วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 182

อะไรนะ!

ถูกล้อม?

ทุกคนต่างตกใจมาก

หลินซานมองคนใช้คนนั้น นึกว่าตัวเองได้ยินผิด จึงถาม "เมื่อกี้แกพูดอะไรนะ? พูดอีกทีซิ"

"ปู่สาม เรา เราถูกล้อมแล้ว ข้างนอกคฤหาสน์บนภูเขามีคนมาเยอะมาก"

ก่อนที่คนใช้จะพูดจบ ทุกคนก็ได้ยินเสียงเท้า "กรึบกรึบ"

เป็นระเบียบเรียบร้อย

สะท้านฟ้าสะเทือนดิน

ในไม่ช้า ก็มีผู้คนในชุดสูทสีดําจํานวนมากแห่กันเข้ามาในคฤหาสน์บนภูเขา ล้อมทั้งในและนอกคฤหาสน์บนภูเขาอย่างหนาแน่น

อย่างน้อยก็คงจะหลายร้อยคน

แต่ละคนสีหน้าเย็นชา แค่ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนที่จะยั่วได้ง่ายๆ

แขกทุกคนตกใจไม่เบา

"พวกคุณเป็นใคร?" หลินซานถาม "รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?"

แต่แล้ว ไม่มีใครตอบเขา

หลินซานถามอีกครั้งว่า "พวกคุณในนี้ใครเป็นผู้นํา? ออกมา"

ก็ยังไม่มีใครตอบ

หลินซานโมโหแล้ว พูดด้วยน้ำเสียงจะฆ่าคนว่า "วันนี้นายท่านจัดงานวันเกิดที่นี่ ฉันไม่สนใจว่าพวกคุณจะเป็นใคร ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้น อย่าโทษฉันไร้ความปราณี"

ก็ยังไม่มีใครสนใจเขา

ชายชุดดำจำนวนหลายร้อยคน มองหลินซานเป็นอากาศ

หลินซานโกรธมาก อย่างน้อยเขาก็เป็นปรมาจารย์ท่านหนึ่ง ถูกเมินเฉยแบบนี้ เป็นใครก็ทนไม่ได้

หลินซานกําหมัดแน่น และพร้อมที่จะลงมือ ทันใดนั้น ก็ได้ยินท่านผู้เฒ่าหลินพูดว่า "หลินลี่กั๋ว คนเหล่านี้นายเรียกมาใช่ไหม?"

วินาทีนั้น ทุกคนก็มองไปที่หลินลี่กั๋วอย่างพร้อมเพรียง

หลินซานก็หันกลับมามองหลินลี่กั๋วด้วยสีหน้าแปลกใจ

"ใช่ คนเหล่านี้ผมเป็นคนเรียกมาเอง" หลินลี่กั๋วยอมรับตรงๆ

"นายคิดว่าแค่พวกคนไร้ความสามารถกลุ่มนี้ จะสามารถเปลี่ยนตอนจบได้เหรอ? ขอบอกนายตรงๆเลยละกัน เพียงหลินซานคนเดียว ก็ฆ่าพวกเขาได้ทุกคน" ท่านผู้เฒ่าหลินพูดอย่างดูถูก

"ผมรู้" หลินลี่กั๋วตอบ "ปู่สามสามารถตีเสมอกับผู้อมตะชางเหม่ยได้เมื่อสี่สิบปีก่อน ถือได้ว่าเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งในโลกนี้"

"แล้วนายยังทําเรื่องโง่ๆพวกนี้อีกทำไม?"

"โง่เหรอ ผมไม่เห็นด้วยนะ" ใบหน้าของหลินลี่กั๋วมีรอยยิ้มขึ้นมาและพูดว่า "พ่อครับ ท่านรู้นิสัยของผมดี ท่านน่าจะรู้ว่าผมทำอะไรมักคิดมาก่อนแล้วและไม่ทำอะไรโดยไม่ได้เตรียมตัว"

"นายหมายความว่าไง?" ท่านผู้เฒ่าหลินรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

หลินลี่กั๋วยกมือขึ้น ปรบมือเบาๆ

จากนั้น ก็เห็นชายชุดดำที่ยืนอยู่แถวหน้ากว่ายี่สิบคน กระชากเสื้อผ้าออกอย่างแรง

"กรี๊ด"

วินาทีต่อมา มีเสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัวดังขึ้น

สีหน้าของท่านผู้เฒ่าหลินก็หน้าเขียวทันที เพราะชายชุดดํายี่สิบกว่าคนนั้น หลังจากที่ฉีกเสื้อผ้า ก็เห็นระเบิดผูกตรงรอบเอวทั้งหมด

ไม่ใช่แค่ท่านผู้เฒ่าหลินเท่านั้นที่ตะลึง แม้แต่หลินจิงจื้อและเยี่ยชิวเองก็ยังตะลึง

"นี่คือไม้ตายของพ่อตาเหรอ? โหดจัด!"

เยี่ยชิวอดไม่ได้ที่จะมองหลินจิงจื้อ แอบคิดในใจ มิน่าล่ะวิธีการของพี่หลินจะรุนแรงขนาดนั้น ที่แท้พ่อตาสอนมานี่เอง

สองพี่น้องหลินลี่หมินและหลินลี่เปิ่นลุกขึ้นและตําหนิว่า

"พี่ใหญ่ พี่จะทําอะไร!"

"พี่จะฆ่าท่านพ่อจริงๆเหรอ?"

"พี่ยังเป็นคนของตระกูลหลินอยู่ไหม?"

"รีบบอกคนพวกนี้ถอยไป"

ก่อนหน้านี้เห็นหลินลี่กั๋วและท่านผู้เฒ่าหลินเคืองกันและกัน พี่น้องสองคนนี้ยังแอบดีใจ เพราะยิ่งท่านผู้เฒ่าหลินโกรธมากเท่าไหร่ หลินลี่กั๋วก็ยิ่งไม่ได้รับหุ้นของตระกูลหลินมากเท่านั้น

"ถูกต้อง" หลินลี่หมินพูด "ทุกสิ่งทุกอย่างของตระกูลหลินพ่อเป็นคนสร้างมากับมือ ท่านจะให้ใครก็ให้ใคร นายทําแบบนี้มันเป็นการกบฏ"

"นายถูกถอดออกจากสถานะทายาทมานานแล้ว นายไม่มีสิทธ์ที่จะเป็นหัวหน้าครอบครัวของตระกูลหลินอีกต่อไป" หลินลี่เปิ่นพูดตาม

"ผมไม่ได้มาปรึกษากับพวกคุณ วันนี้ ถ้าพวกคุณเห็นด้วยจะดีที่สุด แต่ถ้าไม่เห็นด้วยละก็ งั้นทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็ตายไปด้วยกันเถอะ"

พอหลินลี่กั๋วพูดประโยคนี้ออกมา แขกที่อยู่ในงานก็ตื่นตระหนก

พวกเขาแค่มางานเลี้ยงวันเกิดเท่านั้น ใครจะคิดว่าจะต้องห่วงชีวิตด้วย?

หลายคนรีบออกมาช่วยหลินลี่กั๋วพูด

"ท่านผู้เฒ่าหลิน ท่านรับปากกับเขาไปเถอะ!"

"พี่ลี่กั๋วเพียบพร้อมด้วยคุณธรรมและความรู้ความสามารถ ถ้าเขากลายเป็นหัวหน้าตระกูลหลิน ตระกูลหลินก็มีแต่จะรุ่งโรจน์มากยิ่งขึ้นเท่านั้น"

"ท่านผู้เฒ่าหลิน รีบตัดสินใจเถอะ!"

พอได้ยินคำเหล่านี้ หลินลี่หมินและหลินลี่เปิ่นก็ด่าในใจ พวกคนกลัวตาย

ในเวลานี้ สายตาของหลินลี่กั๋วก็มองไปที่หลินลี่หมินและหลินลี่เปิ่น หัวเราะและพูดว่า "ใช่แล้ว พวกนายสองคน มอบหุ้นในมือทั้งหมดมาด้วย"

หุ้นของตระกูลหลิน ท่านผู้เฒ่าถือมากสุด รองลงมาคือหลินลี่หมินและหลินลี่เปิ่น หลินลี่กั๋วถือน้อยที่สุด

"พี่ฝันไปเถอะ"

"อยากได้หุ้นของเรา รอชาติหน้านะ!"

หลินลี่หมินและหลินลี่เปิ่นต่างก็โกรธมาก

หุ้นที่พวกเขาถืออยู่ในมือ หลายหมื่นล้านเลยนะ จะมอบให้คนอื่นได้ไงล่ะ

"ฉันรู้ว่าพวกนายจะไม่ให้ฉันตรงๆหรอก แต่ไม่เป็นไร ฉันเตรียมพร้อมมานานแล้ว"

ทันทีที่หลินลี่กั๋วยื่นมือออกไป ชายชุดดําคนหนึ่งก็รีบก้าวไปข้างหน้า และยื่นถุงเอกสารใบหนึ่งให้เขา

ป๊าบ!

หลินลี่กั๋วโยนถุงเอกสารไปตรงหน้าทั้งสองพี่น้องและพูดว่า "พวกนายแหกตาดูให้ดีๆ"

ทั้งสองพี่น้องรีบเปิดถุงเอกสาร มองแค่แวบเดียว ร่างกายก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้