วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 15

ฉินซูพยายามเก็บความประหม่าเอาไว้ พยายามพูดอย่างสบาย ๆ ว่า "ตอนนั้นสถานการณ์มันค่อนข้างซับซ้อน คุณหมอก็รู้ว่าฉันคือใครแล้ว ฉันก็คงพูดว่าไม่ใช่ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ? ถ้าทำแบบนั้นก็จะเป็นการทำลายชื่อเสียงของตระกูลฉู่ใช่ไหม?"

เมื่อพูดจบก็แอบสังเกตปฏิกริยาของชายหนุ่มเงียบ ๆ

เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ดวงตาของเขากลับเคร่งขรึมขึ้น

ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นและเดินไปหาฉินซูช้า ๆ

"ดูแล้วที่แท้เธอฉลาดกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยนะ รู้ด้วยว่าโรงพยาบาลฟู่คังอยู่ภายใต้ตระกูลฉู่ ดังนั้นตำแหน่ง "ภรรยาของทายาทตระกูลฉู่" ไม่เพียงแต่ทำให้คนในครอบครัวเธอได้รับการรักษาที่ดีที่สุด แต่ค่าใช้จ่ายทั้งหมดยังฟรีอีกด้วย"

เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าฉินซู ก้มลงมองเธอและพูดค่อย ๆ ว่า "ถ้าอย่างนั้นฉันควรจะชมเธอดีไหม....เหมือนสุนัขที่อาศัยบารมีของเจ้านายมาอวดเบ่ง?

ฉินซูกระตุกมุมปาก

ชมอย่างนั้นเหรอ? เขาว่าเธอเป็นสุนัขชัด ๆ

เมื่อรู้ว่าเขาเข้าใจเธอผิด เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองเขาตรง ๆ "คุณชายฉู่ ฉันไม่เคยชิดจะใช้ประโยชน์จากตำแหน่งภรรยาตระกูลฉู่ หรือเอารัดเอาเปรียบแม้แต่นิดเดียว”

เมื่อเห็นท่าทางที่ดูสงบของเธอ ฉู่หลินเฉินเลิ่กคิ้วขึ้นพลางถาม "อ๋อ อย่างนั้นเหรอ? แต่สุดท้ายเธอก็ทำแบบนั้นนี่"

ฉินซูเงียบสนิท เขาไม่ได้เชื่อในสิ่งที่เธออธิบายสักนิด

พูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ ฉินซูทำได้แค่เดินไปทางโต๊ะทำงาน ถือปากกาและกระดาษมา

ฉู่หลินเฉินไม่ได้ห้ามเมื่อเธอแตะต้องสิ่งของเขา แต่ยังสงสัยว่าเธออยากจะทำอะไร

ผ่านไปสักครู่ ฉินซูเดินกลับมา เอากระดาษใบนึงยื่นให้ตรงหน้าฉู่หลินเฉิน

"นี่คือใบแสดงหนี้ ค่ารักษาพยาบาลของคุณย่าถือซะว่าฉันยืมนายมา ก่อนหน้านี้ฉันรู้มาว่าค่ารักษาประมานห้าแสนห้าหมื่นหยวน แต่โรงพยาบาลของตระกูลนายค่อนข้างแพง ดังนั้นฉันจะคิดให้เป็นหกแสน เงินก้อนนี้ฉันจะคืนแน่นอน!"

ฉู่หลินเฉินตกตะลึง

เขาก้มมองใบแสดงหนี้ในมือด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก

เวลาที่ยืม, เหตุผล, และจำนวนเงินได้มีการเขียนไว้อย่างชัดเจน ลายมือเรียบร้อย ลายเซ็นที่มุมขวาล่างดูประณีตเป็นพิเศษ

"แบบนี้โอเคไหม?” ฉินซูถาม ในใจรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

ยืมเงินด้วยวิธีนี้ ที่จริงก็ยังเป็นการเอาเปรียบเขา เขาอาจจะไม่เห็นด้วย......

ในขณะที่ฉินซูกำลังกังวลอยู่นั้น กระดาษในมือก็ถูกดึงออกไป "ฉันยอมรับใบแสดงหนี้ใบนี้"

ฉินซูตกใจ เธอหายใจอย่างโล่งอก

ฉู่หลินเฉินมองใบแสดงหนี้ใบมืออยู่พักหนึ่ง เขามองไปที่เธอ "เธอวางแผนว่าจะคืนเมื่อไร? ใบแสดงนี้ใบนี้ไม่ได้เขียนวันที่จะคืนเงินนะ"

"ก็...."

เธอไม่รู้ว่าจะต้องสวมบทเป็นภรรยาทายาทตระกูลฉู่อีกนานเท่าไร ในระยะเวลานี้คงไม่มีเวลาออกไปหาเงินแน่ ๆ

เธอจำต้องบอกออกไปว่า "ให้ฉันได้ทำงานก่อน ตอนนี้เงินเดือนหมอสูงมาก ถ้าการเลื่อนขั้นเป็นไปอย่างราบรื่น ภายในห้าปีก็น่าจะ..."

"น่าจะ?" ฉู่หลินเฉินขัดจังหวะอย่างไม่พอใจ "ตอนนี้เธออยู่ปีสาม กว่าจะเรียนจบก็อีกสองปี บวกกับทำงานอีกห้าปี เงินแค่หกแสนเธอจะให้ฉันรอเธอเจ็ดปีเลยเหรอ?"

ฉินซูอึ้ง เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย "คนธรรมดาหาเงินก็แบบนี้แหละ นี่ก็ถือว่าเร็วมากแล้ว"

"งั้นเหรอ? แต่ฉันให้ยืมเงินมีดอกเบี้ยนะ ยิ่งยืดเวลาออกไปเท่าไร ดอกเบี้ยก็ยิ่งสูงตาม"

ฉินซูมองเขาอย่างตกตะลึง เธออ่านอารมณ์ที่ขุ่นมัวจากใบหน้าของเขาออก

เธอกัดกราม "ฉันจะพยายามคืนให้เร็วที่สุด!"

ฉู่หลินเฉิ่นทำเสียง "อืม" เขาพูดต่อ "ออกไปเถอะ ห้องของเธออยู่ขวาสุด"

ฉินซูหมุนตัวเดินออกมา

เขามองดูเธอที่ค่อย ๆ เดินจากไปจากประตูห้องอ่านหนังสือ

ฉู่หลินเฉินดึงสายตากลับมา จ้องที่ใบแสดงหนี้ในมือ คิ้วของเขาขมวดขึ้น

เงินหกแสนสำหรับเขานั้น ไม่สามารถซื้อชุดสูททอมือที่เขาใส่อยู่ได้ด้วยซ้ำ

การกระทำของผู้หญิงคนนั้น....มันเกินความคาดหมายของเขาเล็กน้อย

เธอค่อย ๆ ทำใจให้สงบลง คิดวิเคราะห์อย่างใจเย็นว่า เส้นทางนี้ควรเดินไปอย่างไร

หากเธออยู่ที่นี่แค่วันเดียว เธอก็ต้องสวมบทเป็นภรรยาทายาทตระกูลฉู่ ไม่สามารถทำเรื่องที่ตนเองอยากทำได้ และก็ยังไม่รู้ได้ว่าเธอจะได้ออกไปจากที่นี่เมื่อไร

เธอเพิ่งจะเซ็นลงไปบนใบแสดงนี้มูลค่าหกแสนหยวน ถึงเธอไม่สามารถกลับไปเรียนได้ แต่เธอก็ต้องหาวิธีหาเงินมาคืน

ที่จริงแล้ว แม้ว่าเธอไม่ได้เขียนใบแสดงหนี้นี่ขึ้นมา ฉู่หลินเฉินก็คงไม่จำเป็นจะต้องเอาอะไรจากเธอ เขาอาจจะเกลียดเธอ เขาตอนนี้ก็ยังต้องการให้เธอมาร่วมมือกันแสดงละครอยู่

แต่ฉินซูมีหลักการของตนเอง เงินที่ไม่ควรเอาก็จะไม่เอามา ติดหนี้ก็ต้องคืน

พอคิดถึงตรงนี้แล้ว เธอก็นึกถึงคน ๆ หนึ่งขึ้นมา หลินเมิ่งฟาน

เงินก้อนนั้นถ้าได้คืนมาเร็วหน่อยก็คงดี

เธอเขียนข้อความขึ้นมาฉบับหนึ่งเพื่อตามให้เขาคืนเงิน

ไม่นานหลินเมิ่งฟานก็ตอบกลับมา "เสี่ยวซู ระหว่างเรายังจำเป็นต้องทำแบบนี้อีกเหรอ?"

ฉินซูอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเย็นชาให้ เมื่อเห็นข้อความของเขา เธอตอบกลับ "ตอนนี้พวกเราไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบที่ต้องคืนหนี้กันหรอกเหรอ?"

อีกฝั่งเงียบไปอยู่นานถึงตอบกลับมาหนึ่งประโยค "เราจะเจอกันได้ไหม? ฉันอยากคุยกับเธอ"

ฉินซูกำลังจะปฎิเสธ หลินเมิ่งฟานก็ส่งข้อความมาอีกประโยคหนึ่ง "ฉันจะคืนเงินให้กับเธอแบบต่อหน้า"

เธอหยุดปลายนิ้วของเธอ หลังจากที่ครุ่นคิดเล็กน้อย ก็ตอบกลับประโยคหนึ่ง "ได้"

เมื่อพูดจบก็เพิ่มอีกประโยคหนึ่ง "เวลาและสถานที่ถ้าฉันเลือกได้แล้วจะบอกนาย"

เธอกำลังร้อนเงิน แต่ก็คิดไม่ถึงว่าหลินเมิ่งฟานจะนำเงินมาได้ในเวลาอันรวดเร็วแบบนี้ สถานการณ์ที่บ้านของเขาไม่สู้ดี ปกติใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ทำให้ไม่มีเงินเก็บมากนัก เงินนี้ไม่แน่อาจจะยืมมาจากถางเสี่ยวหรู

คิดแบบนี้แล้วเธอไม่รู้จริง ๆ ว่าถางเสี่ยวหรูชอบหลินเมิ่งฟานที่ตรงไหน

พอกำลังคิดก็มีเสียงดังมาจากด้านล่าง

ฉินซูเดินลงไปดูก็พบว่าฉู่หลินเฉินออกไปแล้ว