วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 155

"ใคร?"

ปรมาจารย์โม่สะดุ้งเล็กน้อย และหันกลับมาทันที เขาเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาจากด้านนอก

"เป็นแกนั้นเอง!"

ปรมาจารย์โม่จำเยี่ยชิวได้ในทันที สีหน้าของเขาผ่อนคลายลง และเขาถามว่า "แกมาทำอะไรที่นี่?"

"แกคิดว่าไงล่ะ?"

เยี่ยชิวเหลือบมองราชามังกรและจ้าวอวิ๋น และรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นว่าทั้งคู่ยังมีชีวิตอยู่

"แกไม่ได้มาที่นี่เพื่อช่วยหลงเชียนชิวหรอกสินะ?" ปรมาจารย์โม่ถาม

"แกเดาถูก" เยี่ยชิวพูด "ราชามังกรคือเพื่อนของฉัน"

เจตนาฆ่าแวบเข้ามาในดวงตาของปรมาจารย์โม่ และเขาพูดว่า "ขอถามแกหน่อย ตอนกลางวันที่ฉันอยู่ที่บ้านตระกูลหวัง ฉันไม่สามารถรักษาชายชราหวังได้ มันเป็นเพราะแกใช่ไหม?"

"ตอนนี้แกแค่คิดถึงเรื่องนี้เหรอ? ปรมาจารย์โม่ แกไม่ค่อยฉลาดเท่าไหร่นะ!" เยี่ยชิวพูดอย่างเหน็บแนม

"แน่นอนอยู่แล้ว มันต้องเป็นแกแน่" ดวงตาของปรมาจารย์โม่เริ่มอาฆาตแค้นมากขึ้น และเขาถามว่า "แกและฉันเป็นคนแปลกหน้า และไม่มีความแค้นต่อกัน ทำไมแกถึงต้องการต่อต้านฉัน?"

"จริง ๆ แล้ว เหตุผลนั้นง่ายมาก ฉันไม่ต้องการให้โชคลาภของครอบครัวที่หามาอย่างยากลำบากของตระกูลหวัง ถูกแกและเฝิงโย่วหลิงโกงไปโดยใช้วิธีที่น่ารังเกียจ" เยี่ยชิวกล่าว "ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ชายชราหวังได้มีส่วนสนับสนุนการก่อสร้างเมืองเจียงโจว นี่เป็นคุณูปการที่หาทางลบไม่ได้ การมีส่วนร่วมเขา ถือเป็นวีรบุรุษของเจียงโจว และเป็นคนที่ฉันเคารพมาก"

"นี่เป็นเหตุผลเดียวเหรอ?"

"แน่นอนว่าไม่ใช่แค่เหตุผลเดียวนี้" เยี่ยชิวกล่าวว่า "เหตุผลอื่นก็คือ แกเป็นสมาชิกของลัทธิแม่มดด้วยยังไงล่ะ"

ปรมาจารย์โม่ประหลาดใจเล็กน้อย "แกอายุยังน้อย แกรู้จักลัทธิแม่มดจริง ๆ แกเป็นใครกันแน่?"

"ฉันเป็นแค่หมอตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเท่านั้น" เยี่ยชิวตอบ

"แกคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ?"

"นั่นก็แล้วแต่แก" เยี่ยชิวกล่าวว่า "ปรมาจารย์โม่ แกนี่โง่จริงๆ ถ้าแกเอาเงินหนึ่งพันล้านจากตระกูลหวังไป บางทีฉันอาจจะไม่ห้ามคุณ แต่ฉันไม่ได้คาดหวังว่า แกต้องการทรัพย์สินของตระกูลหวังครึ่งหนึ่งเลยจริง ๆ แกมันโลภมากสุด ๆ "

"นี่ไม่ใช่ความคิดของฉัน แต่เป็นเฝิง..." ปรมาจารย์โม่หุบปากอย่างรวดเร็วและจ้องมองไปที่เยี่ยชิวด้วยสีหน้าไร้ความปรานี "แกกำลังพยายามหลอกฉันหรือเปล่า?"

"ในที่สุดแกก็ฉลาดสักที" เยี่ยชิวยิ้ม

ใช่ เขาหลอกเขาอยู่จริง ๆ

เขาอยากรู้ว่าเฝิงโย่วหลิงบทบาทอย่างไรในเรื่องของชายชราหวัง?

แม้ว่าปรมาจารย์โม่จะยังพูดไม่จบในตอนนี้ แต่เยี่ยชิวก็รู้แล้วว่าเฝิงโย่วหลิงคือผู้บงการ และปรมาจารย์โม่เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในการวางยาพิษชายชราหวัง

"ฮึ่ม มันไม่สำคัญหรอก แม้ว่าแกจะรู้ ยังไงซะแกก็ต้องตายในไม่ช้า" ปรมาจารย์โม่แค่นเสียงเหอะอย่างเย็นชา

เยี่ยชิวหัวเราะอีกครั้ง "ปรมาจารย์โม่ แกยังไม่เชื่อฉันตอนที่ฉันบอกว่าแกโง่เหรอ? ดูเหมือนแกจะลืมสิ่งหนึ่งไปนะ"

"อะไร?"

"นี่คือเจียงโจว ไม่ใช่ดินแดนแม้ว"

"แล้วมันจะต่างกันยังไง?"

"แน่นอนว่ามีความแตกต่าง แม้วเป็นดินแดนของลัทธิแม่มดของแก ในขณะที่เจียงโจวเป็นดินแดนของฉัน" เสียงของเยี่ยชิวเปลี่ยนเป็นเย็นชา และพูดว่า "ถ้าแกสร้างปัญหาในดินแดนของฉัน นั่นแปลว่าแกกำลังมองหาความตาย"

"ฮ่าฮ่าฮ่า แม้แต่เด็กอย่างแกก็กล้าขู่ฉัน ฉันคิดว่าแกกำลังแสวงหาความตายมากกว่านะ"

ปรมาจารย์โม่โบกมือ และผู้ชายหลายสิบคนที่สวมชุดกลางคืนก็ล้อมรอบเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว

"คนของฉันเหล่านี้สามารถฆ่าแกได้โดยที่ฉันไม่ต้องทำอะไรเลย" ปรมาจารย์โม่กล่าวอย่างภาคภูมิใจ "เจ้าหนู ถ้าแกสอนเทคนิคการฝังเข็มเจ็ดดาว และจุดข้ามเข็มทองให้ฉัน ฉันจะพิจารณาทิ้งศพทั้งศพของแกไว้ตรงนี้"

"ปรมาจารย์โม่ ฉันหวังว่าแกจะยังคงมั่นใจได้ในภายหลัง"

พรึ่บ!

เยี่ยชิวได้เข้าใจเรื่องของชายชราหวังแล้ว ดังนั้นเขาจึงรีบออกไปโดยไม่พูดเรื่องไร้สาระอีกต่อไป

ร่างกายของเขาเหมือนดาวตก ที่กำลังถึงจุดสูงสุด

คนที่ล้อมรอบเขา รู้สึกว่าดวงตาของพวกเขาพร่ามัว ขณะที่เยี่ยชิวอยู่ตรงหน้าปรมาจารย์โม่แล้ว

ปรมาจารย์โม่ไม่ได้คาดหวังว่าเยี่ยชิวจะเร็วขนาดนี้ เมื่อถึงเวลาที่เขาตระหนักถึงอันตราย มันก็สายเกินไปที่จะจัดการกับมันแล้ว และเขาทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อหมัดของเยี่ยชิวตกลงมาที่เขา

"จ้าวอวิ๋น ฆ่าพวกมัน!"

ราชามังกรตะโกนเสียงดัง และนำจ้าวอวิ๋นสกัดกั้นกลุ่มคน

เยี่ยชิวมองดู และพบว่ากลุ่มคนพวกนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของกับราชามังกรและจ้าวอวิ๋น จากนั้นจึงจ้องมองไปที่ปรมาจารย์โม่อีกครั้ง

มุมปากของปรมาจารย์โม่มีเลือดออก และตอนนี้การฟาดของเยี่ยชิวเกือบจะทำให้อวัยวะภายในของเขาแตกสลาย

"แก แกเป็นใครกันแน่?"

ปรมาจารย์โม่มองเยี่ยชิวด้วยความหวาดกลัว เขานึกไม่ออกว่าชายหนุ่มในวัยยี่สิบต้น ๆ จะมีทักษะที่น่ากลัวเช่นนี้ได้อย่างไร

"ฉันบอกไปแล้วว่าฉันเป็นหมอ"

"มันเป็นไปไม่ได้!" ปรมาจารย์โม่ไม่เชื่อคำพูดของเยี่ยชิวเลย และถามอีกครั้ง "แกไม่ง่ายเหมือนหมอตัวเล็ก ๆ แกเป็นใคร?"

"ในเมื่อแกช่างสงสัยนัก ฉันก็จะบอกให้ จริง ๆ แล้ว ฉันคือเจ้านายของเจียงโจว"

อะไรนะ!

ใบหน้าของปรมาจารย์โม่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ในขณะนี้ ฝีเท้าของเยี่ยชิวขยับอีกครั้ง

ขณะที่เขาเข้าใกล้ปรมาจารย์โม่ เขาพูดด้วยรอยยิ้ม "ปรมาจารย์โม่ แกทำให้ฉันผิดหวังมาก"

"ฉันไม่คิดว่าแกจะอ่อนแอขนาดนี้"

"ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าผู้นำลัทธิแม่มดจะพาคนขี้แพ้แก่ ๆ อย่างแกเข้าสู่ลัทธิได้ยังไง?"

"อีกอย่าง สมองของแกก็ไม่ค่อยจะดี ฉันบอกแกไปแล้วว่า ฉันเป็นเจ้านายของเจียงโจว ทำไมแกยังไม่วิ่งหนีอีก แกรอความตายเหรอ?"

เมื่อเยี่ยชิวพูดจบ เขาอยู่ห่างจากปรมาจารย์โม่เพียงสามก้าวเท่านั้น

"เจ้าหนู ไม่ว่าแกจะเป็นใคร มันไม่ง่ายเลยที่จะฆ่าฉัน"

ดวงตาของปรมาจารย์โม่เป็นประกายด้วยท่าทางที่โหดเหี้ยม และมือขวาของเขาได้ล้วงเข้าไปในกระเป๋าของเขาอย่างเงียบ ๆ ในตอนนี้...