วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 64

ทุกคนในที่นี้ต่างก็นิ่งอึ้ง

แต่ละคนเบิกตากว้าง มองไปที่ประตูของโถงงานเลี้ยง เหลือจะเชื่อ

เซียวชิงตี้ที่ก่อนหน้านี้คิดว่าตัวเองเก่งกาจที่สุดในยุค ตอนนี้นอนดิ้นอยู่ที่พื้นเพราะถูกอัดจนน่วม ลุกไม่ขึ้น

ส่วนเยี่ยชิวนั้นอยู่ในกิริยาท่าทางผู้ชนะ พร้อมด่าทอเซียวชิงตี้ว่าเป็นขยะ

“หมอคนนั้นชนะแล้วเนี่ยนะ?”

“เหลือจะเชื่อเลย”

“ถ้าไม่ได้เห็นเองกับตา ใครจะไปเชื่อ?”

อีกฝั่ง

สีหน้าของโจวเฮ่า หลี่เฉียนเฉิง และเฝิงโย่วหลิงทั้งสามคนอับอายขายหน้าอย่างมาก

“โย่วหลิง นี่คือสิ่งที่นายบอกว่ายืมมือฆ่าคน?” โจวเฮ่าพูดด้วยความไม่แน่ใจ

เฝิงโย่วหลิงเดิมทีคิดจะยืมมือเซียวชิงตี้ เพื่อกำจัดราชามังกร แต่คิดไม่ถึง ราชามังกรไม่ตาย ในทางกลับกันคนที่ถูกอัดจนเละกลับกลายเป็นเซียวชิงตี้

“ใครจะไปรู้ว่าหมอนั่นต่อสู้เป็นล่ะ แม่งเอ้ย เรื่องใหญ่แล้วเนี่ย” เฝิงโย่วหลิงด่าทอ จมูกของเขาเขียวแถมหน้าก็บวม บนหน้าผากยังมีเลือดไหลอีกด้วย ท่าทางดุร้ายไม่เบา

“พี่โย่วหลิง ตอนนี้เราจะทำยังไงกันดี?” หลี่เฉียนเฉิงค่อนข้างกลัว แล้วพูด：“หมอนั่นคงไม่ฆ่าพวกเราหรอกใช่ไหม? ผมกลัว”

เฝิงโย่วหลิง：“เขาไม่กล้าหรอก”

“ทำไมล่ะ?” หลี่เฉียนเฉิงถาม

เฝิงโย่วหลิง：“ในเจียงโจวใครกล้าแตะต้องพวกเราบ้าง?”

“เมื่อกี้เขาก็แตะต้องพี่ไปแล้วไม่ใช่เหรอ ใช่ไหม พี่โย่วหลิง?”

เฝิงโย่วหลิงไม่ได้พูดอะไรออกมา

โจวเฮ่าพูดเสียงเบา：“ถ้าฉันเป็นหมอนั่น ฉันจะต้องกำจัดพวกนายทิ้งอย่างแน่นอน”

“เหตุผลล่ะ?”

“เขาทำให้คุณชายเซียวตกอยู่ในสภาพนี้ ต่อให้วันนี้ไม่ตาย แต่ก็คงมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน ก่อนตายเลยลากคนที่เกี่ยวข้องลงไปด้วยน่าจะดีกว่า”

ประโยคนี้ของโจวเฮ่า ทำให้เฝิงโย่วหลิงกับหลี่เฉียนเฉิงขนลุกสะพรึงกลัว

“ตอนนี้จะทำยังไงดี?” เฝิงโย่วหลิงถามเสียงขรึม

“จะทำอะไรได้? รอดูสถานการณ์เงียบๆไปก่อนเถอะ” โจวเฮ่าเหลือบตามองเฉียนเยี่ยนหรูที่อยู่ไม่ไกล ยัยผู้หญิงโหดเหี้ยมนี่ สลบไปจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้น

เวลานี้ หญิงสาวผมสั้นที่มาด้วยกันกับหลินจิงจื้อ หยิบปืนเดินเข้ามาในโถงงานเลี้ยง สีหน้าซีดเผือดเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เธอถูกเฉินเทียนเจิ้งโจมตีจนสลบไป พึ่งจะฟื้นคืนสติ

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” เยี่ยชิวถามด้วยความเป็นห่วง

“เหอะ!” หญิงสาวผมสั้นจ้องเขม็งไปที่เยี่ยชิว แล้วเดินไปด้านหลังหลินจิงจื้อ

หมายความว่าไง?

ฉันทำให้เธอไม่พอใจ?

เยี่ยชิวรู้สึกงุนงง หลังจากนั้นก็เดินมาตรงหน้าไป๋ปิง ยืนมือออกไป ช่วยไป๋ปิงคลายจุดฝังเข็ม

“เยี่ยชิว ฉันขอโทษ”

ไป๋ปิงกล่าวขอโทษเยี่ยชิวพร้อมทั้งน้ำตา

ความจริงในใจเยี่ยชิวก็โทษไป๋ปิงนิดหน่อย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เรื่องคืนนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น แต่เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว โทษไปก็ไม่มีประโยชน์

เยี่ยชิว：“เรื่องราวแก้ไขไปหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกครับ”

“ถ้าไม่ใช่เพราะฉันพานายมาเข้าร่วมงานเลี้ยง ก็คงไม่ถูกพวกเขาทำร้ายจนนายเกือบตาย ฉะ ฉัน นายจะโทษฉันไหม?”

ไป๋ปิงใช้ดวงตาทั้งสองข้างที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา มองเยี่ยชิวด้วยความกังวล

“โทษพี่เรื่องอะไร? ถ้าไม่ใช่เพราะพี่พาผมมาเข้าร่วมงานเลี้ยง ผมก็คงไม่รู้ว่าสังคมชนชั้นสูงมันเป็นยังไง จะว่าไป ผมคงต้องขอบคุณพี่”

“จริงเหรอ?”

“แน่นอนว่าจริงสิ” เยี่ยชิวตอบ：“พี่ปิง พี่ไม่ต้องร้องแล้ว หน้าเปื้อนหมดแล้ว”

ไป๋ปิงเลยเปลี่ยนจากร้องไห้เป็นยิ้มให้

ไม่ไกลนัก หลินจิงจื้อเห็นฉากนี้เข้า ก็เบะปากด่าทอ：“นังกะหรี่”

“พี่ปิง พี่ไปพักก่อนเถอะ ผมจะไปจัดการธุระหน่อย”

ไป๋ปิงนิ่งอึ้งไป คิดไม่ถึงว่าเยี่ยชิวจะออกหน้าระบายความแค้นแทนหลินจิงจื้อ

ไม่รู้ว่าทำไม เวลานี้ในใจเธอรู้สึกอึดอัด

“เยี่ยชิว หยุดเถอะ ถือว่าฉันขอร้องนาย” ไป๋ปิงดึงแขนของเยี่ยชิวไว้ เห็นว่าเยี่ยชิวคิดจะสะบัดออก ไป๋ปิงเลยตรงไปกอดที่เอวเขาจากด้านหลัง

ไป๋ปิงรู้ดี ว่าการทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าทุกคนในที่สาธารณะมันไม่เหมาะสม แต่เธอคงสนใจอะไรมากมายไม่ได้นัก

น่าเสียดาย เธอประเมินการตัดสินใจของเยี่ยชิวต่ำไป

“พี่ปิง ปล่อยผมเถอะนะ? ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาผมไม่เคยรังแกคนอื่น วันนี้ผมจะลองความรู้สึกที่ได้รังแกคนอื่นดูสักหน่อย” เยี่ยชิวดึงมือของไป๋ปิงออก แล้วดันเธอออก หลังจากนั้นก็พูด：“ผมเคยบอก ว่าจะไม่มีทางให้ใครมารังแกพี่หลินต่อหน้าผม ไม่ว่าใครหน้าไหนที่รังแกพี่หลิน ผมจะทำให้มันต้องชดใช้”

เพล้ง!

ขวดไวน์แตกกระจาย

เฝิงโย่วหลิงรับรู้ได้แค่ในสมองขาวโพลน ความมึนอย่างรุนแรงถาโถมเข้ามา ต่อมาก็ไม่รู้สึกตัวแล้ว

หลังจากนั้น เยี่ยชิวก็เงยหน้าขึ้น สายตาจ้องไปที่ร่างของโจวเฮ่าและหลี่เฉียนเฉิง

โจวเฮ่ารีบถอยหลังไปสองก้าว

“ยะ เยี่ยชิว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน นายอย่าทำฉัน อย่าทำฉันเลยนะฮือๆ” หลี่เฉียนเฉิงตกใจจนร้องไห้ออกมา

เหอะๆ สี่คุณชายแห่งเจียงโจว แค่นี้เองเหรอ?

ปอดแหก

เยี่ยชิวขี้เกียจจะสนใจสองคนนี้ เลยเดินไปตรงหน้าหลินจิงจื้อ ยิ้มแล้วพูด：“พี่หลิน สะสางเรื่องเสร็จแล้วครับ”

หลินจิงจื้อมองเยี่ยชิวด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก สายตาค่อนข้างซับซ้อน ผ่านไปสักพักถึงจะถอนหายใจออกมา：“เห้อ!”

เยี่ยชิวมองเห็นความรู้สึกผิดหวังจากสายตาของเธอ

พี่หลินกำลังผิดหวังเรื่องอะไร?

ในขณะที่เยี่ยชิวกำลังสงสัยนั้น หลินจิงจื้อก็รับปืนมาจากหญิงสาวผมสั้นที่อยู่ด้านหลัง หลังจากนั้น ก็เล็งปืนไปที่เซียวชิงตี้ที่นอนอยู่บนพื้น

“ปัง——”