วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 362

แฮปปี้สแควร์

ร้านกาแฟสตาบัค

เยี่ยชิวและฉินหว่านนั่งตรงข้ามกัน

ทั้งสองคนยังคงไม่พูดอะไร

เยี่ยชิวกำลังเรียบเรียงคำพูดในหัว โดยคิดว่าจะขอโทษฉินหว่านยังไงดี เพื่อให้ได้รับอภัย อย่างไรก็ตาม ฉินหว่านยังคงโกรธเยี่ยชิว และจงใจทำหน้าตาบูดบึ้ง โดยไม่ทำหน้าตาดีๆใส่เขา

เยี่ยชิวแอบลอบมองสองสามครั้ง

ฉินหว่านรวบผมสีดำยาวไว้ด้านหลังศีรษะ เผยให้เห็นหน้าผากอันงดงามของเธอ เธอแต่งหน้าสีอ่อนๆ แลดูอ่อนโยนและมีความสามารถ

เธอสวมชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม หน้าอกของเธอนูนออกมา และดูนูนกว่าปกติ

ผ่านไปสักสองนาที

ในที่สุด เยี่ยชิวก็พูดออกมาว่า: "พี่หว่าน ... "

"ฉันไม่อยากฟังคุณพูดอะไรทั้งนั้น" ฉินหว่านพูดขัดเยี่ยชิว ใบหน้าของเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

“พี่หว่าน ไม่ว่าพี่จะอยากฟังผมหรือไม่ก็ตาม ที่ผมจะบอกก็คือ กระดุมของพี่หลุดอยู่นะครับ”

ใบหน้าสวยๆของฉินหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอรีบมองลงไป และคิดได้ว่าเธอสวมชุดทำงานที่ไม่มีกระดุมอยู่แล้วนะ

“คนขี้โกหก”

ฉินหว่านจ้องมองเยี่ยชิวอย่างดุๆด้วยดวงตาที่สวยงามของเธอ

เยี่ยชิวพูดอย่างจริงจัง: "พี่หว่าน เมื่อกี้ ผมเพิ่งรู้ความลับจากบนร่างกายของพี่"

ทันใดนั้น ฉินหว่านก็อยากรู้อยากเห็นขึ้นมา

“ความลับ? ความลับอะไร?”

เยี่ยชิวตอบว่า: "ความลับก็คือ เวลาพี่โกรธพี่ดูดีมาก"

พรวด!

ฉินหว่านกลอกตาไปที่เยี่ยชิวอีกครั้งและพูดว่า "แม้ว่าคุณจะช่วยฉันที่ร้านขายเครื่องประดับไว้ก่อนหน้านี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะขอบคุณคุณ พูดง่ายๆ ในใจของฉันคุณก็เป็นแค่คนขี้โกหกคนนึง "

“พี่หว่าน ผมไม่ใช่คนขี้โกหกนะ ผมแค่ไม่มีเวลาเล่าสถานการณ์ให้ฟัง” เยี่ยชิวพูด “วันนี้ผมมาหาพี่ ก็เพื่อจะมาขอโทษพี่”

“ทำไมคุณถึงต้องขอโทษฉันด้วย” ฉินหว่านยิ้มเยาะ “เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”

“ใครบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน?” เยี่ยชิวกระซิบ “เรานอนบนเตียงเดียวกันแล้ว…”

“เงียบไปเลยนะ!” ฉินหว่านโกรธไม่ไหว

หลังจากที่กลับจากบ้านของเยี่ยชิวในวันนั้น เธอก็ขังตัวเองร้องไห้อยู่ในห้อง

ตั้งแต่สามีของฉินหว่านตายไป มีผู้ชายหลายคนตามจีบเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ก็ไม่มีใครสามารถทำให้ฉินหว่านตกหลุมรักได้จนกระทั่งเธอได้พบกับเยี่ยชิว

เธอและเยี่ยรู้จักกันได้เพียงวันเดียว และเธอก็ตกหลุมรักเยี่ยชิว โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนเยี่ยชิวไปที่หมู่บ้านโม่ก้าน ทั้งสองคนได้ร่วมเดินทางด้วยกัน ที่บ้านคืนนั้น ทั้งสองคนได้นอนเตียงเดียวกัน อีกนิดก็จะเกิดเป็นความสัมพันธ์กันแล้ว

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉินหว่านได้ตัดสินใจว่า เธอจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อยู่กับเยี่ยชิว และมีชีวิตที่ดี

ใครจะรู้ว่า เมื่อกลับมาที่เจียงโจวกับเยี่ยชิว เธอจะถูกตลบหลัง

มีหญิงสาวที่สวยและอุกอาจมาปรากฏตัวที่บ้านของเยี่ยชิว ยิ่งกว่านั้น ผู้หญิงคนนั้นยังบอกกับปากตัวเองด้วยอีกว่า เธอเป็นแฟนของเยี่ยชิว!

ฉินหว่านไม่อยากจะเชื่อ แต่เยี่ยชิวยอมรับมัน ตอนนั้น เธอรู้สึกเหมือนท้องฟ้ากำลังจะถล่มลงมา และเธอก็อดไม่ได้ที่จะตบเยี่ยชิว

ตอนนั้นเธออยากพูดอะไรกับเยี่ยชิวสักประโยค ในเมื่อคุณมีแฟนแล้ว ทำไมยังมายั่วฉันอีก?

หลังจากที่ฉินหว่านกลับมาบ้านและร้องไห้อยู่พักหนึ่ง เธอก็ตัดสินใจว่าจะไม่สนใจเยี่ยชิวอีกต่อไป

แต่เธอไม่รู้ว่าทำไม สองวันนี้ถึงได้เห็นแต่ร่างของเยี่ยชิวอยู่ในหัวอยู่เรื่อย ซึ่งทำให้เธอใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

แม้กระทั่ง บางครั้งเธอก็มีความคิดอยู่ในใจว่า แล้วถ้าจะแย่งเยี่ยชิวออกจากหลินจิงจื้อล่ะ?

ใบหน้าของฉินหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดง และเธอพูดด้วยความโกรธ: "เยี่ยชิว ถ้าคุณยังคงไร้เหตุผลแบบนี้ต่อไป ฉันจะไม่สนใจคุณจริงๆแล้วนะ"

“ถ้าอย่างนั้นพี่อย่าไปได้ไหม?” เยี่ยชิวขอร้อง “ให้ผมพูดให้จบก่อนนะ”

"ปล่อนฉันก่อนสิ"

เมื่อเห็นว่าเริ่มฉินหว่านโกรธเล็กน้อย เยี่ยชิวก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปล่อยเธอ

ฉินหว่านนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเยี่ยชิวอีกครั้งแล้วพูดว่า "คุณอยากพูดอะไรก็พูดมา!"

เยี่ยชิวบอกกับฉินหว่านเกี่ยวกับสถานการณ์ครอบครัวของเขา ความสัมพันธ์ของเขากับหลินจิงจื้อ และการเข้าร่วมหลงเหมินของเขา

หลังจากฟังแล้ว ฉินหว่านก็รู้สึกสับสนขึ้นมา

เยี่ยชิวไม่เพียงแต่มีแฟนแล้วเท่านั้น แต่เขาไม่ใช่หมอธรรมดา ๆทั่วไปอีกด้วย เขาเป็นคนควบคุมทุกอย่างในเจียงโจว ที่มีมูลค่าสุทธิมากกว่าหนึ่งพันล้าน

ฉินหว่านไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชายหนุ่มวัยยี่สิบนิดๆจะสามารถประสบความสำเร็จอันน่าอัศจรรย์เช่นนี้ได้ โดยไม่ต้องมีแบ็คอัพอะไรเลย

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "พี่หว่าน เรื่องทั้งหมดนี้ ผมไม่เคยบอกใครเลยนอกจากแม่และพี่หลิน"

“คุณต้องการพูดอะไรกันแน่” ฉินหว่านหายจากอาการตกใจและถาม

“พี่หว่าน ผมตกหลุมรักพี่ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ผมรักพี่อย่างจริงใจ” เยี่ยชิวเหลือบมองที่ฉินหว่าน ลังเลแล้วพูดว่า: “พี่หว่าน ผมอยากอยู่ด้วยกันกับพี่นะ”

“แล้วหลินจิงจื้อล่ะ?” ฉินหว่านพูด “คุณจะทิ้งเธองั้นเหรอ?”

เยี่ยชิวส่ายหัวแล้วพูดว่า "ผมจะไม่มีวันทิ้งพี่หลินแน่นอน"

ฉินหว่านโกรธมาก: "ไอ้เยี่ยชิว ที่จริงแล้วคุณอยากให้ฉันเป็นชู้ของคุณสินะ คุณนี่มันสารเลวจริงๆ!"

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมหมายถึง พี่หว่าน พี่เข้าใจผิดแล้ว...” ก่อนที่เยี่ยชิวจะพูดจบ ฉินหว่านก็ยืนขึ้นและจากไปแล้ว

ในขณะนั้น ก็มีเสียงตะโกนดังมาจากประตูร้านกาแฟ: “คนไหนเยี่ยชิว ไหนยืนขึ้นให้ฉันดูหน่อยซิ!”