วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 163

เพี๊ยะ!

เสียงตบดังสนั่นขึ้น และใบหน้าด้านซ้ายของหลินจวินก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

ผู้คนทั้งหมดล้วนต่างตกใจ

ไม่มีใครคาดหวังว่าเยี่ยชิวจะทำร้ายคนอื่นจริง ๆ

พ่อของหลินจิงจื้อกำลังนั่งอยู่บนโซฟา เมื่อเขาเห็นการกระทำของเยี่ยชิว ดวงตาของเขาก็ตกตะลึง

เขาได้ยินหลินจิงจื้อพูดคุยเกี่ยวกับภูมิหลังของเยี่ยชิว และเขาก็อดไม่ได้ที่จะแปลกใจ หมอหนุ่มจะกล้าตบหลินจวินได้อย่างไร?

เขาไม่รู้ตัวตนของหลินจวินเหรอ?

เห็นได้ชัดว่าไม่

แม้ว่าเยี่ยชิวจะรู้จักตัวตนของหลินจวิน แต่เขาก็ยังกล้าที่จะตบเขา ไม่ว่าจะเป็นการประมาทหรือหุนหันพลันแล่น ก็แสดงให้เห็นว่าเยี่ยชิวมีความกล้าหาญอย่างยิ่ง

คำใบ้ของความซาบซึ้ง ปรากฏขึ้นในดวงตาของพ่อของหลินจิงจื้อ

ผู้สำเร็จสิ่งยิ่งใหญ่ตั้งแต่สมัยโบราณ ต้องมีความกล้าหาญเป็นพื้นฐาน

เขาเห็นสิ่งนี้จากเยี่ยชิว

หลี่มู่ชิงแม่ขอหลินจิงจื้อก็ประหลาดใจเช่นกัน เธอไม่คิดว่าเยี่ยชิว ซึ่งเคยสุภาพต่อหน้าเธอมาก่อน จะลงมือของเขาอย่างหนักแน่นขนาดนี้

สำหรับหลินจวินที่ถูกตบ เขาปิดหน้าและมองเยี่ยชิวด้วยความไม่เชื่อ "แกกล้าตบฉันเหรอ?"

"หลังจากถูกตบ แกยังถามฉันว่าฉันกล้าตบแกอีกงั้นเหรอ?" เยี่ยชิวหัวเราะและพูดว่า "พี่หลินพูดถูกจริง ๆ แกนี่มันมีแต่ขี้เลื่อยในสมอง"

"แม่งเอ๊ย ถ้าแกกล้าตบฉัน ฉันก็จะฆ่าแก!"

หลินจวินโกรธมาก และเตะเยี่ยชิวที่เป้า

เยี่ยชิวสังเกตเห็นอย่างดีว่าการเคลื่อนไหวของหลินจวินนั้นมีทักษะมาก และเขาใช้ลูกเตะนี้บ่อยครั้ง

ถ้าเขาเป็นคนธรรมดา เขาจะถูกเตะด้วยลูกเตะนี้ และลูกหลานของเขาจะถูกกำจัดออกไป

น่าเสียดาย ที่เยี่ยชิวไม่ใช่คนธรรมดา

เขาหันเล็กน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงเท้าของหลินจวิน จากนั้นคว้าคอของหลินจวินไว้

ทันใดนั้น หลินจวินสูญเสียกำลังทั้งหมด และแม้แต่การหายใจก็ยากมาก

ในขณะนี้ เยี่ยชิวยกฝ่ามือขึ้น เห็นได้ชัดว่าตั้งใจจะตบหลินจวินอีกครั้ง

หลินลี่เปิ่นตะโกนอย่างเร่งรีบ "หยุด"

เพี๊ยะ!

มีการตบหน้าชัด ๆ อีกครั้ง

ทันใดนั้น หลินลี่เปิ่นก็หน้าซีด และตะโกนใส่เยี่ยชิว "ฉันบอกให้แกหยุดเมื่อกี้ แกไม่ได้ยินฉันเหรอ?"

"ขอโทษที ฉันไม่ได้ยินเรื่องนั้นจริง ๆ"

เมื่อได้ยินเยี่ยชิวพูดเรื่องไร้สาระ หลินลี่เปิ่นจึงโกรธมาก จนไขมันบนใบหน้าของเขาสั่นกระเพื่อม จากนั้นเขาก็ได้ยินเยี่ยชิวพูดอีกครั้ง "พี่หลิน ชายแก่คนนี้คือใคร ทำไมใบหน้าของเขาจึงดูคล้ายไตหมูมาก หรือตอนเด็ก ๆ เขาเคยเป็นโปลิโอหรือเปล่า?"

ฮ่า ๆ

หลินจิงจื้อไม่สามารถกลั้นไว้ได้ และระเบิดเสียงหัวเราะ

แม้แต่พ่อแม่ของเธอก็ยังหันหน้าหนีอย่างเงียบ ๆ พยายามไม่หัวเราะ

เดิมทีหลินลี่เปิ่นต้องการก้าวไปข้างหน้า และบ้องหูของเยี่ยชิว แต่หลินจวินยังคงอยู่ในมือของเยี่ยชิว เขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม และทำได้เพียงสบถในใจเท่านั้น

แกสิไอ้แก่!

แกนั่นแหละมีหน้าเหมือนไตหมู!

แกนั่นแหละเพิ่งเป็นโรคโปลิโอ!

ไอ้สารเลว ถ้ากล้าดูถูกฉัน แกจะต้องตายอย่างสาหัส!

หลินลี่เปิ่นระงับความโกรธของเขา และพูดด้วยเสียงทุ้ม "ฉันชื่อหลินลี่เปิ่น และคนที่แกกำลังอุ้มอยู่คือลูกชายของฉัน ตอนนี้แกรู้ว่าฉันเป็นใครใช่ไหม?"

"โอ้ อาสามของพี่หลินนี่เอง คุณน่าจะบอกผมก่อนหน้านี้นะ!"

เยี่ยชิวก้าวไปข้างหน้าจับมือหลินลี่เปิ่นด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วพูดอย่างกระตือรือร้น "ผมได้ยินจากพี่หลินมานานแล้วว่า อาสามเป็นคนที่มีความสามารถเหมือนต้นหยกที่หันหน้าไปทางสายลม เมื่อผมเห็นคุณวันนี้ มันกลายเป็นเรื่องจริง"

"นายเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่หลิน ดังนั้นฉันควรจะเรียกนายว่าน้องชายคนเล็กใช่ไหม? น้องชาย เมื่อกี้ฉันทำร้ายนายหรือเปล่า?"

"ฉันชื่อหลินจวิน ไม่ใช่น้องชายคนเล็กของใคร"

"เข้าใจแล้ว น้องชาย"

"อย่าเรียกฉันว่าน้อง!

"ได้เลยน้องชาย"

หลินจวิน "..."

คำนี้รู้สึกผิด ไม่ว่าจะฟังดูยังไงก็ตาม หลินจวินโกรธมากจนแทบจะอาเจียนเป็นเลือด

"น้องชาย เมื่อกี้ฉันทำให้นายเจ็บหรือเปล่า? ทำไมไม่ให้ฉันดูนายหน่อยล่ะ? ฉันเป็นหมอ" เยี่ยชิวพูดด้วยความกังวล ดูเป็นคนมีจิตใจดี

"ไม่จำเป็น" หลินจวินชี้ไปที่เยี่ยชิวแล้วเตือน "ฉันจะบอกนายให้นะ นี่คือตระกูลหลิน หากนายกล้าตบฉัน ฉันจะไม่มีวันปล่อยนายไป"

"น้องชาย ฉันอยากจะแก้ไขกับนาย นี่ไม่ใช่ตระกูลหลิน นี่คือบ้านของพี่หลิน" เยี่ยชิวกล่าวต่อว่า "ส่วนที่นายบอกว่าจะไม่ปล่อยฉันไป ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็น นายเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่หลิน ส่วนฉันเป็นแฟนของพี่หลิน และสุดท้ายเราก็ยังเป็นญาติกันอยู่"

ญาติบ้านแกสิ

หลินจวินสาปแช่งในใจ แล้วหัวเราะเยาะ "ตอนนี้นายก็รู้แล้วว่าฉันเกี่ยวข้องกับนาย ทำไมนายไม่คิดถึงเรื่องนี้ตอนที่ทำแบบนั้น"

"ฉันไม่ได้คิดมากจริง ๆ ตอนที่ฉันลงมือ ฉันมีเพียงสิ่งเดียวในใจคือ ฉันจะตบใครก็ตามที่รังแกพี่หลิน"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลินจิงจื้อก็ดูมีความสุข

"น่าเสียดายที่ฉันเห็นนายรังแกพี่หลิน"

เยี่ยชิวพูดด้วยรอยยิ้ม "น้องชาย ฉันเพิ่งให้คำมั่นไว้เมื่อไม่นานนี้ นายอยากฟังไหม?"

"ไม่..."

ทันทีที่หลินจวินเปิดปากของเขา เขาได้ยินเยี่ยชิวพูดว่า "ฉันได้สาบานต่อหน้าพระโพธิสัตว์เมื่อไม่นานมานี้ ฉันบอกว่า ฉันจะฆ่าใครก็ตามที่กล้ารังแกน้องพี่"

หลังจากพูดออกไป ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเยี่ยชิวก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที และดวงตาของเขาก็จับจ้องไปที่หลินจวิน

ในขณะนี้ หลินจวินเพียงรู้สึกว่าเขาถูกจ้องมองโดยสัตว์ที่ดุร้าย และร่างกายของเขาก็เย็นชาไปทั้งตัว