วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 495

ไป๋ยวี่จิงจ้องมองที่ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

จัดการไม่ได้ แตคุณอ้างว่าได้ตอบแทนบุญคุณแล้ว และเราไม่ได้เป็นหนี้กันเหรอ? มีความละอายใจบ้างไหม?

เจ้าลาหัวโล้น ขอให้ตายอย่างอนาถ!

ไป๋ยวี่จิงสาปแช่งในใจ

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์เหลือบมองไปที่ไป๋ยวี่จิง ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “โยมไป๋ ฉันอยากจะแนะนำให้โยมรู้ว่า การแก้ปัญหาศัตรูนั้นดีกว่าการก่อศัตรู”

“ชื่อเซียวเป็นหนึ่งในสิบดาบที่ยิ่งใหญ่ ในสมัยโบราณ มีเพียงจักรพรรดิเท่านั้นที่มีคุณสมบัติที่จะครอบครองมัน”

“โยมเยี่ยมีโชคลาภมาก และไม่ฉลาดเลยที่จะเป็นศัตรูของเขา”

ไป๋ยวี่จิงเลิกคิ้วไม่พอใจ “คุณหมายถึงอะไรปรมาจารย์? คุณพยายามจะสอนฉันถึงวิธีจัดการกับสิ่งต่างๆเหรอ?”

“โยมไป๋ ฉัน..….”

“พอแล้ว!” ไป๋ยวี่จิงขัดจังหวะปรมาจารย์ตู้เอ้อร์อย่างหยาบคาย “ฉันไม่ต้องการให้คนอื่นสอนวิธีจัดการกับสิ่งต่างๆ ”

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ส่ายหัวและถอนหายใจ “โยมไป๋ ฉันหวังว่าโยมจะดูแลตัวเองด้วย”

หลังจากพูดเช่นนั้น ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ก็รีบเดินไปที่ด้านข้างของ เยี่ยชิว และกระซิบว่า “โยมไป๋ ไม่ได้เชิญแค่ฉันเท่านั้น โยมเยี่ย ระวังตัวด้วย”

ไป๋ยวี่จิงได้เชิญคนอื่นแล้วเหรอ?

เป็นใครได้บ้าง?

อาจเป็นผู้เชี่ยวชาญอีกคนจากอันดับมังกรหรือไม่?

เยี่ยชิวกล่าวอย่างซาบซึ้งว่า “ขอบคุณที่เตือนปรมาจารย์”

“โยมเยี่ย หลังจากที่คุณจัดการเรื่องปัจจุบันของคุณแล้ว ฉันอยากจะคุยกับคุณ ได้ไหม?”

“แน่นอน”

ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ยิ้ม เมื่อเขาได้ยินข้อตกลงของเยี่ยชิว แล้วยืนเคียงข้างกัน

เยี่ยชิวก้าวไปข้างหน้า ถือดาบจักรพรรดิ แล้วชี้ไปที่ไป๋ยวี่จิง แล้วตะโกนว่า “ไป๋ยวี่จิง ฉันได้ยินมาว่าคุณเชิญใครมา?”

“พาพวกเขาออกไปเดี๋ยวนี้!”

“ไม่เช่นนั้นคุณจะต้องพบกับความตายภายใต้ดาบของฉันในไม่ช้า”

ไป๋ยวี่จิงเหลือบมองปรมาจารย์ตู้เอ้อร์อย่างเย็นชาและสาปแช่งในใจ

“เจ้าลาหัวโล้น เขาบอกเยี่ยชิวจริงๆเกี่ยวกับการที่ฉันเชิญใครสักคน เขาจงใจพยายามต่อต้านฉันหรือเปล่า?”

“คุณรอฉันก่อน หลังจากที่ฉันฆ่าเยี่ยชิวแล้ว ฉันจะไปหาคุณคนต่อไป”

“และชายชราคนนั้นชางเหม่ย พวกคุณทั้งสองคนจะออกจากที่นี่ไม่ได้ในวันนี้”

เมื่อเผชิญหน้ากับเยี่ยชิวที่ถูกฆาตกรรม ไป๋ยวี่จิงไม่ได้แสดงความกลัวบนใบหน้าของเขาในขณะที่เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “เยี่ยชิว คุณบุกรุกเข้าไปในบ้านของฉันโดยไม่ได้รับคำเชิญและโจมตี จากนี้ฉันสามารถตั้งข้อหาคุณได้ในข้อหาบุกรุก”

“นอกจากนี้ คุณยังแสดงให้เห็นถึงการไม่เคารพกฎโดยสิ้นเชิงและทำร้ายผู้อื่นต่อหน้าแขกจำนวนมาก พฤติกรรมนี้น่ารังเกียจและกล้าอย่างยิ่ง”

“จากสองประเด็นนี้ ก็เพียงพอที่จะให้คุณเน่าในคุก...…”

เพี๊ยะ!

ก่อนที่ไป๋ยวี่จิงจะพูดจบประโยค เยี่ยชิวก็ตบเขาและส่งเขาปลิวไป

“ฉันบอกให้คุณพาคนที่คุณเชิญออกมา แต่นี่คุณพูดพล่อยๆ คุณเป็นคนขี้ขลาดจริงๆเหรอ!”

ไป๋ยวี่จิงล้มลงกับพื้นและจ้องมองไปที่เยี่ยชิวด้วยสีหน้าดุร้าย “ในเมื่อคุณต้องการตาย ฉันจะให้ความปรารถนาของคุณ”

“จู่โจม!”

ซิ่ว ซิ่ว ซิ่ว ซิ่ว

ชายสี่คนในชุดสีดำรีบวิ่งออกจากวิลล่าอย่างรวดเร็วรอบๆเยี่ยชิว

พวกเขามีอายุประมาณสี่สิบปี มีผมสั้น และแต่ละคนถือมีดสั้นแวววาว

นับตั้งแต่ปรากฏตัว ดวงตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ เยี่ยชิว โดยไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

พวกเขาไม่มีท่าทางบนใบหน้า ราวกับว่าพวกมันเป็นสัตว์เลือดเย็นที่ไร้อารมณ์

เยี่ยชิวรู้สึกหนาวเย็นในใจ จากชายทั้งสี่คนนี้ เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของการฆ่าที่รุนแรง

กล่าวอีกนัยหนึ่ง มือของชายทั้งสี่คนนี้เปื้อนเลือดของคนจำนวนมาก

เยี่ยชิวใช้ความเร็วสูงสุด ในที่สุดก็จัดการทำร้ายหนึ่งในนั้นด้วยดาบ ขณะที่เขากำลังจะใช้ประโยชน์จากสถานการณ์และจัดการให้สำเร็จ ชายอีกสามคนก็ขวางเขาและล้อมเขาไว้

และนี่คือสิ่งที่ลำบากที่สุดสำหรับเขา

สิ่งที่ลำบากที่สุดสำหรับเยี่ยชิวก็คือ คนทั้งสี่คนนี้ไม่ประมาทในสไตล์การต่อสู้ของพวกเขา ผู้ชายที่ถูกแทงด้วยดาบของเยี่ยชิว แม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่กลับทำราวกับว่าเขาไม่รู้สึกอะไรเลยและยังคงโจมตีต่อไป

ในเวลาเดียวกัน อีกสามคนก็ยอมแพ้ในการป้องกันและโจมตีเรื่อยฟ

เยี่ยชิวตระหนักได้ทันที

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่ไป๋ยวี่จิงจะมั่นใจในตัวผู้ชายทั้งสี่คนนี้ ปรากฏว่าพวกเขาเป็นนักรบแห่งความตายที่ได้รับการฝึกฝนมา”

สิ่งที่เรียกว่านักรบแห่งความตายคือทหารที่เต็มใจสละชีวิตเพื่อเจ้านายของพวกเขา

“โชคดีที่ฉันได้รับพลังมาสิบปีหลังจากกินโพธิโลหิต มิฉะนั้น ทั้งสี่คนนี้อาจจะทำร้ายฉันได้สาหัสจริงๆ”

มีแสงเย็นวูบวาบในดวงตาของเยี่ยชิว และในทันใด ความเร็วของเขาก็เพิ่มขึ้นทันที เขาเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วระหว่างชายทั้งสี่คน โดยโจมตีด้วยดาบสี่ครั้งติดต่อกัน

โอ๊ย!

โอ๊ย!

โอ๊ย!

โอ๊ย!

เสียงกรีดร้องโหยหวนสี่ครั้งดังขึ้น

จากนั้นชายทั้งสี่ก็ปลิวออกไปล้มลงกับพื้น ไม่ลุกขึ้นมาอีกเลย ไม่สามารถบอกได้ว่าพวกเขาตายหรือมีชีวิตอยู่

“ ไป๋ยวี่จิง คุณยังมีผู้ช่วยอีกไหม? ถ้าไม่มี เตรียมตัวตายได้เลย!”

หลังจากพูดคำเหล่านี้แล้ว เยี่ยชิวก็กระโดดขึ้นไปในอากาศโดยเล็งเตะไปที่ไป๋ยวี่จิง

หากลูกเตะนี้ถูกกับใบหน้าของไป๋ยวี่จิง คงจะต้องประสบชะตากรรมอันน่าสลดใจมากกว่าฉากอุบัติเหตุทางรถยนต์อย่างแน่นอน

ดูเหมือนว่าเท้าของเยี่ยชิวจะอยู่ห่างจากใบหน้าของไป๋ยวี่จิง เพียงยี่สิบเซนติเมตร ทันใดนั้น เสียงตะโกนดังก้อง

“หยุด!”