วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 95

หลินจิงจื้อหายใจออกราวกับความกระหาย และมองเยี่ยชิวด้วยดวงตาที่ชุ่มฉ่ำของเธอ พร้อมด้วยเสน่ห์อันขี้เล่นของเธอ

อยาก!

เยี่ยชิวทำได้แค่ฝันถึงมัน

เขาไม่เพียงแต่คิดถึงมันเท่านั้น เขายังรู้ด้วยว่าผู้ชายธรรมดาทุกคนคิดเกี่ยวกับมันอยู่ในใจ ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่า หากพวกเขาสามารถออกกำลังกายกับผู้หญิงอย่างหลินจิงจื้อได้ ผู้คนจำนวนมากก็เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น แม้ว่าชีวิตของพวกเขาจะอายุสั้นเพียงสิบปีก็ตาม

แต่เยี่ยชิวเข้าใจว่า หลินจิงจื้อกำลังล้อเขาเล่น

"พี่หลิน โปรดอย่าทำแบบนี้ โอเคไหม?"

เยี่ยชิวมองไปทางอื่น กลัวเล็กน้อยที่จะมองหน้าหลินจิงจื้อ เขากลัวจริง ๆ ว่าถ้าเขาอดใจไว้ไม่ได้ เขาจะทำสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์ร้ายกับหลินจิงจื้อ

"ทำไม?" ใบหน้าสวยของหลินจิงจื้อเต็มไปด้วยความสงสัย

"อย่าล้อผมเล่นตลอดเวลาสิ ทำแบบนี้มันน่าเบื่อจริง ๆ" เยี่ยชิวกล่าว

"ถ้าไม่ชอบแบบนี้ ลองอย่างอื่นดูไหม นายชอบแบบไหน?"

ทันใดนั้น เยี่ยชิวรู้สึกว่ามีบางอย่างพันอยู่รอบเอวของเขา เมื่อเขามองย้อนกลับไป เขาพบว่านั่นคือขาของหลินจิงจื้อ

สิ่งนี้ ทำให้เขาเขินอายและหน้าแดง

"พี่หลิน นี่ก็ไม่ดีเหมือนกัน"

"นายไม่ชอบมันเหมือนกันเหรอ?" หลินจิงจื้อกลอกตา คว้าคอเสื้อของเยี่ยชิว แล้วดึงเขามาไว้ข้างหน้าเธอ

เมื่อเธอคล้องคอด้วยมือทั้งสองข้าง เยี่ยชิวใช้มือของเขาพยุงเตียง และรักษาระยะห่างจากเธอยี่สิบเซนติเมตร ตอนนี้หลินจิงจื้อดึงเขาเข้ามาใกล้ ระยะห่างน้อยกว่ายี่สิบเซนติเมตรแล้ว ในทันใดนั้น ร่างกายของเยี่ยชิวได้กดลงทับกับเธอทันที

ทันใดนั้น เขาเต็มไปด้วยความคล่องตัว

กลิ่นหอมอันมีเสน่ห์ของน้ำหอมที่เล็ดลอดออกมาจากคอของหลินจิงจื้อ ทำให้หัวใจของเยี่ยชิวสั่นไหว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจะได้สัมผัสใกล้ชิดกับผู้หญิงเช่นนี้

"พี่หลิน ผมขอโทษ..."

ขณะที่เยี่ยชิวเปิดปากเพื่อขอโทษ หลินจิงจื้อวางนิ้วบนริมฝีปากของเขาแล้วพูดเบา ๆ "นายไม่ได้ทำอะไรผิด ดังนั้นนายไม่จำเป็นต้องขอโทษ"

"แต่นี่ไม่ดีเลย"

"ฉันเต็มใจ"

เยี่ยชิวสะดุ้ง

หลินจิงจื้อพูดต่อ "จูบฉันสิ!"

เยี่ยชิวคิดว่าเขาได้ยินผิด และตกตะลึง ในขณะนี้ หลินจิงจื้อเริ่มขอจูบ

ในไม่ช้า เยี่ยชิวจึงตอบสนองเธอ

อุณหภูมิในห้องก็สูงขึ้นทันที

หลินจิงจื้อมีเสื้อผ้าบนร่างกายของเธอน้อยลงเรื่อย ๆ

ทันใดนั้น--

หลินจิงจื้อผลักเยี่ยชิวออกไป

เดิมทีเยี่ยชิวคิดว่ามันกำลังจะจบลง แต่เขาเห็นหลินจิงจื้อจงใจพันขาเรียวยาวของเธอให้แน่น และทับซ้อนกัน จากนั้นมองเขาด้วยสายตาที่น่าเกรงขาม กัดริมฝีปากล่างของเธอเบา ๆ ด้วยฟันของเธอ และเธอดูเขินอาย

เยี่ยชิวไม่เคยเห็นฉากเช่นนี้มาก่อน ทันใดนั้น เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาร้อนจัดมาก และการหายใจของเขาก็หนักหน่วง

"มัวทำอะไรอยู่ ถอดเสื้อผ้าออกสิที่รัก..."

"ที่รัก" คำสุดท้ายของหลินจิงจื้อ ทำให้กระดูกของเยี่ยชิวแทบจะแข็งตัว

เขาถอดเสื้อผ้าออกครู่หนึ่ง และกำลังจะพุ่งเข้าหาเขา เมื่อเขากำลังจะไปต่อ หลินจิงจื้อก็หยุดเขาอีกครั้ง

"เยี่ยชิว ถ้าฉันกลายเป็นผู้หญิงของนาย นายจะรับผิดชอบฉันตลอดชีวิตของนายไหม?" ดวงตาของหลินจิงจื้อชัดเจน และใบหน้าของเธอจริงจังมาก

"อย่าบอกว่าตลอดชีวิตเลย ผมจะรับผิดชอบพี่แม้จะเป็นสามชาติก็ตาม"

เมื่อได้ยินคำพูดของเยี่ยชิว หลินจิงจื้อหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า "ฉันมีคำขออีกข้อหนึ่ง และนายต้องยอมรับมัน"

"อะไร?"

"ฉันอยากอยู่ข้างบน"

"นายคิดว่าฉันมีประสบการณ์ใช่ไหม?"

มากกว่าประสบการณ์ คือความคุ้นชิน

หลินจิงจื้อกล่าวว่า "ฉันเรียนรู้ประสบการณ์เหล่านั้นจากหนัง"

หนัง?

เยี่ยชิวเริ่มคิดถึงเกี่ยวกับพี่สะใภ้ผู้ใจดีของเขา แม่ของเพื่อนของเขา พี่เขยของเขา...

เขาดึงหลินจิงจื้อเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

เยี่ยชิวพูดว่า "พี่หลิน พูดตามตรง ผมยังคงรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน ผมไม่เคยคาดหวังว่าจะได้อยู่กับพี่"

"ฉันก็ไม่คาดคิดเหมือนกัน" หลินจิงจื้อกล่าวว่า "ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีคนมากมายตามจีบฉัน รวมถึงเจ้าหน้าที่ระดับสูง นายพล คนรวยสุด ๆ ลูกเศรษฐี หรือแม้แต่ใคร ๆ แต่ละคนดีกว่าคนก่อนหน้าเรื่อย ๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ฉันไม่ชอบพวกเขาด้วยซ้ำ แต่เมื่อฉันเห็นนายครั้งแรก ฉันกลับชอบนายอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับว่าเราเคยรู้จักกันมาก่อนชาติก่อน"

"บางทีนี่อาจเป็นโชคชะตา!"

เยี่ยชิวรู้สึกว่าโชคชะตาเป็นสิ่งมหัศจรรย์มาก ไม่นานมานี้ เขาถูกจางลี่ลี่ทอดทิ้ง แต่เพียงไม่นานต่อมา เขาก็พบหลินจิงจื้ออีกครั้ง

หลินจิงจื้อมีภูมิหลังครอบครัวที่ไม่ธรรมดา และมีฐานะที่ไม่ธรรมดา สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เธอสวยและมีรูปร่างดี เธอเป็นหนึ่งในความงามที่น่าทึ่งที่สุดในโลก เมื่อเปรียบเทียบเธอกับจางลี่ลี่แล้ว คนหนึ่งคือสวรรค์และอีกคนคือนรกเลยทีเดียว

"ที่รัก ไปอาบน้ำ!"

ตอนนี้หลินจิงจื้อแตกต่างไปจากที่เธอเคยเป็นอย่างสิ้นเชิง เธออ่อนโยนมาก และเหมือนภรรยาที่มีคุณธรรม

"อืม"

เยี่ยชิวเข้าไปในห้องน้ำ

หลังจากนั้นไม่นาน ประตูห้องน้ำก็เปิดออก และมีคนเห็นหลินจิงจื้อสวมชุดนอนผ้าไหมสีม่วงรัดรูป เผยให้เห็นร่างผอมเพรียวของเธอ

"ดูดีไหม?" หลินจิงจื้อถามด้วยรอยยิ้ม

"สวยมาก" จู่ ๆ เปลวไฟที่ดับลงในหัวใจของเยี่ยชิวได้พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง เขากอดหลินจิงจื้อไว้ในอ้อมแขนของเขา แล้วพูดว่า "พี่หลิน มาอาบน้ำด้วยกันเถอะ"

หลินจิงจื้อถือโอกาสคล้องคอของเขาด้วยแขนของเธอ และริเริ่มเสนอริมฝีปากอันหอมกรุ่นของเธออีกครั้ง

กลิ่นหอมฟุ้งนี้ กระจายในทันที