วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2474

“ไอ้เด็กเปรต เจ้าทำไมไม่ไปต่อแล้วล่ะ?” อมตะชางเหม่ยเอ่ยถาม

เยี่ยชิวกล่าว "หอเด็ดดาว!"

ได้ยินดังนั้น อมตะชางเหม่ยจึงเงยหน้ามองไปข้างหน้า ก็เห็นหอคอยสูงตระหง่านตั้งอยู่ตรงมุมตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองหลวง

สูงตระหง่านถึงเก้าชั้น

มองจากระยะไกล หอเด็ดดาวดูราวกับหน่อไม้ยักษ์ ซ้อนทับเป็นชั้น ๆ พุ่งทะยานสู่ท้องฟ้าสีคราม ราวกับจะเอื้อมแตะดวงดาวได้

ตัวหอคอยมีสีหลักเป็นน้ำตาลเข้ม ขอบชายคาและกรอบหน้าต่างสีทองส่องประกายแวววับยามต้องแสงแดด ดูสง่างามและลึกลับ

พื้นผนังของตัวหอคอยเต็มไปด้วยลวดลายแกะสลักอันซับซ้อน มีทั้งลายเมฆ กลุ่มดาว และสัตว์เทพ ทุกองค์ประกอบล้วนแฝงไว้ด้วยความรู้สึกแห่งประวัติศาสตร์อันล้ำลึก

ยอดของหอเด็ดดาวคือ “หุนเทียนหลุน” ทองสัมฤทธิ์ มีรูปร่างคล้ายดวงตายักษ์ดวงเดียว ราวกับกำลังจับจ้องเฝ้าสังเกตการเคลื่อนไหวของดวงดาวอยู่ไม่หยุด

ตระการตาอย่างยิ่ง

ไม่เกินจริงเลยหากจะพูดว่า หอเด็ดดาวคือสัญลักษณ์ของเมืองหลวงต้าเว่ย!

นอกจากนั้น เยี่ยชิวและอมตะชางเหม่ยยังเห็นว่า บนท้องฟ้าของหอเด็ดดาวมีปลาไม้ที่แตกหักลอยอยู่

ปลาไม้เปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์ออกมา ทำให้หอเด็ดดาวทั้งหลังถูกปกคลุมด้วยแสงนั้นจากด้านล่าง

“พิลึก ทำไมบนท้องฟ้าของหอเด็ดดาวถึงมีปลาไม้ลอยอยู่?" อมตะชางเหม่ยเอ่ยถามด้วยความสงสัย

เยี่ยชิวเปิดตาเทพ มองไปที่ปลาไม้เพียงชั่วครู่ แล้วกล่าวว่า "ปลาไม้นั่นคือสมบัติอันทรงพลังของนิกายพุทธ"

"อ้อ?" เมื่ออมตะชางเหม่ยได้ยินว่าเป็นสมบัติ ก็เริ่มสนใจขึ้นมาและถามว่า "มันใช่วัตถุศักดิ์สิทธิ์อันดับหนึ่งหรือไม่?"

"น่าจะไม่ใช่" เยี่ยชิวเอ่ยต่อว่า "ความรู้สึกของข้านั้นทรงพลังยิ่งกว่าวัตถุศักดิ์สิทธิ์อันดับหนึ่งเสียอีก"

"หรือมันคืออาวุธจักรพรรดิ?" อมตะชางเหม่ยถามด้วยความตกใจ

เยี่ยชิวตอบว่า "มิอาจปฏิเสธได้ว่าอาจจะเป็นอาวุธจักรพรรดิได้"

ทันใดนั้น อมตะชางเหม่ยตาก็เป็นประกาย มือเขาลูบไปมาพร้อมกับพูดอย่างเจ้าเล่ห์ว่า "ไอ้เด็กเปรต เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันใช่หรือไม่?"

"เจ้าสนใจปลาไม้นั่นเหรอ?" เยี่ยชิวถาม

"เฮะเฮะ ข้าคิดว่าจะยืมมาลองเล่นดูหน่อย." อมตะชางเหม่ยพูดทั้งหัวเราะอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม

เยี่ยชิวเข้าใจอมตะชางเหม่ยดี คนแก่คนนี้พูดว่าจะยืม นั่นหมายความว่ามีแค่ยืมไม่มีคืน

"ข้าขอแนะนำให้เจ้าลืมปลาไม้นั่นไปเถอะ รู้ไหมว่าในหอเด็ดดาวนั้นมีใครอยู่? นั่นคือราชครูแห่งแคว้นต้าเว่ย จิ้น ปิงหยุน"

เยี่ยชิวเอ่ย "จิ้น ปิงหยุนคือผู้มีฝีมือสูงที่ติดสิบอันดับต้น ๆ ในรายชื่อมังกร เจ้าจะไปขโมยสมบัติของนางหรือ? หรืออยากตายแล้วหรือไร?"

อมตะชางเหม่ยเอ่ย "บางที ปลาไม้นั่นอาจจะไม่ใช่ของจิ้น ปิงหยุนก็ได้"

เยี่ยชิวเองก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน จึงกล่าวเสียงต่ำว่า "สมบัติของนิกายพุทธ... มาอยู่ที่หอเด็ดดาวได้อย่างไร?"

“ยิ่งไปกว่านั้น ปลาไม้นั่นก็มีระดับไม่ธรรมดา เป็นสมบัติศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังไม่ธรรมดาเลย”

“ตามเหตุผลแล้ว ผู้ใดครอบครองของสิ่งนี้ก็ควรจะเก็บซ่อนไว้ให้มิดชิด แต่เหตุใดจึงกลับปล่อยมันลอยเด่นอยู่เหนือหอเด็ดดาวอย่างเปิดเผยเล่า?”

"ไอ้เด็กเปรต รอข้าสักเดี๋ยวนะ" อมตะชางเหม่ยพูดจบก็เบียดตัวหายเข้าไปในฝูงชน

“นั่นเจ้าทำอะไรน่ะ?” เยี่ยชิวเอ่ยถาม

อมตะชางเหม่ยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

ผ่านไปไม่กี่นาที อมตะชางเหม่ยก็กลับมา เขาหัวเราะร่าแล้วพูดว่า "ไอ้เด็กเปรต เราสองคนช่วยกันหน่อยได้หรือไม่?"

"ถ้าปลาไม้นั่นเป็นของจิ้น ปิงหยุน ก็ถือว่าข้าไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น แต่ถ้ามันไม่ใช่ของนางล่ะก็ เจ้าช่วยข้าหามันมาให้หน่อยสิ"

"แค่เจ้าช่วยข้าเอาปลาไม้นั่นมาให้ได้ ข้าก็จะช่วยเจ้าเอาตัวจิ้น ปิงหยุนมาให้ถึงเงื้อมมือเจ้าเอง"

เยี่ยชิวถลึงตาใส่อมตะชางเหม่ยแล้วพูดว่า "เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

อมตะชางเหม่ยยิ้มแล้วพูดว่า "เมื่อครู่ข้าไปสืบมานิดหน่อย เจ้าลองทายสิว่าข้ารู้เรื่องอะไรมา?"

เยี่ยชิวพูดอย่างหงุดหงิดว่า "อย่ามัวอ้อมค้อม มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะ!"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน