วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 501

“เยี่ยหวู่ตี้ คุณคิดว่าตัวเองสูงส่ง คุณคิดว่าตัวเองอยู่ยงคงกระพันจริงๆหรือ?”

จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังออกมา

เหมือนฟ้าร้องอู้อี้

มันสั่นสะเทือนแก้วหูของทุกคนที่อยู่ในปัจจุบัน

ในวินาทีต่อมา มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นต่อหน้าไป๋ยวี่จิง

ชายผู้นี้สูงเจ็ดฟุตในวัยเจ็ดสิบ สวมเสื้อคลุมสีเทา มัดผมและมีจี้หยกห้อยอยู่ที่เอว

เครื่องแต่งกายของเขาเหมือนกับหลงจิ่ว ราวกับว่าเขาเดินทางมาจากสมัยโบราณ

ทุกคนรู้ทันทีว่าบุคคลนี้มาจากเมืองต้องห้าม

และแท้จริงแล้วมันก็เป็นเช่นนั้น

เมื่อเห็นบุคคลนี้ ไป๋ยวี่จิงก็โค้งคำนับทันทีและกล่าวด้วยความเคารพว่า “ยวี่จิง แสดงความเคารพต่ออาจารย์ปา”

อาจารย์ปา?

ท่านปาแห่งเมืองต้องห้าม?

ทุกคนตัวสั่น

ผู้เชี่ยวชาญที่น่าเกรงขามอีกคนจากเมืองต้องห้ามมาถึงแล้ว เยี่ยหวู่ตี้จะยังคงครอบงำเหมือนเดิมหรือไม่?

“ฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ท่านแปด” เยี่ยหวู่ตี้ไม่แสดงความกลัวและถามว่า “อะไรนะ คุณจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย?”

“คุณทำร้ายน้องชายของฉัน คุณไม่ควรอธิบายให้ฉันฟังเหรอ?” หลงปากล่าว

เยี่ยหวู่ตี้เยาะเย้ย “ฉัน เยี่ยหวู่ตี้ ไม่จำเป็นต้องอธิบายการกระทำของฉันให้คุณฟัง”

ฮึ่ม!

หลงปาตะคอกอย่างเย็นชาและปล่อยออร่าอันยิ่งใหญ่ออกมา

ในทันที แขกรู้สึกราวกับว่าอากาศเริ่มแข็งตัวแล้ว ทำให้หายใจลำบาก

“สมควรที่จะเป็นน้องชายของเยี่ยหวู่ซวงอย่างแท้จริง เช่นเดียวกับที่เขาหยิ่งเหมือนในตอนนั้น ฉันอยากรู้ว่าคุณมีความหยิ่งแบบเดียวกันหรือไม่”

หลงปากล่าว และในช่วงเวลาต่อมา เขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าเยี่ยหวู่ตี้เหมือน ลูกกระสุนปืนใหญ่ยิง

เขาขว้างหมัดพร้อมกับเสียงลมและฟ้าร้อง

พลังนั้นน่าประหลาดใจ

เยี่ยหวู่ตี้โต้กลับด้วยหมัดไปที่หมัดของหลงปา โดยโจมตีก่อน

“บูม!”

ทั้งสองถอยหลังไปหกก้าว

ท่าทางของเยี่ยหวู่ตี้ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่มีการกะพริบเล็กน้อยในดวงตาของหลงปา

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณไม่มองเมืองต้องห้ามของเราในสายตาของคุณ คุณมีทักษะบางอย่างจริงๆ ด้วยความแข็งแกร่งของคุณ หากคุณเข้าร่วมในการจัดอันดับมังกร คุณสามารถแข่งขันเพื่อชิงตำแหน่งสูงสุดได้”

หลงปากล่าว สร้างความตกตะลึงให้กับฝูงชนทั้งหมด

“อะไรนะ ทักษะของเยี่ยหวู่ตี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าแชมป์โหวเซียวจิ่วเลยเหรอ?”

“เมื่อพิจารณาจากน้ำเสียงของท่านแปด เยี่ยหวู่ตี้อาจจะน่าเกรงขามมากกว่าแชมป์โหวเซียวจิ่วด้วยซ้ำ”

“โอ้ ทำไมตระกูลเยี่ยถึงสร้างแต่ตัวประหลาด?”

เยี่ยหวู่ตี้กล่าวอย่างใจเย็น “อันดับมังกรนั้นไม่มีอะไรเลย เป้าหมายของฉันคือการเป็นที่หนึ่งในอันดับเทพ

ฟ่อ

ฝูงชนทั้งหมดสูดลมหายใจ ไม่มีใครคาดคิดว่าความทะเยอทะยานของเยี่ยหวู่ตี้จะยิ่งใหญ่ขนาดนี้

แม้แต่หัวใจของเยี่ยชิวก็เต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

เขาเคยได้ยินจากจ้าวอวิ๋นมาก่อนว่า อันดับเทพเป็นเพียงตำนาน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าอันดับเทพอาจมีอยู่จริง

“อันดับหนึ่งในการจัดอันดับเทพคือพี่ชายคนโตของฉัน แม้ว่าคุณจะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาเป็นเวลาร้อยปี คุณก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้”

หลงปาพูดคำเหล่านั้น ทุกคนก็หายใจไม่ออกอีกรอบหนึ่ง

“ไม่เคยคิดเลยว่า อันดับหนึ่งในการจัดอันดับเทพจะเป็นคนจากเมืองต้องห้าม!”

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่เมืองต้องห้ามกล้าที่จะเพิกเฉยต่อกฎหมายและกระทำการอย่างหยิ่งผยอง ความแข็งแกร่งของพวกเขาช่างน่าสะพรึงกลัวจริงๆ!”

“เมื่อใดก็ตามที่เราพบกับใครบางคนจากเมืองต้องห้าม เราควรอยู่ห่างๆให้มากที่สุด อย่ายั่วยุพวกเขา ไม่อย่างนั้นเราจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราจะตายยังไง!”

เยี่ยหวู่ตี้หัวเราะเยาะ “ถ้าพี่ชายคนโตของฉัน เยี่ยหวู่ซวงยังมีชีวิตอยู่ อย่าพูดถึงที่หนึ่งในอันดับเทพเลย ฉันเกรงว่าเมืองต้องห้ามของคุณจะถูกกวาดล้างไปนานแล้ว”

หลงปากล่าวว่า “เยี่ยหวู่ซวงเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้ที่หาได้ยากในรอบศตวรรษ พร้อมด้วยพรสวรรค์ที่น่าอัศจรรย์ แต่น่าเสียดายที่เขาเสียชีวิตก่อนกำหนด เนื่องจากความอิจฉาริษยาของสวรรค์”

การจ้องมองของเยี่ยหวู่ตี้เปลี่ยนไปอย่างเย็นชา “ไม่ว่าจะเป็นความอิจฉาริษยาจากสวรรค์หรือใครก็ตามที่จงใจวางแผนต่อต้านเขา คุณก็รู้อยู่ในใจ”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ฝูงชนก็จ้องมองไปที่หลงปาอยู่ครู่หนึ่งอย่างช่วยไม่ได้

อย่างไรก็ตาม คราวนี้มีดไม่ได้ชนกับดาบจักรพรรดิ แต่กลับโจมตีทางอากาศแทน

ใบหน้าของหลงปาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขารีบหันศีรษะและทันใดนั้นก็เห็นร่างของเยี่ยหวู่ตี้ปรากฏอยู่ข้างๆหลงจิ่ว

ดาบจักรพรรดิถูกยกสูงขึ้นแล้ว

หลงปาเข้าใจเจตนาของเยี่ยหวู่ตี้ทันที การฟาดดาบครั้งก่อนเป็นการแกล้งทำ และเป้าหมายที่แท้จริงของเยี่ยหวู่ตี้คือหลงจิ่ว

ตอนแรกหลงจิ่วแค่ดูการต่อสู้ และไม่คิดว่าเยี่ยหวู่ตี้จะมาปรากฏตัวข้างๆเขาทันที

เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสในการต่อสู้กับเยี่ยชิว อมตะชางเหม่ย และปรมาจารยร์ตู้เอ้อร์ก่อนหน้านี้ ในขณะนี้ เขาอ่อนแอมาก และไม่มีกำลังที่จะต่อสู้กับเยี่ยหวู่ตี้ที่มีพลังเช่นนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น เยี่ยหวู่ตี้ยังเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ และเขาไม่มีเวลาหลบด้วยซ้ำ

ด้วยความตื่นตระหนก หลงจิ่วจึงร้องขอความช่วยเหลือ “พี่ปา ช่วยฉันด้วย!”

“เยี่ยหวู่ตี้ หยุด” ขณะที่หลงปากำลังจะพูด เขาเห็นดาบจักรพรรดิลงมาแล้ว ตามมาด้วยเลือดที่สาดกระเซ็น

“โอ๊ย……”

หลงจิ่วล้มลงกับพื้น กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่แขนขวาถูกตัดขาดด้วยดาบของเยี่ยหวู่ตี้

แขกก็หวาดกลัว

การกระทำของเยี่ยหวู่ตี้บ้าบอเกินไป เขาไม่เพียงแต่ท้าทายเมืองต้องห้ามเท่านั้น แต่ยังสร้างศัตรูด้วย

“เยี่ยหวู่ตี้ ถ้าคุณกล้าแตะต้องหลงจิ่ว ฉันจะฆ่าคุณ”

ลมหายใจของหลงปาสับสน ในขณะที่เขารีบวิ่งไปหาเยี่ยหวู่ตี้ ด้วยความโกรธ แต่เขาก็หยุดนิ่ง

เพราะเขาเห็นดาบจักรพรรดิในมือของเยี่ยหวู่ตี้กดไปที่คอของหลงจิ่ว

“ท่านปา คุณคิดว่าฉันจะไม่ฆ่าท่านจิ่วเหรอ?”

เยี่ยหวู่ตี้ยิ้ม เผยให้เห็นฟันที่สะอาดขาวเต็มปากซึ่งทำให้ผู้คนสั่นสะท้านไปถึงกระดูกสันหลัง

หลงปาตะโกนว่า “เยี่ยหวู่ตี้ ฉันขอเตือนคุณ หากคุณกล้าทำร้ายผมเส้นเดียวบนศีรษะของหลงจิ่ว ฉันไม่เพียงแต่จะฆ่าคุณเท่านั้น แต่ฉันจะทำให้ตระกูลเยี่ยของคุณหายสาบสูญ……”

โอ๊ย!

หลงปายังพูดไม่เสร็จ แต่ดาบจักรพรรดิในมือของเยี่ยหวู่ตี้ แทงทะลุคอของหลงจิ่ว

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“ฉัน เยี่ยหวู่ตี้ ไม่กลัวภัยคุกคาม!”