วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 460

ไป๋ยวี่จิงหัวเราะอย่างเต็มที่ ใบหน้ามีสีหน้าไม่พอใจ เขากล่าวต่อว่า “ฉันได้วางกับดักระหว่างการเดินทางของเยี่ยชิวไปยังปักกิ่งแล้ว เขาไม่สามารถหลบหนีได้ ตายแน่”

“แน่นอน ฉันไม่ใช่คนใจร้าย ไป๋ปิง ถ้าเธอตกลงที่จะแต่งงานกับเผยเจี๋ยอย่างเชื่อฟัง ฉันก็จะไว้ชีวิตเยี่ยชิวได้”

“ตอนนี้ ไม่ว่าเยี่ยชิวจะอยู่หรือตาย ก็ขึ้นอยู่กับคุณ ไป๋ปิง ตัดสินใจเลือก!”

ใบหน้าของไป๋ปิงซีด

เธอรู้โดยตรงว่า ไป๋ยวี่จิงสามารถเป็นคนโหดเหี้ยม เมื่อเขาลงมือ โอกาสที่เยี่ยชิวจะรอดชีวิตนั้นมีน้อยมาก

ในใจของเธอ เธอไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับเผยเจี๋ยเลย แต่ถ้าเธอไม่เห็นด้วย เยี่ยชิวก็จะตาย

ไป๋ปิงกำหมัดแน่น เล็บของเธอจมลงในฝ่ามือ เลือดไหลออกมา

หลังจากผ่านไปสองนาทีและเธอยังไม่ได้ตัดสินใจ ไป๋ยวี่จิงเริ่มหมดความอดทน

“ไป๋ปิง ความอดทนของฉันมีจำกัด ฉันหวังว่าเธอจะให้คำตอบฉันได้ทันที ถ้ามันสายเกินไป แม้ว่าฉันจะต้องการยุติ ก็อาจจะไม่ทัน”

ไป๋ปิงเงยหน้าขึ้นมองและจ้องไปที่ไป๋ยวี่จิงโดยตรง “นายพูดจริงเหรอ? ถ้าฉันตกลงที่จะแต่งงานกับเผยเจี๋ย นานจะไม่แตะต้องเยี่ยชิวเลย?”

“แน่นอน” ไป๋ยวี่จิงตอบอย่างจริงจัง “ฉันรักษาคำพูดเสมอ”

“ก็ได้ ฉันตกลง! แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเยี่ยชิว ฉันจะไม่ยอมปล่อยนายไป” ไป๋ปิงพูดอย่างเย็นชา ด้วยสีหน้าเย็นชา

“เธอสามารถวางใจได้ ตราบใดที่เธอแต่งงานกับเผยเจี๋ย ฉันจะไม่แตะต้องเยี่ยชิว”

หลังจากที่ไป๋ยวี่จิงพูดจบ เขาก็ถอนหายใจและมองไปที่ไป๋ปิง “เธอรู้ไหม มันคงจะดีกว่าถ้าเธอตกลงก่อนหน้านี้ ทำไมต้องทนทุกข์ทรมานมากมายขนาดนี้?”

“ในเมื่อเธออยู่ที่นี่มานาน การอยู่ต่อไปอีกสองวันไม่น่าจะเป็นปัญหาใช่ไหม?”

“งานแต่งงานของเธอกับเผยเจี๋ยจะจัดขึ้นวันมะรืนนี้ ดังนั้นเตรียมตัวให้พร้อม”

“ถึงแม้ลุงและป้าจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว แต่ฉันจะยังคงให้เธอกับตระกูลเผยแต่งงานย่างยิ่งใหญ่ ถ้าอย่างนั้น...…เจอกันวันมะรืนนี้!”

หลังจากพูดอย่างนั้น ไป๋ยวี่จิงก็ออกจากห้องใต้ดินและโทรหาพ่อบ้าน “คนถูกส่งออกไปแล้วเหรอ?”

“ถูกส่งออกไปแล้ว”

“ดี บอกพวกเขาให้กำจัดเยี่ยชิวทุกวิถีทาง” ไป๋ยวี่จิงพูดอย่างเย็นชา “เราต้องไม่ปล่อยให้เยี่ยชิวก้าวเท้าเข้าไปในปักกิ่งทั้งๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่”

“รับทราบ!”

……

ในห้องใต้ดิน

หลังจากที่ไป๋ยวี่จิงจากไป ไป๋ปิงก็ทรุดลง และร้องไห้ออกมาด้วยความปวดร้าว

ผ่านไปแล้วครึ่งวัน ก็ไม่สะอึกสะอื้น แต่น้ำตาของไป๋ปิงยังคงไหล

น้ำตาอันเงียบงันไหลอาบหน้าซีดของเธอ โดยไม่มีเสียงร้องไห้ใดๆ มีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง ไป๋ปิงสะอึกเบาๆขณะที่คร่ำครวญ

“เยี่ยชิว คุณก็รู้ความรู้สึกของฉัน การแต่งงานกับเผยเจี๋ยไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ”

“แต่ถ้าฉันไม่เห็นด้วย ไป๋ยวี่จิงจะส่งคนไปฆ่าคุณ เขาเป็นคนหน้าซื่อใจคด เจ้าเล่ห์ และโหดเหี้ยม หากเขาคิดที่จะลงมือ ระหว่างทางคุณแย่แน่”

“ดังนั้น เพื่อความปลอดภัยของคุณ ฉันแต่งงานกับเผยเจี๋ยได้เท่านั้น”

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ปล่อยให้เผยเจี๋ยมาแตะต้องฉัน ฉันจะเป็นของคุณตลอดไป”

“ถ้ามีชีวิตอื่น ฉันหวังว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันเร็วกว่านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...…ต่อหน้าหลินจิงจื้อ”

ขณะที่ไป๋ปิงพูด น้ำเสียงของเธอก็เศร้าโศกอย่างไม่น่าเชื่อ และเธอก็กระซิบเบาๆว่า “ความรักนั้นลึกดั่งทะเล ความทรงจำในอดีตนั้นไกลราวกับท้องฟ้า น้ำตาไหลนับไม่ถ้วนทำให้หัวใจเจ็บปวด อยากจะเจอแต่ก็ไม่ได้เจอ มันเป็นการต่อสู้ที่ไร้ประโยชน์หากเราไม่มีความเชื่อมโยงในชาติก่อน ฉันหวังว่าจะได้กลับมาพบกันใหม่ในชาติหน้า”

…

บนทางหลวง มีรถจี๊ปหุ้มเกราะกำลังแล่นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

เยี่ยชิวเอนตัวกลับไปนั่ง แต่เขาก็รู้สึกเจ็บปวดแปลกๆในใจ ทำให้เขาลืมตาขึ้นทันที

“เอาล่ะ ถ้าเป็นผู้เชี่ยวชาญอันดับมังกร คุณจัดการมันได้ ถัง เฟยและฉันสามารถแอบโจมตี” หลงเยี่ยกล่าว

ถังเฟยสาปแช่ง “แอบโจมตีเป็นการกระทำที่ขี้ขลาด”

“ฉันไม่สนใจการกระทำที่ขี้ขลาดหรือมีเกียรติ ตราบใดที่เราสามารถกำจัดศัตรูได้ นั่นคือกลยุทธ์ที่ดีที่สุด เยี่ยชิว ฉันพูดถูกใช่ไหม?”

“พูดถูก เราไม่จำเป็นต้องพูดถึงศีลธรรมเมื่อต้องรับมือกับศัตรู”

รถยังคงเดินหน้าต่อไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

พรึบ

ทันใดนั้น ถังเฟยก็เหยียบเบรกและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “มีคนอยู่ข้างหน้า”

จากคำพูดของเขา เยี่ยชิวและหลงเยี่ยมองไปข้างหน้า

พวกเขาเห็นชายวัยกลางคนยืนอยู่บนถนนห่างออกไปประมาณสามสิบเมตร เขาอายุราวๆสี่สิบปี รูปร่างผอมเพรียว ผิวสีเข้ม และท่าทางสูงตรง ทำให้เขาดูเหมือนหอก

สิ่งที่ทำให้พวกเขาประหลาดใจมากที่สุดก็คือการแต่งกายของชายวัยกลางคน

เป็นวันที่อากาศร้อนอบอ้าว พระอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้า อุณหภูมิภายนอกรถสูงกว่าสี่สิบองศา แต่ชายวัยกลางคนคนนี้กลับสวมชุดสูทของจงซาน แม้แต่กระดุมด้านบนก็ติดกระดุม ทำให้เขาดูเชยมาก

“ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงดูคุ้นเคยนักล่ะ” ถังเฟยพึมพำเบาๆ

“ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้วเหรอ? ร้อนมาก ยืนตากแดดสวมเสื้อผ้าหนาขนาดนี้ แล้วดูเท้าเขาสิ เขายังสวมรองเท้าบู๊ตทหารด้วยซ้ำ ทหารกองกำลังพิเศษของเราสวมรองเท้าแบบนี้เฉพาะเมื่ออุณหภูมิลบยี่สิบองศา”

คำพูดของหลงเยี่ยราวกับสายฟ้าที่ทำให้ถังเฟยตื่นขึ้น ถังเฟยจ้องมองรองเท้าทหารที่อยู่บนเท้าของชายวัยกลางคนอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

“ฉันรู้ว่าเขาเป็นใคร”