วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 434

หลังจากที่ถังเฟยได้ยินเสียงตะโกนของ เยี่ยชิว เขาก็รีบหันกลับไป ก่อนที่เขาจะมองได้ชัด ร่างกายของเขาก็ถูกกระแทกออกไปด้วยพละกำลังมหาศาล

ปึง!

ในเวลาเดียวกัน หลงเยี่ยและทหารคนอื่น ๆ ก็ถูกกระแทก และล้มลงห่างออกไปไม่กี่เมตร มุมปากของพวกเขามีเลือดออก และพวกเขารู้สึกราวกับว่าอวัยวะภายในต่างก็กระจัดกระจายไปหมด

ทุกคนก็พบว่า ไม่ใช่ใครอื่นเลยที่ทำให้พวกเขาล้มลง แต่เป็นไอ้เจ้าจินกังนั่นเอง

“มันเป็นไปได้ยังไง?” ถังเฟยตกตะลึง

ก่อนหน้านี้เขาก็เห็นแล้วว่าการเคลื่อนไหวของจินกังนั้นช้ามาก และแม้แต่ตอนที่มันโจมตีเยี่ยชิว การเคลื่อนไหวของมันก็ยังไม่เร็วมาก

แต่เมื่อกี้นี้ จู่ๆจินกังนั่นก็วาปมาอยู่ต่อหน้าพวกเขาทันทีราวกับลมกระโชกแรง

รวดเร็วอย่างน่าเหลือเชื่อ!

ในขณะนี้ จินกังยืนอยู่ที่หน้าประตูเหล็กและเป็นเหมือนกับภูเขาลูกหนึ่ง ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกหายใจไม่ออก

เยี่ยชิวจ้องไปที่จินกังด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

“ฉันน่าจะคิดได้ก่อนหน้านี้ ไอ้ซอมบี้ไร้ประโยชน์พวกนั้นยังเร็วขนาดนั้น แล้วขึ้นชื่อเป็นสุดยอดทหาร จะเคลื่อนไหวได้ช้าได้ยังไง?”

"ฉันประมาทไปเอง"

“ตอนนี้เขารู้เจตนาของเราแล้ว คงเป็นเรื่องยากสำหรับเราที่คิดจะหลบหนีอีกรอบ”

“แล้วเราจะทำยังไงดี?”

เยี่ยชิวเหลือบมองถังเฟย

ด้วยความประจวบเหมาะ ถังเฟยมองไปพอดี และพูดว่า "เยี่ยชิว นายไปก่อนเถอะ เราจะหยุดเขาไว้เอง"

“พวกนายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมันหรอก” เยี่ยชิวกล่าว

“แต่ก็ยังดีกว่าที่จะให้ทุกคนต้องมาตายที่นี่” ถังเฟยกล่าวว่า “นายคือคนที่มีฝีมือมากที่สุดในพวกเรา นายหนีไปซะ แล้วให้นำกองทัพมาทำลายสถานที่แห่งนี้ให้ราบคาบซะ ด้วยวิธีแบบนี้เท่านั้น ถึงเราจะต้องตาย ก็คุ้มค่าแล้ว"

“เหล่าถังพูดถูก เดี๋ยวเราจะหาโอกาสรั้งมันไว้ เยี่ยชิว นายไปก่อนเถอะ” หลงเยี่ยกล่าว

เยี่ยชิวยืนนิ่งไม่ขยับ

ที่จริงแล้ว เขาก็มั่นใจที่จะหลบหนี แต่ถ้าเขาทำแบบนั้น ถังเฟยและคนอื่นๆ จะต้องตายอย่างแน่นอน

เยี่ยชิวส่ายหัวแล้วพูดว่า "ฉันไม่ไป"

ถังเฟยรู้ดีอยู่แล้วว่าเยี่ยชิวกำลังคิดอะไรอยู่ เขามองและตะโกนว่า "เยี่ยชิว ในฐานะหัวหน้ากองทัพทหารวังซาตาน ฉันขอสั่งให้นายหนีไปซะ"

เยี่ยชิวมองหน้าเหล่าทหารทุกคน แล้วพูดอีกครั้ง: "ฉันจะไม่ไปไหน"

“นายกล้าขัดคำสั่งงั้นเหรอ?” ถังเฟยโกรธมาก และหยิบปืนออกมา แล้วชี้ไปที่หัวของเยี่ยชิว “นายเชื่อไหมมั้ยล่ะว่าฉันกล้ายิงนาย”

สีหน้าเยี่ยชิวนั้นดูสงบ เขารู้ว่าถังเฟยไม่ลั่นไกลปืนหรอก เหตุผลที่ถังเฟยทำแบบนี้เพราะไม่อยากให้เขาต้องตายที่นี่

เขาถอนหายใจเบา ๆ

เยี่ยชิวกล่าวว่า: "ถ้าฉันไป พวกนายทุกคนได้ตายแน่"

“เมื่อทุกคนเข้ามาพร้อมกัน ก็ต้องออกไปด้วยกัน”

“เราทุกคนเป็นพี่น้องกัน รอดก็ต้องรอดด้วยกัน ตายก็ต้องตายด้วยกัน”

คำพูดไม่กี่คำเหล่านี้ ทำให้ทุกคนรู้สึกประทับใจ

ถังเฟยโกรธมาก: "เยี่ยชิว ฉันจะขอสั่งนายอีกรอบ รีบออกไปซะ!"

หลงเยี่ยยังกล่าวอีกว่า: "เยี่ยชิว นายรีบไปเถอะ ยังไงพวกเราก็ไม่โทษนายหรอก นายได้ทำดีที่สุดแล้ว"

ทหารคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า: "หมอเยี่ย เดี๋ยวเราจะรั้งเขา แล้วคุณหาทางหลบหนีไป..."

“อย่าใสซื่อไปหน่อยเลย พวกนายไม่มีโอกาสที่จะได้หนีไปหรอก” เสียงของนายพลดังผ่านลำโพง: “วันนี้ พวกนายจะมีชะตากรรมเดียวกัน นั่นก็คือต้องตายไงล่ะ”

"แกคิดว่าสุดยอดทหารคนเดียว แล้วจะสามารถฆ่าพวกเราทุกคนได้อย่างงั้นเหรอ?" เยี่ยชิวพูดอย่างเย็นชา: "เรายังไม่รู้ว่าใครจะเป็นผู้ชนะ"

“นายไม่เชื่อ? ถ้าไม่เชื่องั้นก็ลองฆ่าจินกังนั่นดูสิ?”

"ลองก็ลอง" ร่างเยี่ยชิวราวกับเป็นภาพติดตา และเตะคางจินกังเข้าไปอย่างแรง

“ปัก!”

เกิดเสียงดังสนั่น

จินกังยืนนิ่งไม่ขยับ แต่กลับเป็นเยี่ยชิวที่ต้องตกใจและถอยหลังไปสี่ห้าก้าว และรู้สึกเจ็บแปลบที่ฝ่าเท้า

“ให้ตายเถอะ ทำไมมันแข็งอย่างนี้วะ” เยี่ยชิวสบถด่า

นายพลหัวเราะและพูดว่า: "คิดจะล้มจินกังด้วยวิธีแบบนี้ ไม่เจียมตัวจริงๆเลย"

เฮอะ!

เยี่ยชิวตะคอกอย่างเย็นชา และโจมตีอีกรอบ

“ไม่ได้การ เยี่ยชิวได้รับบาดเจ็บ”

“ถ้าจะต่อสู้แบบนี้ต่อไป จะเป็นอันตรายกับเยี่ยชิวได้”

“เราไม่สามารถปล่อยให้หมอเยี่ยเผชิญกับสุดยอดทหารเพียงลำพังได้ เราต้องช่วยเขา”

หลงเยี่ยตะโกน: "พวกเรา ลุยเลย—"

“ลุยอะไรล่ะ!” เยี่ยชิวจ้องไปที่หลงเยี่ยและพูดอย่างไม่อดทน: "พวกนายอยู่ให้ห่าง ๆ ไว้ ฉันอยากจะเล่นสนุกกับมันสักหน่อย"

หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ ร่างของเขาก็ปล่อยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ออกมา

หมัดเมื่อกี้นี้ แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บภายใน แต่เขาก็มีได้รู้อะไรที่ไม่คาดคิด

เยี่ยชิวจ้องมองที่จินกัง และค่อยๆเปิดดวงตาสวรรค์ขึ้น และในทันที เขาสามารถมองเห็นหลอดเลือด เส้นลมปราณ และอวัยวะภายในของร่างกายเจ้าจินกังนั่นได้อย่างชัดเจน

และตาของเยี่ยชิวก็จ้องไปที่ใต้รักแร้ข้างซ้ายของจินกังนั่นเป็นเวลาสามวินาที

แล้วนำสายตากลับมา

เยี่ยชิวพูดขึ้นเสียงดัง: "ไม่มีของอะไรที่จะสามารถอยู่คงกระพันไปได้ตลอดหรอกนะ นายพล คุณเชื่อไหมว่า ฉันสามารถเปลี่ยนสุดยอดทหารที่คุณพยายามวิจัยมาอย่างหนัก ให้กลายเป็นแค่ซากศพได้"

นายพลหัวเราะเยาะ: "เยี่ยชิว นายคงเสียสติไปแล้วสินะ? ร่างกายจินกังนั้นไม่อาจทำลายได้ และแม้แต่บาซูก้าก็ยังไม่สามารถทำอะไรมันได้ นายยังอยากจะอัดมันให้ตายด้วยหมัดของนายจริงๆงั้นเหรอ ช่างเพ้อฝันจริงๆเลยนะ"

“เพ้อฝันงั้นเหรอ? ฉันไม่คิดงั้นนะ”

เยี่ยชิวพุ่งไปอีกครั้ง

จินกังปล่อยหมัดอย่างรวดเร็ว เยี่ยชิวหลบการโจมตี จากนั้นต่อยเจ้าจินกังนั่นเข้าไปที่ใต้รักแร้ข้างซ้ายของมัน

“อ้าก...” จินกังร้องด้วยความเจ็บปวด

ปักปักปัก!

เยี่ยชิวปล่อยหมัดไปอย่างรวดเร็ว และภายในสามสิบวินาที เขาก็ปล่อยหมัดไปถึงสิบแปดหมัด และทุกหมัดนี้โจมตีเข้าไปที่ใต้รักแร้ข้างซ้ายของเจ้าจินกังนั่น

และเมื่อหมัดสุดท้ายถูกปล่อยไป ร่างของจินกังก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆและมีเลือดกระจายอยู่เต็มพื้น

เจ้าจินกังนั่นไม่เพียงแต่กลายเป็นซากศพไปแล้วเท่านั้น แต่ยังกลายเป็นชิ้น ๆอีกด้วย

เยี่ยชิวเงยหน้าขึ้นมองไปที่กล้องพร้อมกับยิ้มเยาะเย้ย: "ท่านนายพล นี่คือที่คุณพึ่งบอกว่าร่างกายของจินกังที่ไม่อาจทำลายได้งั้นเหรอ? ก็ไม่เท่าไหร่หนิ!"