วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 161

ภายใต้คำแนะนำของหลินจิงจื้อ เยี่ยชิวจึงขับรถไปตามถนนที่เงียบสงบ

วิสัยทัศน์ตรงหน้าค่อย ๆ เปลี่ยนไป

บังกะโลเก่าที่มีกระเบื้องสีแดงและผนังสีขาวปรากฏขึ้นทีละหลัง โดยมีหลังคาแหลม และหน้าต่างเหล็กรูปไข่ คุณสามารถเห็นต้นไม้สีเขียวจำนวนมากผ่านรั้วสวนได้

ในที่สุด รถได้มาจอดที่ประตูบังกะโลเก่าสามชั้น

"ถึงแล้ว" หลินจิงจื้อกล่าว

เยี่ยชิวลงจากรถ แล้วเงยหน้าขึ้นมอง

สิ่งที่เห็นคือผนังด้านนอกของบังกะโลเก่าหลังนี้ปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์สีเขียวเหมือนปราสาท

นี่แตกต่างไปจากสิ่งที่เขาจินตนาการเล็กน้อย

เดิมทีเยี่ยชิวคิดว่าคนรวยอยากจะอาศัยอยู่ในวิลล่าระดับกลางหรือบ้านหรู แต่เขาไม่คาดคิดว่า พ่อแม่ของหลินจิงจื้อจะอาศัยอยู่ในบังกะโลเก่าที่เต็มไปด้วยมรดกทางวัฒนธรรม

"เดี๋ยวจะได้เจอพ่อตาแม่ยายแล้วนะ รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?" หลินจิงจื้อถามด้วยรอยยิ้ม

เยี่ยชิวพูดติดตลกว่า "ผมยังไม่ได้แต่งงานด้วยซ้ำ แล้วผมจะเรียกพวกท่านว่าพ่อตาแม่ยายได้ยังไง?"

"นายหมายความว่ายังไง ได้กินฉันแล้วก็จะลืมเลยสินะ" หลินจิงจื้อยิ้มและพูดว่า "ถ้านายลืมฉัน ฉันจะทำให้นายลุกจากเตียงไม่ได้เลย นายเองก็รู้ทักษะของฉันดี"

เยี่ยชิวไม่เพียงแต่รู้เกี่ยวกับทักษะอันยอดเยี่ยมของหลินจิงจื้อเท่านั้น แต่ยังได้เรียนรู้มันหลายครั้งด้วย เขาต้องพูดได้คำเดียวว่า: เยี่ยมมาก!

"นายกังวลไหม?" หลินจิงจื้อถามอีกครั้ง

"ใช่" เยี่ยชิวพยักหน้า

เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อยจริง ๆ และฝ่ามือของเขามีเหงื่อออกเล็กน้อย

ความรู้สึกนี้แปลกมาก

แม้ว่าจะเป็นการช่วยชีวิตผู้ป่วยที่ชีวิตถูกแขวนคออยู่บนเส้นด้าย และแข่งกับความตาย เยี่ยชิวก็ไม่วิตกกังวลเหมือนตอนนี้

หลินจิงจื้อหัวเราะคิกคัก และพูดว่า "ฉันอ่านหนังสือมา ผู้ชายทุกคนจะกังวลเมื่อก้าวเข้าไปในบ้านของพ่อตาและแม่ยายของเขา ตอนแรกฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องโกหก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า หนังสือเล่มนี้จะไม่ได้พูดเรื่องโกหกนะ"

"พี่หลิน นี่มันสมัยไหนกันแล้ว ยังจะมาหัวเราะผมอยู่อีก" เยี่ยชิวจ้องมอง

"อะไรกัน โกรธเหรอ? อย่าโกรธเลย คืนนี้ฉันชดเชยให้ดีไหม?"

"จะชดเชยยังไง?"

"ชดเชยด้วยเนื้อ!"

ทันใดนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเยี่ยชิว "ก็โอเค"

นี่คือเหตุผลที่เขาชอบหลินจิงจื้อ

ต่อหน้าคนนอก หลินจิงจื้อมีอำนาจเหนือกว่า และเป็น CEO ที่สง่างาม แต่เมื่อเธออยู่กับเยี่ยชิว เธอเหมือนกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่สามารถทำตัวตระการตาและน่ารักได้

แต่เมื่อเธอเข้านอนแล้ว เธอก็สามารถปล่อยตัวเองไปรับใช้เยี่ยชิวได้อย่างสุดใจ

ดังสุภาษิตที่ว่า หน้าบ้านหาเงินก็หาได้ หลังบ้านทำอาหารเป็น สามารถเป็นราชินีได้ และยังเก่งเรื่อง...บนเตียง

หากผู้ชายได้ผู้หญิงแบบนี้มา เขาจะตายโดยไม่เสียใจ

หลินจิงจื้อก้าวไปข้างหน้า และกดกริ่งประตู

ไม่นาน ประตูเปิดออก และมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมา

เธอสวยและสง่างาม รูปร่างหน้าตาของเธอคล้ายกับของหลินจิงจื้อมาก ผมของเธอถูกมัดไว้ด้านหลังศีรษะ และเธอสวมชุดกี่เพ้า ซึ่งเน้นรูปร่างอันงดงามของเธอ

ผู้หญิงคนนี้ได้รับการดูแลอย่างดี และดูเหมือนเธออายุ 30 ปีเท่านั้น ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยความนุ่มนวลของผู้หญิงเจียงหนาน

หากคุณดูอายุของเธอ คุณจะเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของหลินจิงจื้อ

แต่เยี่ยชิวรู้ว่าหลินจิงจื้อไม่มีพี่สาวทางสายเลือด ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้เพียงทางเดียวเท่านั้น ผู้หญิงคนนี้คือแม่ของหลินจิงจื้อ

เยี่ยชิวยังสังเกตเห็นว่ามีจี้หยกเขียวจักรพรรดิห้อยอยู่รอบคอของผู้หญิงคนนี้ ซึ่งถือว่าผิดปกติมาก

เขามองลงไปหน้าอก...

ดูไม่ได้!

เยี่ยชิวรีบหลบสายตา และคิดกับตัวเองว่านี่คือแม่ของหลินจิงจื้อ และเขาต้องใส่ใจกับมารยาท

"จิงจื้อ ในที่สุดลูกก็กลับมาแล้ว พ่อของลูกพูดถึงลูกมาตลอดทั้งเช้าเลย" ผู้หญิงคนนั้นมีรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ และเสียงของเธอก็อ่อนโยนมาก

"ขอบคุณครับคุณป้า"

การพบกันครั้งแรกสร้างความประทับใจที่ดี และเยี่ยชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"ฉันชื่อหลี่มู่ชิง แม่ของจิงจื้อ เสี่ยวเยี่ย ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรา ฉันกับพ่อจิงจื้อมีความสุขมาก" หญิงสาวแนะนำตัวเอง

เยี่ยชิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม "พวกเขาบอกว่าลูกสาวสวยเพราะพวกเธอได้รับมรดกทางพันธุกรรมของแม่ ผมไม่เชื่อมาก่อน แต่ผมเชื่อทันทีที่ได้พบกับคุณป้าครับ"

"กะล่อนจริง ๆ เลยนะ" แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะพูดแบบนี้ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็กว้างขึ้น และเห็นได้ชัดว่าเธอมีความสุขมาก

เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจัง "คุณป้าครับ ไม่ได้กะล่อนนะครับ ทุกสิ่งที่ผมพูดเมื่อกี้เป็นความจริง หากคุณไม่เชื่อ ถ้าคุณลากพี่หลินไปเดินเล่นบนถนน ผู้คนจะเข้าใจผิดคิดว่าคุณเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของพี่หลินแน่นอนครับ"

ไม่มีใครในโลกที่ไม่ชอบฟังคำชม โดยเฉพาะผู้หญิง ที่ชอบฟังคนบอกว่าตัวเองสวย

ดวงตาของผู้หญิงคนนั้นหรี่ลงด้วยความสุข และเธอก็ถามด้วยรอยยิ้ม "ฉันได้ยินจากจิงจื้อว่านายเป็นหมอเหรอ?"

"ใช่ครับ ผมทำงานในโรงพยาบาลเจียงโจว"

"นายเหนื่อยจากการทำงานหรือเปล่า?"

"ไม่เหนื่อยมาก"

"ไม่เหนื่อยมากแต่ก็แปลว่าเหนื่อยอยู่ นายยังเด็ก อย่าทำงานหนักเกินไป นายต้องให้ความสำคัญกับร่างกายเป็นอันดับแรกในทุกสิ่งนะ" เมื่อได้ยินผู้หญิงพูดคำเหล่านี้ หัวใจของเยี่ยชิวก็ตกลงสู่พื้นในที่สุด

นี่แสดงให้เห็นว่า เขาได้รับการอนุมัติเบื้องต้น ไม่เช่นนั้นแม่ของหลินจิงจื้อจะไม่สนใจร่างกายของเขา

"ขอบคุณคุณป้าที่เป็นห่วงครับ ผมจะดูแลตัวเองให้ดีครับ" เยี่ยชิวพูดอย่างสุภาพ

"เอาล่ะ ไม่ต้องยืนแล้ว เข้ามาในบ้านกับฉันสิ" หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นพูดแบบนี้ เธอก็จำอะไรบางอย่างได้ และถามเยี่ยชิว "จิงจื้อเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับครอบครัวของเราให้นายฟังแล้วหรือยัง?"

เยี่ยชิวพยักหน้า "ครับ พี่หลินบอกผมทุกอย่างแล้ว"

ผู้หญิงคนนั้นเตือน "ถ้าอาสามของจิงจื้อและคนอื่น ๆ พูดสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ ฉันหวังว่านายจะไม่โกรธเคืองพวกเขานะ"

"ไม่ต้องกังวลครับคุณป้า ผมจะไม่ทำให้คุณและพี่หลินต้องเดือดร้อน"

"ช่างเป็นเด็กดีจริง ๆ ..." ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะพูดจบ ก็เกิดเสียงจากการทะเลาะกันขึ้นในห้องทันที

การแสดงออกของผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไป และเธอก็รีบเดินเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว