วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 238

ทันทีที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็รีบวิ่งออกไปเหมือนเสือที่กระหายเลือด

ด้านเว่ยเล่อหรันเองเริ่มเคลื่อนไหวในเวลาเดียวกัน แม้ว่าเขาจะอายุมากแล้ว แต่ความเร็วของเขาก็ไม่ช้าไปกว่าเยี่ยชิวเลย

ระยะทางสามเมตร กลายเป็นศูนย์ในพริบตา

เยี่ยชิวกระโดดขึ้นอย่างกะทันหัน และใช้เข่าตีคางของเว่ยเล่อหรัน

มีคำดูถูกเหยียดหยามที่มุมปากของเว่ยเล่อหรันด้วยทักาะแค่นี้ แกยังกล้ามาสู้กับฉันเหรอ?

รนหาที่ตายชัด ๆ

เว่ยเล่อหรันกางนิ้วของเขา เหยียดมือใหญ่ของเขาออก แล้วคว้าเข่าของเยี่ยชิวอย่างรวดเร็ว

มันเร็วมาก

ดวงตาของเยี่ยชิวหรี่ลง

แม้ว่ามือของเว่ยเล่อหรันจะผอมราวกับไม้ แต่ก็ทำให้เขารู้สึกอันตรายมาก

เปลี่ยนกลยุทธ์

เยี่ยชิวไม่ลังเลเลย เขาเหยียดขาทันที และเตะหน้าเว่ยเล่อหรัน

เว่ยเล่อหรันไม่เปลี่ยนท่าทางหรือหลบหลีก เขายกนิ้วทั้งห้าขึ้น และคว้าข้อเท้าของเยี่ยชิว ด้วยวิธีที่เหลือเชื่อ

ทันใดนั้น เยี่ยชิวรู้สึกราวกับว่าข้อเท้าของเขาถูกเหล็กหนีบไว้ และมีอาการปวดเฉียบพลัน

หากเขาไม่กำจัดมันทันที เท้าของเขาอาจจะไร้ประโยชน์ไปตลอดชีวิต

เยี่ยชิวเตะเท้าอีกข้างของเขาออกไปอย่างรวดเร็ว

ตู้ม!

การเตะแขนของเว่ยเล่อหรัน ทำให้เว่ยเล่อหรันต้องปล่อยมือ

เยี่ยชิวถอยหลังทันที และจ้องมองเว่ยเล่อหรันด้วยความระมัดระวังอย่างเต็มที่

ผู้อาวุโสที่ยิ่งใหญ่ของลัทธิแม่มดคนนี้แข็งแกร่งกว่าที่เขาคิดมาก เยี่ยชิวยังสงสัยว่า ถ้าผู้ชายคนนี้เข้าร่วมในการจัดอันดับรายชื่อมังกร เขาน่าจะติดอันดับหนึ่งในสิบอันดับแรก

เว่ยเล่อหรันตบฝุ่นบนแขนของเขา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "นายยังพอมีฝีมืออยู่บ้าง แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะจัดการกับฉัน"

"หยุดทำตัวเย่อหยิ่งสักที วันนี้เป็นวันที่แกจะตายแล้ว"

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็ใช้วิชามังกรศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นเชิง มุ่งความสนใจไปที่แขนของเขาทั้งหมด จากนั้นจึงรีบวิ่งออกไปอีกครั้ง

ต่อยที่เว่ยเล่อหรัน

ไม่มีการเคลื่อนไหวที่หรูหราในหมัดนี้

แค่หมัดตรงธรรมดา ๆ

"ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงจริง ๆ วิธีของนายมันไม่ซับซ้อนด้วยซ้ำ"

เมื่อเว่ยเล่อหรันเห็นพฤติกรรมของเยี่ยชิว เขาก็ดูถูกเหยียดหยามมาก และค่อย ๆ ยกฝ่ามือขึ้น

ตู้ม!

หมัดและฝ่ามือชนกันในอากาศ

มีเสียงอู้อี้เกิดขึ้น

สองวินาทีต่อมา

แคร่ก!

เยี่ยชิวเพียงรู้สึกถึงพลังมหาศาลที่มาจากฝ่ามือของคู่ต่อสู้ กระทบไปทั่วทั้งร่างกายของเขา จากนั้นรอยแตกก็ปรากฏขึ้นบนพื้นใต้ฝ่าเท้าของเขา

แก่กแก่ก!

หลังจากผ่านไปอีกสองสามเสียง เท้าของเยี่ยชิวก็จมลง และมีรอยแตกห้าหรือหกรอยปรากฏขึ้นบนพื้น

"แกกล้าท้าทายฉันด้วยความแข็งแกร่งที่น้อยนิดขนาดนี้ แกยังกล้าจะมาสู้กับฉัน แกไม่ได้ประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไปเหรอ"

เว่ยเล่อหรันหัวเราะเยาะ

"นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น" มืออีกข้างของเยี่ยชิวจึงยกออกมา

เว่ยเล่อหรันดำเนินการอย่างรวดเร็ว

บูม!

เมื่อหมัดและฝ่ามือมาพบกัน เยี่ยชิวอาศัยพลังของฝ่ามือของเว่ยเล่อหรัน เพื่อถอยกลับอย่างรวดเร็ว จากนั้นแตะนิ้วเท้าของเขาเบา ๆ และลอยไปยังบนต้นเมเปิ้ล มันเหมือนกับคันธนูที่เต็มไปด้วยเชือก เขาเหวี่ยงขาแส้ไปทางเว่ยเล่อหรัน

ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้าย การแข่งขันนั้นไม่มีอะไรมากไปกว่าความแข็งแกร่ง และความเร็ว ส่วนการเคลื่อนไหว และเทคนิคนั้นเป็นเพียงส่วนเสริมเท่านั้น

เมื่อเผชิญหน้ากับการเตะด้วยแส้อันดุเดือดของเยี่ยชิว เว่ยเล่อหรันจึงตรงไปตรงมามาก เขารีบหันตัวไปข้างหนึ่ง กางนิ้วออกอีกครั้ง และประสานข้อเท้าของเยี่ยชิว ราวกับสายฟ้า

ในเวลานี้ ร่างของเยี่ยชิวหยุดอยู่กลางอากาศ

แคร่ก!

เว่ยเล่อหรันใช้แรงในมือของเขา และเยี่ยชิวสูดลมหายใจลึก ๆ เพราะความเจ็บปวด

"เจ้าหนู แกมีอะไรทักษะอะไรอีกไหม?" เว่ยเล่อหรันยิ้มอย่างเหยียดหยาม

"ฉันยังมีอีกมาก" เยี่ยชิวพูดพร้อมกับสะบัดนิ้ว

ฉึ่บ--

เข็มทองคำยิงตรงไปที่ใบหน้าของเว่ยเล่อหรัน

เว่ยเล่อหรันสะดุ้ง และรีบปล่อยเท้าของเยี่ยชิว ไม่เช่นนั้นเขาจะถูกเข็มทองแทง

เว่ยเล่อหรันรู้สึกแข็งทื่อไปทั้งตัว ราวกับว่าเขาถูกมัดด้วยเชือก เขาไม่สามารถขยับร่างกายได้ทั้งหมด และหมัดของเขาก็หยุดกลางอากาศ

เกิดอะไรขึ้น?

เว่ยเล่อหรันตกใจ และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ในเวลานี้ หมัดของเยี่ยชิวกระทบหน้าอกของเขา

ตุ้ม--

เว่ยเล่อหรันกระเด็นกลับหัวกลับหาง

เยี่ยชิวไล่ตามเขา ต้องการใช้โอกาสนี้ฆ่าเว่ยเล่อหรัน แต่เว่ยเล่อหรันลอยออกไป และหยิบใบเมเปิลออกมาอย่างรวดเร็ว ยัดมันไว้ในปากของเขา แล้วส่งเสียงแหลมคมราวกับเสียงนกหวีด

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็รู้สึกว่าขนทั่วร่างกายของเขาตั้งชัน และหยุดทันทีโดยไม่ลังเล

จากนั้น เขาเห็นหนอนพิษกู่ตัวใหญ่เท่ากำปั้น มีของเหลวสีเขียวเข้มอยู่ในปาก มันปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา

หนอนพิษกู่!

เยี่ยชิวไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ และเข็มทองก็ยิงออกไป

ฉึ่บ!

หนอนพิษกู่ถูกตอกลงกับพื้นทันที

เมื่อมองขึ้นไป ก็ไม่เห็นเว่ยเล่อหรันแล้ว

เขาไปไหนแล้ว?

ขณะที่เยี่ยชิวขมวดคิ้ว เสียงเตือนอย่างรีบร้อนของเฉาหยวนก็ดังมาจากข้างหลังเขา "ระวัง——"

เยี่ยชิวหันกลับมาอย่างรวดเร็ว และพบว่าหมัดของเว่ยเล่อหรันอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ดังนั้นเขาจึงต้องยกกำปั้นขึ้นเพื่อเผชิญหน้ากับศัตรู

ตู้ม!

หมัดของทั้งคู่ปะทะกัน

เว่ยเล่อหรันถอยไปหลายก้าว แขนกำปั้นของเขาสั่นเล็กน้อย และเลือดก็ไหลล้นออกมาจากมุมปากของเขา

เยี่ยชิวรู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน ชี่และเลือดพลุ่งพล่านอยู่ในหน้าอกของเขา มีเลือดเต็มปากติดอยู่ในลำคอของเขา

"แกทำให้ฉันประหลาดใจมาก"

เว่ยเล่อหรันจ้องไปที่เยี่ยชิว เช็ดเลือดจากมุมปากของเขา แล้วพูดว่า "แต่วันนี้แกจะต้องตาย"

เยี่ยชิวพูดอย่างไม่ใส่ใจ "ฉันพบว่าผู้คนในลัทธิแม่มดทุกคนชอบพูดอะไรที่เว่อร์วัง ตงเฉินก็พูดแบบเดียวกันก่อนที่เขาจะตาย และโม่เวิ่นซินก็พูดแบบนี้ก่อนที่เขาจะตาย แต่สุดท้าย พวกเขาก็ตายกันเองทั้งหมด มีแค่ฉันที่ยังอยู่ได้ดีที่นี่"

"ฮึ่ม หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว มาสู้กันเถอะ"

ขณะที่เว่ยเล่อหรันกำลังจะลงมือ จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาจากหูของเขา "อ้า..."