วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 191

สองชั่วโมงต่อมา

เครื่องบินลงจอดที่สนามบินเจียงโจว

มีรถเบนซ์จอดรออยู่ด้านนอกนานแล้ว

ซุนเมิ่งเจี๋ยสวมเสื้อคลุมหนังสีดำ เน้นรูปร่างเพรียวบางของเธออีกทั้งยังสวมรองเท้าบูทหนังส้นสูงด้วย รูปลักษณ์สุดเท่ของเธอดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย

เมื่อเห็นเยี่ยชิวและหลินจิงจื้อเดินออกมา ซุนเมิ่งเจี๋ยก็รีบไปทักทายเธอด้วยรอยยิ้มว่า “ประธานหลินคะ....”

“ไปโรงพยาบาลเจียงโจว” หลินจิงจื้อเปิดประตูด้านหลังแล้วเข้าไป

เยี่ยชิวก็ขึ้นรถทันทีเหมือนกัน

ซุนเมิ่งเจี๋ย เบ้ปากรู้สึกโกรธเล็กน้อย

แต่ก่อน เวลาหลินจิงจื้อกลับมาจากที่อื่น มักจะเอาของฝากกลับมาให้เธอด้วย แต่ครั้งนี้ ไม่เพียงแต่ไม่มีของฝาก แต่สีหน้ายังไม่รับแขกอีกด้วย

“หึ เพราะนายเยี่ยคนนั้นแท้ๆ รอฉันก่อนเถอะ”

ซุนเมิ่งเจี๋ยแอบก่นด่า จากนั้นก็ขับรถไปที่โรงพยาบาลเจียงโจว

พอมาถึงโรงพยาบาล

เยี่ยชิวก็เดินตรงไปที่แผนกดูแลพิเศษ

จากระยะไกล ก็เห็นหานหลงและคนของเขาสองคนยืนเฝ้าประตูอยู่

“ลูกพี่ ผมขอโทษ ผมดูแลคุณป้าได้ไม่ดีพอ” หานหลงโค้งตัวและขอโทษ

“แม่ของฉันเป็นยังไงบ้าง?” เยี่ยชิวถาม

“ไป๋ปิงผ่าตัดให้คุณป้าเอง แต่ตอนนี้คุณป้ายังไม่ฟื้นเลยครับ” หานหลงพูด

เยี่ยชิวพยักหน้า จากนั้นก็ผลักประตูเข้าไป

หลินจิงจื้อเดินตามหลังเขาอย่างใกล้ชิด

หลังจากเข้าไปในประตู เขาก็เห็นเฉียนจิ้งหลานนอนหน้าซีดเซียวอยู่บนเตียง เธอสลบยังไม่ได้สติ เยี่ยชิวรู้สึกแสบที่ปลายจมูก น้ำตาของเขาเกือบไหลออกมา

ตั้งแต่เล็กจนโต พวกเขาแม่ลูกต้องพึ่งพาอาศัยกันและเหตุการณ์ในอดีตทั้งหมดก็เข้ามาในความคิดเหมือนในหนัง

หลินจิงจื้อเข้าใจความรู้สึกของเยี่ยชิว เธอจึงเอื้อมมือไปจับมือของเยี่ยชิว

จากนั้น เยี่ยชิวก็นั่งลงบนเตียง จับชีพจรของเฉียนจิ้งหลาน ตรวจดูอาการแม่ของเขาเอง

ชีพจรค่อนข้างเสถียร

ทุกอย่างปกติ

เยี่ยชิวถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลังจากนั้น เยี่ยชิวก็วาดเครื่องรางบรรเทาอาการปวด เข้าไปในร่างกายของเฉียนจิ้งหลาน

หลังจากทำทั้งหมดนี้แล้ว เยี่ยชิวก็รออยู่ข้างเตียงอย่างเงียบๆ

เขาไม่พูดอะไรทั้งนั้น หลินจิงจื้อเองก็เช่นกัน

อยู่ที่นั่นมาหนึ่งชั่วโมง

“พี่หลิน คุณหิวไหม?” จู่ๆ เยี่ยชิวก็ถาม

หลินจิงจื้อส่ายหัว "ฉันไม่หิว"

“ถ้าอย่างนั้น รบกวนดูคุณแม่ให้ผมได้ไหม ผมออกไปทำธุระอะไรสักหน่อย”

หลินจิงจื้อรู้ว่าเยี่ยชิวกำลังจะทำอะไร ดังนั้นเธอจึงเตือนว่า "ระวังตัวด้วยนะ ฉันจะอยู่ที่นี่รอนายกลับมา"

“อืม” เยี่ยชิวตกลงด้วยรอยยิ้ม

ทันทีที่เขาออกมาจากห้องคนไข้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไปและถูกแทนที่ด้วยแรงสังหาร

หานหลงยืนเฝ้าอยู่ที่ประตู ยังไม่ได้ไปไหน

“เฝิงโย่วหลิงอยู่ที่ไหน?” เยี่ยชิวถามอย่างเย็นชา

“ในตึกฟู่หรงครับ” หานหลงตอบ

“ตึกฟู่หรง?” เยี่ยชิวขมวดคิ้วเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินที่แห่งนี้ เขาถามต่อว่า “ที่สำหรับทานอาหาร?”

“ไม่ใช่ครับ มันเป็นสถานบันเทิง” หานหลงอธิบาย

"พาฉันไปที่นั่น"

"รับทราบ"

หานหลงขับรถเองและพาเยี่ยชิวตรงไปที่ตึกฟู่หรง

ยี่สิบนาทีต่อมา

รถจอดอยู่ใจกลางเมือง

เยี่ยชิวมองลอดออกจากหน้าต่างรถ เห็นบ้านห้าชั้นเล็กๆ และมีโคมไฟสีแดงสองดวงห้อยอยู่ที่ประตู

“นั่นคือตึกฟู่หรง ว่ากันว่ามีผู้หญิงมาจากทั่วทุกมุมโลก แถมยังมีเกมพิเศษมากมาย คนรวยและทรงอิทธิพลของเจียงโจว ต่างก็ชอบมาเล่นที่นี่” หานหลงพูด

“จริงเหรอ?” น้ำเสียงของเยี่ยชิวดูเย็นชา

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาสีชมพูโดยไม่สวมเสื้อผ้า และมีหญิงสาวคลุมผ้าซีทรูยืนอยู่ข้างหลังเขา

ผู้หญิงคนนั้นอายุน่าจะไม่ถึงยี่สิบปี สูงประมาณ 1.7 เมตร เธอสวมรองเท้าส้นสูงและกำลังนวดไหล่ให้เฝิงโย่วหลิง

เสื้อผ้าที่เธอใส่นั้นบางมากจน เวลาอยู่ภายใต้แสงไฟดูเหมือนว่าเธอไม่ได้สวมใส่อะไรเลย

ถัดจากเฝิงโย่วหลิง ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่

ผู้หญิงคนนี้อายุประมาณ 40 ต้นๆ เธอมีรูปร่างที่ยอดเยี่ยม สวมชุดกี่เพ้าที่พอดีตัว ทำให้ทรวดทรงองค์เอวของเธอนั้นโดดเด่นขึ้นมา

เธอแต่งหน้าเบาๆ และมีร่องรอยความขุ่นเคืองซ่อนอยู่ระหว่างคิ้วของเธอเสมอ ชายใดก็ตามที่ได้เห็น ต่างก็ต้องเอ็นดูและสงสาร

เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์เต็มเปี่ยมจริงๆ

สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือส่วนหนึ่งของผู้หญิง ถ้าพูดตามหลักความจริงแล้ว ผู้หญิงที่อายุประมาณเธอ ส่วนมากจะต้องมีความรู้สึกหย่อนยานบ้าง แต่กับเธอนั้นไม่มีเลย

เนินสูงผิดปกติ จนทำให้กี่เพ้าเกือบจะระเบิดออก

“คุณชายเฝิง ต่อไปอย่าดื่มหนักเลยนะคะ มันไม่ดีต่อสุขภาพของคุณ” หญิงกี่เพ้าพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ทำให้คนที่ฟังรู้สึกใจอ่อนระทวย

“มาเริ่มกันเลย” เฝิงโย่วหลิงเอียงศีรษะไปด้านหลังแล้วหลับตา

หญิงกี่เพ้าคุกเข่าต่อหน้าเฝิงโย่วหลิง และกำลังจะเริ่มรับใช้ ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของเฝิงโย่วหลิงก็ดังขึ้น

“รอแปป ฉันรับสายก่อน”

เฝิงโย่วหลิงหยิบโทรศัพท์จากด้านข้างและพอเห็นว่าเป็นโจวเฮ่า เขาก็รับและถามว่า "พี่เฮ่า มีอะไรหรือเปล่า?"

“นายอยู่ที่ไหน?” โจวเฮ่าถามทันที

“ผมอยู่ที่ตึกฟู่หรง พี่เฮ่า พี่อยากมาสนุกด้วยกันไหม?” เฝิงโย่วหลิงพูดขำๆ

“โย่วหลิง ฉันได้รับข่าวมาว่าเยี่ยชิวและหลินจิงจื้อกลับมาถึงเจียงโจวแล้ว”

“เป็นไปไม่ได้!” เฝิงโย่วหลิงพูดว่า “ผมวางกับดักสิบสามที่ไว้บนถนนตั้งแต่เจียงเจ้อมาจนถึงเจียงโจว แค่รอพวกมันติดกับเท่านั้น”

“โย่วหลิง กับดักที่นายตั้งไว้นั้นไร้ประโยชน์ เยี่ยชิวและหลินจิงจื้อนั่งเครื่องกลับมา”

ปรี๊ด!

เฝิงโย่วหลิงโกรธมากจนแทบจะอาเจียนเป็นเลือด

“เยี่ยชิวเป็นคนบ้า ฉันกลัวว่ามันจะไปก่อเรื่องให้นาย” โจวเฮ่าพูดต่อว่า “ตอนนี้อยู่บ้านปลอดภัยที่สุดเท่านั้น โย่วหลิง รีบกลับบ้านสะ พรุ่งนี้ฉันกับเฉียนเฉิงจะไปหานาย ปรึกษากันว่าจะทำรับมือกับเยี่ยชิวยังไง”

"ตกลง"

เฝิงโย่วหลิงวางโทรศัพท์ จากนั้นก็ผลักผู้หญิงสองคน แล้วรีบออกไป