วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1340

คืนนั้นเยี่ยชิวพา ฉินหว่าน นางฟ้าไป่ฮวา และลู่หลัวไปที่บ้านของตระกูลเยี่ย เพื่อรับประทานอาหารค่ำ

เช้าวันรุ่งขึ้นเยี่ยชิวกลับไปที่เจียงโจวเพียงลำพัง

ฉินหว่านยังอยากร่วมเดินทางไปกับนางฟ้าไป๋ฮวาและลูลัวเพื่อเล่นในเมืองหลวงด้วย ดังนั้นเธอจึงไม่กลับไปกับเขา

หลังจากที่เยี่ยชิวกลับไปที่เจียงโจวชีวิตของเขาก็สบายมาก

เขาไปโรงพยาบาลเพื่อขอคำปรึกษาในระหว่างวัน และในตอนกลางคืนก็มีชิวซานหนานเกอ, เชียนซานเสวี่ย, ไป๋ปิง, ซูลั่วยิงและซูเสี่ยวเสี่ยวผลัดกันติดตามเขาไป มันสดชื่นมาก

สิ่งเดียวที่เสียใจคือหลินจิงจิงออกไปทำธุรกิจและไม่มีเวลาไปกับเขา

ชั่วพริบตาครึ่งเดือนผ่านไป

ในช่วงเวลานี้ ฉางเหม่ยโทรหาเยี่ยชิวอีกสองครั้งและบอกว่าเขาพบเส้นเลือดมังกรแล้ว ในที่สุด ฉงซูบอกกับเยี่ยชิวว่าเส้นเลือดมังกรในภูเขาคุนหลุนนั้นผิดปกติและเขาจับมันไม่ได้เลย

ในวันนี้เยี่ยชิวกำลังพักผ่อนอยู่ที่บ้าน และถูกปลุกให้ตื่นโดยมิงค์วัฒนะที่ข่วนเขาในตอนเช้า

เจ้าตัวน้อยคนนี้ติดตามเยี่ยชิวมาเป็นเวลานาน แม้ว่าเขาจะใช้ยาไปมากมายแต่เขาก็มีขนาดไม่ใหญ่ขึ้น

อย่างไรก็ตามเยี่ยชิวยุ่งกับเรื่องนี้มาระยะหนึ่งแล้วและไม่มีเวลาดูแลเรื่องเล็กๆ น้อยๆ นี้

ในที่สุดเขาก็มีเวลาว่างและเจ้าตัวน้อยก็ติดตัวเขาทุกวัน แม้ว่าเยี่ยชิวอยู่ในคลินิก เจ้าตัวน้อยก็ยังนอนอยู่ข้างๆ เขา และเขาก็ประพฤติตนดีมาก

“เด็กน้อย ทำไมคุณถึงปลุกฉันขึ้นมา” เยี่ยชิวถาม

มิงค์วัฒนะยายืนตรงและโค้งคำนับให้เย่ชิวด้วยอุ้งเท้าทั้งสองพับเป็นหมัด ดูซื่อสัตย์และซื่อสัตย์

“คุณหิวไหม” เยี่ยชิวถาม

มิงค์วัฒนะพยักหน้าอย่างสิ้นหวัง

“ไม่ต้องห่วง ฉันมียาอยู่มากมาย ฉันจะเลี้ยงคุณตอนนี้” เยี่ยชิวเปิดถุงเฉียนคุนและกำลังจะหยิบพืชสมุนไพรอายุนับร้อยปีออกมา วินาทีถัดมา ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง

“ให้ตายเถอะ ทำไมวัตถุดิบยาถึงมีน้อยล่ะ”

เยี่ยชิวตกตะลึง

หลังจากที่เมืองต้องห้ามถูกทำลาย เยี่ยชิวได้ค้นหาวัตถุดิบทางการแพทย์มากมายในเมืองต้องห้าม ในช่วงเวลาต่อมาเยี่ยชิวได้รับบาดเจ็บหลายครั้งและนำวัตถุดิบทางการแพทย์ไปบางส่วน ส่วนใหญ่ถูกทิ้งไว้ ไม่ต้องพูดถึงพืชสมุนไพรหลายร้อยชนิด

แต่ตอนนี้ มีพืชสมุนไพรเหลืออยู่เพียงสิบกว่าต้นในถุงเฉียนคุน และไม่มีพืชใดที่มีอายุเกินร้อยปี ทั้งหมดนี้เป็นสมุนไพรที่มีอายุหลายสิบปีก

“แปลกมาก วัสดุยาหายไปไหน?”

“ เป็นไปได้ไหมที่คนอื่นสามารถขโมยวัสดุยาจากกระเป๋าเฉียนคุนได้?”

“ไม่ถูกต้อง ฉันถือกระเป๋าเฉียนคุนติดตัวมาโดยตลอด มันจำได้ว่าฉันเป็นเจ้านายของมัน ใครสามารถเปิดมันได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน”

“วัตถุดิบยาหายไปไหน?”

ในขณะนี้เยี่ยชิวเห็นว่าไข่ที่เขาได้รับจากตระกูลโรเดลกลิ้งออกมาจากกล่องและกลิ้งไปด้านข้างของวัสดุยาอย่างรวดเร็ว

จากนั้นไข่ก็ปล่อยแสงสีทองออกมาและห่อหุ้มพืชสมุนไพรไว้

ไม่นานยาก็หายไป

หลังจากนั้นไม่นาน ไข่ก็กลิ้งอยู่หน้าพืชสมุนไพรชนิดที่สองและปล่อยแสงสีทองออกมาพันพืชสมุนไพร ในชั่วพริบตา พืชสมุนไพรชนิดที่สองก็หายไปอีกครั้ง

“ฉันรู้ ไข่ใบนี้กินยาพวกนั้นไปแล้ว”

“ไข่นี่มันอะไรกัน?”

“ทำไมคุณถึงเอาสมุนไพรไปมากมายจากฉัน”

เยี่ยชิวหยิบไข่ออกจากถุงเฉียนคุนดูเหมือนว่าไข่จะไม่พอใจเล็กน้อยกับการที่เยี่ยชิวหยุดชะงักในการกินยา มันสั่นเล็กน้อยราวกับกำลังดิ้นรนพยายามหลบหนีจากมือของเยี่ยชิว

"ขอความสบายใจหน่อยนะครับ"

เยี่ยชิวกล่าว "ฉันได้กินยาจากฉันมามากมาย แต่ฉันยังไม่ได้ตกลงคะแนนกับคุณเลย"

ทันใดนั้นไข่ก็เงียบและไม่เคลื่อนไหว

เยี่ยชิวต้องการเห็นสิ่งที่กำลังตั้งท้องในไข่นี้ หลังจากเปิดดวงตาสวรรค์ของเขาแล้ว สถานการณ์ก็เหมือนกับครั้งก่อน สิ่งที่เขาเห็นคือแสงสีทองเจิดจ้าที่แสบตาของเขา

ในเวลาเดียวกันเยยี่ยชิวค้นพบว่าพลังงานชีวิตภายในไข่นั้นมีพลังมาก

“เดิมที วัสดุยาที่ฉันเก็บไว้มีเพียงพอสำหรับคุณที่จะกินเป็นเวลาหนึ่งปี แต่ตอนนี้พวกมันเกือบจะกินไข่นั้นไปแล้ว ดูเหมือนว่าฉันจะต้องหาวิธีที่จะได้วัสดุยาบางอย่าง”

“โชคดีที่ฉันไม่ขาดเงิน”

“ฉันจะขอให้เซียวจ้านซื้อยาให้คุณ”

เยี่ยชิวหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาแล้วโทรหาเซียวจ้านทันที

เชื่อมต่อการโทรแล้ว

ก่อนที่เยี่ยชิวจะบอกเซียวจ้านให้ซื้อยา เขาได้ยินเซียวจ้านพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "เจ้านาย คุณเคยหาหู่จื่อเมื่อเร็วๆ นี้หรือเปล่า"

"ไม่" เยี่ยชิวกล่าว "ในช่วงเวลานี้ ฉันอยู่ที่ทำงานตอนกลางวันและมีงานยุ่งในตอนกลางคืน ฉันไม่มีเวลาไปพบหู่จื่อ เกิดอะไรขึ้น? เขาป่วยหรือเปล่า"

“นั่นไม่เป็นความจริง เพียงแต่ว่าหู่จื่อเพิ่งฝึกซ้อมอยู่ในห้องของเขา และมีบางอย่างผิดปกติ”

"มีอะไรผิดปกติ?"

“หัวหน้า คุณควรมาดูตัวเองดีกว่า วันนี้ฉันพักที่วิลล่าเพื่อเฝ้าดู”

“โอเค ฉันจะไปทันที”

เยี่ยชิววางสายโทรศัพท์ ตบหัวเล็กๆ ของคุ้ยเขี่ยยาแล้วพูดว่า "ออกไปเล่นกันเถอะ"

มิงค์วัฒนะพุ่งไปที่ไหล่ของเยี่ยชิววทันที และคว้าเสื้อผ้าของเยี่ยชิวด้วยกรงเล็บของมัน ดูน่ารักมาก

ยี่สิบนาทีต่อมา

เยี่ยชิวรีบไปที่วิลล่าและสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติก่อนที่เขาจะลงจากรถด้วยซ้ำ

ฉันเห็นเมฆดำหนาทึบปกคลุมหลังคาวิลล่า ราวกับผ้าไหมสีดำผืนใหญ่ เต็มไปด้วยกลิ่นอันน่าสยดสยองและกระหายเลือด

ลมหายใจประเภทนี้เหมือนกับลมหายใจที่หู่จื่อปล่อยออกมาเมื่อเขาฝึกฝนทักษะของเขาทุกประการ

“ดูเหมือนว่าหู่จื่อยังคงฝึกฝนทักษะชั่วร้ายนั้นอยู่”

ด้วยใจที่หนักหน่วงเยี่ยชิวเปิดประตูรถแล้วเดินออกไป มุ่งตรงไปที่ประตูวิลล่า