วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 364

เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยชิว หัวใจของฉินหว่านก็สั่นไหว

ในเวลานี้ ความโกรธทั้งหมดของเธอที่มีต่อเยี่ยชิวได้หายไปหมดแล้ว ที่เหลืออยู่ก็คือเธอรู้สึกหวั่นไหวอย่างลึกซึ้ง

ทันใดนั้น ฉินหว่านเห็นไม้เบสบอลอีกอันตีไปที่หลังของเยี่ยชิว และตะโกนเสียงดัง: "ระวัง"

อ๊ะ!

ด้วยสายตาที่รวดเร็วของเยี่ยชิว จึงรีบยื่นมือไปคว้าไม้เบสบอลมาอยู่ในมือ

หลังจากนั้นทันที เยี่ยชิวก็ฟาดด้วยหลังไม้ใส่คนที่อยากจะทุบเขาเมื่อกี้นี้ และก็

ต้องทนทุกข์ทรมานกับศีรษะที่เปื้อนเลือด

“พี่หว่าน พี่รอผมแปปนึง”

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็รีบออกไปพร้อมกับไม้เบสบอล

ในครั้งนี้ เยี่ยชิวแข็งแกร่งกว่ามาก เขาลำพังสู้หนึ่งต่อสิบกว่าคน คนพวกนั้นแม้แต่ชายเสื้อของเขาก็แตะไม่โดนด้วยซำ้

ทุกครั้งที่เขาฟาดไป ต้องมีคนล้มลงไปแน่นอน

“แกร๊กแกร๊กแกร๊ก!”

ในร้านกาแฟ ได้ยินเสียงของกระดูกที่ถูกกระแทกอยู่ตลอด

ทำให้คนรู้สึกขนลุกไปตามๆกัน

เยี่ยชิวใช้เวลาเพียงครึ่งนาที ในตอนนี้นอกจากฮวาเกอแล้ว มีเพียงลูกน้องสามคนเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่ ส่วนคนอื่น ๆ ทั้งหมดล้มลงกับพื้นหมดแล้ว

ลูกน้องอีกสามคนที่เหลืออยู่ ความอวดดีก่อนหน้านี้ได้หายไปแล้ว แต่ละคนทำได้แค่เดินวนรอบๆเยี่ยชิว

เยี่ยชิวถือไม้เบสบอลในมือ ชี้ไปที่คนทั้งสามแล้วถามว่า "แกยังอยากสู้อยู่ไหม?"

สู้กับผีน่ะสิ!

ถ้าสู้ต่อก็เจ็บตัวน่ะสิ!

จะสู้ต่อก็โง่แล้ว

พวกเราจะวนรอบแกอยู่แบบนี้แหละ จะกี่เดือนแล้วมาดูกันว่าแกจะอดตายก่อนมั้ย

ลูกน้องของฮวาเกอคิดในใจ

“ถ้าพวกแกไม่พูด แสดงว่ายังอยากสู้อยู่ใช่มั้ย?ดี ฉันจะเล่นกับพวกแกเอง”

เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยชิว ลูกน้องทั้งสามของฮวาเกอคิดอยู่ว่าจะอธิบาย แต่ก่อนที่พวกเขาจะอ้าปากได้ เยี่ยชิวก็วิ่งมาอยู่ต่อหน้าพวกเขาแล้ว

แกร๊กแกร๊กแกร๊ก!

เสียงกระดูกหักดังขึ้นอีกครั้ง

ภายในเวลาไม่ถึงสามวินาที ลูกน้องทั้งสามนั่นก็ล้มลงกับพื้น แต่ละคนร้องไห้ครวญครางไม่หยุด

สีหน้าของฮวาเกอแลดูมืดมน เขามองไปที่เยี่ยชิว ในตาของเขาฉายแววไปด้วยความกลัวอย่างถึงที่สุด

เขาคิดว่า มันคงเป็นเรื่องง่ายที่พาลูกน้องมาหลายสิบคนแล้วมาจัดการกับเยี่ยชิว แต่ใครจะคิดว่า ภายในไม่กี่นาทีลูกน้องของเขาทั้งหมดจะพ่ายแพ้ให้กับเยี่ยชิว

ให้ตายเถอะ ทำไมฝีมือของผู้ชายคนนี้ถึงโหดขนาดนี้?

ยังเป็นมนุษย์มนาอยู่มั้ย!

ฮวาเกอมีความคิดที่ว่าจะหลบหนี แต่ทันทีที่เขาเริ่มเคลื่อนไหว เสียงของเยี่ยชิวก็ดังขึ้น

“อะไรกัน นี่แกจะทิ้งลูกน้องและหนีไปคนเดียวงั้นเหรอ? แกไม่กลัวว่าพวกนี้จะตามมาล้างแค้นแกหรอกเหรอ?”

ทันใดนั้น ฮวาเกอก็หยุดชะงัก

ก็เหมือนพวกอันธพาลที่ชอบพูดเรื่องความภักดีตลอดทั้งวัน ถึงตอนนี้ฮวาเกอจะทิ้งลูกน้องไว้ที่นี่แล้วจะแอบหนีไปคนเดียว งั้นคนเหล่านี้คงไม่จำเป็นต้องถือว่าเขาเป็นเจ้านายอีกต่อไป

ฮวาเกอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันกลับมาแล้วมองเยี่ยชิวพูดว่า "นี่แกคิดอยากจะทำอะไร?"

“ประโยคนี้ฉันควรเป็นคนถามนะ” เยี่ยชิวพูด “ที่แกยกพวกมาขนาดนี้ หมายความว่ายังไงกัน?”

“สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด” ฮวาเกอกล่าว

“เข้าใจผิด?”เยี่ยชิวยิ้มเยาะ: “ในเมื่อมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด งั้นก็ปล่อยให้มันเข้าใจผิดแบบนี้ต่อไปนั่นแหละ”

“แกหมายความว่ายังไง?” ฮวาเกอมีความรู้สึกไม่ดีอยู่ในใจ

“แกอยากจะทุบฉันไม่ใช่เหรอ?” เยี่ยชิวพูด “ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ แกรีบมาทุบฉันสิ!”

ถ้าชนะแกได้ คงไม่ให้แกมายืนพูดอยู่หรอก?

ฮวาเกอแอบบ่นในใจ แล้วพูดว่า: "ไอน้อง ยังไงเรื่องวันนี้ก็เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกัน... "

เมื่อเห็นฮวาเกออยู่ในสภาพเจ็บปวด เยี่ยชิวก็พูดประชดว่า: "ไอ้สวะ!"

“แกพูดอะไรนะ!” ดวงตาของฮวาเกอเบิกกว้าง แสดงถึงความเกรี้ยวโกรธจนอยากจะกลืนเขาลงไป

“แกหูหนวกเหรอ? ฉันบอกว่าแกมันไอ้สวะ!” เยี่ยชิวพูดอีกครั้ง

อ้ากกกก

ฮวาเกอเป็นเหมือนสิงโตที่กำลังโกรธ คำรามเสียงดัง จากนั้นรีบวิ่งไปทางเยี่ยชิวอย่างสุดพลัง

อย่างไรก็ตาม คราวนี้ ก่อนที่เขาจะเข้าใกล้เยี่ยชิว เขากลับถูกเยี่ยชิวเตะออกไปกระแทกกับโต๊ะเข้าหลายตัว และล้มลงกับพื้นอย่างแรง หลังจากพยายามทรงตัวอยู่กี่ครั้ง เขาก็ยังลุกขึ้นไม่ได้

เยี่ยชิวเดินเข้าไปเหยียบแขนฮวาเกอ

“แกร๊ก!”

“อ้าก...” แขนของฮวาเกอหัก และเขาก็ร้องโหยหวนเหมือนหมูที่กำลังจะถูกเชือด

เยี่ยชิวมองไปที่ฮวาเกออย่างเย็นชาและพูดว่า "ฉินหว่านเป็นผู้หญิงของฉัน แต่แกยังกล้าที่จะพูดจาแทะโลมเธอต่อหน้าฉัน แกช่างกล้ามากนะ!"

“ที่หักแขนของแก ก็แค่อยากให้บทเรียนกับแกไว้”

“ถ้าต่อไปแกยังกล้าก่อกรรมทำชั่วอีกล่ะก็ ฉันนี่แหละจะเป็นคนโยนแกลงแม่น้ำแยงซีแล้วให้เป็นอาหารปลาซะ”

ฮวาเกอมองไปที่เยี่ยชิวด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น

“พี่หว่าน เราไปกันเถอะ”

เยี่ยชิวดึงฉินหว่าน และกำลังจะออกไป เมื่อตอนที่เขาใกล้จะถึงประตูร้านกาแฟ เยี่ยชิวก็หันกลับมา แล้วมองไปที่ฮวาเกอแล้วพูดว่า "แกรู้ไหมว่าทำไมไอ้หลัวนั่นถึงขอให้แกมาจัดการกับฉัน? นั่นก็เพราะเขาอยากให้แกตายยังไงล่ะ”

“ถ้าฉันเดาไม่ผิด ไอ้สถุลหลัวนั่นคงไม่ได้บอกตัวตนของฉันกับแกใช่มั้ย?”

“ฟังให้ดี ฉันชื่อเยี่ยชิว กองกำลังภายใต้เจียงโจวทั้งหมดนี้จะถือว่าคำพูดของฉันเป็นใหญ่ที่สุด”

อะไรนะ?

ฮวาเกอมองเยี่ยชิวด้วยความตกใจ

ไอเจ้านี่เป็นหัวหน้าควบคุมพื้นที่ทั้งหมดในเจียงโจว?

แต่ในขณะนี้ จู่ๆ ก็มีตำรวจติดอาวุธกลุ่มหนึ่งรีบเข้ามาจากด้านนอก และล้อมร้านกาแฟไว้ทั้งหมด