วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 54

ทุกคนในเหตุการณ์ต่างตกใจช็อคกันหมด

ใครก็คิดไม่ถึงว่าเซียวชิงตี้ จะเสนอตัวขอไป๋ปิงแต่งงานกลางสาธารณะ

ดวงตาของเซียวชิงตี้เต็มไปด้วยความจริงใจ แสงสะท้อนบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา

ทำให้เขาดูราวกับเจ้าชาย

แน่นอนว่าสิ่งที่ดึงดูดสายตาคนมากที่สุดก็คือ แหวนเพชรในมือของเขา

นึกไม่ถึงว่าเป็นเพชรสีน้ำเงินที่หาได้ยากมาก

มันใหญ่เท่ากับเหรียญหนึ่งเหรียญเลย

"โอ้พระเจ้า เพชรเม็ดมันใหญ่เกินไป!"

"อย่างน้อยมีห้าสิบกะรัต!"

"อิจฉาผู้หญิงคนนั้นจัง!"

"เอ๊ะ แหวนเพชรสีน้ำเงินนี้เหมือนฉันเคยเจอที่ไหนนะ?"

มีผู้ชมท่านหนึ่งสงสัย ก็ได้ยินเซียวชิงตี้พูดกับไป๋ปิงว่า :"ในโลกใบนี้มีสามสิ่งที่ผมชอบมากที่สุดคือ ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์และคุณ กลางวันคือดวงอาทิตย์ กลางคืนคือดวงจันทร์ ส่วนคุณคือตลอดไป แหวนเพชรนี้ชื่อ หลันเซอร์ซิงคง หมายถึงความรักที่เป็นนิรันดร์ ไป๋ปิงผมรักคุณ ผมหวังว่าจะสามารถอยู่เคียงคู่คุณไปตลอด!"

"โอ้พระเจ้า นึกไม่ถึงว่าจะเป็นหลันเซอร์ซิงคง ฉันก็ว่าทำไมถึงคุ้นจังเลย " ผู้ชมที่แสดงความสงสัยเมื่อสักครู่พูด

"แหวนเพชวงนี้มีความสำคัญมากหรอ?" มีคนถาม

"ไม่เพียงสำคัญมาก แต่ในโลกยังหายากมากอีกด้วย " ผู้ชมที่พูดไว้ก่อนหน้านี้พูด :"เดิมทีเพชรสีน้ำเงินก็เป็นสมบัติหายาก เพชรสีน้ำเงินที่เม็ดใหญ่เช่นนี้ในโลกจะมีสักกี่เม็ด"

"คาร์เทียร์พวกคุณรู้จักใช่มั้ย? ผู้ผลิตเครื่องประดับที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในโลก ทศวรรษที่สิบเก้าก็โด่งดังไปทั่วโลก สั่งทำเครื่องประดับพิเศษสำหรับราชวงศ์ประเทศต่างๆ ดังนั้นคาร์เทียร์จึงเป็นที่รู้จักในนาม 'ราชาแห่งจิวเวลลี่' และ 'ช่างอัญมณีแห่งจักรพรรดิ' และหลันเซอร์ซิงคง ก็เป็นหนึ่งในสมบัติของคาร์เทียร์"

"เมื่อสองวันก่อน ฉันได้ยินมาว่าหลันเซอร์ซิงคงถูกผู้ซื้อลึกลับซื้อไป เพียงแค่คิดไม่ถึงว่าคนที่ซื้อไปคือคุณชายเซียว"

"พวกคุณรู้มั้ยแหวนเพชรหลันเซอร์ซิงคงเม็ดนี้ราคาเท่าไหร่?

"ราคาเท่าไหร่?"

"สองร้อยล้านดอลลาร์!"

ซือ--

ทุกคนในเหตุการณ์ต่างอ้าปากค้าง

สองร้อยล้านดอลลาร์หากแลกเป็นเงินหยวนก็เป็นพันกว่าล้านเลยนะ ทันใดนั้นเองสายตาของสาวๆในเหตุการณ์ก็จ้องมองไปที่ไป๋ปิง

"ผู้หญิงคนนั้นโชคดีมาก!"

"อิจฉา! อิจฉา!"

"ถ้าหากคุณชายเซียวถือแหวนหลันเซอร์ซิงคงขอฉันแต่งงานมันคงจะดีมาก!"

แต่ว่า ไป๋ปิงไม่พูดอะไร

เธอก้มหน้า ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เซียวชิงตี้ไม่ได้แสดงสีหน้าหงุดหงิดหรือไม่พอใจแต่อย่างใด ทางกลับกันน้ำเสียงของเขากลับอ่อนโยนมากขึ้น

"ฉันรู้ว่าสำหรับคุณทุกอย่างมันอาจจะกระทันหันเกินไป แต่ได้โปรดเชื่อใจฉัน ฉันทำดีกับคุณไปตลอดชีวิต"

เซียวชิงตี้พูดจบ เห็นไป๋ปิงยังไม่ได้ตอบอะไรเลยพูดต่อว่า:" ฉันจำได้ว่าตอนอยู่ต่างประเทศ คุณเคยพูดกับฉันว่า คุณหวังว่าสักวัน คนที่คุณชอบจะสามารถสวมรองเท้าแก้วให้คุณภายใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว โปรดดู"

พา!

เซียวชิงตี้ดีดนิ้วของเขา ทันใดนั้นไฟในห้องจัดเลี้ยงก็ดับลง แล้วเหตุการณ์ก็ตกอยู่ในความมือ จากนั้นก็มีดวงดาวสีน้ำเงินปรากฏขึ้นมา

ดวงที่สอง ดวงที่สามก็ตามมา

ในชั่วพริบตา

เพดานห้องจัดเลี้ยงก็ปรากฏดวงดาวนับพัน เปลี่ยนห้องจัดเลี้ยงกลายเป็นท้องฟ้าผืนนึงที่เต็มไปด้วยดวงดาวสีฟ้า

เห็นเพียงดวงดาวที่แกะสลักด้วยไพลิน ปกคลุมหนาแน่นในอากาศ เปล่งประกายแวววาว ราวกับความฝัน ทำให้มีผู้เกิดภาพลวงตาราวกับอยู่ในจักรวาล

นอกจากนี้ตรงกลางของท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวผืนนี้ ยังใช้ริบบิ้นห้อยรองเท้าแก้วคู่นึงลงมา รองเท้าใสมาก เปล่งประกายแวววาวดึงดูดคนยิ่งนัก

"ว้าว โรแมนติกมาก!"

"คุณชายเซียวลงทุนมากไปแล้ว!"

ในงานปาร์ตี้ เขาเล่นเปียโน เต้นแท็ป เล่นมายากล ราวกับศิลปิน จากนั้นเขาก็เล่าประวัติศาสตร์จีนให้ทุกคนฟังราวกับนักปราชญ์ผู้รอบรู้ เขาสง่ามาก สุดท้าย

แต่งกลอนรักมอบให้กับไป๋ปิง ดั่งสุภาพบุรุษผู้สง่างาม

ชนะใจไป๋ปิงสำเร็จ

หลังจากนั้นเป็นต้นมา เซียวชิงตี้มักจากหาข้ออ้างเพื่อนัดพบไป๋ปิง ยืนหยัดมาได้ครึ่งปีในที่สุดทั้งสองก็ตัดสินใจคบหาดูใจกัน

"หาดไม่เกินเรื่องนั้นขึ้น บางทีตอนนี้ฉันอาจจะกลายเป็นภรรยาของเขาไปแล้ว"

เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต ไป๋ปิงก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างบีบหัวใจ

หลังจากที่เลิกกับเซียวชิงตี้ เธอเพิ่งรู้ว่าการแสดงออกของเซียวชิงตี้ต่อหน้าเธอนั้นเป็นเพียงแค่การเสแสร้ง ลับหลังเธอเซียวชิงตี้เป็นเพลย์บอยที่ใช้ชีวิตตามอำเภอใจไปวันวัน

นี่ทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวด ราวกับว่าโดนเกลือโรยที่บาดแผลอีกครั้ง

ไป๋ปิงสาบานว่า จะขอตัดขาดกับเซียวชิงตี้โดยเด็ดขาด

"ไป๋ปิง ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาฉันทำผิดต่อคุณ แต่ฉันยินดีใช้ชีวิตที่เหลือชดเชยให้คุณ อยู่กับฉันได้มั้ย? ฉันสัญญาว่าทั้งชีวิตนี้จะรักเพียงคุณคนเดียว " เซียวชิงตี้ไม่ยอมแพ้ เขาวิงวอนขอร้องไปด้วย จับมือไป๋ปิงไปด้วย

ไป๋ปิงรีบถอยหลังหนึ่งก้าวอย่างรวดเร็ว เสียงก็เปลี่ยนเป็นเย็นชามากขึ้น "เซียวชิงตี้ ฉันเคยสัญญาตั้งแต่แรกแล้ว ว่าทั้งชีวิตนี้จะไม่มีทางกลับไปคืนดีกลับคุณอีก หวังว่าต่อไปคุณไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก"

"ทำไมล่ะ?"

"เพราะว่ากับคุณฉันล้มเลิกความตั้งใจแล้ว"

"ไม่ คุณโกหกฉัน! คุณยังรักฉันอยู่ใช่มั้ย งั้นทำไมเมื่อสักครู่คุณคุณซาบซึ้งจนน้ำตาไหลล่ะ?"

"ที่ฉันซาบซึ้ง เป็นเพราะว่านึกถึงเรื่องราวในอดีต แล้วที่ฉันปฏิเสธคุณ ก็เป็นเพราะเรื่องในอดีต ฉันเคยเจ็บแวดมาแล้วครั้งนึง ฉันไม่อยากเจ็บอีกแล้ว"

"ไป๋ปิง ฉัน"

"งั้นก็ขอให้คุณพบกับความสุขของตัวเอง!"

ในขณะนี้เองเฝิงโยว่หลิงเดินไปหาเซียวชิงตี้แล้วกระซิบข้างหูเขา

ทันใดนั้นในดวงตาของเซียวชิงตี้ก็ปรากฏความโกรธขึ้น แล้วขี้ไปที่เย้ชิว ถามไป๋ปิงด้วยเสียงที่ดัง ว่า :" ที่คุณปฏิเสธ เป็นเพราะเขาใช่มั้ย?"