วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 167

เยี่ยชิวเข้าใจคำว่าสามสิบยังแจ๋วอีกครั้ง

อย่าพูดเลย เพราะมันน่าตื่นเต้นเร้าใจมาก

หนึ่งชั่วโมงต่อมา หลินจิงจื้อก็ออกมาจากห้องลองด้วยความพึงพอใจ

ตอนที่เยี่ยชิวเปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินออกมา พนักงานสาวสวยสองคนก็มองมาที่เขาและหัวเราะคิกคัก

แปร๋น--

เยี่ยชิวหน้าแดง รู้สึกเหมือนมีคนล่วงรู้ความลับ

“พี่หลินครับ เป็นยังไงบ้าง?”

เยี่ยชิวถาม

“หล่อมาก!” หลินจิงจื้อพูดด้วยรอยยิ้ม

“จริงเหรอครับ?”

“จริงสิ” หลินจิงจื้อพูดต่อ “ถ้านายไม่เชื่อก็ส่องกระจกดูสิ”

เยี่ยชิวเดินมายืนที่หน้ากระจก และขณะนั้นเอง ชายหนุ่มรูปงามก็ปรากฏตัวขึ้น

หืม รู้สึกหล่อ เหมือนยิ่งดูยิ่งหล่อด้วย

ชุดสูทสีดำที่เยี่ยชิวใส่นั้น หลินจิงจื้อเป็นคนเลือกเองกับมือ ไม่เพียงแต่ขนาดที่พอเหมาะเท่านั้น แต่ยังทันสมัยและสุขุมอีกด้วย แบบนี้เหมาะสำหรับการเข้าร่วมงานเลี้ยงมาก

แต่ราคานั้นก็ไม่ใช่ถูกๆ แน่นอน

หนึ่งแสนสองหมื่นหยวน!

เยี่ยชิวรู้สึกปลงอนิจจัง คนมีเงินนี่ดีจริงๆ

“จริงๆ แล้ว ในความคิดของฉัน ชุดถังเหมาะกับนายที่สุด แต่ร้านที่ฉันรู้จักต้องจองล่วงหน้า งานพวกเขาเป็นงานฝีมือล้วนๆ แถมต้องสองอาทิตย์กว่าจะได้รับของ ซึ่งมันไม่ทันแล้ว” น้ำเสียงของหลินจิงจื้อแฝงไปด้วยความเสียใจและเสียดาย

พาแฟนไปพบครอบครัวเป็นครั้งแรก ก็อยากจับเยี่ยชิวแต่งตัวให้หล่อๆ เสียหน่อย

แม้เธอจะรู้ว่าตอนนี้เยี่ยชิวหล่อมากแล้ว แต่เธอก็ยังอยากให้สมบูรณ์แบบมากกว่านี้อีก

เยี่ยชิวมองความคิดของเธอออก จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไรหรอก ครั้งหน้าถ้ามีโอกาสผมค่อยใส่ชุดถังก็ได้”

“ก็คงต้องเป็นแบบนั้นแล้วแหละ” หลินจิงจื้อเลือกรองเท้าหนังคู่หนึ่งให้กับเยี่ยชิวอีกคู่ ก่อนที่ทั้งสองจะออกจากห้างสรรพสินค้าไป

ณ เวลาหกโมงเย็น

หลินลี่กั๋วและหลี่มู่ชิงต่างก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย

หลินลี่กั๋วใส่ชุดถังสีขาว ผมปัดไปด้านหลัง ดูสุภาพและสง่างาม

หลี่มู่ชิงก็ใส่ชุดกี่เพ้า สีแดงเบอร์กันดี ดูสุภาพเรียบร้อยแต่ก็ยังคงความสง่างามอยู่

ทั้งสองยืนจับมือกันราวกับเป็นคู่รักแห่งสวรรค์

ต้องบอกว่าแม้ว่าทั้งสองจะเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว แต่รูปลักษณ์และบุคลิกของพวกเขานั้นสุดยอดมาก

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “พ่อตาและแม่ยายของผมเป็นคู่ที่ลงตัวกันจริงๆครับ”

หลินจิงจื้อยิ้มและพูดว่า “ตอนที่แม่ของฉันยังสาวๆ มีคนรุมจีบมากมาย ไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจหรือทายาทลูกผู้ดีมีเงิน แต่สุดท้ายท่านก็เลือกพ่อของฉัน”

“แต่พ่อของฉัน ก็มีคนเข้ามาจีบไม่น้อยเหมือกัน แม้ว่าเขาจะอายุเกินห้าสิบปีแล้ว แต่สาวๆ ที่มีชื่อเสียงหลายคนจากมณฑลเจียงเจ้อยังคงโหยหาเขา”

“ในช่วง 2 ปีก่อน เด็กวัยรุ่นสาวๆ นิยมแต่งงานกับชายหนุ่มรุ่นลุงกันมาก มีเด็กหญิงอายุ 18 ปีคนหนึ่งพยายามรังควานพ่อจนสุดความสามารถ ถึงขนาดขู่ฆ่าตัวตายด้วย เล่นเอาพ่อฉันไม่กล้าออกจากบ้านเลย”

“สุดท้ายก็ให้ฉันออกโรงเข้ามาจัดการเรื่องนี้”

เอ่อ--

เยี่ยชิวประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าพ่อตาจะมีเสน่ห์ขนาดนี้

เมื่อเห็นเยี่ยชิวและหลินจิงจื้อเดินลงมา หลินลี่กั๋วและหลี่มู่ชิงที่ยืนตรงประตูก็หันหน้าไปมอง

“จิงจื้อ ลูกสวยมาก” หลี่มู่ชิงกล่าว

หลินจิงจื้อสวมใส่ชุดราตรีรัดรูปซึ่งทำให้รูปร่างผอมเพรียวของเธอดูสมบูรณ์แบบ ประกอบกับใบหน้าที่สวยงามของเธอ ยิ่งทำให้ดูมีเสน่ห์และเซ็กซี่เย้ายวน

อย่างไรเสียวันนี้ก็เป็นวันเกิดของผู้เฒ่าหลิน ดังนั้นชุดของหลินจิงจื้อจึงค่อนข้างอนุรักษ์นิยมและไม่ได้เปิดเผยหน้าอกเกินไป ไม่อย่างนั้น ไม่รู้ว่าจะดึงดูดสายตาของผู้ชายอีกกี่คน

แน่นอนว่าถึงอย่างนั้น คืนนี้สายตาของผู้ชายทุกคนก็ยังคงจับจ้องไปที่เธอ

เพราะไม่มีผู้ชายคนไหนในโลกนี้ที่สามารถต้านทานความเย้ายวนใจของสาวงามได้

ตระกูลหลิน ยังทำเรื่องใหญ่โดยการจองคฤหาสน์บนภูเขาโว่หลงริมทะเลสาบซีหูด้วย

คฤหาสน์บนภูเขาโว่หลงเป็นบ้านพักตากอากาศที่มีชื่อเสียงที่สุดในเจียงเจ้อ ตั้งอยู่ที่ริมทะเลสาบซีหู ว่ากันว่าครั้งหนึ่งเคยเป็นที่อยู่อาศัยของบุคคลสำคัญในสมัยสาธารณรัฐจีน ซึ่งต่อมาถูกดัดแปลงเป็นบ้านพักตากอากาศ

ครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ ด้านในเพียบพร้อมไปด้วยศาลา โบราณวัตถุหายาก ไม่ว่าอะไรก็มีทั้งนั้น!

หลังจากลงจากรถ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนก็รีบเข้ามาเปิดประตู

เมื่อเห็นว่าเป็นหลินลี่กั๋ว ทุกคนก็ทักทายพวกเขาด้วยความเคารพ

“สวัสดีครับคุณผู้ชาย”

“อืม” หลินหลี่กัวตอบรับ จากนั้นก็จับมือกับหลี่มู่ชิง และเดินเข้าไปที่คฤหาสน์บนภูเขาโว่หลง

เยี่ยชิวและหลินจิงจื้อก็จับมือ พากันเดินตามไปข้างหลัง

ในไม่ช้า รอยยิ้มก็ปรากฏบนริมฝีปากของเยี่ยชิว และเขาพูดว่า “พี่หลิน ดูสิว่านั่นคือใคร”

หลินจิงจื้อมองไปตามสายตาของเยี่ยชิว และพบว่าหลินลี่เปิ่นยืนต้อนรับแขกอยู่หน้าประตู

“ไม่รู้ว่าคุณปู่กำลังคิดอะไรอยู่ ถึงได้ให้คนไร้ความสามารถแบบนี้มายืนต้อนรับแขก แบบนี้ไม่ขายหน้าตระกูลหลินแย่เหรอ?” หลินจิงจื้อฟึดฟัด

หลินลี่กั๋วหันกลับมามองเยี่ยชิวและหลินจิงจื้อ แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “คืนนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของท่านผู้เฒ่า ฉันไม่ต้องการให้มีอะไรไม่สบายใจเกิดขึ้น แต่ว่าถ้ามคนจงใจหาเรื่องพวกลูก ก็อย่าไปเกรงใจ”

เอิ่ม?

จู่ๆ เยี่ยชิวก็ค้นพบว่ารัศมีของหลินลี่กั๋วเปลี่ยนไป

ถ้าบอกว่าหลินลี่กั๋วทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นนักวิชาการที่สง่างามมาก่อน ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เขารู้สึกถึงแรงอาฆาตที่รุนแรงจากนักวิชาการคนนี้ได้

เยี่ยชิวคิดถึงความเป็นไปได้

เป็นไปได้ไหมว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาพ่อตากำลังถือศีล?

คืนนี้พร้อมจะชักดาบออกมาแล้ว?

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะก็ดังมาจากประตู “ว้าว จิงจื้อไม่ใช่เหรอเนี่ย ได้ยินว่าไปบริการลูกค้าที่เจียงโจว แล้วทำไมกลับมาได้ล่ะ?