วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 147

“คุณชายฉู่มาแล้ว!”

เมื่อได้ยินเสียงเบา ๆ ที่ออกมาจากฝูงชน หวังอี้หลินก็รีบปรับสีหน้าของเธออย่างรวดเร็ว แล้วใช้รอยยิ้มที่สวยสง่าที่สุดต้อนรับการมาถึงของฉู่หลินเฉิน

แต่เมื่อเธอมองข้ามไป สายตาเธอกลับไปหยุดอยู่ที่ฉินซูที่เดินมาด้วยกันกับฉู่หลินเฉิน รอยยิ้มของเธอหยุดลงทันที

เป็นไปได้ยังไง?

เธอจงใจทำลายชุดราตรีชุดนั้น ก็เพื่อให้แน่ใจว่าภายในระยะเวลาอันสั้นนั้น ฉินซูจะไม่สามารถซ่อมแซมชุดนั้นได้ และไม่สามารถหาชุดราตรีชุดใหม่ที่เหมาะสมได้ทัน

แต่ตอนนี้เธอกลับสวมชุดที่สวยสง่าอะไรขนาดนั้น!

ราวกับว่าแสงทั้งหมดมารวมกันอยู่บนร่างกายของเธอ มันวิบวับดึงดูดสายตา ทุกสิ่งรอบข้างมืดลงทันที!

ฉู่หลินเฉินและฉินซูยืนอยู่ด้วยกัน ทั้งคู่ดูเข้ากันได้ดี สูงศักดิ์ สง่างาม...

“นั่นคือคุณนายฉู่? เข้ากับคุณชายฉู่ได้ลงตัวจริง ๆ เลย”

“ภรรยาทายาทตระกูลฉู่คนนี้ ทำให้คนรู้สึกแปลกหูแปลกตาจริง ๆ”

เมื่อได้ฟังเสียงชื่นชมที่มีต่อฉินซูจากรอบด้าน หวังอี้หลินก็บีบฝ่ามือแน่น ร่างกายของเธอแข็งทื่อ

ผู้ดูแลพื้นที่แตะไหล่เธอ “คุณผู้หญิง รบกวนคุณออกไปยืนข้าง ๆ เว้นทางเดินไว้หน่อยได้หรือเปล่าคะ?”

เสียงเตือนนี้ไม่ได้ดังและไม่ได้เบาแต่ก็สามารถทำให้คนรอบข้างได้ยินพอดี

ด้วยเหตุนี้สายตาของคนจำนวนไม่น้อยจึงหันไปมองหวังอี้หลิน แม้กระทั่งฉู่หลินเฉินและฉินซูที่เพิ่งจะเข้ามาก็จ้องมองไปที่เธอ

หวังอี้หลินอดทนต่อความไม่พอใจที่อยากจะระบายออกมา และถามด้วยความไม่เข้าใจ “ฉันยืนตรงนี้แล้วทำไมเหรอ?”

อีกฝ่ายชี้ไปที่ใต้เท้า “พรมแดงผืนนี้คือทางเดินสำหรับคุณชายฉู่และภรรยา”

หวังอี้หลิน ...

ในเวลานี้เธอรู้สึกถึงสายตาจากรอบด้าน เหน็บแนม เยาะเย้ย...

จางอี้เฟยที่ยืนอยู่ตรงมุมหนึ่งของงาน มองไปยังร่างที่ทำให้คนไม่สามารถละสายตาไปได้อยู่บนเวที และยิ้มอย่างควบคุมไว้ไม่อยู่ “คุณแม่ครับ ผมบอกแล้วว่าภรรยาทายาทตระกูลฉู่ เหมาะสมมากที่จะสวมใส่ผลงานชิ้นนี้ของคุณแม่”

คุณนายจางหรี่ตาและพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “สมกับเป็นลูกชายของฉัน แววตาที่ใช้ในการเลือกเสื้อผ้านี่ดีจริง ๆ มีพรสวรรค์ในการเป็นดีไซน์เนอร์”

จากนั้นน้ำเสียงเปลี่ยนไปเป็นบ่น “น่าเสียดายที่ไปเอาจริงเอาจังทางด้านการแพทย์ ถ้ารู้เร็วกว่านี้สักหน่อย ตอนนั้นแม่กับพ่อของลูกน่าจะเกิดน้องสาวมาอีกสักคน จะได้ไม่เลยเถิดขนาดนี้ ตอนนี้ที่แม้กระทั่งคนรับช่วงต่อสักคนยังหาไม่ได้”

จางอี้เฟยมองเธออย่างจนปัญญาและยิ้มด้วยใบหน้าเหยเก “แม่อย่าจ้องผมสิ ถ้าอยากหาคนรับช่วงต่อจริง ๆ ก็ไปรับเด็กฝึกงานก็ได้ ผมไม่ได้สนใจธุรกิจเสื้อผ้าจริง ๆ ใช่แล้วแม่ เพื่อนคนนั้นของคุณหนูฉู่จะไปฝึกงานที่บริษัทของแม่ แม่ช่วยดูแลเธอเยอะ ๆ หน่อยนะครับ”

คุณนายจางเหลือบมองลูกชายเขาอย่างมีนัยยะ “เอ๊ะ? นั่นเพื่อนของคุณหนูฉู่เหรอเพื่อนของลูกกันล่ะ? ลูกมีความสัมพันธ์ยังไงกับเด็กสาวคนนั้น?”

“ไม่มีครับ แค่เห็นชีวิตที่ขมขื่นน่าสงสารของเธอเลยอยากจะช่วย” จางอี้เฟยปฏิเสธอย่างเด็ดขาด แววตานั้นของแม่ของเขาทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ

คุณนายจางหัวเราะและพูดอะไรที่มีความหมายลึกซึ้งออกมา “ไม่ต้องห่วง แม่จะช่วยลูกดูแลสาวน้อยคนนั้นเอง”

“อะไรคือช่วยผมดูแล?” จางอี้เฟยจ้องเขม็ง แต่เขาเข้าใจนิสัยแม่ของเขาดี ยิ่งเข้าใจมากเท่าไหร่ กลับยิ่งพูดให้ชัดเจนไม่ได้

เขาก็เลยเบนสายตาชำเลืองมองไปไกล ๆ และพูดขึ้น “แม่ครับ นั่นก็เป็นผลงานของแม่นี่ แถมยังเป็นรุ่นนั้นที่ขายในร้านของแม่”