วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 171

ของขวัญหรูหราแต่ละชิ้นถูกส่งขึ้นมา ท่านผู้เฒ่าหลินยิ้มอย่างมีความสุข

ในฐานะที่เป็นหัวหน้าตระกูลของตระกูลหลินของเจียงเจ้อ สิ่งที่เขาเห็นคุณค่าไม่ใช่คุณค่าของของขวัญเหล่านี้ เป็นความเคารพที่ผู้ให้แสดงต่อเขา

“ท่านผู้เฒ่าหลิน ชาปี้หลัวชุนที่ดีที่สุดครึ่งกิโลนี้เป็นของขวัญวันเกิดที่ผมมอบให้ท่าน เพื่อที่จะเก็บใบชาครึ่งกิโลนี้ ผมใช้ผู้หญิงพรหมจารีหนึ่งร้อยกว่าคน ทุกใบคัดสรรด้วยมือของพวกเธอเอง ยิ่งไปกว่านั้น ทุกขั้นตอนได้รับการควบคุมโดยผู้เชี่ยวชาญเรื่องชาชั้นนำ เป็นสิ่งที่หาได้ยากอย่างมาก ราคาแพงยิ่งกว่าทองคำ ด้วยเหตุนี้ เรียกอีกอย่างว่าชาทอง”

“ท่านผู้เฒ่าหลิน นี่คือผ้าห่มเปอร์เซีย ว่ากันว่ามีมูลค่าสิบล้าน ท่านอย่าได้รังเกียจเลยนะ”

“……”

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ แขกทุกคนค่อยมอบของขวัญเสร็จ

ต่อจากนั้น หลินลี่หมินและหลินลี่เปิ่นเดินมาอยู่ต่อหน้าท่านผู้เฒ่าหลิน พูดด้วยความเคารพ : “คุณพ่อ ผมและน้องสามก็เตรียมของขวัญวันเกิดให้ท่านหนึ่งชิ้นเช่นกัน”

“เอ๋ะ” ท่านผู้เฒ่าหลินประหลาดใจเล็กน้อย

คนรับใช้ยื่นกล่องไม้สี่เหลี่ยมให้หนึ่งใบ หลินลี่หมินเปิดกล่อง ยื่นมาอยู่ต่อหน้าท่านผู้เฒ่าหลินด้วยความเคารพ

ท่านผู้เฒ่าหลินเพิ่งเอาของที่อยู่ในกล่องออกมา ในสถานที่ก็เกิดความโกลาหลทันที

“ตราหยกแผ่นดิน!”

“ทำจากหยกขาว มันไม่ธรรมดาตั้งแต่แรกเห็น!”

“ดูเหมือนว่าเป็นวัตถุโบราณในวัง ไม่รู้ว่าจักรพรรดิองค์ไหนใช้มัน”

ช่วงเวลาที่ผู้คนกำลังคาดเดา หลินลี่หมินพูดด้วยรอยยิ้ม : “คุณพ่อ ตราหยกแผ่นดินนี้ เป็นสมบัติล้ำค่าของจักรพรรดิเฉียนหลง ท่านลองดูดีๆ”

“ใช่ไหม”

ท่านผู้เฒ่าหลินมองอย่างละเอียด พบว่าตราหยกแผ่นดินมีสีขาวบริสุทธิ์ แกะสลักอย่างวิจิตรบรรจง เรียบเนียนดุจกระจก

มังกรสองตัวแกะสลักอยู่บนตราหยกแผ่นดิน รูปร่างผอมเพรียว เรียบเนียน ไร้เกล็ด โดยยกหน้าอกขึ้นและยกศีรษะขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของมังกรมองตรงไปข้างหน้าด้วยการแสดงออกที่ทรงพลังและสมจริง

ด้านล่างของตราหยกแผ่นดิน ตัวอักษรเจ็ดตัวสลักด้วยอักษรตราประทับ :

ปากกาจักรพรรดิเฉียนหลง!

“ไม่ผิด มันเป็นสิ่งที่จักรพรรดิเฉียนหลงใช้จริงๆ แพงมากเลยใช่ไหม” ท่านผู้เฒ่าหลินถาม

หลินลี่เปิ่นรีบพูด : “ตราหยกแผ่นดินชิ้นนี้ขายที่ร้านประมูลของซูฟู่ปี่ในราคาเริ่มต้นสูงถึงกว่าหกสิบสามล้านหยวน ในครั้งนี้ผมและพี่รองใช้เงินไปกว่าสองร้อยล้านถึงจะซื้อมาได้”

ซู!

คนทั้งหมดตกใจ

คิดไม่ถึงเลยว่าตราหยกแผ่นดินเล็กๆชิ้นเดียว มีมูลค่าสองล้าน

หลินลี่หมินพูด : “ใช้เงินมากหรือน้อยไม่เป็นไร เพียงแค่คุณพ่อมีความสุขก็พอแล้ว”

“ฉันชอบของขวัญชิ้นนี้อย่างมาก พวกนายวางใจได้เลย”

ท่านผู้เฒ่าหลินมอบตราหยกแผ่นดินให้หลินซาน พูดเตือน : “นี่เป็นความกตัญญูของเหล่าเอ้อและเหล่าซาน เก็บให้ดี”

“รับทราบ!”

หลินซานโค้งคำนับและตอบกลับ

“เสี่ยวจวิน นายก็เตรียมของขวัญให้คุณปู่ไม่ใช่เหรอ รีบเอาออกมา” หลินลี่เปิ่นพูดกระตุ้น

หลินจวินเดินมาอยู่ต่อหน้าท่านผู้เฒ่าหลิน เรียกคุณปู่อย่างเชื่อฟังหนึ่งที หลังจากนั้นก็เอากล่องไม้ออกมาหนึ่งใบเช่นกัน พูด : “คุณปู่ นี่คือของขวัญที่ผมเตรียมมาอย่างดีสำหรับท่าน”

“ข้างในเป็นอะไร” ท่านผู้เฒ่าหลินถามอย่างใจดี

“คุณปู่ ท่านเปิดดูก็จะรู้เอง”

“เอ๋ ยังจะเล่นลึกลับกับฉันอีก เด็กคนนี้นี่”

ท่านผู้เฒ่าหลินเปิดกล่องไม้ด้วยรอยยิ้ม ต่อจากนั้น สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย

“นี่คือ.....ลูกปัดหินซี!”

ท่านผู้เฒ่าหลินเป็นคนที่มีความรู้กว้างขวาง ทันทีที่มองเห็นก็รู้ได้ทันที

“อืม”

ท่านผู้เฒ่าหลินสวมลูกปัดหินซีไว้บนข้อมือ

เห็นฉากนี้ หลินลี่เปิ่นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ในเวลานี้ หลินหลิงเดินเข้ามา ยื่นไปป์ยาสูบทองคำให้หนึ่งอัน พูด : “คุณปู่ นี่เป็นของขวัญที่ฉันเตรียมมาให้ท่าน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ของชิ้นนี้ไม่เลว เพียงแต่น่าเสียดายฉันเลิกบุหรี่แล้ว ไม่ต้องใช้แล้ว” ท่านผู้เฒ่าหลินพูดด้วยรอยยิ้ม

หลินหลิงรู้สึกเขินอายอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้ควรทำยังไงดี

“คุณพ่อ นี่คือความตั้งใจของเสี่ยวหลิง ท่านรับเอาไว้เถอะนะ” หลินลี่หมินพูด

“อืม” ท่านผู้เฒ่าหลินพยักหน้าเบาๆ

หลินซานรับไปป์ยาสูบ

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลินหลิงอีกครั้ง

ต่อจากนั้น หลินเหวินเดินเข้ามา “ตุ้มตั้ม” คุกเข่าอยู่ตรงหน้าท่านผู้เฒ่าหลิน พูดเสียงดัง : “คุณปู่ หลานชายขออวยพรให้ท่านสุขสันต์วันเกิด ขอให้โชคดี ฉายแสงเจิ่ดจรัส อายุยืนยาว”

ตุบตุบตุบ!

หลินเหวินคำนับหลายครั้ง

“เด็กคนนี้นี่ มีความหวังดีนี้ก็พอแล้ว ทำไมถึงต้องทำพิธีใหญ่โตแบบนี้ด้วย” แม้ว่าปากของท่านผู้เฒ่าหลินจะพูดแบบนี้ แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับสามารถมองออกได้ เขามีความสุขมาก

“ตอนที่ท่านยังเด็กเคยบอกผมว่า มีทองคำอยู่ใต้เข่าของลูกผู้ชาย อย่าคุกเข่าลงง่ายๆ ชีวิตนี้ของลูกผู้ชาย สามารถคุกเข่าให้ได้แค่พ่อแม่และผู้อาวุโสเท่านั้น ท่านเป็นปู่ของผม ผมคุกเข่าและคำนับท่านเป็นเรื่องปกติ”

“ใช้ได้เลยนะ” ท่านผู้เฒ่าหลินพยุงเขาขึ้นมาด้วยตัวเอง ถามด้วยเสียงหัวเราะ : “แล้วนายเตรียมของขวัญอะไรให้ฉันล่ะ”

“หลานชายได้เตรียมของขวัญพิเศษไว้ให้ท่านอย่างแน่นอน เชิญท่านดู”