วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 127

เยี่ยชิวคิดว่าตัวเองได้ยินผิด มองไป๋ปิงด้วยความแปลกใจ

ดึกขนาดนี้แล้ว เธอยังเชิญเขาไปบ้านเธอทำไม?

เขาไม่ใช่ผู้ชายใจง่ายเถอะ

ไป๋ปิงมองปราดเดียวก็เข้าใจความคิดของเยี่ยชิว กลอกตามองบน พูดอย่างไม่สบอารมณ์“นายกำลังคิดไร้สาระอะไร?ฉันเรียกนายไปกินข้าวที่บ้านฉัน ฉันหิวจะตายแล้ว”

“เดิมทีคือกินข้าวเท่านั้นเอง แค่ไม่กินผมก็พอแล้ว”เยี่ยชิวหัวเราะพลางพูด

“เชอะ แบบนาย ให้ฉัน ฉันก็ไม่กิน”ไป๋ปิงสีหน้ารังเกียจ

“ผมเป็นแบบไหนล่ะ?”

“บนตัวนายมีกลิ่นขี้เต่า”

เยี่ยชิวก้มหน้าดม พลางพูด“ไม่ได้มีกลิ่นขี้เต่าเถอะ!”

“อยู่กับหลินจิงจื้อสุนัขจิ้งจอกนานขนาดนั้น ไม่มีกลิ่นขี้เต่าถึงจะแปลก”ไป๋ปิงนำกุญแจรถโยนไปให้เยี่ยชิว“นายขับรถ”

หลังจากนั้นสามนาที

ก็ถึงบ้านของไป๋ปิง

เมื่อเดินเข้าไป ไป๋ปิงก็ใส่ผ้ากันเปื้อนเดินเข้าห้องครัวแล้ว เริ่มทำกับข้าว

“ผมช่วยคุณเถอะ!”เยี่ยชิวก็ช่วยล้างผัก

หญิงชายอยู่ร่วมมือกัน ปรองดองกัน

ชั่วพริบตาเดียว เยี่ยชิวก็รู้สึกว่า ฉากแบบนี้เหมือนกับสามีภรรยาที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน

เร็วมาก อาหารก็ทำเสร็จแล้ว ไป๋ปิงหยิบไวน์แดงออกมาจากในตู้เหล้า

“พี่ปิง ไม่จำเป็นต้องดื่มเหล้าเถอะ ไม่อย่างนั้นก็ดื่มเครื่องดื่มเถอะ”

เยี่ยชิวมักจะรู้สึกว่า หลังจากดื่มเหล้าก็จะเกิดเรื่องได้ง่าย และยิ่งเป็นชายหญิงที่อยู่ด้วยกันตามลำพังในห้อง เมื่อเมาเหล้าแล้ว ไม่แน่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“ปกติไม่ดื่มก็ได้ แต่วันนี้จำเป็นต้องดื่ม”ไป๋ปิงพูดจบ ก็ริมเหล้าให้เยี่ยชิวหนึ่งแก้ว

“ทำไมล่ะ?”เยี่ยชิวถามด้วยความสงสัย

“เพื่อฉลอง”ไป๋ปิงพูด“ฉลองที่วันนี้นายได้รับรางวัล”

ดูเหมือนว่าจำเป็นต้องต้องดื่มแล้ว

เยี่ยชิวพูด“ถ้าอย่างนั้นดื่มน้อยหน่อย”

“นายไม่ชอบดื่มเหล้าหรือว่ากังวลอะไร?”ไป๋ปิงกลอกตามองบนใส่เยี่ยชิว พลางพูด“วางใจเถอะ ฉันไม่กินนายหรอก”

ผมไม่ได้กังวลว่าเธอจะกินฉันไหม แต่กังวลว่าผมจะกินเธอมากกว่า!

เยี่ยชิวพูดในใจ

ทั้งสองคนกินไปด้วย ดื่มเหล้าไปด้วย และยังพูดคุยไปด้วย

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

เหล้าก็ถูกดื่มจนหมดแล้ว

ไป๋ปิงก็เปิดอีกขวดหนึ่ง

ค่อยๆดื่มไปสักพัก ทั้งสองคนก็มีท่าทางสะลึมสะลือแล้ว

ทันใดนั้นไป๋ปิงก็มือเท้าคาง ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองเยี่ยชิว

“พี่ไป๋ คุณมองผมทำไม?”

ถูกไป๋ปิงจ้องมอง เยี่ยชิวก็ทำตัวไม่ถูก

“ฉันพบว่าช่วงนี้นายเปลี่ยนไปมาก”

ไป๋ปิงพูดประโยคเดียว ทำให้เยี่ยชิวในใจตึงเครียดขึ้นมา

หรือว่าเธอจะมองเห็นอะไร?

เยี่ยชิวในใจระวังตัวมาก แต่ยังคงรักษาสีหน้าไว้ ยิ้มพลางพูด“ผมก็คิดว่าตัวเองหล่อขึ้นมากแล้ว”

“ที่ฉันพูดถึงไม่ใช่เรื่องนี้”

“แล้วคุณพูดถึงเรื่องอะไร?”

“ฉันก็ไม่รู้ รู้สึกว่าสองเดือนนี้นายเปลี่ยนไปมาก เป็นผู้ใหญ่กว่าเมื่อก่อน และมีความสามารถมากขึ้น”สายตาของไป๋ปิงจ้องมองบนตัวเยี่ยชิว ไม่กะพริบตา ราวกับจะมองทะลุปรุโปร่งเยี่ยชิว

“พี่ปิง คุณอย่ามองผมแบบนี้ได้ไหม?”เยี่ยชิวพูด“คุณมองผมแบบนี้ ผมจะรู้สึกกดดัน”

ไป๋ปิงยิ้มหวาน“จะไม่พูดก็ไม่ได้ นายหล่อจริงๆ ทำไมก่อนหน้านี้ฉันถึงไม่เห็นล่ะ”

“พี่ปิง ผมก็พบว่าคืนนี้คุณก็สวยเป็นพิเศษ”เยี่ยชิวไม่ได้พูดประจบ แต่พูดความจริง

ความสวยของไป๋ปิงเดิมทีก็สูงมาก สาวสวยที่ล้ำเลิศมีเพียงหนึ่งในล้าน และยิ่งดื่มเหล้าเข้าไปอีก ใบหน้าที่สวยแดงไปด้วยเลือดฝาด สวยหยาดเยิ้มกว่าปกติ

“ใช่เหรอ?ทำไมถึงร้อนแบบนี้?”

ไป๋ปิงพูดจบ ก็ถอดเสื้อคลุมออกทันที เวลาที่เยี่ยชิวกำลังจ้องมอง ก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตหนึ่งเม็ด

หลังจากเลิกงานแล้ว เยี่ยชิวก็ไปยืมรถของหลินจิงจื้อ ไปรับเฉินเฉียง หลังจากนั้นก็ตรงไปที่โรงแรมเจียงโจวHappy Hotel เข้าร่วมงานเลี้ยงเพื่อนนักเรียน

“เจ้าสี่ นายแน่มาก เรียนจบไม่กี่วันก็ขับรถสปอร์ตแล้ว เกรงว่ารถคันนี้ราคาสองถึงสามล้านเถอะ?”เฉินเฉียงพูดด้วยสีหน้าอิจฉา

เยี่ยชิวยิ้มและพูด“ฉันไม่มีเงินซื้อรถราคาแพงขนาดนั้น รถนี้ฉันยืมมา”

“ใครให้นายยืม?นายคงไม่ได้มีเศษฐีนีเลี้ยงใช่ไหม? เจ้าสี่ ฉันจะบอกนายให้ ถ้านายกล้ามีคนอื่น ฉันจะบอกจางลี่ลี่ นายก็รอคุกเข่าเถอะ!”

“พี่สาม ฉันเลิกกับจางลี่ลี่แล้ว”

“เลิกกันแล้ว?”เฉินเฉียงชะงักไปเล็กน้อย และถาม“ทำไมเลิกกันล่ะ?”

“อย่าพูดถึงเลย ไม่มีความหมายแล้ว”

เห็นเยี่ยชิวไม่อยากเอ่ยถึง เฉินเฉียงก็ไม่ถามอีก แต่พูดปลอบโยน“เจ้าสี่ บนโลกนี้มีผู้หญิงมากมาย ฉันเชื่อว่านายจะต้องหาได้ดีกว่านี้”

“อืม”

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง

ก็ถึงโรงแรมเจียงโจว Happy Hotel

เยี่ยชิวกับเฉินเฉียงมาถึงห้องรับรองแล้ว ผลักประตูเข้าไป เห็นหญิงชายนั่งเต็มข้างในแล้ว กำลังพูดคุยหัวเราะกัน

“สวัสดีทุกคน!”เฉินเฉียงโบกมือทักทายทุกคน แต่ไม่มีคนสนใจเขา เหมือนทุกคนมองไม่เห็น พูดคุยกันต่อไป พากันหัวเราะ มองข้ามเฉินเฉียงกับเยี่ยชิว

“เจ้าสี่ พวกเรานั่งเถอะ”เฉินเฉียงยิ้มอย่างเก้อเขิน

แต่เยี่ยชิวยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน

สายตาของเขาตกอยู่บนโต๊ะอาหาร

บนโต๊ะสามโต๊ะ แยกป้ายวางเอาไว้ ข้างบนจะเขียนชื่อเอาไว้

“นักศึกษาแพทย์ฝึกหัดโต๊ะที่หนึ่ง!”

“แพทย์ทดลองงานโต๊ะที่สอง!”

“แพทย์เป็นทางการโต๊ะที่สาม!”

งานเลี้ยงเพื่อนนักเรียน ทำไมถึงต้องแบ่งชนชั้นขนาดนี้?

เยี่ยชิวรู้สึกไม่พอใจ ก็เปิดปากถาม“หัวหน้านั่งที่ไหน?”

ชั่วพริบตาเดียว สายตาของทุกคนก็มองเข้ามา

และเงียบเป็นเป่าสาก