วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2454

“เจ้าไอ้แก่ บังอาจ เจ้าว่าผู้ใดเป็นขอทาน!”

อู่เชียนฟานโกรธจนควันออกหู คลานเข้าไปใกล้อมตะชางเหม่ย แบะผมที่ปิดหน้าออกพลางกล่าวว่า “จงเบิกตาหมาๆ ของเจ้าดูให้ชัดๆ”

“อู่...อู่เชียนฟาน?” อมตะชางเหม่ยกล่าวด้วยความประหลาดใจ “ไยเจ้าจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?”

อู่เชียนฟานกล่าวด้วยความโมโห “ไอ้แก่ ไม่โทษเจ้าแล้วจะโทษใคร!”

“ข้าส่งข้อความหาเจ้าตลอด ไยเจ้าจึงไม่ตอบ?”

“ทำให้ข้าวิ่งไปถึงตงฮวง แล้วก็หลงเข้าสู่ต้าเฉียนจากตงฮวง กว่าจะกลับมาที่นี่ได้ก็แสนยากลำบาก”

“อยากจะทุบเจ้าสักทีจริงๆ!”

“อะไรนะ? ทุบข้า?” อมตะชางเหม่ยลุกขึ้นยืน กล่าวอย่างกำเริบเสิบสานว่า “มาสิ คิดว่าข้ากลัวงั้นหรือ?”

อู่เชียนฟานตะลึงงัน ไยเจ้าเฒ่านี่ถึงดูโกรธกว่าข้าอีกเล่า?

“เจ้าไม่ใช่จะทุบข้าหรือ? มาสิ ทุบตรงนี้เลย” อมตะชางเหม่ยชี้ไปที่ศีรษะของตนเอง

เล่นอะไรกันนี่?

ไอ้แก่นี่ดูเหมือนจะมีปัญหากับสมองหรืออย่างไร?

อมตะชางเหม่ยเห็นอู่เชียนฟานยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ ก็กล่าวอย่างดูถูกว่า “อะไรกันนักหนา แค่คิดจะทุบข้า เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นฉินเหอหรือไง?”

“บัดซบ ฉินเหออยู่ไหน?”

“ไอ้สารเลวนั่นบังอาจทุบข้าจนสลบ ข้าจะต้องตามไปแก้แค้นให้จงได้” อมตะชางเหม่ยกล่าวจบ ในมือก็มีอิฐแผ่นหนึ่งเพิ่มขึ้นมา

โชคดีที่ของสิ่งนี้ไม่ถูกฉินเหอแย่งไป

“เต้าจ่าง ไม่ต้องไปตามหาฉินเหอแล้ว ความแค้นของท่าน ข้าได้สะสางให้แล้ว” ต้าลี่กล่าว

“เจ้าแก้แค้นให้ข้าแล้ว? สมกับเป็นสหายที่ดีของข้า” อมตะชางเหม่ยถาม “ฉินเหออยู่ที่ไหน?”

“เขาถูกข้ากำจัดไปแล้ว” ต้าลี่กล่าว

“อะไรนะ เจ้ากำจัดฉินเหอแล้วหรือ? เวรเอ๊ย” อมตะชางเหม่ยชี้ไปที่ต้าลี่ แล้วกล่าวด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง “ไยเจ้าจึงกำจัดเขาเล่า?”

“ข้ายังอยากจะสังหารเขาด้วยมือของข้าเอง เจ้าสังหารเขาแล้ว ข้าจะไปสังหารใครเล่า?”

“ใช่แล้ว เขายังมีพี่ชายอีกคน ข้าจะต้องไปสังหารฉินเจียง ฉินเจียงอยู่ที่ไหน?”

ต้าลี่กล่าว “ฉินเจียงก็ถูกข้าสังหารไปแล้ว”

“เจ้า...เจ้า...” อมตะชางเหม่ยชี้ไปที่ต้าลี่กว่าครึ่งค่อนวันก็กล่าวได้เพียงประโยคเดียวว่า “ข้าเกือบจะถูกเจ้าทำให้โมโหตายแล้ว ใครสอนให้เจ้าช่วยข้าแก้แค้นกัน?”

หมายความว่าอย่างไร?

ช่วยแก้แค้นก็ผิดด้วยหรือ?

โทษข้าหรือไง?

ต้าลี่รู้สึกพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

ทันใดนั้น อมตะชางเหม่ยก็เหลือบมาเห็นเว่ยอู่ซิน

ในตอนนี้ เว่ยอู่ซินสิ้นชีพไปแล้ว นอนอยู่บนพื้น ลืมตาเบิกโพลง กลางหน้าผากมีรูเลือดไหลไม่หยุด

“เอ๊ะ เว่ยอู่ซินก็ตายแล้วหรือ? ไอ้สารเลวคนไหนทำ?”

เยี่ยชิวสีหน้าเคร่งขรึม กล่าวว่า “ไอ้แก่ ไอ้สารเลวในปากเจ้า อาจจะเป็นข้าก็ได้?”

“หรือว่า เจ้าอยากจะพูดอีกครั้ง?”

“อะไรกัน เจ้ามีความเห็นหรือ?” อมตะชางเหม่ยกล่าว “ตอนที่ข้าถูกฉินเหอจับไป เจ้ากับต้าลี่ก็อยู่ข้างหลังข้า อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ ข้าอุตส่าห์นับพวกเจ้าเป็นสหาย พวกเจ้ากลับมองเห็นความตายไม่ช่วยชีวิต อย่างไรกัน ตอนนี้ด่าเจ้าว่าไอ้สารเลว เจ้ามีความเห็นหรือ?”

“หากมีความเห็นก็เข้ามาจัดการข้าสิ!”

“โอ้โห คันไม้คันมือใช่ไหม?” เยี่ยชิวพลันปลดปล่อยแรงกดดันของปราชญ์ออกมา

ในพริบตา อมตะชางเหม่ยก็เบิกตากว้าง ร้องอุทานเสียงดัง “เวรเอ๊ย! เจ้าชำระบริสุทธิ์แล้วหรือ?”

“เจ้าชำระบริสุทธิ์ตั้งแต่เมื่อใด? ไยข้าจึงไม่รู้?”

“ไอ้เด็กเปรต! เราเป็นผู้ดี ต้องใช้ปาก ไม่ใช่ใช้มือ มีอะไรก็พูดกันดีๆ”

เยี่ยชิวหัวเราะ “เจ้าไม่ใช่บอกให้ข้าทุบเจ้าหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน