วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 136

เย่ชิวเพิ่งปรากฏตัวที่ประตูห้องวีไอพีก็เห็นเฟิงโหย่วหลิงใช้เท้าเหยียบหน้าเฉินเฉียงทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ฉายแววเจตนาฆ่าแล้วพูดอย่างเย็นชา：

“คุณลองแตะน้องชายผมดูสิ？”

ได้ยินเสียงเฟิงโหย่วหลิงหันไปมองที่ประตู

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที

ทำไมเย่ชิวถึงปรากฏตัวที่นี่？

เฟิงโหย่วหลิงยังไม่ทันพูดจางลีลี่ก็พูดก่อน

“นายน้อยเฟิงฉันแนะนำให้คุณรู้จักกับผู้ชายคนนี้แก่ชื่อเย่ชิวเป็นเพื่อนของคนไร้ประโยชน์ที่คุณเยียบไว้ใต้เท้าคุณไม่ต้องไปสนเขาเขาก็คนไร้ความสามารถ”

คนไร้ความสามารถ？

ล้อเล่นอะไรป่าวเนี่ย！

คนไร้ความสามารถกล้าที่จะฆ่าคนรับใช้ของเสี่ยวชิงตี้？

คนไร้ความสามารถกล้าเหยียบหน้าข้าเหรอ?

เฟิงโหย่วหลิงไม่เชื่อคำพูดของจางลีลี่เลย

จางลีลี่จับแขนเฟิงโหย่วหลิงไว้แล้วทำยิ่งผยองใส่เย่ชิวพูดว่า：“เย่ชิวนี้เป็นแฟนใหม่ของฉันให้ฉันแนะนำให้คุณรู้จักเขาเขาชื่อ……”

“คุณไม่ใช่แฟนของหลี่หยางเหรอทำไมถึงไปกับผู้ชายคนอื่น？”เย่ชิวไม่รอจางลีลี่พูดให้จบก็ถามขึ้น

“หลี่หยางโดนฉันทิ้งไปแล้วตอนนี้ฉันเป็นแฟนของนายน้อยเฟิง”

เย่ชิวมองไปที่หลี่หยางใบหน้าซีดเผือดเขารู้เลยว่าจางลีลี่ไม่ได้โกหก

แม่งเอ๋ยผู้หญิงคนนี้เป็นคนแบบไหนกันแน่

ทำไมถึงไร้ยางอายขนาดนี้？

เย่ชิวตอนนี้ไม่รู้จำใช้คำไหนมาเปียกเปรยจางลีลี่ละเขาทำได้เพียงแอบดีใจโชคดีที่ตัวเองเลิกกับผู้หญิงคนนี้แล้วไม่อย่างนั้นไม่อาจรู้ได้เลยว่าเธอเป็นคนแบบนี้

ไร้ยางอายจริงๆ！

จางลีลี่ด้วยสีหน้าที่ภาคภูมิใจอวดใส่เย่ชิว：“เย่ชิวคุณรู้ไหมว่าแฟนใหม่ของฉันคือใคร？”

“เขาเป็นหนึ่งในนายน้อยสี่ในเจียงโจว”

“นายน้อยสี่ในเจียงโจวคุณรู้จักไหม？เฮ้คิดว่าคนไร้ความสามารถเช่นคุณคงไม่เคยได้ยินให้ฉันเป็นคนบอกคุณนายน้อยสี่ในเจียงโจวก็คือเศรษฐีบางคนที่มีชื่อเสียงที่สุดในเจียงโจวพวกเขา……”

“พอแล้วผมไม่มีเวลามาฟังเรื่องพวกนี้”

เย่ชิวไม่ทนแล้วพูดขัดคำพูดของจางลีลี่จากนั้นสายตาของเขาก็มองไปที่เฟิงโหย่วหลิงเขาพูดอย่างใจเย็น：“เอาเท้าคุณออกไป”

จางลีลี่ยังอวดไม่เสร็จก็ถูกขัดจังหวะโดยเย่ชิวในใจมีไฟลุกโชนในเวลานี้เห็นเย่ชิวใช้โทนเสียงนี้คุยกับเฟิงโหย่วหลิงเขายิ่งโกรธมากขึ้น

“เย่ชิวคุณรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดคุยกับใครฉันเตือนคุณจงสุภาพกับนายน้อยเฟิงหน่อยระวังนะเดี๋ยวตายอย่างไงก็ไม่รู้？”

เย่ชิวไม่สนใจจางลีลี่แล้วพูดกับเฟิงโหย่วหลิงต่อ：“คำเดียวกันผมไม่อยากพูดเป็นครั้งที่สอง”

“เย่ชิวคุณจะแกล้งเป็นหมาป่าหางใหญ่แบบไหน！เพียงคนไร้ความสามารถอย่างคุณยังอยากให้นายน้อยเฟิงฟังคุณคุณเสียสติไปแล้วเหรอ！”

จางลีลี่เพิ่งพูดจบเพิ่งเห็นเฟิงโหย่วหลิงกลับเอาเท้าออกจากหน้าเฉินเฉียงแล้ว

“นายน้อยเฟิงคุณคืออะไร……”

จางลีลี่ไม่เข้าใจ

เฟิงโหย่วหลิงไม่ใช่นายน้อยสี่ในเจียงโจวเหรอทำไมต้องฟังคำของคนไร้ความสามารถ？

แต่ฉากต่อไปเกือบทำให้ลูกกะตาของจางลีลี่แทบหลุดออกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า……”เฟิงโหย่วหลิงหัวเราะดังลั่นจากนั้นก็พูดอย่างกระตือรือร้น：“เย่ชิวไม่คิดว่าจะพบคุณที่นี่อีกถึงแม้ว่าตอนนี้ผู้คนต้องแยกกันแต่ก็มีโอกาสในวันที่พบกันได้ไปตามฉันไปข้างๆห้องส่วนตัวผมเชิญคุณดื่มเหล้า！”

อะไรนะนายน้อยเฟิงจะเชิญเย่ชิวดื่มเหล้า

จางลีลี่งงเลย

เธอเหลือบมองเฟิงโหย่วหลิงแล้วมองไปที่เย่ชิวอีกครั้งเธอสังเกตเห็นจากสีหน้าของพวกเขาว่าดูเหมือนพวกเขาจะรู้จักกัน

มันเป็นไปได้ไง

“มันช่างน่าอายจริงๆเลยที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นกับคนแบบคุณ！”

“พวกเธอพวกเธอ……”จางลีลี่โกรธจนจะร้องไห้กอดแขนเฟิงโหย่วหลิงแล้วพูดว่า：“นายน้องเฟิงคุณดูสิพวกเขาร่วมมือกันรังแกฉันคุณต้องช่วยฉันจัดการพวกเขานะ”

“โดยเฉพาะคุณ”

จางลีลี่ชี้ไปที่เย่ชิวแล้วใช้น้ำเสียงที่ดุร้ายพูดว่า：“นายน้อยเฟิงคุณต้องช่วยฉันหักขามัน”

พูดตามจริงเฟิงโหย่วหลิงก็อยากทำแบบนั้น

แต่เสียดายเขาทำไม่ได้

“ช่างเถอะพวกเขาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของคุณทำไมต้องให้มีปัญหากับพวกเขาด้วย？เราไปข้างห้องดื่มเหล้ากันเถอะ！เฟิงโหย่วหลิงดึงจางลีลี่เตรียมตัวออกไป”

สถานที่นี้แค่หนึ่งนาทีฉันก็ไม่อยากอยู่

ดวงตาอันเย็นช้าทั้งคู่ของเย่ชิวทำให้เธอผู้สึกหนาวสั่นไปหมดทั้งตัวเราออกจากที่นี้ก่อนเถอะ

จางลีลี่ไม่รู้ความคิดเฟิงโหย่วหลิงไม่ยอมไปเขาขอร้อง：“นายน้อยเฟิงคุณก็ช่วยฉันระบายความโกรธหน่อยสิคืนนี้เดี๋ยวจะดูแลอยากดีเลย……”

“คุณจะไปหรือไม่ไป！”เฟิงโหย่วหลิงสีหน้สเปลี่ยน

จางลีลี่เจอเฟิงโหย่วหลิงสีหน้าเย็นชารีบปิดปากแล้วกอดแขนเฟิงโหย่วหลิงทันที

สีหน้าของเฟิงโหย่วหลิงถึงดีขึ้นและพาจางลีลี่เดินออกจากห้องขนาดที่พวกเขาเดินออกไปจากห้องเสียงของเย่ชิวก็ดังขึ้น

“รอสักครู่”

เฟิงโหย่วหลิงหยุดเท้าไม่กลับหัวแล้วถาขึ้น：“ทำไมเหรอหมอเย่มีอะไรอีกหรือ？”

“ผมให้คุณไปแล้วหรอกเฟิงโหย่วหลิง？”เย่ชิวพูดแบบเบาๆ

“คุณหมายความว่าไง？”เฟิงโหย่วหลิงหันตัวกลับแล้วดูเย่ชิวพูดด้วยรอยยิ้มว่า：“ทำไมเหรอฉันจะออกจากนี้ยังต้องถามความคิดจากคุณหรือ”

“คุณตีน้องชายผมจนบาดเจ็บคำขอโทษสักคำก็ไม่มีก็ออกไปเลยเลยไงคุณไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาเลยใช่ป่าว？”

หลังจากเย่ชิวพูดคำนี้ออกมาบรรยากาศในที่เกิดเหตุก็ตึงเครียดขึ้นทันที