วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 46

หลินจิงจื้อใช้สายตาจ้องมองเยี่ยชิว สวยหยาดเยิ้มจนทำให้กระดูกอ่อน

“พี่หลิน แบบนี้ไม่ดีเถอะ?”

เยี่ยชิวหน้าแดงทันที

“จำได้ไหมครั้งก่อนที่ฉันเคยพูดกับนาย ลูกผู้ชาย บางครั้งต้องมีความกล้าหาญ”หลินจิงจื้อพูดประโยคนี้จบ ก็เป็นฝ่ายหลับตา เงยหน้าขึ้น นำริมฝีปากสีแดงสดยื่นไปตรงหน้าเยี่ยชิว

ความหมายเห็นได้ชัดเจนมาก ให้เขาจูบปาก

หลังจากที่เยี่ยชิวกำลังลังเลอยู่สามวินาที สุดท้ายก็ตัดสินใจ ก้มตัวลงไป ค่อยๆเข้าใกล้หลินจิงจื้อ

ระยะห่างของทั้งสองคนค่อยๆใกล้กันเรื่อยๆ

ทันใดนั้น เยี่ยชิวก็ได้กลิ่นหอมบนร่างกายของหลินจิงจื้อที่ไม่เหมือนใคร

เยี่ยชิวในใจสั่นสะท้าน ในฐานะที่เป็นหมอ เขาสามารถรับรู้ได้ ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมแน่นอน

“พระเจ้า คาดไม่ถึงว่าพี่หลินจะมีกลิ่นตัวหอม!”

เยี่ยชิวในใจตื่นเต้นมาก

เมื่อไม่นานมานี้ มีสถาบันวิจัยทางวิทยาศาสตร์ในต่างประเทศ ทำการสำรวจแบบสุ่ม พวกเขาสุ่มตัวอย่างผู้หญิงหนึ่งหมื่นคน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มีกลิ่นตัวหอมตามธรรมชาติ!

สุดท้ายผลสรุปว่า ผลิตภัณฑ์ระงับกลิ่นกายไม่ใช่สำหรับผู้หญิงทุกคน แต่หนึ่งในล้าน ก็สามารถพูดได้ว่า ผู้หญิงที่มีกลิ่นตัวหอมที่สุดในโลก

เยี่ยชิวค่อยๆเข้าใกล้ เข้าใกล้หลินจิงจื้อเรื่อยๆ ชั่วพริบตาเดียว ระหว่างทั้งสองคนเหลือแค่สิบเซนติเมตรแล้ว

ใบหน้าที่งดงามไม่มีใครเทียบได้อยู่ใกล้แค่เอื้อม บนริมฝีปากเล็กๆนั้น ทาลิปสติกสีแดงสด สวยงามมาก เหมือนกับดอกกุหลาบบาน ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนใจ

เยี่ยชิวกลืนน้ำลายลงคอ

ระยะห่างระหว่างปากของหลินจิงจื้อยิ่งใกล้ เขาก็ยิ่งตื่นเต้น หัวใจเต้นเหมือนกวางน้อยกำลังวิ่งเล่น ในเวลาเดียวกัน ก็ดีใจ

ระยะห่างยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

เจ็ดเซนติเมตร

หกเซนทรัล

ห้าเซนติเมตร

สี่เซนติเมตร

สามเซนติเมตร

เวลาที่ระยะห่างของทั้งสองคนเหลือแค่สามเซนติเมตร เยี่ยชิวตื่นเต้นจนลมหายใจหยุดฉับพลัน หลับตาลง ค่อยๆเอาหน้าไปเข้าใกล้

มองเห็นว่า ปากของเขากำลังจะจูบปากของหลินจิงจื้อแล้ว ทันใดนั้น หลินจิงจื้อก็ผลักเขาออก

เยี่ยชิวสีหน้ามึนงง“พี่หลิน นี่คุณ”

“นายเด็กลามก ยังคิดจะจูบฉันจริงๆ!”

“คุณไม่ใช่ให้ผมจูบคุณไหม?”

“เหอะ!ฉันใจง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”หลินจิงจื้อทำตาเยิ้ม และพูด“ฉันแค่อยากจะดูว่านายกล้าไหม คิดไม่ถึงว่านายจะกล้า คนเลว”

เยี่ยชิวเข้าใจแล้ว

หลินจิงจื้อแกล้งเขาอีกแล้ว!

เยี่ยชิวในใจไม่พอใจ แทบอยากจะกดหลินจิงจื้อลงบนเตียง และจูบเธอแรงๆหลายครั้ง

แต่น่าเสียดาย เขาไม่มีความกล้านั้น

หลินจิงจื้อยิ้มและพูด“ถามด้วยความอยากรู้ ทำไมเมื่อกี้นายหลับตา?เมื่อก่อนนายจูบกับแฟนเก่าก็ทำแบบนี้ใช่ไหม?”

เยี่ยชิวหน้าแดงอีกครั้ง เพราะว่าเขาไม่เคยจูบผู้หญิง ถึงแม้ว่าจะคบกับจางลี่ลี่นานแล้ว แต่มากสุดก็แค่จับมือ

นี้สำหรับผู้ชายอายุยี่สิบกว่า เป็นความล้มเหลวที่น่าอับอายจริงๆ

เยี่ยชิวไม่กล้ายอมรับความล้มเหลวของตัวเอง ก็พูดโกหก“นักวรรณคดีเคยพูดว่า ยามรักน้ำต้มผักก็ว่าหวาน ผู้ที่ปิดตาเท่านั้นถึงจะเข้าใจอารมณ์อันสุนทรีของบทกวีและความงดงามของภาพ”

“นักสรีรศาสตร์ก็พูดว่า การจูบส่งผลต่อเส้นประสาทนับสิบบนใบหน้า ทำให้ดวงตาปิดโดยไม่ได้ตั้งใจ”

“นักเคมีค้นพบอย่างชัดเจนว่า น้ำลายประกอบด้วยโปรตีนหลายร้อยชนิด ผ่านการแลกเปลี่ยนกัน ทำให้เกิดภาพเพ้อฝันที่จินตนาการไว้ จนกระทั่งทำให้หนังตาปิด”

“แต่ว่าเมื่อกี้ยังจูบไม่สำเร็จ ดังนั้นไม่มีการแลกเปลน้ำลาย นายพูดความจริงกับฉัน นายไม่เคยจูบใช่ไหม?”หลินจิงจื้อหยุดคำพูดของเยี่ยชิว มองเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

เยี่ยชิวฉับพลันสีหน้าก็แดงขึ้น แทบอยากจะมุดแผ่นดินหนี

เขาอธิบายขนาดนี้ ก็คือต้องการยืนยันว่าตัวเองมีประสิทธิภาพ แต่คิดไม่ถึงว่าคิดว่าตัวเองฉลาดแต่จริงๆแล้วคือโง่ ลืมไปว่าพูดเหตุผลมากเกินยิ่งทำให้ถูกจับผิด ทำให้หลินจิงจื้อดูออกว่าตัวเองไม่เคยมีประสบการณ์จูบ

นี่น่าอับอายขายหน้ามาก

“จำเป็นต้องซื้อ!”เฉียนจิ้งหลานพูด“ผู้ชายต้องมีหน้ามีตา ผู้หญิงก็ต้องการเหมือนกัน ถ้าหากลูกใส่เสื้อผ้าถูกๆ ก็ทำให้เธอเสียหน้าไหม?”

“ผมคิดว่า บ้านพวกเราก็ไม่ค่อยมีกินมีใช้ เปลืองเงิน เงินนี่ซื้อเครื่องสำอางให้แม่ใช้ดีกว่า”เยี่ยชิวมองเห็นริ้วรอยบนหน้าของเฉียนจิ้งหลาน ก็พูดด้วยความรักและสงสาร

เฉียนจิ้งหลานพูด“เพื่อนของไป๋ปิงมีหน้ามีตาในสังคมแน่นอน ไม่ต้องพูดว่าหลังจากนี้ลูกกับเธอจะอยู่ด้วยกันไหม แต่เธอคอยดูแลลูก ลูกก็ไม่ควรทำให้เธอขายหน้า ไม่อย่างนั้นก็ต้องขายหน้าเพื่อน”

“เรื่องนี้ต้องฟังแม่ ชุดสูทเดี๋ยวแม่ไปซื้อให้ลูก อีกเดี๋ยวลูกออกไปตัดผม ทำให้ตัวเองดูดีหน่อย”

“ก็ได้”เยี่ยชิวจำเป็นต้องรับปาก

ตอนเที่ยงเฉียนจิ้งหลานก็ซื้อชุดกลับมาให้เยี่ยชิวแล้ว ยังซื้อรองเท้าคู่ใหม่อีกหนึ่งคู่ เห็นราคาที่อยู่บนใบเสร็จ เยี่ยชิวตกใจมาก

ชุดสูทกับกางเกงทั้งหมดหนึ่งหมื่นสาม รองเท้าหนังสองพัน!

เงินนี่ เฉียนจิ้งหลานต้องทำงานครึ่งปีจึงจะหากลับมาได้

“แม่ ผมขอโทษครับ”เยี่ยชิวรู้สึกละอายใจ ถ้ารู้ว่าต้องใช้เงินขนาดนี้ ตอนนั้นก็ไม่ควรรับปากไป๋ปิงว่าจะไปเป็นเพื่อนเธอเข้าร่วมงานเลี้ยง

“ลูกคิดว่าใช้เงินมากขนาดนี้ ไม่คุ้มเหรอ?”เฉียนจิ้งหลาน

เยี่ยชิวพยักหน้า

“เด็กโง่ ลูกคิดว่า แม่จะซื้อชุดสูทให้ลูกแพงขนาดนี้ทำไม แม่แค่ไม่อยากให้ไป๋ปิงต้องขายหน้าไหม?ถ้าหากแม่เดาไม่ผิด ไป๋ปิงพาลูกไปเข้าร่วมงานเลี้ยง มาตรฐานคงไม่ต่ำ ถือโอกาสนี้ ลูกยังสามารถได้เห็นและรู้จักว่าสังคมชั้นสูงเป็นยังไง เป็นผู้ชาย แค่มีสายตาที่แหลมคม มีความใจกว้าง มีความทะเยอทะยานที่ร้อนแรง ในอนาคต ก็สามารถกลายเป็นคนที่ยิ่งใหญ่”

ได้ยินประโยคนี้ เยี่ยชิวมองเฉียนจิ้งหลานด้วยความประหลาดใจ แม่ในตอนนี้ ทำให้เขารู้สึกว่าเป็นคนแปลกหน้า

เฉียนจิ้งหลานแทบจะรู้สึกได้ ยิ้มและพูด“คำพูดพวกนี้แม่ดูจากในทีวี คิดว่ามีหลักการ ดังนั้นจึงพูดให้ลูกฟัง”

เป็นแบบนี้นี่เอง

เยี่ยชิวยิ้ม และพูด“แม่ ผมจะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง ในอนาคตต้องมีสักวัน ผมจะกลายเป็นหมอที่ยิ่งใหญ่แน่นอน”

“แม่เชื่อลูก”

รอเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ตลอดทั้งเที่ยง เยี่ยชิวผ่านวันเหมือนผ่านปี เฝ้ารอคอยความมืดยามค่ำคืนที่กำลังเข้ามา

สุดท้าย หกโมงเย็น เยี่ยชิวก็ได้รับสายโทรศัพท์ของไป๋ปิง

“เข้ามารับฉัน!”