Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 114

ติณห์กับเธอห่างกันตั้งสิบห้าปี เลิกกับเขาเมื่อไหร่ ยกเครื่องหน่อยเธอก็หาผัวใหม่ได้สบายๆ

แต่บอกกับตัวเองยังไงก็ตัดใจจากเขาไม่ได้

เธอรักเขา รักทุกช่วงเวลาที่อยู่กับเขา อยากให้เขารัก แต่ก็ไม่มีวี่แววที่ติณห์จะรัก เขาดีกับเธอก็จริง แต่เขาก็มีคนที่รักแล้ว

วันหนึ่งอาจจะมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นซึ่งเธอต้องทำใจยอมรับให้ได้ ในเวลานี้ก็อยู่ในที่ของตัวเอง เก็บเกี่ยวช่วงเวลาที่ดีดีเหล่านี้เอาไว้ เผื่อว่าวันหนึ่งที่จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน เธอจะได้มีความทรงจำแสนหวานร่วมกับเขา

“ว้าว วันนี้คุณติณห์ใจดีอะไรคะเนี่ย ถึงพาบลูมากินอาหารเหลาแบบนี้”

บุรฉัตรมองเป็ดปักกิ่งตรงหน้าและอาหารจีนอื่นๆที่เคยเห็นในรูปอย่างสนใจ เคยเห็นแต่ไม่เคยกิน วาสนาปากโดยแท้ที่ติณห์พามากินอะไรแบบนี้

“ก็อยากให้บลูได้ลองกินอะไรแบบนี้ดูบ้าง เวลาที่เราโตขึ้นสังคมของเราก็จะกว้างขึ้น ต่อไปบลูอาจจะมีลูกค้านักธุรกิจระดับที่ใหญ่ขึ้น เผื่อต้องเลี้ยงรับรองแบบนี้บลูจะได้เข้าสังคมได้ไม่เคอะเขิน”

ติณห์สาธิตวิธีการกินเป็ดปักกิ่งให้เธอดู เขาพันแป้งกับเป็ดนำมาวางลงบนจานของเธอ

“ลองชิมเป็ดปักกิ่งดูเอาน้ำซอสราดแบบนี้...อร่อยไหมครับ”

บุรฉัตรพยักหน้า อร่อยมาก ไม่เคยกินอะไรอร่อยขนาดนี้มาก่อน อร่อยกว่าเป็ดย่างที่พ่อเคยซื้อมาให้กินตอนที่ถูกหวยเสียอีก

บุรฉัตรมองอาหารในจานแล้วก็นึกถึงพ่อกับแม่และน้องขึ้นมา อยากจะให้พวกเขาได้ลองชิมดูบ้าง

“อร่อยแล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”

ติณห์เห็นบุรฉัตรทำหน้าเศร้าก็อดสงสัยไม่ได้

“บลูคิดถึงพ่อกับแม่แล้วก็น้องมันอร่อยจนบลูอยากจะให้เขาได้กินด้วย”

ติณห์ฟังแล้วยิ้มออกมา สิ่งหนึ่งที่เขาชอบในตัวบุรฉัตรคือเธอเป็นคนกตัญญูและคิดถึงครอบครัวก่อนเสมอ

เธอไม่เคยอายที่จะเล่าถึงครอบครัวของตัวเอง ไม่เคยอายที่พูดถึงความลำบากหรือความไม่มีในวัยเด็ก นี่คือสิ่งที่ติณห์ประทับใจในตัวบุรฉัตร

หม่าม๊าเคยบอกเสมอว่า เขยหรือสะใภ้ของหม่าม๊าไม่จำเป็นต้องเป็นคนรวยหรือนามสกุลดัง ยากดีมีจนหม่าม๊าไม่สนใจขอแค่เป็นคนดีและรักลูกของหม่าม๊าจริงก็พอแล้ว

ในตอนนี้เขาค่อนข้างมั่นใจว่าบุรฉัตรเป็นคนดี เธอน่ารักขยันสู้ชีวิตตั้งใจทำมาหากินและเป็นคนเก่งคนหนึ่ง ส่วนเรื่องที่ว่ารักเขาจริง เขาคิดว่าเขามองไม่ผิด บุรฉัตรรักเขา

สายตาของเธอที่มองมาที่เขา เขารู้ว่ามันมีความรักความศรัทธาอยู่ในนั้น ประกอบกับที่พายุญาติของเขา ที่น้อยคนมากจะรู้ว่าพายุกับเขาไม่ใช่แค่เจ้านายกับลูกน้องแต่เป็นญาติกัน

พายุเล่าให้เขาฟังว่า ในงานทำบุญขึ้นบ้านใหม่ของ บุรฉัตร แนทตี้บอกว่าบุรฉัตรแอบรักซงจุงกิ ฟังแค่นั้นเขาก็รู้แล้วว่าผู้ชายที่บุรฉัตรมีใจคือเขาไม่ใช่ไอ้ผู้ชายเจ้าของค่ายมวยคนนั้น เพราะบุรฉัตรเคยบอกเขาว่าเขาเหมือนซงจุกิ

พอพายุบอกแบบนั้นวันนั้นเขาเลยใจดีกับเธอเป็นพิเศษ ใจดีจนบุรฉัตรงง นึกถึงหน้าเธอในตอนนั้นเขายังขำไม่หาย

“คุณติณห์โอนเงินมาให้บลูทำไมคะ”

บุรฉัตรถามอย่างแปลกใจ ยิ่งอยู่กันนานติณห์ยิ่งชอบทำตัวป๋าชอบโอนเงินมาให้เธอแบบไม่มีสาเหตุ เดือนละห้าหมื่นบ้างแสนบ้าง ไม่รวมเสื้อผ้าข้าวของที่ขนซื้อให้ประจำ

“โอนให้พาพ่อกับแม่ไปกินข้าว มีคนออกให้บลูไม่ได้ออกเอง พ่อกับแม่คงยอมไป บอกว่าเป็นสวัสดิการจากบริษัทก็ได้”

บุรฉัตรตาโตเมื่อเขาบอกแบบนั้น บริษัทนี้ทำไมสวัสดิการดีขนาดนี่เนี่ย มีงบสำหรับพาพ่อแม่ไปกินข้าวด้วย วาสนาอีบลูจริงๆที่ได้ทำงานที่นี่

“ป๋าใจดีมากเลย ขอบคุณนะคะ”

บุรฉัตรกราบลงแทบอกติณห์แบบให้รู้ว่าล้อเลียน ติณห์หัวเราะชอบใจที่เธอเรียกเขาว่าป๋าอีกแล้ว มันจั๊กกะจี้ก็จริงแต่มันดูน่ารัก

และชวนให้คิดไปไกลถึงบทบาทอีหนูกับป๋า

“ไม่เป็นไร ถ้าอยากขอบคุณป๋าจริงๆวันนี้นวดให้ป๋าก็พอ”

“โอ๊ยห้าหมื่นแบบนี้ ไม่ใช่แค่นวดแล้วล่ะค่ะ แถมนาบให้ด้วยเลย”

ติณห์หัวเราะเสียงดัง เมื่อบุรฉัตรพูดแบบนั้น หัวเราะดังจนถ้าไม่ได้อยู่ในห้องวีไอพีกันสองคน แขกโต๊ะอื่นคงแตกตื่นกันหมด