วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2401

เมื่อเยี่ยชิวท่องจบ ห้องโถงใหญ่ก็เงียบลงอีกครั้ง

เงียบ!

ความเงียบราวกับความตายแผ่คลุมไปทั่วบริเวณ!

ทุกคนยืนนิ่งราวกับเป็นหุ่นไม้

เห็นได้ชัดว่า พวกเขาทั้งหมดต่างตะลึงกับบทกวีของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวไม่แปลกใจกับท่าทางของพวกเขา เพราะบทกวี “บทเพลงทำนองน้ำ พระจันทร์จะสว่างเมื่อใด” เป็นผลงานที่สมบูรณ์แบบและได้รับการยกย่องว่าเป็นบทกวีกลางฤดูใบไม้ร่วงที่เป็นแบบฉบับของทุกยุคทุกสมัย

เยี่ยชิวยังคงจำครั้งแรกที่พบบทกวีนี้ในหนังสือเรียนได้ เขาก็ยังประหลาดใจไม่แพ้กัน

ตอนนี้ การที่สามารถจัดแสดงมรดกทางบทกวีของโลกมนุษย์ให้เหล่าอัจฉริยะแห่งโลกฝึกฝนได้เห็นนั้น ถือเป็นเรื่องโรแมนติกในตัวมันเอง

จักรพรรดิต้าโจวเป็นคนแรกที่ได้สติกลับคืนมา

เมื่อเขานั่งบนบัลลังก์มังกร เขาก็มองเยี่ยชิวด้วยรอยยิ้มของแม่

“ไม่ใช่แค่พรสวรรค์ที่ยิ่งใหญ่ แต่เป็นอัจฉริยะที่พิเศษอย่างแท้จริง การมีลูกเขยเช่นนี้ถือเป็นการได้มาอย่างมหาศาล”

จักรพรรดิต้าโจวหัวเราะจนปากบิดเบี้ยว ไม่สามารถต้านทานการตะโกน “ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยม!”

เมื่อได้ยินเสียงของเขา ฝูงชนก็ตื่นจากความตกตะลึงเช่นกัน

ชินเจียงจ้องมองเยี่ยชิวด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

“ฉันคิดว่าในแง่ของพรสวรรค์ทางวรรณกรรม ฉันจะไม่มีวันแพ้ใคร แต่ไม่คาดคิดว่าวันนี้ฉันจะพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง”

“พรสวรรค์ของเยี่ยฉังเซิงไม่มีใครเทียบได้ตลอดประวัติศาสตร์”

“ฉันไม่สามารถเปรียบเทียบได้!”

หัวใจของชินเจียงเต็มไปด้วยความหมดหนทางขณะที่เขาก้มหัวลง

บทกวีทั้งสี่บทของเยี่ยชิวเป็นผลงานชิ้นเอกเหนือกาลเวลา และความภูมิใจของเขาถูกทำลายจนไม่อาจซ่อมแซมได้

“ทำไมช่องว่างระหว่างผู้คนถึงกว้างใหญ่ไพศาลเช่นนี้ ทั้งๆ ที่เราทุกคนล้วนเป็นมนุษย์?” ชินเจียงพึมพำกับตัวเอง

ชินเหอถ่ายทอดความสบายใจผ่านโทรจิต “พี่สี่ ไม่จำเป็นต้องท้อแท้ แม้ว่าเราจะแพ้การดวลวรรณกรรมครั้งนี้ ก็ยังมีการแข่งขันต่อสู้อยู่ ฉันจะช่วยให้คุณชนะกลับมาได้อย่างแน่นอน”

ชินเจียงส่ายหัวและตอบด้วยโทรจิต “ฉันไม่สนใจอีกต่อไปแล้วว่าฉันจะกลายเป็นลูกเขยของต้าโจวได้หรือไม่”

“พี่สี่ อย่าท้อแท้…...”

ก่อนที่ชินเหอจะพูดจบ เขาก็เห็นชินเจียงโบกมือ ตามด้วยเสียงของชินเจียงดังในหูของเขา

“สามอาณาจักรของจงโจว ต้าโจวมีพลังที่แข็งแกร่งที่สุด”

“เยี่ยฉังเซิงมีศักยภาพของจักรพรรดิที่ยิ่งใหญ่และพรสวรรค์ด้านวรรณกรรมที่โดดเด่น หากเขาได้เป็นลูกเขยของต้าโจวจริงๆ ต้าเฉียนของเราจะไม่มีโอกาสพลิกสถานการณ์ได้เลย”

“พี่ห้า ระหว่างการต่อสู้ หาโอกาสกำจัดเยี่ยฉังเซิง”

“ถ้าคนนี้ไม่ถูกกำจัด ต้าเฉียนก็คงอยู่ไม่ไกล!”

พรสวรรค์และความเฉลียวฉลาดของเยี่ยชิวปลูกฝังความรู้สึกวิกฤตในตัวชินเจียงอย่างรุนแรง

เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถเอาชนะเขาได้ พวกเขาจึงควรกำจัดเขาโดยเร็ว

ชินเหอพยักหน้าและตอบด้วยโทรจิต “ไม่ต้องกังวล พี่สี่ ฉันจะจัดการเขาเอง”

ชินเจียงกล่าวว่า “แต่ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนเกินไป มีคนอื่นที่กังวลมากกว่าเรา”

ชินเหอเข้าใจทันทีและหันไปมองเว่ยอู่ซินไม่ไกลนัก

ใบหน้าหล่อเหลาของเว่ยอู่ซินนั้นแทบจะบิดเบี้ยวด้วยความหงุดหงิด

เขาจ้องไปที่เยี่ยชิวอย่างดุร้าย ดวงตาเป็นประกายด้วยความโกรธแค้น

“เยี่ยฉังเซิงนี่ตัวประหลาดประเภทไหนกัน ทำไมบทกวีแต่ละบทถึงเป็นผลงานชิ้นเอกได้?”

“ฉันอยากจะเปิดหัวเขาออกจริงๆ และดูว่ามีอะไรซ่อนอยู่ข้างใน?”

“ด้วยบทกวีทั้งสี่บทนี้ เยี่ยฉังเซิงเอาชนะการแข่งขันได้หมดสิ้น ไม่มีทางที่จะชนะการแข่งขันวรรณกรรมครั้งนี้ได้”

“จะทำอย่างไรดี?”

เว่ยอู่ซินทั้งวิตกกังวลและโกรธจัด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน