วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 100

ฉู่หยุนซีกัดฟันด้วยความโกรธ แต่พี่ชายของเธอก็ได้พูดแบบนั้นออกไปแล้ว เธอต้องรับผิดแทนหวังอี้หลิน ยังไงก็ต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุด

"รู้แล้ว! ฉันจะขอโทษเธอแน่นอน!" ฉู่หยุ่นซีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

"ไม่ใช่ขอโทษฉัน คุณต้องขอโทษศาสตราจารย์ฉาง"

.....

ภายในรถ

ประตูรถถูกปิดลง หวังอี้หลินมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อย่างระแวดระวัง เธอกำลังคิดว่าจะทำลายความเงียบนี้ได้อย่างไร

ผ่านไปสักพักหนึ่ง ฉู่หลินเฉินที่เบนสายตาออกไปมองนอกรถ ได้หันกลับมามองหวังอี้หลิน

ใบหน้าเคร่งขรึมของเขาไม่ได้แสดงอารมณ์มากนัก ทำให้อีกคนรู้สึกเย็นยะเยือกเกินต้านทาน

หวังอี้หลินรู้สึกทอดถอนใจอย่างอดไม่ได้ ต่อหน้าผู้ชายที่สูงส่งและมีเกียรติคนนี้ เธอดูตัวเล็กและไร้ค่าอย่างมาก... และเธอจะต้องทำลายความห่างเหินนี้ให้ได้!

วิธีเดียวที่จะทำได้ก็คือ เธอต้องกลายเป็นดาราดังให้เร็วที่สุด!

"หยุนซีทำเรื่องวุ่นวายโดยไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา ส่วนเธอบทความนั้น เธอก็น่าจะรู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ทำไมถึงยังตามน้ำอยู่อีก?"

จู่ ๆ ฉู่หลินเฉินก็ถามขึ้น หวังอี้หลินรู้สึกบีบคั้นในหัวใจ เธอรีบอธิบายแก้ตัว "อันที่จริง ฉันก็ไม่เห็นด้วย...แต่นี่เป็นความหวังดีของหยุนซี ฉันไม่กล้าปฏิเสธ ยิ่งไปกว่านั้น ฉันไม่รู้ว่านั่นคือบทความของฉินซู...."

"ฉันหวังว่าต่อไป เธอจะรู้จักปฏิเสธเรื่องพวกนี้ ฉันไม่ชอบวงการบันเทิง จริง ๆ แล้วเส้นทางที่จะไปสู่ความฝันได้ก็มีตั้งมากมาย โดยไม่ต้องใช้วิธีการปลอมแปลงตัวเองและสร้างเรื่องโกหกขึ้นมาแบบนี้ เธอเป็นคนที่โดดเด่นมาก ฉันมั่นใจในตัวเธอ"

หวังอี้หลินเขินจนหน้าแดง เธอก้มหน้า ยกยิ้มที่มุมปาก นอกจากคุณชายฉู่จะไม่คาดโทษเธอแล้ว เขายังให้กำลังใจเธออีกด้วย ฉินซูคงไม่รู้เลยว่าเขาเชื่อใจเธอขนาดนี้

ฉู่หลินเฉินไม่พูดเรื่องนี้ต่อ เขากลับถามขึ้น "เมื่อกี้นี้ทำไมเธอไม่ออกตัวช่วยนักแสดงคนนั้นล่ะ?"

หวังอี้หลินตกใจ แววตาของเธอสั่นไหว "ฉันเห็นอาการของคนนั้นแล้วรู้สึกประหม่าขึ้นมา ด้วยสภาพจิตใจแบบนี้ ฉันไม่ควรเสนอตัวไปช่วยเธอ"

ฉู่หลินเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและถามขึ้น "แต่ในคืนนั้นเธอช่วยฉัน โดยที่ไม่ลังเลเลยสักนิดไม่ใช่เหรอ? อาการของฉันน่าจะหนักกว่านักแสดงคนนั้นเป็นไหน ๆ"

"ต่อไปนี้ความสัมพันธ์ของหนูกับเขาจะใกล้ชิดกันมากขึ้นแล้ว!" หวังอี้หลินพูดอย่างได้ใจ

ในขณะที่มัวแต่ดีใจอยู่ จู่ ๆ เธอก็นึกได้ว่ายังไม่ได้โทรหาฉู่หยุนซี

เธอนั่งลงบนโซฟาและกดเบอร์โทรออก ทันทีที่โทรติด หวังอี้หลินก็พูดขึ้น "หยุนซี ขอบคุณที่เธอช่วยฉันเอาไว้นะ ถ้าไม่ได้เธอช่วยไว้ ฉันไม่รู้จะอธิบายกับพี่ชายเธอยังไงดี..."

"เธอจะเป็นพี่สะใภ้ของฉันในอนาคตนะ ถ้าฉันไม่ช่วยเธอแล้วจะให้ฉันช่วยใครล่ะ?" ฉู่หยุนซีพูดขึ้น ในใจกลับมีความคิดอย่างอื่น ที่เธอช่วยหวังอี้หลินตอนนี้ เพราะมันจะเกิดประโยชน์กับเธอในอนาคต

ถึงแม้ว่าการทำแบบนี้จะทำให้พี่ชายของเธอโกรธ แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้ฉินซูได้ใจ!

"จริงสิ พี่ชายฉันไปส่งเธอที่บ้านใช่ไหม?"

"ใช่"

ฉู่หยุนซีได้ยินดังนั้นก็พูดขึ้นอย่างดีใจ "ดีมาก! เห็นได้ฉันว่าพี่ชายของฉันให้ความสำคัญกับเธอ ดูท่าทางแล้วยายของปลอมนั่นคงได้อยู่กับพี่ชายฉันอีกไม่นาน!"