไปส่งหน้าคณะ”

“ฉันไม่อยากให้ใครเห็นฉันลงจากรถนาย” หากเพื่อนหรือคนรู้จักเห็นว่าเธอมากับลูแปงคงเกิดคำถามซักไซ้มากมายแน่นอน หญิงสาวจึงเลือกที่จะตัดไฟตั้งแต่ต้นลมดีกว่า

“คิดจะฟันผมแล้วทิ้งเหรอครับคุณครู”

“หยุดพูดเลยนะลูแปง!” ทิชาตวัดสายตาหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความไม่พอใจเพราะตั้งแต่เขาขับรถมาส่งเธอที่คอนโดและบังคับให้เธอมาที่มหาวิทลัยด้วยกันก็ใช้คำพูดทำนองนี้มาตลอด

“ถ้าจะลงตรงนี้ เลิกเรียนฉันจะมารับนะ”

“มารับทำไม?”

“วันนี้เธอต้องมาสอนฉันไม่ใช่เหรอ” ลูแปงถามออกไปด้วยรอยยิ้มราวกับว่าดีใจที่ทิชาจะมาสอนเขาเหมือนกับเด็กน้อย ก่อนจะจอดรถข้างฟุตบาทแล้วหันมาสบตากับคนตัวเล็ก

“แต่วันนี้ฉันมีสอนที่อื่น”

“สอนเสร็จก็มาสอนฉันต่อไงไม่เห็นยากเลย”

“…” คิ้วสวยได้รูปขมวดเข้าหากันเล็กน้อย หงุดหงิดกับความเอาแต่ใจของอีกฝ่ายที่ไม่เคยนึกถึงใจของเธอเลย คิดว่าเป็นหุ่นยนต์หรือไงถึงได้คิดจะให้เธอทำอะไรที่มันเยอะแยะแบบนั้น

“รู้ตัวไหม…เธอน่ะ คิ้วขมวดก็ยังสวย” มือหนาเลื่อนไปจับหัวของอีกฝ่ายแล้วหมุนวนเบาๆ พร้อมกับโน้มเข้าไปใกล้จนเกือบจะแนบชิด “สวยจนฉันอยากจะกิน…เธออีกสักรอบ”

“โรคจิต!” ทิชาปัดมือของลูแปงออกจากใบหน้าตัวเอง ก่อนยกสองมือบอบบางดันหน้าอกเขาให้ถอยห่างออกไป แต่ร่างสูงก็ยังนิ่งราวกับว่าแรงของเธอไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรให้เขาต้องตอบสนองเลย

“อยากลงจากรถฉันหรือยัง”

“ปล่อยสิ ฉันจะได้ลง”

“ถ้าจะลงฉันมีข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อยนะ”

“…” ร่างเล็กมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ไหวใจ สายตากรุ่มกริ่มของเขาที่ไล่มองใบหน้าลงมาจนถึงต้นคอทำเธอหายใจไม่ทั่วท้องคล้ายจะหยุดหายใจเสียดื้อๆ “ขอแลกเปลี่ยนพิลึกพิลั่นฉันไม่ทำหรอกนะ”

“ขึ้นมานั่งบนนี้สิ”

“บอกว่าไม่ทำไง” ทิชาแสดงสีหน้าบึ้งตึงทันทีที่ลูแปงตบหน้าขาตัวแล้วส่งให้เธอขึ้นไปนั่งบนนั้นทั้งที่เมื่อกี้เพิ่งจะบอกไปว่าจะไม่ทำอะไรที่มันแปลกประหลาด

“ฉันไม่เอาเธอบนนี้หรอก มันแคบไป” ชายหนุ่มส่งยิ้มมุมปากให้คนตัวเล็กราวกับว่าไม่ได้แอบแฝงความคิดที่จะเอาเปรียบใดๆ “ขึ้นมาก่อนที่จะเปลี่ยนใจวนกลับไปที่คอนโด”

พรึ่บ! สิ้นเสียงขู่ของลูแปง ทิชาก็ทำท่าฟึดฟัดแล้วกระโดดขึ้นไปนั่งบนตักแกร่งโดยที่ลืมไปว่าใจกลางความสาวยังคงหลงเหลือความเจ็บปวดอยู่

“เป็นอะไรยังเจ็บอยู่เหรอ”

“ที่ถามนี่คิดแล้วใช่ไหม?” เจ้าของใบหน้าสะสวยกัดริมฝีปากเล็กน้อยข่มความระบม แล้วถามอีกฝ่ายกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ยังเจือความเจ็บปวดอยู่

“ผมถามเพราะเป็นห่วงคุณครูต่างหาก” ลูแปงจับผมสีน้ำตาลอ่อนของทิชาทัดใบหูเล็ก แล้วส่งยิ้มที่สามารถทำหัวใจผู้หญิงที่ได้เห็นสั่นไหวได้ให้กับเธอ ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง “ยาคุมฉุกเฉิน เมื่อคืนฉันไม่ได้ป้องกัน”

“โทษทีวันนี้ฉันตื่นสะ…”

“เมื่อคืนแกหายหัวไปไหนมายัยทิชา” เป็นบีน่าที่เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อนที่ทิชาจะพูดจบเสียอีก คำถามที่ดูเหมือนจะปกติทุกอย่าง แต่มันกลับแฝงไปด้วยการคาดคั้นที่ออกมาจากสายตาทั้งสามคู่

“ฉะ…ฉันปวดหัวก็เลยให้คนขับรถมารับกลับบ้าน”

“แล้วทำไมพวกฉันโทรหาแกแล้วไม่รับสาย ไมล์เป็นห่วงแกมากเลยรู้ไหมฮะ!” เพราะเมื่อคืนเธอลืมกระเป๋าสะพายไว้ในรถยนต์ของลูแปง ทำให้ไม่รู้เลยว่าใครโทรหาบ้าง จะรู้อีกทีก็ตอนมาที่รถในตอนเช้าแล้ว

“ฉันปิดเสียงไว้ พอถึงห้องก็ทิ้งกระเป๋าแล้วนอนเลย” เพื่อนทั้งสามคนจ้องมองมาที่ทิชาเขม็งราวกับนัดกันมา แต่ทั้งหมดก็เพราะว่าเป็นห่วงกลัวว่าที่ทิชาหายไปเพราะมีอันตรายเกิดขึ้นกลับเธอ

“ฉันจะทำยังไงกับเพื่อนอย่างแกดีวะทิชา เป็นห่วงจนแทบจะนอนไม่หลับ แต่แกกลับนอนหลับสบายใจ” หญิงสาวแทบอยากจะตะโกนดังๆ ให้เพื่อนรับรู้ว่าที่จริงแล้วเธอแทบจะไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ ลูแปงเล่นเธอยับทั้งคืนตั้งแต่สี่ทุ่มกว่ายันตีสี่ ร่างกายแทบจะไม่ไหวแต่ใจบอกว่าต้องมาเรียนให้ได้

“ฉันขอโทษนะจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ครั้งนี้ฉันเมามากจริงๆ สัญญาเลยว่าครั้งหน้าฉันจะไม่หนีกลับก่อน”

“ดูหน้ามันสิเหมือนคนเมาตรงไหน อิ่มเอิบเหมือนได้รับพรจากพระเจ้า” ร่างเล็กอยากจะปฏิเสธคำว่าพรจากพระเจ้าเสียเหลือเกิน ไม่มีทางที่พระเจ้าจะส่งคนจากนรกอย่างลูแปงมาให้เธอแน่ๆ

“แล้วนี่แกเปลี่ยนน้ำหอมเหรอ ทำไมฉันไม่เคยได้กลิ่นนี้ เหมือนกลิ่นน้ำหอมผู้ชายเลย” ไข่มุกที่นั่งใกล้ทิชาที่สุดทำจมูกฟุดฟิดแล้วถามออกมาด้ววความสงสัย ทำให้ทิชารีบดึงเสื้อตัวเองขึ้นมาดมก่อนจะพบว่าน้ำหอมจากตัวของลูแปงติดที่เสื้อเธอไปหมด

“พ่อกับแม่ฉันซื้อน้ำหอมมาให้จากอังกฤษแต่ดันหยิบผิด”

“ถ้าแกไม่บอกว่าพ่อแม่หยิบผิดนี่ฉันคิดไปแล้วนะว่าเมื่อคืนแกหนีไปนอนกับผู้ชายมา แต่ก็คงไม่ใช่หรอก เพราะขนาดผู้ชายที่ตามจีบมาตั้งหลายปี แกเพิ่งจะตอบตกลงดูใจกับเขาเองนี่เนอะ”

“เรียนเถอะ ก่อนที่อาจารย์จะหมายหัวพวกเรา” ทิชารีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเพื่อนพูดเรื่องจริงออกมาโดยไม่รู้ว่าเมื่อคืนเธอหลับนอนกับผู้ชายมาจริงๆ แถมตอนนี้ยังทำเธอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ราวกับคนจะไม่สบาย เพราะกลัวว่าเพื่อนจะรู้ความจริงว่าผู้ชายที่เธอนอนด้วยนั้น…คือลูแปงผู้ชายร้ายกาจแห่งคณะนิเทศ