วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 173

ท่านผู้เฒ่าหลินจ้องลูกปัดสักพักหนึ่ง ก็มองไม่ออกว่ามันคืออะไร ถามเยี่ยชิว : “นี่คืออะไร”

“นี่คือของล้ำค่า” เยี่ยชิวตอบด้วยรอยยิ้ม

“ตกลงมันคืออะไรกันแน่” ท่านผู้เฒ่าหลินถามต่อ

“ยังไงสะก็เป็นของล้ำค่า”

ไม่ใช่เยี่ยชิวไม่อยากพูด อันที่จริงเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะว่าลูกปัดนี้ ราชามังกรเป็นคนมอบให้เขา

ท่านผู้เฒ่าหลินถามอีกครั้ง : “มันมาจากไหน”

“เป็นพระเกจิผู้เดินทางไกลรูปหนึ่งมอบให้ ตอนนั้นพระเกจิรูปนั้นบอกว่าของชิ้นนี้ประเมินค่าไม่ได้ บอกให้ผมเก็บสมบัตินี้ให้ดี”

คำพูดนี้อันที่จริงราชามังกรเป็นคนพูด

เยี่ยชิวเพิ่งพูดจบ ด้านข้างก็มีเสียงหัวเราะเยาะของหลินหลิงดังขึ้น : “แต่ง! นายแต่งต่อไปเลย! ยังมาพระเกจิผู้เดินทางไกล ทำไมถึงไม่พูดว่าพระที่ตรัสรู้จนกลายเป็นเซียนจากเทพล่ะ”

“ลูกปัดลูกหนึ่งเท่านั้น ยังจะมาพูดว่าของล้ำค่า ไม่เอาหน้าเลยจริงๆ” หลินจวินด่าตาม

เยี่ยชิวพูด : “ผมและพี่หลินรีบกลับจากเจียงโจวในชั่วข้ามคืน ห่างออกไปพันไมล์ ก็เพื่อมางานวันเกิดของท่านผู้เฒ่า ต่อให้ไม่มอบของขวัญอะไร เพียงแค่การกระทำนี้ ก็เพียงพอต่อการแสดงความกตัญญูของพวกเราแล้ว สำหรับพูดถึงเรื่องไม่เอาหน้า ผมเทียบพวกคุณไม่ได้เลยจริงๆ”

“นายหมายความว่ายังไง” สีหน้าของหลินจวินเปลี่ยน

เยี่ยชิวหัวเราะฮ่าฮ่า : “เรื่องที่ตัวเองทำ ตัวเองชัดเจนที่สุด”

“ฉันทำอะไร นายพูดมา” หลินจวินไม่เข้าใจ

“ผมว่าช่างมันเถอะนะ!” เยี่ยชิวเตือนด้วยท่าทางที่หวังดี พูด : “ผมกลัวว่าผมพูดไปแล้ว ทุกคนจะด่าคุณว่าไม่เอาหน้า”

“พูด! นายจำเป็นต้องพูด!” หลินจวินตะคอก : “วันนี้นายไม่พูดเรื่องให้ชัดเจน ฉันไม่ปล่อยนายไปแน่นอน!”

“คุณเป็นคนบอกให้ผมพูดเองนะ อย่างนั้นผมพูดแล้วนะ”

“พูด”

เยี่ยชิวมองท่านผู้เฒ่าหลิน พูด : “ท่านผู้เฒ่า สามารถเอาลูกปัดหินซีที่หลินจวินมอบให้ท่าน ให้ผมดูหน่อยได้ไหม”

“คุณปู่ ห้ามเอาลูกปัดหินซีให้เขาเป็นอันขาด ถ้าหากเขาเอาลูกปัดหินซีแล้วหนีไปจะทำยังไง” หลินจวินรีบพูด

ท่านผู้เฒ่าหลินไม่สนใจหลินจวิน ถอดลูกปัดหินซีจากมือ ยื่นให้เยี่ยชิว

เยี่ยชิววางลูกปัดหินซีไว้บนจมูก สูดหายใจลึกๆหนึ่งที

“นายทำอะไร!” หลินจวินด่าเสียงดัง : “นี่คือลูกปัดหินซีที่พระพุทธเจ้าสวมใส่ เป็นสิ่งที่คนไร้ค่าอย่างนายสามารถดมได้เหรอ”

เยี่ยชิวพูดอย่างสงบ : “พระพุทธเจ้าเป็นผู้สูงส่ง หันหน้าไปทางพระพุทธรูปโบราณชิงเติ้งตลอดทั้งปี ถ้าหากเป็นสิ่งที่เขาสวมใส่จริงๆ ควรจะมีกลิ่นหอมของธูปฉุนออกมา แต่จากบนลูกปัดหินซีนี้ ผมกลับไม่ได้กลิ่นหอมของธูปเลย”

“ไม่เพียงเท่านั้น ลูกปัดหินซีที่แท้จริง วัสดุที่ใช้ในการประดิษฐ์คือฟอสซิลหอยสังข์ แต่ลูกปัดหินซีนี้ กลับใช้เซรามิกทำออกมา”

“ของแบบนี้อยู่บนตลาด ชิ้นละไม่เกินสิบกว่าหยวนเท่านั้น”

ทันใดนั้น สถานที่ทั้งหมดเกิดความโกลหล

“นี่เป็นลูกปัดหินซีปลอมจริงๆเหรอ”

“น่าเหลือเชื่อจริงๆ”

“ผมก็ว่าแล้ว เป็นไปได้ยังไงที่จะได้ของของพระพุทธเจ้ามาได้ง่ายๆ”

“……”

เสียงการสนทนาดังไปทั่ว

“เสี่ยวจวิน นี่มันเกิดอะไรขึ้น” หลินลี่เปิ่นถามเสียงลึก สีหน้าดูแย่เล็กน้อย

“พ่อ เขาพูดไปเรื่อย ลูกปัดหินซีชิ้นนี้เป็นของแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์.....”

ท่านผู้เฒ่าหลินไม่โกรธแม้แต่นิดเดียว และยังพูดด้วยรอยยิ้ม : “แม้ว่าของจะเป็นของปลอม แต่ความกตัญญูของเสี่ยวจวินเป็นของจริง ฉันยังคงมีความสุขอย่างมาก”

หลินลี่เปิ่นค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลินหลิงพูดอยู่ด้านข้าง : “เสี่ยวจวินจิตใจบริสุทธิ์ ก็เลยถูกคนหลอก แต่อย่างน้อยก็บ่งบอกได้ว่าเขามีความกตัญญู ไม่เหมือนนาย เอาก้อนหินพังๆมาหลอกคุณปู่ ยังบอกว่าของล้ำค่าอะไร นายคิดว่าคุณปู่เป็นคนโง่เหรอ”

“เสี่ยวหลิง ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้” หลินลี่หมินจ้องหลินหลิงหนึ่งที

“พ่อ แล้วฉันพูดผิดอะไร เดิมทีก็เป็นความจริงอยู่แล้ว!” หลินหลิงพูดกับเยี่ยชิว : “อย่าคิดว่าปินขึ้นมาบนตัวหลินจิงจื้อแล้ว ก็สามารถเข้ามาในตระกูลหลินของพวกเรา ก็ไม่มองว่าตัวเองเป็นของอะไรก่อน”

เยี่ยชิวก็ไม่โกรธเช่นกัน พูดด้วยรอยยิ้ม : “เดิมทีอยากจะไว้หน้าคุณเล็กน้อย ในเมื่อคุณไม่เห็นคุณค่าของผู้อื่น อย่างนั้นผมขอพูดตรงๆเลยแล้วกัน ไปป์ทองที่คุณมอบให้ท่านผู้เฒ่าเมื่อกี้ก็เป็นของปลอมเหมือนกัน”

“พูดจาไร้สาระ ไปป์นี้ฉันเสียเงินไปมากกว่าแปดแสนกว่า จะเป็นของปลอมได้ยังไง” หลินหลิงโต้กลับเสียงดัง

เยี่ยชิวพูดอย่างเหน็บแนม : “พระเจ้าช่วย ไม่เสียแรงที่เป็นคนมีเงิน ทุ่มเงินแปดแสนซื้อไปป์ทองเหลืองหนึ่งอัน ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าคุณโง่หรือเง่าดี”

“ทองเหลืองเหรอ” หลินหลิงอึ้ง ต่อจากนั้นพูด : “เป็นไปไม่ได้ ฉันอ่านหนังสือรับรอง บอกกว่าเป็นทอง”

“หนังสือรับรองคุณก็เชื่อเหรอ ตอนนี้เงินไม่กี่หยวนก็ซื้อเครื่องเงินได้แล้ว คนอื่นก็สามารถออกหนังสือรับรองให้คุณได้แล้ว” เยี่ยชิวพูด : “ไม่ว่าจะเป็นทองหรือว่าเป็นทองเหลือง ลองดูก็จะรู้เอง”

หลินซานที่ยืนอยู่ข้างหลังท่านผู้เฒ่าหลินหยิบไปป์ทองคำที่หลินหลิงมอบให้ออกมา ออกแรงที่มือ เพียงแค่ได้ยินเสียงดังเพี๊ยะ ไปป์หักไปเลย

นี่.....

“วัตถุนี้ทำจากทองเหลือง” หลินซานพูดอย่างไร้สีหน้า

ได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าของหลินหลิงซีดไปเลย พูดกับเยี่ยชิวอย่างไม่พอใจ : “ต่อให้เป็นของปลอม ก็ใช้เงินของฉันไปแปดแสน มันก็เพียงพอที่จะบ่งบอกได้ถึงความกตัญญูที่ฉันมีต่อคุณปู่ ไม่เหมือนนาย เอาก้อนหินพังๆมาหลอกคุณปู่”

เยี่ยชิวเตรียมจะพูด เสียงหัวเราะหนึ่งก็ดังมาจากประตู

“คาดไม่ถึงว่าเธอจะบอกว่าไข่มุกศักดิ์สิทธิ์ตงไห่เป็นก้อนหินพังๆเหรอ สาวน้อย ฉันเห็นว่าเธออายุยังน้อย แต่สายตาค่อนข้างบอดเลยนะ!”