วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 146

เยี่ยชิวตกตะลึงในใจ

ถ้าหากปรมาจารย์โม่คนนี้เป็นคนลัทธิแม่มดจริงๆ เขาและเฝิงโย่วหลิงรู้จักกันได้อย่างไร?

ทันใดนั้น ก็มีเสียงแหลมนึงดังขึ้น

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมอง เห็นปรมาจารย์โม่วางใบไผ่ไว้ที่ปากและเริ่มเป่า

ทำนองที่คุ้นเคย

เสียงเหมือนกับที่ตงเฉินเล่นทุกประการ

เยี่ยชิวสับสนเล็กน้อย ตอนนั้นตงเฉินใช้ใบไผ่เล่นเสียง เพื่อควบคุมหนอนพิษกู่ในร่างกายของราชามังกร แล้วปรมาจารย์โม่ทำแบบนี้เพื่ออะไร?

เยี่ยชิวจ้องไปที่ปรมาจารย์โม่ ตาไม่กระพริบ

เขาอยากรู้ ว่าปรมาจารย์โม่ต้องการทำอะไรกันแน่?

นาทีต่อมา

ทันใดนั้น ร่างกายของท่านผู้เฒ่าหวังก็เริ่มสั่น

“ดูสิ ร่างคุณปู่มีปฏิกิริยาแล้ว” เฝิงโย่วหลิงกรีดร้อง

หวังซวนมองดู รู้สึกทั้งประหลาดใจและมีความสุข

เฝิงโย่วหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม "ฉันบอกแล้ว ให้คุณวางใจ ปรมาจารย์โม่สามารถรักษาโรคของคุณปู่ได้อย่างแน่นอน ตอนนี้คุณเชื่อแล้วหรือยัง?"

“อืม ปรมาจารย์โม่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์แผนจีนจริงๆ ที่แท้น่าทึ่งแบบนี้!” หวังซวนมองดูปรมาจารย์โม่ด้วยความสายตาที่เคารพมากขึ้น

หวังซวนไม่ได้สังเกต ว่าเฝิงโย่วหลิงที่อยู่ข้างๆมุมปากเขายกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นพอใจที่ซ่อนอยู่

รองนายกเทศมนตรีหวงก็ประหลาดใจ และพูดว่า "ปรมาจารย์โม่คนนี้ไม่ธรรมดา!"

เยี่ยชิวยังคงเงียบ เขาเฝ้าดูปรมาจารย์โม่และท่านผู้เฒ่าหวัง

เขาพบว่า เสียงเพลงที่ปรมาจารย์โม่เล่นนั้นเสียงสูงและแหลมขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของท่านผู้เฒ่าหวังก็สั่นรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าเขาจะตื่นขึ้นมาได้ทุกเมื่อ

หรือว่ามันจะเป็น...

ในความคิดของเยี่ยชิวเหมือนจะมีสายฟ้าฟาดลงมา ทันใดนั้นเขาก็มีสติกลับมา

“ชายชราคนนี้กำลังใช้เสียงของเขาเพื่อควบคุมหนอนพิษกู่!”

เมื่อถึงตอนนี้ เยี่ยชิวไม่ลังเลเลย เขาลืมตาขึ้นทันที และมองไปที่ท่านผู้เฒ่าหวัง

ทันใดนั้น เขาเห็นหนอนพิษกู่ตัวเล็กๆ คลานช้าๆออกมาจากร่างของท่านผู้เฒ่าหวัง

ให้ตายเถอะ มันเป็นหนอนพิษกู่ๆ!

ตอนนี้เยี่ยชิวมั่นใจ 100% ว่าชายชราคนนี้ต้องมาจากลัทธิแม่มด ไม่เพียงเท่านั้น เขายังมีแนวโน้มที่จะเกี่ยวข้องกับตงเฉินอีกด้วย

ในเวลาเดียวกัน เยี่ยชิวยังคงมีคำถามสองสามข้อในใจ

ทำไมจึงมีหนอนพิษกู่อยู่ในร่างกายของท่านผู้เฒ่าหวัง

หรือว่าที่ท่านผู้เฒ่าหวังอยู่ในอาการโคม่า เพราะเขาถูกวางยาพิษ?

หากเป็นกรณีนี้ ใครคือคนที่วางยาพิษ? อาจจะเป็นปรมาจารย์โม่ที่อยู่ตรงหน้าคนนี้?

ถ้าปรมาจารย์โม่ทำจริง แล้วทำไมเขาถึงทำล่ะ?

หลอกเอาเงิน? หรือเพื่อวัตถุประสงค์อื่น?

เฝิงโย่วหลิงมีความเกี่ยวข้องอย่างไรในเรื่องนี้?

เยี่ยชิวเหลือบมองที่เฝิงโย่วหลิง ในขณะเดียวกัน เฝิงโย่วหลิงก็มองมาที่เขาด้วย สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

อย่างไรก็ตามในตอนนี้ ได้ยินแค่เสียง "ตึ้ง!" จู่ๆปรมาจารย์โม่ก็ล้มลงกับพื้น ทุกคนล้วนตกใจ

“ปรมาจารย์โม่ คุณเป็นอะไรไป?”

เฝิงโย่วหลิงก้าวไปข้างหน้า เพื่อไปประคองปรมาจารย์โม่

ใบหน้าของปรมาจารย์โม่ซีดเซียว หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ และดูอ่อนแอมาก

“ปรมาจารย์โม่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ปรมาจารย์โม่ ต้องทำอย่างไรคุณถึงจะยอมช่วยปู่ของฉัน?”

ปรมาจารย์โม่กล่าวว่า "คุณชายหวัง หากคุณยินดีมอบทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลหวังให้ฉัน ฉันรับประกันได้เลยว่าปู่ของคุณจะต้องหายขาด"

ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูล!

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เยี่ยชิวและรองนายกเทศมนตรีหวงต่างก็ตกตะลึง

เยี่ยชิวลืมตาขึ้น และตรวจดูอาการของท่านผู้เฒ่าหวัง เขาพบว่าหนอนกู่พิษอยู่ในลำคอของท่านผู้เฒ่าแล้ว กำลังจะคลานออกมาแล้ว สถานการณ์ไม่ได้เลวร้ายเลย

เห็นได้ชัดว่าปรมาจารย์โม่กำลังโกหกหวังซวน

เยี่ยชิวยิ้มเยาะในใจ: "ชายชราคนนี้ ไม่เพียงแต่มีความโลภเท่านั้น แต่ยังมีทักษะการแสดงที่ดีอีกด้วย เขาแกล้งทำเป็นอ่อนแออาเจียนเป็นเลือด เกือบจะหลอกฉันได้แล้ว"

หวังซวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

ความมั่งคั่งของตระกูลหวังมีมากกว่า 20 พันล้าน แม้เพียงครึ่งเดียวก็ยังมากถึง 10 พันล้าน

สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่ท่านผู้เฒ่าหวังทุ่มเทอย่างหนักมานานหลายทศวรรษ การจะมอบให้คนอื่น ถือเป็นราคาที่สูงเกินไป

เฝิงโย่วหลิงกล่าว "ปรมาจารย์โม่ ครึ่งหนึ่งทรัพย์สินของตระกูลมันมากเกินไป คุณลดลงหน่อยได้ไหม?"

“ถ้าหากพวกคุณไม่ยินยอมจะจ้างคนอื่นก็ได้” ทท่าทางของปรมาจารย์โม่มั่นคงมาก

หวังซวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขากัดฟันแล้วพูดว่า "ตราบใดที่ปู่ของฉันสามารถรักษาให้หายขาดได้ ทรัพย์สินของตระกูลครึ่งนึงฉันจะมอบให้"

เมื่อได้ยินแบบนี้เยี่ยชิว และรองนายกเทศมนตรีหวงต่างก็มองไปที่หวังซวนด้วยความไม่เชื่อ

ไม่คาดคิด หวังซวนยอมมอบทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลเพื่อรักษาท่านผู้เฒ่าหวัง เขาเป็นคนที่กตัญญูอย่างมาก

ปรมาจารย์โม่ก็ประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน เขาไม่ได้คาดหวังให้หวังซวนยินยอม จากนั้นเขาจึงพูดว่า "สิ่งที่คุณพูดมันไม่มีหลักฐาน คุณต้องเขียนเป็นลายลักษณ์อักษรขึ้นมาเลย"

“ตกลง” หวังซวนยินยอม

เยี่ยชิวรู้ ว่าถึงเวลาที่เขาจะต้องออกตัวแล้ว ไม่เช่นนั้นตระกูลหวัง คงจะถูกฉ้อโกงทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลโดยชายชราคนนี้จากลัทธิแม่มดเป็นแน่

“คุณชายหวัง จริงๆแล้วฉันสามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้เช่นกัน”