วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 253

“แต่วันนี้มีบางคนไม่รอดแน่นอน”

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ รังสีสังหารก็แผ่กระจายออกจากร่างกายของเขา

ทันใดนั้นทุกคนก็รู้สึกราวกับว่าพวกเขาตกลงไปในห้องน้ำแข็ง

พวกเขามีภาพลวงตา ราวกับว่าตรงหน้านี้ไม่ใช่เยี่ยชิว แต่เป็นราชาปีศาจจอมสังหาร

ความรู้สึกนี้น่ากลัวมาก!

“พี่ลี่ลี่ ทำอย่างไรดีล่ะ?” เพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งถามด้วยความหวาดกลัว

จางลี่ลี่ก็เริ่มตื่นตระหนกเหมือนกัน แต่ว่าเธอไม่อยากแสดงอาการตื่นกลัวต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน เธอจึงแกล้งพูดเสียงแข็งว่า "เขาก็เป็นแค่หมอคนหนึ่ง มีอะไรให้กลัว"

หมอตัวเล็กๆ?

ทุกคนตกตะลึง

“พี่ลี่ลี่ แต่จากที่ฉันดู เขาไม่เหมือนเป็นแค่หมอตัวเล็กๆ เลย เขาดูเหมือนอยากจะฆ่าใครสักคน” เพื่อนร่วมงานหญิงที่พูดไปก่อนหน้านี้พูดอีกครั้ง

“เขาแค่แกล้งทำเป็นทำให้คนกลัว ต่อให้เอามีดใส่มือเขา เขาก็ไม่กล้าฆ่าหรอก”

จากนั้นจางลี่ลี่ก็มองไปที่เยี่ยชิวและพูดเยาะเย้ย “ก็แค่เศษสวะ มาอวดดีที่นี่ทำไม?"

ทันทีที่พูดจบ ก็เห็นเยี่ยชิวเดินก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว

จางลี่ลี่ตกใจมากจนรีบถอยหลังและตะโกนว่า "เยี่ยชิว นายจะทำอะไร!"

“ฉันขอเตือนไว้นะ นี่ไม่ใช่ที่ที่ให้นายมาโอ้อวดกำลัง”

“ถ้านายกล้าทำอะไรมั่วๆ ระวังไว้ว่าจะตายไม่รู้ตัว”

เยี่ยชิวไม่ได้พูดอะไรและเดินตรงไปหาจางลี่ลี่

จางลี่ลี่ถอยหนี และแค่ครู่เดียว หลังของเธอก็ถูกกำแพงกั้น ทำให้เธอไม่มีทางถอยได้อีก

ในขณะเดียวกัน เยี่ยชิวก็ยังคงเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ ใบหน้าของเขาเย็นชาราวกับเหล็กท่อน ทำให้ผู้คนหวาดกลัว

จางลี่ลี่ตะโกนเสียงดัง "เยี่ยชิว หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

เยี่ยชิวหยุดจริงๆ

ในที่สุด จางลี่ลี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกได้ และคิดกับตัวเองว่า คนขี้แพ้ก็คนขี้แพ้ แม้ว่าฉันจะทุบตีแม่ของเขา แต่เขาก็ไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก

แต่เพื่อป้องกันไม่ให้เยี่ยชิวทำสิ่งเลวร้าย จางลี่ลี่ตัดสินใจที่จะไม่ทำยั่วยุเยี่ยชิวอีก "เยี่ยชิว เรื่องของแม่นาย ฉันอธิบายให้ฟัง... "

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวไม่รอให้จางลี่ลี่พูดจบ เขาก็ยกมือขึ้นและตบหน้าจางลี่ลี่อย่างแรง

ชั่วพริบตาเดียว ใบหน้าด้านซ้ายของจางลี่ลี่ก็บวมขึ้นด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

“มีอะไรให้อธิบายอีก เธอพยายามจะบอกว่าแม่ของฉันล้มลงกับพื้นแล้วเจ็บเอง ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ?”

เพี๊ยะ!

เพี๊ยะ!

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวตบจางลี่ลี่อีกสามครั้งติดต่อกัน จนทำให้จางลี่ลี่ล้มลงกับพื้น

จางลี่ลี่ปิดแก้มของเธอ เงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองเยี่ยชิวด้วยความคับแค้นใจ เธอกัดฟันแล้วพูดว่า "ไอ้สารเลว กล้าตบฉัน ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่ ฉัน..."

ผ่าง!

เยี่ยชิวเตะจางลี่ลี่กระเด็น

พฤติกรรมหยาบคายของเขาทำให้พนักงานคนอื่นๆ ในแผนกขายหวาดกลัว

เฉียนจิ้งหลานเป็นคนมีเมตตา เริ่มทนไม่ไหว เธอลุกขึ้นยืนและต้องการหยุด เยี่ยชิว แต่ก็ลังเลและนั่งลงอีกครั้ง

ในโลกนี้ ไม่ว่าชายหรือหญิงต่างก็ต้องชดใช้สิ่งที่พวกเขาทำไป ไม่อย่างนั้น พวกเขาจะไม่มีวันรู้ว่าความเมตตานั้นมีค่าเพียงใด

เยี่ยชิวถูกจางลี่ลี่ทรยศเพราะความมีน้ำใจและเมตตาของเขา

เฉียนจิ้งหลานถูกจางลี่ลี่เตะตีเพราะความมีใจดีของเธอ

และจางลี่ลี่ไม่เพียงแต่ไม่มีความรู้สึกผิดเท่านั้น แต่ยังเพิ่มความอยากที่จะทำร้ายพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่าด้วย ซึ่งมันน่ารังเกียจจริงๆ

เยี่ยชิวยังคงเดินไปหาจางลี่ลี่ต่อ เขาเดินไปด้วยพูดไปด้วย

แม้กระทั่งเฝิงโย่วหลิงเขายังกล้าต่อย แล้วทำไมเขาถึงต้องกลัวเธอ?

เป็นผู้หญิงที่โง่มากจริงๆ!

การเยาะเย้ยบนใบหน้าของเยี่ยชิว ทำให้จางลี่ลี่ทั้งโกรธทั้งโมโห จากนั้นก็พูดอย่างคับแค้นใจว่า "นายไม่เชื่อว่าฉันสามารถทำให้พวกนายแม่ลูกตายทั้งเป็นได้ใช่ไหม? โอเค ตอนนี้ฉันจะให้นายได้เห็นวิธีของฉัน ”

“ถ้าวันนี้ฉันทำให้พวกนายแม่ลูกคุกเข่าก้มหัวขอโทษฉันไม่ได้ อย่างนั้นก็อย่าเรียกฉันว่าแซ่จาง”

จางลี่ลี่หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วกดหมายเลข

หลังจากพูดไปสองสามคำ จางลี่ลี่ก็วางสายโทรศัพท์และพูดเสียงแข็งว่า "เยี่ยชิว คนที่จัดการกับนายกำลังจะมาถึงในไม่ช้า นายก็รอตายแล้วกัน"

เยี่ยชิวนั่งลงบนโซฟาข้างๆ

จางลี่ลี่จะโทรหาใครนั้น เยี่ยชิวไม่สนใจเลยสักนิด เขาไม่ตื่นเต้น ไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น

ในเจียงโจว ตอนนี้มีใครกล้าท้าทายเขาอีก?

เหตุผลที่เยี่ยชิวหยุดก็เพราะให้เวลาจางลี่ลี่เพิ่มขึ้นอีกหน่อย ให้เธอรู้สึกถึงรสชาติแห่งความสิ้นหวัง

ใช้เวลาไม่นาน

ชายวัยกลางคนพุงใหญ่สวมชุดสูทก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

“สวัสดีค่ะประธานหยาง!”

พนักงานในแผนกขายทักทายชายวัยกลางคนด้วยความเคารพอย่างสูง

ประธานหยางเดินตรงไปหาจางลี่ลี่แล้วถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "ลี่ลี่ ทำไมสภาพคุณถึงเป็นแบบนี้? ใครเป็นคนทำ?"

“เขาทำ เขาตบฉันค่ะ”

จางลี่ลี่ชี้ไปที่เยี่ยชิว และพูดอย่างเสียใจกับประธานหยาง "แม่ของเขามาเก็บขยะที่สำนักงานขายของเรา ฉันไล่เธอออกไป แม่ของเขาก็เริ่มใช้ความรุนแรง จากนั้นเขาก็พุ่งตัวเข้ามาทำร้ายคนอื่นค่ะ"

"ไร้เหตุผลที่สุด"

“เขายังขู่จะฆ่าฉันและทำลายสำนักงานขายของเราด้วย ฮือๆๆ...”

จางลี่ลี่ไม่เพียงแต่กลับดำเป็นขาว แต่ยังเสแสร้งแกล้งทำเป็นถูกรังแกด้วย หลังจากพูดแล้ว เธอก็รีบโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของชายวัยกลางคน จากนั้นก็ร้องไห้

ชายวัยกลางคนวางแขนข้างหนึ่งไว้รอบเอวของจางลี่ลี่ ชี้มือข้างหนึ่งไปที่เยี่ยชิว และตะโกนบอกลูกน้องเขา "โทรหาตำรวจเดี๋ยวนี้ จับมันไว้"