วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 231

“ฉันจะฆ่าแกเอง”

ด้านข้างของเว่ยเล่อหรัน โรนินต้าตงที่เหลืออยู่คนเดียว ก้าวเดินออกมา

คนผู้นี้ก็เป็นลูกศิษย์ของเทพเจ้าแห่งการต่อสู้แห่งต้าตงกงเปิ่นหวู่ฉางเช่นกัน เขาเป็นลูกศิษย์พี่น้องสำนักเดียวกันกับคาเมดะ อิจิโระที่เพิ่งเสียชีวิต

เมื่อเห็นศิษย์น้องของตัวเองตายอย่างอนาถด้วยน้ำมือของชิงหลง เขาไม่สามารถยับยั้งจิตสังหารของเขาได้อีกแล้ว

“น้องซานเปิ่น เดี๋ยวก่อน”

เว่ยเล่อหรันรีบขัดขวางโรนินต้าตงคนนั้น

“คุณจะขวางผมเหรอ” คนที่ชื่อซานเปิ่นของโรนินต้าตงพูดอย่างไม่พอใจ : “วันนี้ฉันจะต้องแก้แค้แทนคาเมดะให้ได้ ใครก็ห้ามมาขัดขวางผม”

เว่ยเล่อหรันพูดเตือน : “น้องชายซานเปิ่นเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่มีความคิดที่จะขัดขวางนาย แต่เป็นเพราะฝีมือของชิงหลงนั้นแข็งแกร่งเกินไป นายคนเดียวเกรงว่าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”

อย่างที่ทุกคนรู้ คำพูดประโยคนี้กลับทำให้ซานเปิ่นโมโห

“ผู้อาวุโสเว่ย คุณหมายความว่ายังไง คุณหมายถึงทักษะการต่อสู้ของผมไม่ได้พอเหรอ” ซานเปิ่นไม่พอใจอย่างมาก

“น้องชายซานเปิ่น คุณได้รับมรดกที่แท้จริงของเทพเจ้าแต่งการต่อสู้ต้าตง แน่นอนฝีมือของนายฉันเชื่อถืออยู่แล้ว เพียงแต่ ชิงหลงเป็นที่รู้จักในฐานะปรมาจารย์อันดับหนึ่งของหลงเหมิน อยากฆ่าเขาไม่ใช่เรื่องง่าย”

“ตอนนี้คนของพวกเราเยอะกว่าพวกเขา เพื่อคำนึงถึงความปลอดภัย ฉันขอแนะนำ พวกเราลุยพร้อมกัน แบบนี้โอกาสชนะจะสูงกว่าเล็กน้อย”

“ทุกคนคิดอย่างไร”

เว่ยเล่อหรันมองไปที่ทุกคน

“ผมเห็นด้วย”

“ผมก็เห็นด้วยเหมือนกัน”

ทันใดนั้น คนกลุ่มหนึ่งเห็นด้วยทีละคน

“ในเมื่อทุกคนเห็นด้วย อย่างนั้นมีพี่น้องตระกูลถัน แม่นางหง และยังมีน้องชายซานเปิ่น พวกนายทั้งสี่คนร่วมมือกัน ล้อมฆ่าชิงหลง”

“อาจารย์หวู่จิงคุณและผู้อาวุโสเถียนของสำนักพวกเรา เผชิญหน้ากับฉีหลิน เป็นยังไง”

“ได้” ชายหัวโล้นและพระพยักหน้า

ผู้ชายที่มีใบหน้าแข็งทื่อที่อยู่ข้างเว่ยเล่อหรันคนนั้น พูดอย่างเย็นชา : “ทุกอย่างฟังคำสั่งของผู้อาวุโสใหญ่”

“ดีมาก” เว่ยเล่อหรันพยักหน้าอย่างพอใจ

“ผู้อาวุโสเว่ย พวกเราไปฆ่าคน แล้วคุณทำอะไร ไม่ใช่ว่าไปหาผู้หญิงนะ” แม่นางหงพูดด้วยรอยยิ้ม

เว่ยเล่อหรันถอนหายใจ : “ผู้อาวุโสอย่างฉันอายุปูนนี้แล้ว สภาพร่างกายไม่เหมือนเมื่อก่อน ต่อให้อยากไปหาผู้หญิง ต่อให้มีใจอยากไปแต่พลังก็ไม่เพียงพอ! เพียงแต่ แม่นางหงถ้าหากเธอชอบคนอย่างฉันแบบนี้ล่ะก็ ต่อให้จัดการศัตรกูเสร็จแล้ว ฉันสามารถเล่นกับเธอได้นะ”

ฮ่าฮ่าฮ่า——

ทุกคนหัวเราะ

“ถุ้ย ปากสุนัขย่อมคายงาช้างออกมาไม่ได้” ใบหน้าของแม่นางหงแดงก่ำ พูดออกมา

“แม่นางหงอย่าโมโห ผู้อาวุโสอย่างฉันเมื่อกี้แค่ล้อเล่นกับเธอ” เว่ยเล่อหรันพูดด้วยรอยยิ้ม : “สิ่งที่ผู้อาวุโสอย่างฉันต้องการทำมีแค่เรื่อยเดียว นั่นก็คือจัดการเฉายวน”

ได้ยินคำพูดของคนเหล่านี้ หัวใจของชิงหลงตึง

เรื่องที่เขากังวลที่สุดยังคงเกิดขึ้นแล้ว

ถ้าหากสู้กันตัวต่อตัว ชิงหลงไม่กลัวพวกเขาแม้แต่คนเดียว กระทั่ง เขายังสามารถจัดการศัตรูได้หลายคน

แต่ถ้าหากคนกลุ่มนี้โจมตีพร้อมกัน นั่นก็เป็นเรื่องที่ลำบากแล้ว

เขาและฉีหลินสองคน เพียงแค่ถูกศัตรูล้อมเอาไว้ อย่างนั้นไท้เจี่ยนก็ไม่มีคนปกป้อง อันตรายอย่างมาก

แน่นอน ในมุมมืดยังมีผู้อมตะชางเหม่ยอยู่คนหนึ่ง

เพียงแต่ไม่รู้ว่า อีกฝ่ายเตรียมที่จะลงมืออยู่เบื้องหลังหรือเปล่า

และในเวลานี้ เว่ยเล่อหรันหัวเราะขึ้นมา : “ชิงหลง แกมีฝีมือสูงส่ง ไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“ถ้าหากเปลี่ยนเป็นเวลาอื่น ผู้อาวุโสอย่างฉันยังมีความสนใจอยากประลองกับแกสักหน่อย แต่ว่าวันนี้ เป้าหมายของฉันก็คือฆ่าพวกแกให้หมด”

สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือคิ้วทั้งสองข้างของนักบวชลัทธิเต๋าผู้เฒ่าคนนี้ ยาวเกือบสิบเซนติเมตร

“แกเองเหรอ!” เว่ยเล่อหรันจำผู้อมตะชางเหม่ยได้ทันที สีหน้าจมลง

“เขาเป็นใคร” ซานเปิ่นไม่รู้จักผู้อมตะชางเหม่ย ถามแม่นางหงที่อยู่ข้างๆ

แม่นางหงพูดอย่างเคร่งขรึม : “เขาเป็นพระอาจารย์ของภูเขาหลงหู่ ผู้อมตะชางเหม่ย ปรมาจารย์อันดับสามในรายชื่อมังกร”

ทันใดนั้น ซานเปิ่นกำดาบที่เอวเอาไว้แน่น ราวกับเจอศัตรูตัวฉกาจ

ผู้อมตะชางเหม่ยยืนอยู่ข้างเฉายวน พูด : “ชิงหลง ฉีหลิน ฆ่าศัตรูได้อย่างเต็มที่เลย มีฉันอยู่ รับรองเฉายวนปลอดภัยแน่นอน”

“ขอบคุณผู้อาวุโส” ร่างกายของหลงชิงและฉีหลินล้วนแล้วเต็มเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้

เว่ยเล่อหรันพูดเสียงลึก : “ผู้อมตะชางเหม่ย เรื่องนี้เป็นความขุ่นเคืองระหว่างลัทธิแม่มดและหลงเหมิน ขอให้แกอย่าเข้ามายุ่ง ไม่อย่างนั้น....”

“ไม่อย่างนั้นแกจะฆ่าแม้กระทั่งฉันใช่ไหม” ผู้อมตะชางเหม่ยพูดอย่างดูถูก : “แกฝึกฝนอีกหนึ่งร้อยปี ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน”

เว่ยเล่อหรันหัวเราะอย่างเย็นชา : “ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแกจริงๆ แต่แกอย่าคิดว่า ไม่มีใครสามารถขัดขวางแกได้”

“อย่างนั้นก็เรียกคนที่สามารถขัดขวางฉันออกมาสิ” ผู้อมตะชางเหม่ยพูด : “ฉันรู้ว่าแกยังมีไพ่ตาย”

เว่ยเล่อหรันปรบมือสองสามที

ในไม่ช้า ร่างสองร่างค่อยๆ โผล่ออกมาจากป่าด้านหลังพวกเขา

ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง

ผู้ชายเป็นชายชราคนหนึ่ง อายุประมาณหกเจ็ดสิบ สวมชุดถังสีขาวทั้งตัว บนตัวมีออร่าที่พิเศษอย่างมาก ทำให้คนรู้สึกได้ถึงฤดูใบไม้ผลิ

สำหรับผู้หญิง อายุน้อยอย่างมาก ไม่เกินยี่สิบห้าปี เธอดูสวยงามมาก ผิวของเธอดีราวกับหิมะ และดวงตาของเธอเหมือนสระน้ำที่สดใส ในขณะที่มองไปข้างหน้า มีออร่าที่สง่างามและมีเกียรติเป็นของตัวเอง ให้ผู้คนคิดย้อนกลับ รู้สึกละอายใจ และไม่กล้าดูหมิ่น

เธอสวมชุดเดรสสีขาวทั้งตัว ด้วยผมสีดำราวกับเมฆ มีดาบพาดอยู่บนหลังของเธอ ราวกับนางฟ้าที่ไม่แปดเปื้อนจากโลกมนุษย์