วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 166

มุมปากของฉินซูกระตุกเล็กน้อย

เวินหลีพูดอย่างระมัดระวัง "พี่เสี่ยวซู คุณชายจางเป็นห่วงพี่มาก พวกเรากลัวว่าพี่จะได้รับผลกระทบไปด้วย..."

“ฉันเข้าใจ” ฉินซูยิ้มและมองเวินหลี จากนั้นหันไปหาจางอี้เฟยอย่างติดตลก “คุณไปได้ยินข่าวลือมาจากไหน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขาจริง ๆ ฉันจะมีเวลานัดพวกคุณมากินข้าวหรือคะ?"

จางอี้เฟยหัวเราะอย่างว่างเปล่า “ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว”

“อืม” ฉินซูพยักหน้าแล้วเหลือบมองจางอี้เฟยอีกครั้ง ดูไม่ออกว่าสีหน้าของเขามีอะไรแปลกไป

เธอยังไม่อยากสงสัยในเรื่องนี้กับเขา จึงปล่อยวางความคิดเหล่านั้นทิ้งเสียก่อน และพูดขึ้น “จางอี้เฟย อีกสักพักฉันจะรบกวนคุณให้พาเวินหลีไปที่บริษัทของคุณหน่อยนะคะ ฉันคงไม่ไปแล้ว”

“ไม่อยากไปดูเหรอ?”

ฉินซูโบกมือ "ฉันเป็นคนทั่วไปที่ไม่มีความสนใจในเรื่องของบริษัท และการออกแบบเสื้อผ้ามากนักน่ะค่ะ"

สีหน้าของจางอี้เฟยเปลี่ยนไป และเขาก็ยิ้มออกมา “จริงสิ คุณสนใจแต่เรื่องการแพทย์เท่านั้น ในจุดนี้พวกเราช่าง....รสนิยมตรงกันจริง ๆ !"

เวินหลีเหลือบมองเขา เธอหยุดคำพูดเอาไว้ สุดท้ายก็หยิบชานมในแก้วขึ้นมาดื่ม

เมื่อกินข้าวเสร็จ จางอี้เฟยจึงพาเวินหลีออกไป

ฉินซูหยิบกระเป๋า เตรียมตัวกลับ

เมื่อเดินผ่านล็อบบี้ของร้านอาหาร เธอก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่กำลังมองมา

เธอหันหน้าไปมอง และเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ใกล้หน้าต่าง สวมชุดสีดำที่สง่างามอรชร มีผมยาวสีแดงเพลิงสยายอยู่บนหลังของเธอ และปกปิดใบหน้าเอาไว้

อีกฝ่ายกำลังเพลิดเพลินกับกาแฟท่าทางสบาย ๆ โดยไม่ได้หันมามองเธอ

สงสัยจะคิดไปเอง?

ฉินซูดึงสายตากลับมาด้วยความสงสัยเล็กน้อย เธอเดินออกจากร้านอาหารไป

หญิงผมแดงวางแก้วกาแฟลงอย่างไม่เร่งรีบ ริมฝีปากสีแดงเพลิงยกยิ้มขึ้นอย่างไม่อาจรู้ความหมายได้

เมื่อออกจากร้านอาหาร และระหว่างทางกลับบ้านพักต่างอากาศ ฉินซูได้รับโทรศัพท์จากศาสตราจารย์ฉางอีกครั้ง

บริษัทห้องเสื้อโม่เฟิง จำกัด

จางอี้เฟยพาเวินหลีไปหาผู้จัดการฝ่ายบุคคล

“พี่เหมยครับ นี่คือเวินหลี พี่ช่วยเธอทำขั้นตอนเข้ามาทำงานหน่อยครับ”

“รับทราบค่ะคุณชาย”

พี่เหมยมองเหวินหลี่และยิ้มอย่างสุภาพ "คุณเวิน ช่วยกรอกข้อมูลหน่อยนะคะ"

“ค่ะ” เหวินหลี่พยักหน้าเบา ๆ

หลังจากเสร็จขั้นตอนแล้ว เวินหลีพูดกับจางอี้เฟยว่า "ไม่คิดเลยว่าจะได้ทำงานที่นี่เร็วขนาดนี้ ขอบคุณนะคะคุณชายจาง"

จางอี้เฟยมองไปที่หญิงสาวเรียบร้อยตรงหน้า เขาเกาหัวและพูดว่า “อย่าเรียกผมว่าคุณชายจางเลย คุณเป็นเพื่อนของฉินซู เรียกชื่อผมก็ได้! เรียกผมว่าอี้เฟยเถอะ!”

เวินหลีสะดุ้ง หูของเธอกลายเป็นสีแดง ชื่อเรียกสองพยางค์นี้อยู่ในปากของเธอแต่กลับพูดไม่ออก