วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 470

เยี่ยชิวบอกให้ทั้งสามเข้ามาพร้อมกันก็เป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น ตามตรรกะทั่วไปแล้วนั้น เหลิงเสวี่ยไม่คิดจะร่วมมือกับผีสองตัวนั้นและคิดจะต่อสู้เพียงลำพัง

และนี่ก็คือจุดประสงค์ของเยี่ยชิว

หนึ่งต่อสามนั้นกดดันมากเกินไป แต่หากเป็นหนึ่งต่อหนึ่งละก็ ไม่เพียงความกดดันจะน้อยลง แถมยังมีโอกาสกำจัดอีกฝ่ายลงได้

เพียงแค่กำจัดเหลิงเสวี่ยได้แล้วค่อยจัดการผีสองตัวนั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องง่ายมาก

แต่ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่เยี่ยชิวพูดออกไป เหลิงเสวี่ยก็เดินเข้ามาและจากนั้นเตี้ยวสือกุ่ยและเอ้อร์สือกุ่ยก็ลงมือพร้อมกันจากทั้งทางซ้ายและขวา

อ๋า สามรุมหนึ่ง?

เสียจรรยาบรรณนักสู้สิ้นดีเลย!

เยี่ยชิวรู้สึกตึงเครียดและยังคงใช้คำพูดเสียดสีต่อเหลิงเสวี่ย "นักฆ่าอันดับหนึ่งของโลกก็ยังต้องร่วมมือกับคนอื่นเหรอ?"

"นายชอบต่อสู้ลำพังไม่ใช่เหรอ?"

"ทำไม ตำนานที่เค้าว่ากันเป็นเรื่องโกหกอย่างนั้นเหรอ?"

เหลิงเสวี่ยกล่าวออกไปอย่างเยือกเย็น "นายคิดจะพยายามใช้คำพูดยั่วยุฉัน พูดได้เพียงแค่นายยังเด็กมาก"

"จุดประสงค์ของฉันก็เพื่อฆ่านาย"

"ส่วนจะร่วมมือกับใครนั้นฉันไม่สน!"

ปัดโธ่ เจ้าหมอนี่โคตรร้ายเลย!

เยี่ยชิวแอบบ่นในใจและจากนั้นก็ชี้ไปที่ผีทั้งสองตัวและกล่าวอย่างเย็นชา "ร่วมมือกับคนไร้สมองสองคนนี้ นายไม่คิดว่าหยามเกียรติตัวเองหน่อยเหรอ?"

เหลิงเสวี่ยยังไม่ทันพูดอะไร เตี้ยวสือกุ่ยและเอ้อร์สือกุ่ยก็รู้สึกโกรธมาก

"แก แกว่าใครไร้สมอง?"

"พูดให้ดีๆ นะ!"

เยี่ยชิวมองไปที่เตี้ยวสือกุ่ยและกล่าวออกไป "ตอนเด็กๆ นายเป็นโรคโปลิโอเหรอ? ไม่งั้นทำไมถึงได้เตี้ยขนาดนี้? ฉันจะบอกอะไรให้นะ ความสูงระดับนายเขาเรียกว่าคนพิการ"

เตี้ยวสือกุ่ยโมโหจนเดือดพล่าน

"นายด้วยอีกคน"

เยี่ยชิวชี้ไปที่เอ้อร์สือกุ่ยและกล่าวอีกว่า "ส่วนนาย ถ้าฉันดูไม่ผิดละก็ นายคงเป็นโรคความดันสูง ไขมันในเลือดสูง น้ำตาลในเลือดสูง แถมยังเป็นกระเพาะลำไส้อักเสบใช่ไหม?"

เอ้อร์สือกุ่ยตกใจ "แกรู้ได้ยังไง?"

เยี่ยชิวหัวเราะ "ตอนเด็กๆ บ้านฉันเลี้ยงหมู ปกติแล้วหมูที่อ้วนมากๆ มักจะมีโรคเหล่านี้อยู่"

"พี่ใหญ่ เจ้าหมอนี่เป็นหมอไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาเลี้ยงหมูด้วย?" เอ้อร์สือกุ่ยกล่าวด้วยความสงสัย

"โง่! เขากำลังด่านายว่าเป็นหมู!"

"อะไรนะ? แกด่าว่าฉันเป็นหมูเหรอ?" เอ้อร์สือกุ่ยจ้องเยี่ยชิวด้วยความโกรธ

เยี่ยชิวกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย "นายเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้ว่านาย ฉันแค่พูดความจริงเท่านั้น"

"ฉันจะฆ่าแก!"

ตุ่บ

เอ้อร์สือกุ่ยลงมือต่อยหมัดออกไปยังหน้าผากของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวหลบและจากนั้นเตี้ยวสือกุ่ยก็ลงมือโจมตีต่อยเขาจากอีกฝั่ง

ทันใดนั้นเอง เยี่ยชิวก็ถูกโจมตีจากทั้งสองฝั่งพร้อมกัน

และขณะนี้เอง เหลิงเสวี่ยก็เริ่มลงมือ

ฟิ้ว!

แสงของปลายดาบก็แวบเข้ามาปรากฏตรงหน้าของเยี่ยชิวอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า

เยี่ยชิวต่อยเข้าไปที่คมดาบ

"แกร๊ง!"

ดาบถูกต่อยออกไป แต่หมัดของเยี่ยชิวกลับถูกแทงจนเป็นรอยและมีเลือดไหลออกมา

"ดาบของเหลิงเสวี่ทำด้วยวัสดุชนิดไหนกันนะ? ทำไมมันถึงแหลมคมมากขนาดนี้?" เยี่ยชิวรู้สึกตกใจและจากนั้นผีทั้งสองตัวก็เริ่มโจมตีเข้ามาอีกครั้ง

ครั้งนี้ทั้งสองได้เปลี่ยนแปลงวิธีการลงมือ

"นายคิดว่าพวกเขาสามคน ใครเคลื่อนไหวช้าสุด?" ถังเฟยถาม

"เตี้ยวสือกุ่ย" หลงเยี่ยพูดออกมาโดยไม่ต้องคิด

"งั้นก็เริ่มกำจัดเตี้ยวสือกุ่ยก่อนคนแรก" ถังเฟยพูดจบก็นั่งลงข้างคนขับเหมือนเดิมพร้อมกับสั่งหลงเยี่ย "นายมาขับรถ ประเดี๋ยวถ้าหมดหนทางจริงก็พากันหนีออกไปพร้อมกับเยี่ยชิว"

"อืม" หลงเยี่ยกระโดดมายังตำแหน่งคนขับจากที่นั่งด้านหลังพร้อมกับจับพวงมาลัยแน่นเพื่อเตรียมจะเหยียบคันเร่งออกไป

จากนั้นหลงเยี่ยก็เห็นถังเฟยหยิบกระสุนสามเม็ดขึ้นมาจากกล่องรหัสลับ

แต่ละเม็ดมีขนาดเท่ากับเม็ดถั่วเขียวเท่านั้น เขามองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่ากระสุนนี้ทำขึ้นมาเป็นพิเศษ

ถังเฟยใส่กระสุนและจากนั้นก็วางปืนไรเฟิลไว้ริมหน้าต่างและจัดท่าเล็งออกไปที่เตี้ยวสือกุ่ย

......

ห่างไปยี่สิบเมตรเบื้องหน้า

เยี่ยชิวและสามยอดฝีมือยืนเผชิญหน้ากันด้วยระยะห่างเพียงห้าเมตรเท่านั้น

"แกจะทนรับมือเราสามคนได้นานแค่ไหนกัน ต่อให้ต้องตาย แกก็สมควรรู้สึกภาคภูมิใจ"เตี้ยวสือกุ่ยกล่าว

"หยุดฝืนได้แล้ว ยอมรับความตายเสียแต่โดยดีเถอะ!" เอ้อร์สือกุ่ยกล่าว

เหลิงเสวี่ยกล่าว "แม้ว่าความสามารถของแกจะไม่เลว แต่ด้วยการโจมตีของเราสามคน แกไม่มีทางรอดอย่างแน่นอน"

เยี่ยชิวกล่าวอย่างเยือกเย็น "พูดเกินจริงแบบนี้ไม่กลัวฟ้าผ่าเหรอ เพิ่งจะเริ่มต้นเอง ใครแพ้ใครชนะยังไม่รู้ด้วยซ้ำ"

"ฉันไม่รู้เลยจริงๆ ว่าจนถึงป่านนี้แล้วแกยังมีความเชื่อมั่นอีกได้ยังไง? งั้นฉันจะทำตามความต้องการของแกเองแล้วกัน"

เตี้ยวสือกุ่ยกระโดดพุ่งสูงเพื่อโจมตีไปที่เยี่ยชิว

ขณะเดียวกัน เอ้อร์สือกุ่ยและเหลิงเสวี่ยก็เริ่มกดดันเยี่ยชิวจากทั้งสองฝั่งเพื่อคอยสนับสนุนเตี้ยวสือกุ่ย

"ตอนนี้แหละ!"

ถังเฟยเหนี่ยวไกลปืนอย่างเด็ดเดี่ยว