วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 44

วันต่อมา เยี่ยชิวมาทำงาน เพิ่งจะเดินเข้ามาในห้องโถง ก็ถูกกลุ่มพยาบาลต้อนรับมาล้อมรอบไว้

“หมอเยี่ย สวัสดีตอนเช้าค่ะ!”

“หมอเยี่ย วันนี้คุณหล่อจังเลยค่ะ!”

“หมอเยี่ย กินข้าวเช้าหรือยังค่ะ?”

“หมอเยี่ย ฉันมีน้ำเต้าหู้ คุณอยากจะดื่มไหม?”

เยี่ยชิวสีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เขามาทำงานในโรงพยาบาลเจียงโจวได้สักระยะหนึ่งแล้ว นี้เป็นครั้งแรกที่พวกพยาบาลต้อนรับอย่างกระตือรือร้นขนาดนี้ เมื่อก่อนพยาบาลกลุ่มนี้เห็นเขาเป็นอากาศ ไม่สนใจ แต่วันนี้ทัศนคติของพวกเธอ ผิดปกติมาก!

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?

หรือว่า

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็เหมือนจะเข้าใจอะไรแล้ว แต่สีหน้ากลับเสแสร้งว่าไม่รู้อะไรเลย ก็ถาม“สาวสวยทั้งหลาย วันนี้เป็นอะไรกัน ทุกคนพร้อมใจกันยิ้มสดใส?”

“หมอเยี่ย คุณไม่รู้เหรอ?”พยาบาลคนหนึ่งถาม

“รู้อะไรเหรอ?”

“เรื่องที่คุณได้บรรจุยังไงล่ะ!”

เยี่ยชิวในใจรู้อยู่แล้ว แต่สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ และพูด“ผมได้บรรจุ?นี่เป็นไปไม่ได้หรอก!ผมได้ยินมาว่า พวกเรากลุ่มนี้มีโควตาบรรจุแค่คนเดียวเท่านั้น จะมาตกอยู่ที่ผมได้ยังไง?สาวสวย พวกเธออย่าแกล้งผม”

“หมอเยี่ย ฉันไม่ได้แกล้งคุณ ฉันพูดความจริง”พยาบาลคนนั้นพูด“วันนี้ตอนเช้า วีแชทกลุ่มของโรงพยาบาลประกาศเรื่องที่คุณได้บรรจุแล้ว คุณไม่รู้เหรอ?”

เยี่ยชิวไม่รู้จริงๆ

เพราะว่าก่อนหน้า ในวีแชทกลุ่มถกเถียงกันเรื่องเยี่ยชิวขโมยประวัติคนไข้ของกัวเส่าชง เขาเห็นก็รำคาญ จึงปิดเสียงรบกวนวีแชทกลุ่มไปแล้ว

“ขอโทษด้วย ผมไม่ได้ดู”

เยี่ยชิวรีบควักโทรศัพท์ออกมาดู เป็นไปอย่างที่คิดในกลุ่มประกาศเรื่องบรรจุแล้ว ในใจอดไม่ได้ที่จะถอดถอนใจ โชคชะตาของคนเราบางครั้งก็มหัศจรรย์เกินไป สองวันก่อน เขาเตรียมใจไว้ดีแล้วว่าจะต้องออกจากโรงพยาบาล แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้บรรจุเร็วขนาดนี้

ดังนั้น คนเรา ไม่ว่าจะพบเรื่องที่ยากลำบากอะไร ก็อย่ายอมแพ้ง่ายๆ บางทีโอกาสก็อาจจะอยู่ในวินาทีถัดไป

“หมอเยี่ย ยินดีที่คุณได้บรรจุ!”

“เรื่องที่น่ายินดีขนาดนี้ หมอเยี่ย คุณต้องเลี้ยงพวกเราแล้ว!”

“แน่นอนอยู่แล้ว”เยี่ยชิวยิ้ม “ตอนเที่ยงเลี้ยงชาไข่มุกพวกคุณ”

“ขอบคุณหมอเยี่ย”

พวกพยาบาลดีใจมาก

“หมอเยี่ย แล้วเมื่อไหร่จะมีแฟนล่ะ?”

“คุณว่าพวกเราเป็นยังไงบ้าง?”

“พวกเราสามสี่คนนี้โสดทุกคน”

เยี่ยชิวก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

“สาวน้อยทั้งหลาย ใกล้ถึงเวลาทำงานแล้ว บ๊ายบาย”

เยี่ยชิวรีบหาเหตุผล ออกจากตรงนั้นทันที

ระหว่างทางที่ไปแผนกศัลยกรรม ก็พบกับหมอและพยาบาล หลังจากที่คนเหล่านี้ได้เห็นเยี่ยชิว ก็พากันพูดทักทายด้วยความกระตือรือร้น

เยี่ยชิวก็รู้สึกทอดถอนใจอีก

แม้ว่าเมื่อก่อนเขาเป็นหมอทดลอง แต่ความจริงก็เหมือนกับคนแปลกหน้า ไม่มีใครสนใจเขา ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นฝ่ายพูดทักทาย คนอื่นก็ไม่สนใจเขา

แต่ตอนนี้ หลังจากคนเหล่านี้พบเขา ใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ตรงข้ามกับท่าทางก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

และทุกอย่าง เป็นเพราะว่าเขาได้บรรจุ

“แค่ได้บรรจุ ก็ทำให้ทัศนคติของพวกเขาเปลี่ยนแปลงมากขนาดนี้ ถ้าหากมีวันหนึ่ง ฉันกลายเป็นหัวหน้าแผนกศัลยกรรม ผู้อำนวยการ ความกระตือรือร้นของพวกเขาจะมากขนาดไหน?”

เยี่ยชิวเข้าใจหลักการหนึ่งแล้ว

ผู้ชาย จะจนไม่ได้ และไม่มีหน้าที่การงานไม่ได้ แค่มีทั้งสองอย่าง คนที่อยู่รอบข้างถึงจะเจตนาดีกับคุณ ไม่อย่างนั้น โลกใบนี้จะต่อสู้กับคุณ

มาถึงห้องทำงานหัวหน้าแผนกศัลยกรรม เยี่ยชิวก็เคาะประตูห้อง

เยี่ยชิวพูดด้วยความห่วงใย“หัวหน้าไป๋ งานมีเยอะจนทำไม่หมด คุณต้องดูแลตัวเองให้ดี”

“อืม”ไป๋ปิงพยักหน้าเบาๆ

“ถ้าอย่างนั้นผมไปทำงานก่อนครับ”

“ไปเถอะ!”

เวลาที่เยี่ยชิวหมุนตัวกลับ ทันใดนั้นไป๋ปิงก็พูดขึ้นมา“เดี๋ยวก่อน”

เยี่ยชิวหมุนตัวกลับมา มองไป๋ปิงด้วยความสงสัย และถาม“หัวหน้าไป๋ ยังมีธุระอะไรไหม?”

“วันเสาร์ตอนค่ำนายว่างไหม?”ไป๋ปิงถาม

“น่าจะว่างครับ!”

“คืนวันนั้นฉันต้องเข้าร่วมงานเลี้ยง นายไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย!”

“งานเลี้ยงอะไรเหรอ?”เยี่ยชิวก็ถามอีก“ผมต้องเตรียมอะไรไหม?”

“ไม่ต้องเตรียม เป็นงานเลี้ยงธรรมดา”ไป๋ปิงพูด

“ครับ”เยี่ยชิวก็ไม่ได้คิดมาก ก็พูดรับปากไปแล้ว

ในเวลาเดียวกัน

ในห้องผู้ป่วยพิเศษ

ซุนเมิ่งเจี๋ยนำบัตรเชิญที่สวยงามส่งให้หลินจิงจื้อ และพูด“ประธานหลิน งานเลี้ยงสังคมชั้นสูงของเจียงโจววันเสาร์ตอนค่ำที่สุ่ยจิงกงเซียวชิงตี้เป็นคนจัดงานเลี้ยง ถึงเวลานั้น บุคคลที่มีชื่อเสียงและอำนาจของเจียงโจวก็เข้าร่วม นี้คือบัตรเชิญที่พวกเขาส่งมาให้ท่าน”

หลินจิงจื้อเปิดบัตรเชิญดู ก็โยนทิ้งลงด้านข้าง พูดดูถูก“ก็แค่เซียวชิงตี้เท่านั้นเอง ก็ให้คนพวกนี้คุกเข่า ถ้าหากเป็นพี่ชายเขาที่เป็นผู้ชนะเลิศมา เกรงว่าคนเหล่านี้จะต้องคุกเข่าเพื่อต้อนรับ น่าเบื่อ ไม่ไป!”

“ประธานหลิน ฉันยังได้ยินข่าวที่ไม่เป็นทางการ บางทีหลังจากที่ท่านฟังจบ อาจจะเปลี่ยนความคิดก็ได้”

“ข่าวอะไร?พูดมาให้ฉันฟัง”

“ฉันได้ยินว่า เซียวชิงตี้จะขอไป๋ปิงแต่งงานในงานเลี้ยงด้วย”

“อ้อ?”หลินจิงจื้อสายตากะพริบความแปลกใจ ยิ้มและพูด“ดูเหมือนว่า งานเลี้ยงนี้ฉันจะไม่ไปไม่ได้แล้ว”