วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 407

ในขณะที่ชายคนนั้นเห็นเยี่ยชิว รูม่านตาของเขาก็หดตัวและขาของเขาก็สั่นเอง

อย่างไรก็ตาม อาจารย์จูและหญิงวัยกลางคนไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้เลย

อาจารย์จูหัวเราะและพูดว่า “พ่อหวังเหว่ย คุณไม่เห็นหรอก ผู้ชายคนนี้หยิ่งผยองมากก่อนหน้านี้ โดยอ้างว่าไม่มีใครกล้ายั่วยุเขาในเจียงโจว เขาไร้ยางอาย”

“ฉันเป็นอาจารย์มาหลายปีแล้ว และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนหยิ่งผยองเหมือนเขา เขาเป็นคนนอกกฎหมายโดยสิ้นเชิง”

“เขาไม่เพียงแต่ตบฉันเท่านั้น แต่ยังกล้าตบแม่ของหวังเหว่ยด้วย”

“คุณพ่อหวังเหว่ย คุณต้องสอนบทเรียนให้เขา เราไม่จำเป็นต้องฆ่าเขาด้วยซ้ำ แค่ทำให้เขาพิการ”

หญิงวัยกลางคนยังพูดกับชายคนนั้นว่า “สามี นี่เป็นไอ้สารเลวที่ตบฉัน คุณต้องไม่ปล่อยเขาไป”

หลังจากพูดจบ หญิงวัยกลางคนก็ตะโกนใส่เยี่ยชิวว่า “ไอ้สารเลว ไปตายซะเถอะ!”

แต่ชายคนนั้นยืนนิ่งและไม่ขยับ

“ที่รักคะ รออะไรอยู่ รีบทำอะไรสักอย่างเร็วเข้า!” หญิงวัยกลางคนเร่งเร้า

ทำอะไรสักอย่าง?

ฉันกล้าเหรอ?

เขาเป็นบอสของฉัน!

ชายคนนั้นรู้สึกขมขื่นในใจและคิดอย่างรวดเร็วว่าจะขอโทษ เยี่ยชิวอย่างไร

ในขณะนี้ อาจารย์จูพูดอีกครั้งว่า “คุณพ่อหวังเหว่ย ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับคนที่ไร้เหตุผลเช่นนี้ หากคุณรู้สึกว่าการทำให้เขาพิการยังไม่เพียงพอ ก็ฆ่าเขาเลย!”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เยี่ยชิวก็เงยหน้าขึ้นและมองดูอาจารย์จูอย่างเย็นชา

เขาไม่เคยคาดหวังว่า อาจารย์คนนี้จะโหดเหี้ยมขนาดนี้

เป็นอาจารย์ที่น่าละอาย!

“กำลังดูอะไรอยู่? หากคุณมองต่อไป ฉันจะควักตาของคุณออก!” อาจารย์จูดุเยี่ยชิว “โง่เขลา.…..”

“หุบปาก!” ทันใดนั้นชายคนนั้นก็ตะโกนขัดจังหวะคำพูดของอาจารย์จู จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงพร้อมกับเสียง “ตุ๊บ”

ทุกคนก็ตกตะลึง

“คุณเยี่ย ฉันขอโทษ!”

ชายคนนั้นขอโทษโดยตรง

เขารู้ดีว่า เยี่ยชิวไม่เพียงแต่เป็นบอสใหญ่ของแฮปปี้สแควร์เท่านั้น แต่ยังเป็นผู้นำของกองกำลังใต้ดินในเจียงโจวอีกด้วย

หากชายคนนั้นทำให้เยี่ยชิวขุ่นเคืองมาก ไม่เพียงแต่เขาจะสูญเสียเงินเดือนประจำปีจำนวนห้าล้าน แต่ชีวิตทั้งครอบครัวของเขาจะตกอยู่ในอันตราย

ดังนั้น จึงมีทางเดียวเท่านั้น และนั่นก็คือได้รับการอภัยโทษจาก เยี่ยชิว ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม!

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ชายคนนั้นพามาด้วย ไม่คาดคิดกับผลลัพธ์นี้ และพวกเขาก็มองหน้ากัน

สำหรับอาจารย์จู ปากของเธออ้ากว้างด้วยความประหลาดใจ

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมคุณพ่อหวังเหว่ย ผู้ร่ำรวยและมีอิทธิพลถึงคุกเข่าลงให้เยี่ยชิว?

หญิงวัยกลางคนยิ่งสับสนมากขึ้น เธอเอื้อมมือออกไปดึงชายคนนั้น ขณะที่ถามด้วยความไม่เชื่อว่า “ที่รักคะ ทำไมคุณถึงคุกเข่าให้กับไอ้สารเลวคนนี้”

“คุณมันไอ้สารเลว”

ทันใดนั้นชายคนนั้นก็ลุกขึ้นจากพื้น “ตบ” หน้าหญิงสาวด้วยตัวเขาเอง และยังเตะเธอสองครั้งพร้อมกับสาปแช่ง “ถ้ากล้าที่จะดูหมิ่นคุณเยี่ยอีกครั้ง ฉันจะทุบตีคุณให้ตาย”

เขาเกือบจะกลัวจนหมดสติ หากเขาทำให้เยี่ยชิวขุ่นเคืองในเวลานี้ คงมีแต่ความตาย

หญิงวัยกลางคนไม่ได้คาดหวังว่าสามีจะตีเธอ เธอพูดด้วยความคับข้องใจว่า “ถ้าคนอื่นตีฉันก็ไม่เป็นไร แต่ทำไมคุณถึงตีฉันด้วยล่ะ?”

“ฉันทนไม่ไหวอีกแล้ว”

“ฉันอยากหย่ากับคุณ! ต้องการหย่า!”

“วันนี้ยังไม่ว่างหย่า!” ชายคนนั้นตะโกนว่า “ฉันจะไปที่สำนักงานกิจการพลเรือนในภายหลังและจัดการขั้นตอนต่างๆ ฉันก็อดทนกับคุณมามากเกินพอแล้ว”

หญิงวัยกลางคนมองชายคนนั้นด้วยความไม่เชื่อ

ในอดีตเมื่อใดก็ตาม ที่เธอพูดถึงการหย่าร้าง ผู้ชายก็จะใช้วิธีการต่างๆเพื่อเกลี้ยกล่อมเธอ แต่ทำไมวันนี้เขาถึงแสดงแตกต่างออกไปมาก?

“ที่รักคะ ทำไมคุณถึงเป็นแบบนี้ละ?” หญิงวัยกลางคนถามด้วยความสับสน

ชายคนนั้นตะโกนใส่หญิงวัยกลางคนว่า “ฉันเคยเตือนเธอแล้ว ให้ดูแลเด็กๆที่บ้าน อย่าปล่อยให้พวกเขาสร้างปัญหา แต่เธอก็ไม่ฟัง”

“อย่าคิดว่า เพียงเพราะฉันมีเงินเพียงเล็กน้อย คุณก็สามารถทำตัวเหนือกว่าใครได้”

ชายคนนั้นเหลือบมองหญิงวัยกลางคนและคิดกับตัวเองว่าเขาจะทำให้ผู้หญิงที่จู้จี้จุกจิกคนนี้คุกเข่าเป็นเวลาห้าชั่วโมงเมื่อเขากลับมา

อาจารย์จูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอพูดว่า “คุณเยี่ย เหตุการณ์วันนี้เป็นเพียงความเข้าใจผิด ฉัน...…”

“ฉันไม่ยอมรับคำขอโทษของคุณ” ก่อนที่อาจารย์จูจะพูดจบ เยี่ยชิวกล่าวว่า “ฉันจะจัดการขั้นตอนการโอนย้ายของเชี่ยนเชี่ยน และส่งเธอไปโรงเรียนที่ดีที่สุดในเจียงโจว”

“นอกจากนี้ คุณไม่จำเป็นต้องเป็นอาจารย์อีกต่อไป”

“คนอย่างคุณไม่สมควรที่จะเป็นอาจารย์!”

“พี่หว่าน ไปกันเถอะ”

เยี่ยชิวอุ้มเชี่ยนเชี่ยน และจับมือฉินหว่าน ขณะที่พวกเขาออกจากโรงเรียน

ในรถ เชี่ยนเชี่ยนพูดอย่างตื่นเต้นว่า “พ่อ พ่อสุดยอดมาก แม้แต่อาจารย์ของเรายังกลัวพ่อเลย”

“แต่พ่อกลัวแม่ของเธอ” เยี่ยชิวกล่าว

เชี่ยนเชี่ยนถามด้วยความสับสนว่า “แม่น่ากลัวตรงไหน?”

“แม่เธออยากกินพ่อ เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของฉินหว่านก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอจ้องมองไปที่เยี่ยชิวอย่างดุเดือดแล้วพูดว่า “เยี่ยชิว คุณควรกลับไปทำงาน ฉันพาเชี่ยนเชี่ยนกลับบ้านด้วยตัวเองได้”

“ฉันจะไม่ไปโรงพยาบาลแล้ว ฉันจะไปกับพวกเธอแทน! เชี่ยนเชี่ยน เธออยากกินอะไร บอกฉัน แล้วฉันจะพาเธอไปที่นั่น”

“หนูอยากกินเคเอฟซี”

“ไปกันเถอะ!”

เยี่ยชิวพาฉินหว่านและเชี่ยนเชี่ยนไปกินเคเอฟซี จากนั้นก็ไปที่สวนสนุกสักพัก เขายังซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้กับฉินหว่านและเชี่ยนเชี่ยน จนกระทั่งค่ำ เขาก็ส่งพวกเธอกลับบ้าน

เมื่อมาถึงบ้านของฉินหว่าน เยี่ยชิวกล่าวว่า “พี่หว่าน ฉันจะไม่ไปกับคุณที่ชั้นบน ฉัน...…”

“มันดึกมากแล้ว คุณจะไปไหนล่ะ?”

ฉินหว่านคว้ามือเยี่ยชิวอย่างแรงแล้วพูดว่า “อย่าคิดจะหาผู้หญิงคนอื่นด้วยซ้ำ กลับบ้านกับฉันเถอะ”

เยี่ยชิวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็รู้สึกสุขสันต์ในใจ

ว้าว คืนนี้จะต้องตื่นเต้นแน่ๆ!