ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 61

หลังจากพี่เลย์เอายาแก้ปวดท้องมาให้ฉันกิน เขาก็ไปบริษัท ส่วนฉันนอนไปได้สักพักก็รู้สึกแปลกๆ เมื่อไปเช็กดูในห้องน้ำ สรุปว่าเป็นประจำเดือน ถึงว่าทั้งปวดท้องทั้งเจ็บหน้าอก

ฉันเป็นคนที่เวลาเป็นประจำเดือนจะปวดท้องมากๆ ในวันแรกกับวันที่สอง ทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนอยู่บนเตียง

ฉันนอนหลับจนไม่รู้เลยว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว เมื่อตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าพี่เลย์กำลังนั่งอยู่ไม่ไกลจากเตียงเท่าไหร่ เขากำลังเล่นมือถืออยู่พอดี

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” ฉันถามออกไปด้วยเสียงแหบพร่า ทำให้พี่เลย์รีบปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วรีบลุกขึ้นเดินมาหาฉัน

“มานานแล้ว เห็นหลับอยู่เลยไม่อยากกวน”

“แล้วเฮียไม่อยู่บ้านเหรอคะ ?”

“ไม่เห็นนะ” พี่เลย์ใช้มือแตะลงบนหน้าผากของฉัน “ไม่สบายหรือเปล่า”

“ไม่ได้ป่วยค่ะ แค่เป็นประจำเดือนก็เลยปวดท้อง”

“ไปหาหมอไหม ฉันจะพาไป”

“แค่ปวดท้องประจำเดือนเองค่ะ เดี๋ยวก็หายพี่เลย์กลับคอนโดไปได้แล้ว”

“ไล่ ?” พี่เลย์ถามเสียงดุขึ้นมาทันที

“เปล่าค่ะ ไอริสไม่ได้ไล่”

พี่เลย์ขึ้นมาบนเตียงแล้วนอนลงข้างๆ กับฉันพร้อมกับกอด “ประจำเดือนจะหายเมื่อไหร่”

“คงอาทิตย์หน้าค่ะ”

“นานจัง” พี่เลย์พูดอู้อี้ในลำคอ มือหนาเริ่มลูบไล้ไปมาตามตัวของฉัน

แป๊ะ! ฉันตีมือพี่เลย์เบาๆ หื่นไม่มีใครเกินจริงๆ

“งดหื่นสักเดือนได้ไหมคะ”

“คงไม่ได้” พี่เลย์ตอบกลับมาทันควัน

“ทำไมถึงได้หมกมุ่นขนาดนี้คะ”

“ก็เธออ่อย”

“อ่อยตรงไหน”

“แค่เห็นหน้าเธอน้องชายของฉันมันก็พร้อมออกมาทักทาย”

พี่เลย์นี่ไม่รู้จักอายเลยจริงๆ ขนาดฉันเป็นคนฟังยังรู้สึกอายกับคำพูดของเขา

“คืนนี้ขอนอนที่นี่ได้ไหม ขี้เกียจกลับคอนโด”

“ต้องโทรขอเฮียก่อนนะคะ”

พี่เลย์เงียบเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปหาเฮียทันที

( เฮีย ผมนอนบ้านเฮียนะคืนนี้ )

( ถามมาได้จะนอนทำไม ก็นอนกับเมียไงครับ )

( โธ่! เฮียอย่าขี้หวงน้องสาวดิวะ นี่ผมเป็นน้องเขยเฮียนะ )

( ขอบคุณครับพี่เขย )

บทสนทนาของพี่เลย์กับเฮีย คงจะพอเดาได้ว่าเฮียอนุญาต แต่พี่เลย์น่ะชอบกวนเฮียตลอดเลย

“เฮียอนุญาตแล้ว”

“ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนไม่ใช่เหรอคะ กลับไปเอาเสื้อผ้าที่คอนโดก่อนไหม”

“ใส่แค่บ็อกเซอร์นอนก็ได้”

พี่เลย์จับให้ฉันนอนตะแคงหันหน้ามาประจันกับตัวเอง ก่อนจะเอาหน้ามาซุกลงตรงซอกหน้าอกของฉัน

“อื้อ พี่เลย์ทำอะไรเนี่ย”

“นอนไง”

“ก็นอนดีๆ สิคะ จะเอาหน้ามาไว้แบบนี้ทำไมเล่า” ฉันดันไหล่แกร่งหวังจะให้พี่เลย์ออกห่าง แต่เขาก็ไม่ยอมถอยออกไป

“แต่พี่เลย์เพิ่งไปมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเองนะคะ” ฉันท้วงออกไป เพราะเมื่ออาทิตย์ที่แล้วพี่เลย์ก็ไปดูงานที่ต่างจังหวัด นี่จะไปอีกแล้วเหรอ

อีกอย่างพรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดของฉัน แน่นอนว่าฉันเคยบอกพี่เลย์ไปแล้ว เขาจะลืมทริปปารีสฉันยังพอทน แต่ลืมวันเกิดของฉัน มันไม่เกินไปหน่อยหรือไง

“ฉันทำงานไม่ได้ไปเที่ยว” พี่เลย์ตอบด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด

พักหลังๆ มานี้ฉันรู้สึกว่าพี่เลย์เปลี่ยนไป มันรู้สึกได้แบบนั้นจริงๆ

จากที่เคยสนใจฉันมากๆ เขาก็เริ่มเฉยเมย ทำตัวห่างเหินขึ้นทุกวัน

“ถ้าอย่างนั้นไอริสไปด้วยได้ไหมคะ”

ฉันเลือกที่จะไม่พูดว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของตัวเอง เพราะถ้าพูดไปก็เหมือนว่าฉันกำลังหาข้ออ้าง อีกอย่างมันน่าอายนะหากต้องย้ำบ่อยๆ เพียงเพราะอยากได้ของขวัญจากพี่เลย์

“เดี๋ยวก็เบื่อเปล่าๆ จะไปทำไม”

“ไอริสอยากไปเห็นนี่คะว่างานที่พี่เลย์ไปบ่อยๆ คืบหน้าถึงไหนแล้ว”

“จะไปจับผิด ?” พี่เลย์หันหน้ามาถาม สายตาคู่นั้นมันกำลังหาเรื่องฉันอยู่

“เปล่านะคะ ไอริสไม่ได้จะไปจับผิดอะไร”

“ทีก่อนหน้านี้เธอไม่เห็นอยากจะไป”

“ก็ตอนนั้นมหาวิทยาลัยยังไม่ปิดเทอมนี่คะ ตอนนี้ปิดแล้วไอริสเลยอยากไปด้วย”

“ฉันไปแค่สองวัน…”

“ทำไมดูเหมือนว่าพี่เลย์ไม่อยากให้ไอริสไปด้วยเลยล่ะคะ ที่นั่นมีอะไรหรือเปล่า?” เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจของพี่เลย์ จู่ๆ ก็เริ่มรู้สึกจุกแน่นที่หน้าอกข้างซ้ายขึ้นมา

“ไม่มีอะไร”

สิ้นสุดคำพูดของพี่เลย์เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ด้วยความที่พี่เลย์เอาโทรศัพท์วางไว้ตรงช่องที่เข้าเกียร์ ฉันจึงมองเห็นว่าเป็นใครโทรเข้ามา หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นโชว์ชื่อว่า ‘ฝ้าย’ เธอคือผู้หญิงที่เป็นหุ้นส่วนรายใหญ่ของโรงแรมที่พี่เลย์ไปตรวจงานบ่อยๆ

“พักนี้เธอโทรมาหาพี่เลย์บ่อยจังเลยนะคะ”