วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 149

จึก--

เข็มทองฝังถูกไปที่คอของท่านผู้เฒ่าหวัง

จากนั้น เยี่ยชิวก็สะบัดหางเข็มด้วยนิ้วของเขา

ฟึบ!

เข็มทองสั่นอย่างรุนแรงและส่งเสียง "หึ่งหึ่ง"

“จุดฝังเข็มทอง?” ปรมาจารย์โม่ตกใจเล็กน้อย ในที่สุดก็เข้าใจ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เยี่ยชิวกล้าเยาะเย้ยเขา ที่แท้เขาก็มีความสามารถมากขนาดนี้

เยี่ยชิวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินปรมาจารย์โม่เรียกเทคนิคการฝังเข็มที่เขาใช้ เขาหันกลับมามองปรมาจารย์โม่แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "ไม่เลว ยังถือว่ามีความรู้"

“ฮึ แม้แต่การฝังเข็ม ฉันเกรงก็ไม่สามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้”

ปรมาจารย์โม่เยาะเย้ยอยู่ในใจ เขาฝช้แม่กู่ก็ยังทำให้กู่บริวารออกมาไม่ได้ เยี่ยชิวคิดว่าตัวเองเป็นใครจะมารักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้?

“จะรักษาหายได้หรือไม่ คุณจะรู้ในไม่ช้านี้แล้ว”

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็ยังคงฝังเข็มต่อไป

คนที่กังวลที่สุดในสถานการณ์นี้คือหวังซวน เพราะว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงคือปู่ของเขา

เขาไม่รู้ว่าเยี่ยชิวจะสามารถรักษาท่านผู้เฒ่าหวังได้หรือไม่ เมื่อเขาเห็นเยี่ยชิวรักษาด้วยการฝังเข็มเขาก็อยากจะหยุดมัน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ๆเขาก็รู้สึกแปลกๆในใจ รู้สึกว่าเยี่ยชิวน่าเชื่อถือมากกว่าปรมาจารย์โม่

อาจเป็นเพราะ เยี่ยชิวใช้การฝังเข็ม ในขณะที่วิธีการรักษาของปรมาจารย์โม่ที่ดูเหมือนเป็นวิธีที่ชั่วร้ายมากกว่า

หรือฉันต้องการจะให้เยี่ยชิวรักษาปู่ของฉันให้หายจริงๆหรอ?

เขาเป็นคู่แข่งความรักของฉัน!

ในตอนที่หวังซวนกำลังคิดอย่างสับสน เสียงของเยี่ยชิวก็ดังขึ้นอีกครั้ง:

“ท่านผู้เฒ่าหวัง ตื่นเร็วเข้า”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ปรมาจารย์โม่ก็เมินเฉยและพูดว่า "ท่านผู้เฒ่าหวังป่วยหนัก ถ้าเขาตื่นขึ้นมาด้วยการฝังเข็ม 2-3 ที งั้นคุณก็เป็นหมอเทวดา..."

"อะแฮ่ม!"

ก่อนที่ปรมาจารย์โม่จะพูดจบ ท่านผู้เฒ่าหวังก็ไอทันที

สีหน้าของปรมาจารย์โม่เปลี่ยนไปทันที และเขาอุทาน: "นี่เป็นไปไม่ได้! นี่เป็นไปไม่ได้!"

จากนั้น ก็มีสายตาที่ประหลาดใจของทุกคนจ้องมอง ท่านผู้เฒ่าหวังก็ค่อยๆเปิดเปลือกตาของเขา

“ตื่นแล้ว! ท่านผู้เฒ่าหวังตื่นแล้ว!” รองนายกเทศมนตรีหวงกล่าวอย่างมีความสุข

หวังซวนก้าวขาอย่างรวดเร็วเดินตรงไปหาท่านผู้เฒ่าหวังแล้วถามว่า "คุณปู่ คุณเป็นอย่างไรบ้าง?"

"ฉัน……"

ทันทีที่ท่านผู้เฒ่าหวังพูดได้คำหนึ่ง เปลือกตาของเขาก็กลอกขึ้นและเขาก็สลบอีกครั้ง

“คุณปู่ คุณเป็นอะไรไป?” หวังซวนหน้าซีดด้วยความตกใจและตะโกนเรียกท่านผู้เฒ่าหวัง

เมื่อเห็นแบบนี้ ปรมาจารย์โม่ก็เยาะเย้ยเยี่ยชิวและพูดว่า "ฉันก็นึกาคุณมีความสามารถบางอย่าง แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณเป็นเพียงกระบอกปืนไร้ประโยชน์ มองได้แต่ใช้ไม่ได้ หลังจากการรักษาทั้งหมดของคุณ ท่านผู้เฒ่าหวังคงจะไม่มีวันรักษาได้แล้ว"

อะไร!

ทันใดนั้นหวังซวนก็โกรธจัด และตะโกนใส่เยี่ยชิว "ถ้าปู่ของฉันตาย ฉันจะไม่มีวันปล่อยคุณไปแน่"

เฝิงโย่วหลิงยังตะโกนใส่เยี่ยชิว: "หากมีเรื่องอะไรผิดปกติกับท่านผู้เฒ่าหวังล่ะก็ ฆาตกรก็คือเยี่ยชิว"

รองนายกเทศมนตรีหวงสีหน้าเคร่งขรึม

“การรักษาของฉันยังไม่เสร็จ พวกคุณจะรีบไปทำไม”

เยี่ยชิวยิ้มหยิบเข็มทองออกมาอีกเจ็ดเข็ม แล้วฝังสอดเข้าไปในจุดไป๋ฮุ่ย, ฮูดติง, ซ่างซิง และจุดฝังเข็มอื่นๆบนหัวของท่านผู้เฒ่าหวังอย่างรวดเร็ว

ทั้งลึกและตื้น ทั้งแทงและฝัง เข็มเจ็ดเล่มถูกฝังเข้าไปในแถว

“ฝังเข็มเจ็ดดาว?”

ดวงตาของปรมารย์โม่เบิกโตด้วยความตกใจ

เขาเป็นปรมาจารย์กู่ รู้เรื่องการแพทย์แผนจีนไม่น้อย เท่าที่เขารู้ เทคนิคการฝังเข็มเจ็ดดาวได้สูญหายไปเมื่อหลายปีก่อน

ขณะที่หวังซวนคิดเรื่องนี้ จู่ๆแมลงก็บินขึ้นมา ดูเหมือนจะพยายามหลบหนี

"เพี๊ยะ!"

ด้วยสายตาและมือที่รวดเร็ว เยี่ยชิวรีบปิดทางหนีของแมลงด้วยถ้วยพลาสติก จากนั้นจึงวางถ้วยคว่ำลงบนพื้น

“อะแฮ่ม…” ม่านผู้เฒ่าหวังไอสอง แล้วลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

“ตื่นแล้ว ตื่นแล้ว” รองนายกเทศมนตรีหวงรีบเดินไปข้างเตียง

สีหน้าของเฝิงโย่วหลิงมืดลง กำหมัดแน่น และมองดูเยี่ยชิวด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“คุณปู่ คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง?” หวังซวนสีหน้ามีความสุขมาก ไม่คาดคิดว่าเยี่ยชิวจะช่วยท่านผู้เฒ่าหวังได้จริงๆ

"ฉันไม่เป็นไร"

ท่านผู้เฒ่าหวัง แสดงรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้า เมื่อเห็นรองนายกเทศมนตรีหวง จึงถามด้วยรอยยิ้ม "รองนายกเทศมนตรีหวง คุณมาที่นี่ได้ยังไง?"

“ท่านผู้เฒ่า ฉันมาเพื่อพบคุณเป็นพิเศษ” รองนายกเทศมนตรีหวง กล่าวว่า "เห็นคุณตื่นแล้ว ฉันก็รู้สึกโล่งใจแล้ว"

“ไม่มีอะไรร้ายแรง คุณไม่ต้องกังวล คนนี้คือ?” สายตาของท่านผู้เฒ่าหวังจับจ้องไปที่เยี่ยชิว เต็มไปด้วยความสงสัย

หวังซวนแนะนำ "คุณปู่ เขาคือเยี่ยชิว เขาเป็นหมอ เขาเป็นคนรักษาโรคของคุณให้หาย"

“คุณหมอเยี่ย ขอบคุณ” ท่านผู้เฒ่าหวังขอบคุณเขา

“ผู้เฒ่าหวังไม่ต้องเกรงใจ หวังซวน ให้แม่บ้านของคุณเตรียมอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการให้กับท่านผู้เฒ่าด้วย”

"โอเค"

จากนั้น เยี่ยชิวก็เหลือบมองแมลงสีดำตัวเล็กๆ ที่คลุมด้วยถ้วยพลาสติก และพูดด้วยรอยยิ้ม "ปรมาจารย์โม่ คุณคิดว่าเราควรทำอย่างไรกับเจ้าตัวเล็กคนนี้ดี?"

“เจ้าสิ่งเล็กๆนี้ดูอันตรายมาก กลัวว่ามันจะทำร้ายคนอื่น ปล่อยให้ฉันจัดการมันเอง!” ปรมาจารย์โม่ทำท่าทางตรงไปตรงมาและเคร่งขรึม

“ในความคิดของฉัน เพราะว่ามันอันตราย จึงไม่จำเป็นต้องเก็บมันไว้”

เมื่อเสียงของเยี่ยชิวลดลง เขาก็ใช้เท้าเหยียบลงไป