วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 10

หวังอี้หลินรับโทรศัพท์จากเว่ยเหออีกครั้ง หลังจากฟังเรื่องราวที่เขาเล่าจนจบ ในที่สุดความวิตกกังวลในจิตใจเธอก็ลดลง

เธอกลัวมากว่าฉินซูจะบอกความจริงต่อหน้าคนตระกูลฉู่ จากนั้นคำโกหกของเธอก็จะทำร้ายตัวเธอเอง

แต่เมื่อเรื่องแบบนี้มันจะไม่เกิดขึ้น

ตอนนี้หวังอี้หลินมั่นใจ ฉินซูไม่รู้เลยสักนิดว่าคนที่เธอช่วยในคืนนั้นคือใคร!

ในที่สุดเธอก็ไม่ต้องกังวลว่าคำโกหกของตัวเองจะถูกเปิดโปง! รอให้ฉินซูออกไปจากตระกูลฉู่ เธอก็จะกลายเป็นคุณหนูของตระกูลฉู่!

หวังอี้หลินมีความมั่นใจมาก แต่เธอแสร้งทำเป็นพูดอย่างน้อยใจ “แล้วเมื่อไหร่ที่คุณชายฉู่จะสามารถแต่งงานกับฉันได้? ทันทีที่ฉันคิดว่าฉินซูแต่งงานกับคุณชายฉู่แทนฉัน ฉันก็รู้สึกไม่สบายใจเลย”

เว่ยเหอพูด “คุณไม่ต้องเป็นกังวล คุณชายฉู่ไม่ได้ชอบฉินซู และอีกไม่นานก็จะไล่เธอไป”

พูดจบก็กล่าวเสริมว่า “คุณชายฉู่กำชับว่า ถ้าคุณต้องการอะไรให้บอกได้เลย”

หวังอี้หลินดีใจมาก กรอกตาไปมา “ถ้าอย่างนั้น สร้อยเส้นนั้นที่คุณชายฉู่มอบให้ฉัน ฉันเอามันกลับมาได้ไหม? เพราะฉันชอบมันมาก”

ถ้าฉินซูเห็นสร้อยคอเส้นนั้น เธอก็จะจำเรื่องคืนนั้นได้ มันไม่ดีแน่

เธอต้องเตรียมการเผื่อไว้

“อันนี้...”

เว่ยเหอรู้สึกว่าคำขอของหวังอี้หลินค่อนข้างแปลก แต่พอคิดดูอีกที คุณชายฉู่และฉินซูมีใบทะเบียนสมรสแล้ว เธอคงรู้สึกไม่วางใจและกังวลแน่ ๆ จึงอยากได้สร้อยคอกลับคืน

จริง ๆ แล้ว สร้อยคอเส้นนั้นเป็นสัญลักษณ์ของคำมั่นสัญญาของคุณชายฉู่และฐานะคุณหนูตระกูลฉู่

เว่ยเหอพูดสิ่งที่คิดทั้งหมด “สร้อยคออยู่ที่คุณท่าน ผมจะไปปรึกษากับคุณชายฉู่ หลังจากนั้นจะนำสร้อยคอส่งกลับให้คุณ”

“ขอบคุณคุณมาก”

หวังอี้หลินวางสายอย่างมีความสุข

พ่อแม่ของเธอฟังอยู่ด้านข้างตลอด

“ฉินซูช่างน่าไม่อาย คิดไม่ถึงเลยว่าจะเอาโทเคนของลูกสาวฉันวิ่งไปสวมรอยที่ตระกูลฉู่! ลูกสาวของฉันอุส่าสงสารเธอ เป็นเพื่อนที่ดีของเธอมาโดยตลอด เด็กบ้านนอกที่กำพร้าพ่อแม่จริง ๆ แล้วมันเชื่อไม่ได้ ไม่มีความเป็นคน!”

จางเหวินด่าออกมา

หวังเจิ้นฮวาก็ไม่ยอม “หากไม่ใช่เพราะเธอสอดเข้ามา ตอนนี้ฉันคงเป็นพ่อตาของคุณชายฉู่ไปแล้ว! เหอะ อี้หลิน หลังจากนี้เธอต้องอยู่ให้ห่างจากคนแบบฉินซู ยิ่งห่างเท่าไหร่ยิ่งดี!”

“ใช่!” จางเหวินคล้อยตาม

สองสามีภรรยาไม่รู้ว่า จริง ๆ แล้วฉินซูคือคุณหนูของตระกูลฉู่ตั้งแต่แรก ลูกสาวพวกเขาต่างหากที่กำลังสวมรวย

หวังอี้หลินฟังคำพูดของพวกเขาและจมดิ่งอยู่ในความคิด

ตราบใดที่ฉินซูอยู่บ้านตระกูลฉู่ ก็จะเป็นเหมือนระเบิดเวลาสำหรับหวังอี้หลินอยู่ตลอดเวลา จำเป็นต้องคิดหาวิธีจัดการพาเธอออกมาให้ไกล

…

ภายในบ้านพักตากอากาศ

ฉินซูปิดหน้าค้นหาในโทรศัพท์ เธอไม่สามารถสงบจิตใจที่สั่นไหวได้ชั่วขณะ

เธอรู้ว่าตระกูลฉู่ร่ำรวย แต่ไม่คิดว่าจะรวยขนาดนี้

ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งในประเทศจีน มีทรัพย์สินนับพันล้าน

มีความข้องเกี่ยวไปถึงการรักษาพยาบาล, ความบันเทิง, อสังหาริมทรัพย์, เครื่องยนต์… ที่มีบริษัทย่อยกระจายไปทั่วโลก

จนกระทั่งข่าวลือว่า ตระกูลฉู่ยังมีการร่วมมืออย่างใกล้ชิดกับกิจการโครงการยุทธโยธาทหารภายในประเทศอีกด้วย

มาแหย่กับวงศ์ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ เธอยังจะสามารถมีชีวิตรอดได้อีกไหม?

นอกจากความกังวลแล้ว ความโกรธก็ก่อตัวขึ้นมา

พ่อแม่บุญธรรมเสี่ยงส่งเธอเข้ามาในตระกูลฉู่ โดยไม่คิดว่าเธอจะมีจุดจบอย่างไรหากทำให้ตระกูลฉู่ไม่พอใจ

พวกเขาผลักเธอเข้าไปในกองไฟ!

เธอถูกพาตัวมาที่ครอบครัวนี้ตอนเธออายุ 15 ปี ไม่ว่าอย่างไรก็ใช้ชีวิตด้วยกันมา 5 ปีแล้ว ถึงไม่ใช่สายเลือดแต่ก็รักและผูกพัน เธอเห็นพวกเขาเป็นคนในครอบครัว แล้วพวกเขาเห็นเธอเป็นอะไร?

ความโกรธผุดขึ้นในอก วินาทีต่อมา เธอต่อสายหาหมายเลขโทรศัพท์ของโจวซือฉิน แม่บุญธรรมของเธอ

ทันทีที่เชื่อมต่อสาย เสียงแม่บุญธรรมที่ทั้งดีใจและแปลกใจรีบร้อนพูดออกมา “ฉินซู ที่ผ่านมาฉันประเมินเธอต่ำไปจริง ๆ คิดไม่ถึงว่าเธอจะทำได้! ในเมื่อตอนนี้เธอได้เป็นคุณหนูตระกูลฉู่แล้ว อย่าลืมบุญคุณของฉันและพ่อของเธอล่ะ!”

บุญคุณ?

ใบหน้าของฉินซูเยือกเย็น แววตาปรากฏเยาะเย้ย

เธอเพิ่งจะเดินไปถึงหน้าประตูห้องโถง ก็หันกลับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ถ้ามองไม่ผิด กลุ่มคนไม่กี่คนที่ถือกล้อง ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ที่ไกล ๆ ตรงนั้น ล้วนเป็นนักข่าว!

เมื่อนึกถึงฉากที่ถูกรุมล้อมไปด้วยนักข่าวตรงประตูใหญ่หน้าบ้านตระกูลฉู่ ฉินซูก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวโดยไม่คิดให้ถี่ถ้วน

เธอเดินไปเดินมาภายในห้องโถง คิดพิจารณาว่าจะออกไปได้อย่างไร

มันจะง่ายขึ้นเยอะถ้าสามารถบอกให้ฉู่หลินเฉินมาจัดการนักข่าวเหล่านี้ แต่เมื่อกี้เขาไม่ได้ให้ช่องทางติดต่ออะไรกับเธอไว้เลย

ตอนนี้ เธอทำได้แค่คิดหาวิธีของเธอเอง

ฉินซูหยุดเดิน แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา

ผ่านไปไม่นาน พนักงานส่งของจากเมืองเดียวกันก็มาส่งของที่ประตู

หลังจากเธอเซ็นรับ ก็รีบหันหลังกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว

พวกนักข่าวนั่งยอง ๆ อยู่ใต้ต้นไม้ เพื่อรอถ่ายภาพการเคลื่อนไหวของคุณหนูตระกูลฉู่ภายในบ้านพักตากอากาศ

หลังจากนั่งยอง ๆ มาครึ่งวัน พวกเขาได้ถ่ายภาพตอนเธอออกมารับของเพียงแค่ครั้งเดียว หลังจากนั้นก็มีแม่บ้านที่ทำความสะอาดเสร็จแล้ว เลิกงานกลับออกไป

นอกจากนั้นก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรอีก

ในเวลานี้ ฉินซูมาถึงด้านนอกของโรงพยาบาลแล้ว

เธอแต่งตัวเป็นพนักงานทำความสะอาด ถักเปีย สวมผ้าโพกหัวสีฟ้า รัดผ้ากันเปื้อนสีเทารอบเอว และสวมรองเท้าผ้าสีดำ

เธอสั่งเสื้อผ้าเหล่านี้มาจากอินเตอร์เน็ต และใช้การแต่งตัวแบบนี้หลอกสายตานักข่าวเหล่านั้นได้สำเร็จ

ใคร ๆ ก็คงจินตนาการไม่ถึง ว่าคุณหนูตระกูลฉู่จะเป็นพนักงานทำความสะอาด

โรงพยาบาลกลาง

ฉินซูมองดูตัวอักษรใหญ่ ๆ ไม่กี่ตัวเหล่านั้น เธอสูดหายใจเข้าเบา ๆ

คุณย่ารักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ แต่ในขณะเดียวกัน ที่นี่ก็เป็นที่ทำงานของหลินเมิ่งฟาน ผู้ชายห่วย ๆ คนนั้นด้วย

เธอไม่อยากเจอเขาในตอนนี้เลยแม้แต่น้อย